ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ ΤΟΥ ΣΤΟΥΔΙΤΟΥ ΛΟΓΟΣ ΚΓ’`
Λόγος κοινῆ φράσει, περί τῆς συντελείας τοῦ Κόσμου, καί περί τοῦ Ἀντιχρίστου καί περί τῆς δευτέρας παρουσίας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, μεταφρασθείς ἐκ τοῦ λόγου τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Ἱππολύτου Πάπα Ρώμης.
Συνήθειαν ἔχουν οἱ βασιλεῖς, εὐλογημένοι Χριστιανοί, ὅταν μέλλωσι νά ὑπάγωσιν εἰς πόλεμον, πρῶτα στέλλουσιν ἀνθρώπους ἐδικούς τους, νά ὑπάγωσιν εἰς τά κάστρη, ὅπου μέλλουν νά περάσουν, διά νά δείξουν τούς ἀνθρώπους ὁποῦ κατοικοῦσι μέσα, νά εὕγουν νά τούς προϋπαντήσουν, καί νά τούς δεχθοῦν. Τοιουτοτρόπως ἐποίησε καί ὁ Μέγας Βασιλεύς τῶν βασιλέων ὅλων· ἐπειδή ἔμελλε νά ἔλθῃ εἰς πόλεμον κατά τοῦ ἀνθρωποκτόνου διαβόλου, ἔστειλε πρῶτα τούς θείους καί ἱερούς Προφήτας, οἱ ὁποῖοι ἐπροκήρυξαν, ἐπροσήμαναν, προκατήγγειλαν τήν ἔλευσιν τοῦ Χριστοῦ· ἐπροφήτευσαν, ὅτι μέλλει νά κατέβῃ ἐκ τῶν οὐρανῶν εἰς τήν γῆν· εἶπαν διά τήν γέννησίν του τήν ἐκ τῆς ἁγίας Παρθένου καί Θεοτόκου Μαρίας· εἶπαν διά τήν βάπτισίν του· εἶπαν πῶς θέλει σταυρωθῆ, πῶς θέλει θανατωθῆ, πῶς θέλει ταφῆ, πῶς θέλει ἀναστηθῆ, καί νά ἀναστήσῃ καί ταῖς ψυχαῖς τῶν δικαίων ἀνθρώπων· πῶς θέλει ἀναληφθῆ εἰς τούς οὐρανούς· πῶς θέλει κατέβῃ τό Πνεῦμα τό ἅγιον, νά φωτίσῃ τούς Ἀποστόλους· πῶς ἐπεριπάτησαν ὅλην τήν οἰκουμένην, καί ἐκήρυξαν τήν ἀλήθειαν· ὅλα τά ἐπροεῖπαν οἱ θειότατοι καί ἅγιοι Προφῆται διά τοῦτο καί τήν συντέλειαν τοῦ κόσμου, ὡς προορατικοί ὀποῦ ἧτον, ἐπροεῖπαν· πῶς εἰς τούς τελευταίους καιρούς θέλει γενῆ, καί πῶς θέλει ἔλθῃ Κριτής ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, καί θέλει ἀποδώσει τόν καθένα κατά τά ἔργα του, τούς μέν δικαίους νά τιμήσῃ, τούς δέ ἁμαρτωλούς νά κολάσῃ, διά νά ἀκούωμεν ἡμεῖς τήν ἀλήθειαν, νά προσέχωμεν, γνωρίζοντες ὅτι εἶναι κρίσις καί ἀνταπόδοσις, νά μήν ἁμαρτάνωμεν, ἤ νά μήν λέγωμεν, ὅτι ὁ Θεός εἶναι εὔσπλαγχνος, καί μᾶς θέλει συγχωρήσει, μόνον ἄς ἁμαρτήσωμεν· ἀλλά νά φυλαγώμεθα, ὅτι ἄν καί εἶναι εὔσπλαγχνος, ἀλλ’ οὗν εἶναι καί δικαιοκρίτης· εἰς καθένα κατά πῶς πράξει, ἔτζι τόν ἀποδίδει. Διά τοῦτο παρακαλῶ σας, εὐλογημένοι ἀκροαταί, ἀνοίξατε τά μάτια τῆς καρδίας σας, καί δεχθῆτε μετά πάσης προθυμίας τόν λόγον, ὀποῦ μέλλω νά διηγηθῶ· διότι θέλω νά εἰπῶ πράγματα φοβερά καί παράδοξα, δηλονότι τήν συντέλειαν τοῦ κόσμου, τήν πλάνην τοῦ Διαβόλου, τήν ἀπάτην τοῦ Ἀντιχρίστου, καί μετά ταῦτα, τήν δευτέραν Παρουσίαν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Πόθεν γοῦν ὦ φιλόχριστοι νά κάμω ἀρχήν; ἤ πῶς νά ἀρχήσω, ἤ ποίους νά φέρω μάρτυρας εἰς τόν λόγον μου; ἄλλους δέν ἔχω, μόνον πάλιν αὐτούς τούς ἁγίους Προφήτας νά φέρω εἰς μαρτυρίαν τῆς ἀληθείας τῶν λόγων μου.
ΠΡΟΦΗΤΕΙΑΙ ΗΣΑ·Ι·ΟΥ, ΩΣΗΕ ΚΑΙ ΑΜΩΣ ΠΕΡΙ ΣΥΝΤΕΛΕΙΑΣ
Πρῶτος γοῦν ὁ Προφήτης Ἡσαΐας ὁρίζει ἔτζι διά τήν συντέλειαν· «Ἡ γῆ ὑμῶν ἔρημος, αἱ πόλεις ὑμῶν πυρίκαυστοι· τήν χώραν ὑμῶν ἐνώπιον ὑμῶν ἀλλότριοι κατεσθίουσιν· ἐγκαταλειφθήσεται ἡ θυγάτηρ Σιών, ὡς σκηνή ἐν ἀμπελῶνι, καί ὡς ὀπωροφυλάκιον ἐν σικυηράτῳ, ὡς πόλις πολιορκουμένη. Ἤγουν, ἡ γῆ σας θέλει γεννῇ ἔρημος· τά κάστρη σας θέλουν καῇ ἀπό στίαν· τῶν χώραν σας ἐμπροστά σας ξένοι ἄνθρωποι τήν τρώγουν· θέλει ἀπομείνει ἡ θυγάτηρ Σιών, ὡσάν ἀπομένει ἡ τέντα εἰς τό ἀμπέλι, καί ὡσάν πῶς ἀπομένει ἡ δραγασία εἰς τά περιβόλια καί θέλει γενῇ ὡσάν κάστρον ὀποῦ πολεμεῖται ἀπό ἐχθρούς». Ἀκούεις πῶς φανερά προφητεύει ὁ Προφήτης διά τήν συντέλειαν τοῦ κόσμου; διότι δέν λέγει διά τόν Ἰουδαϊκόν λαόν, μηδέ διά τήν Σιών τό κάστρον ὁρίζει, ἀλλά περί τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας προφητεύει, πῶς εἰς τόν καιρόν τοῦ Ἀντιχρίστου θέλει ἐρημωθῇ· διότι νέα Σιών αὐτή ἡ Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ ὀνομάζεται ἀπό ὅλους τούς Προφήτας, ὡς λέγει καί ὁ Προφήτης Δαβίδ· Μήτηρ Σιών ἐρεῖ ἄνθρωπος, καί ἄνθρωπος ἐγεννήθη ἐν αὐτῇ· καί πάλιν Κύριος ἐν Σιών μέγας καί φοβερός ἐστι· καί ὁ Προφήτης δέ Ὠσηέ προφητεύει διά τήν συντέλειαν τοῦ κόσμου, καί λέγει· Ἐν ταῖς ἡμέραις ταῖς ἐσχάταις ἐπάξει Κύριος ἄνεμον καύσωνος ἐκ τῆς ἐρήμου ἐπ’ αὐτούς, καί ἀναξηρανεῖ τάς φλέβας αὐτοῦ, καί πάντα τά σκεύη αὐτοῦ τά ἐπιθυμητά ἀφανισθήσονται, καί αἱ ἐν γαστρί αὐτῶν ἔχουσαι διαρραγήσονται· ἤγουν ἐν ταῖς ἡμέραις ταῖς ὑστεριναῖς θέλει φέρῃ ὁ Θεός ἄνεμον ζεστόν ἀπό τήν ἔρημον εἰς αὐτούς ἤγουν τούς ἀνθρώπους, καί θέλει ξηράνει ταῖς φλέβαις τους, καί ὅλα τά δοχεῖά τους τά ἠγαπημένα θέλουν χαλασθῇ, καί ἡ ἐγγαστρωμέναις θέλουν σχισθῇ. Ποῖος ἄλλος εἶναι ὁ ἄνεμος ὁ ζεστός, πάρεξ ὁ Ἀντίχριστος, ὀποῦ θέλει γεννηθῇ ἀπό τήν ἔρημον, δηλονότι ἀπό τόν Ἰουδαϊκόν λαόν, ὀποῦ εἶναι ἔρημος τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ; ὁ ὁποῖος Ἀντίχριστος θέλει ξηράνῃ τά νερά εἰς τόν καιρόν του, καί θέλει ἀφανίσει τάς ψυχάς τῶν ἀνθρώπων, ὀποῦ εἶναι δοχεῖα ἐπιθυμητά τοῦ Θεοῦ καί πολλαῖς ἐγγαστρωμέναις θέλει φονεύσει, διά τήν πεῖναν καί τήν δίψαν, ὀποῦ θέλει κάμῃ εἰς ταῖς ἡμέραις του· καί πάλιν προφητεύει καί ὁ Προφήτης Ἀμώς, καί λέγει· Τάδε λέγει Κύριος· ἀνθ’ ὧν κατεκονδυλίζετε πτωχούς, καί δῶρα ἐκλεκτά ἐδέξασθε παρ’ αὐτῶν, οἴκους ξεστούς ὠκοδομήσατε καί οὐ μή κατοικήσετε ἐν αὐτοῖς· ἤγουν, ἐτοῦτο ὁρίζει ὁ αὐθέντης ὁ Θεός· ἐπειδή ἐγροθίζετε τούς πτωχούς, καί δωρεαῖς διαλεκταῖς ἀπ’ αὐτούς ἐδέχεσθε, ἐφτιάσετε σπήτια τορνευτά, καί νά μή κατοικήσετε εἰς αὐτά καί πάλιν ὁρίζει παρακάτω ὁ αὐτός Προφήτης ἔτζι· Διά τοῦτο τάδε λέγει Κύριος ὁ Θεός ὁ παντοκράτωρ· Ἐν πάσαις ταῖς πλατείαις κοπετός, καί ἐν πάσαις ταῖς ὀδοῖς ρηθήσεται, Οὐαί, οὐαί οἱ ἐπιθυμοῦντες τήν ἡμέραν Κυρίου, ἵνα τί ἡμῖν αὕτη ἡ ἡμέρα τοῦ Κυρίου; καί αὕτη ἐστί σκότος, καί οὐ φῶς· ὄν τρόπον ἐάν ἐκφύγῃ ἄνθρωπος ἐκ προσώπου τοῦ λέοντος, καί ἐμπέση αὐτῳ ἡ ἄρκτος· ἤγουν, διά τοῦτο ὁρίζει ὁ αὐθέντης ὁ Θεός, ὀποῦ κρατεῖ ὅλα, Εἰς ὅλαις ταῖς ρύμαις θέλει γενῇ θρῆνος μέγας, καί εἰς ὅλαις ταῖς στράταις θέλει συντυχηθῇ ἀλλοίμονον, ἀλλοίμονον εἰς ἐκείνους ὀποῦ ἐπιθυμοῦν τήν ἡμέραν τοῦ Κυρίου· καί διατί μᾶς εἶναι ἡ ἡμέρα τοῦ Κυρίου αὐτή σκότος, καί ὄχι φῶς; καί ὡσάν νά φύγῃ ἄνθρωπος ἀπό τό πρόσωπον τοῦ λέοντος, καί νά τόν ἐπανέβῃ ἡ ἀρκούδα, ἔτζι εἶναι καί εἰς ἐκείνην τήν ἡμέραν· δηλονότι, κλαύματα μεγάλα καί ἄπειρα θέλουν γίνονται τόν καιρόν ἐκεῖνον· ἔπειτα λέγει πρός ἐκείνους ὀποῦ λέγουν, Πότε θά ἔλθῃ τό τέλος; διατί ἐπιθυμεῖτε τήν ἡμέραν τοῦ Κυρίου, ὀποῦ ἐκείνη ἡ ἡμέρα φέρνει προτήτερά της σκότος, καί ὄχι φῶς; δηλονότι τόν Ἀντίχριστον, ὀποῦ θέλει κάμῃ εἰς τόν καιρόν του πεῖναν μεγάλην, νά ἐμπαίνουν οἱ ἄνθρωποι ἀπό κακόν εἰς κακόν, ὡσάν εἰς λέοντα, ἤ εἰς ἀρκούδαν.
ΠΡΟΦΗΤΕΙΑΙ ΔΑΥ·Ι·Δ ΚΑΙ ΜΑΛΑΧΙΟΥ ΠΕΡΙ ΜΕΛΛΟΥΣΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ
Ἀλλά καί ὁ Προφήτης Δαβίδ ὁρίζει διά τήν κρίσιν τοῦ Θεοῦ ἔτζι· Ἐκεῖ ἐκάθησαν θρόνοι εἰς κρίσιν, θρόνοι ἐπί οἶκον Δαβίδ. Ἀλλά καί ὅλους τούς Προφήτας ἐάν τούς ἐρευνήσῃ κανείς, εὑρίσκει τους, ὀποῦ προφητεύουν διά τήν συντέλειαν τοῦ κόσμου· ἡμεῖς δέ, διά νά μή περισσεύωμεν τόν λόγον μας εἰς τάς προφητείας τῶν Προφητῶν, ἀκόμη ἕνα Προφήτην νά φέρωμεν εἰς τό μέσον διά μάρτυρα, καί τότε νά ἀρχήσωμεν καί διά ἄλλην ὑπόθεσιν. Ὁ Προφήτης Μαλαχίας ὁρίζει ἔτσι διά τήν συντέλειαν τοῦ κόσμου· Ἰδού ἡμέρα ἔρχεται καιομένη ὡς κλίβανος, καί φλέξει αὐτούς, καί ἔσονται πάντες οἱ ἀλλογενεῖς, καί πάντες οἱ ποιοῦντες ὄνομα, καλάμη καί ἀνάψει αὐτούς ἡ ἡμέρα ἡ ἐρχομένη, λέγει Κύριος παντοκράτωρ, καί οὐ μή ὑποληφθῇ ἐξ αὐτῶν ρίζα, οὐδέ κλῆμα, καί ἀνατελεῖ ὑμῖν τοῖς φοβουμένοις τό ὄνομά μου Ἥλιος δικαιοσύνης, καί ἴασις ἐν ταῖς πτέρυξιν αὐτοῦ· ἤγουν, λέγει ὁ Αὐθέντης ὀποῦ κρατεῖ ὅλα, Ὅτι ἰδού ἔρχεται ἡμέρα, καί καίει ὡσάν φοῦρνος· καί θέλουν γένῃ ὅλοι, ὅσοι εἶναι ἀπό ἄλλο γένος, ὡσάν καλάμη, καί ὅσοι κάμνουν μόνον τό ὄνομά τους καλόν, καί τά ἔργα τους δέν εἶναι καλά· καί τούς θέλει κάψει ἡ ἡμέρα ὀποῦ ἔρχεται, καί δέν θέλει ἀπομείνῃ ἀπ’ αὐτούς μήτε ρίζα, μήτε γένος, καί θέλει ἀνατείλῃ εἰς ἐσᾶς, ὀποῦ φοβᾶσθε τό ὄνομά μου Ἥλιος δικαιοσύνης, καί ἰατρεία θέλει εἶσται εἰς τά πτερούγιά του, δηλονότι αὐτός ὁ Χριστός ὁ φοβερός Κριτής καί πάλιν ὁρίζει παρακάτω· Καί ἰδού ἐγώ ἀποστελῶ ὑμῖν Ἠλίαν τόν Θεσβίτην, πρίν ἤ ἐλθεῖν τήν ἡμέραν Κυρίου τήν μεγάλην καί ἐπιφανῆ, ὅς ἀποκαταστήσει καρδίαν πατρός πρός υἱόν, καί καρδίαν ἀνθρώπου πρός τόν πλησίον αὐτοῦ, μή ἐλθών πατάξαι τήν γῆν ἄρδην· ἰδού ἐγώ θέλω στείλει πρός ἐσᾶς τόν Προφήτην Ἠλίαν, ὀποῦ ἧτον ἀπό τήν χώραν τήν Θέσβην, πρίν νά ἔλθῃ ἡ ἡμέρα τοῦ Κυρίου ἡ μεγάλη καί φοβερά, ὁ ὁποῖος θέλει ἀποκαταστήσει τήν καρδίαν τοῦ πατρός πρός τόν υἱόν, καί τήν καρδίαν τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν γείτονά του, διά νά μήν ἔλθω νά τρομάξω τήν γῆν πάραυτα· καί ὁ μέν Προφήτης ἔτζι ὁρίζει· πῶς δέ θέλει ἔλθῃ ὁ Προφήτης Ἠλίας, θέλετε τό ἀκούσει παρέμπροσθεν.
Αὐτά γοῦν ὅλα τά ἐπροεῖπαν οἱ Προφῆται, διά νά γνωρίσωμεν ἡμεῖς τήν σύγχυσιν καί ταραχήν, ὀποῦ θέλει γενῇ εἰς ἐκεῖνον τόν καιρόν· πῶς τότε θέλουν καταφρονεθῇ οἱ ἱερεῖς ἀπό τούς ἀνθρώπους· πῶς οἱ ἄνθρωποι θέλουν ἀμεληθῇ ἀπό τούς ἱερεῖς· πῶς ὅλοι θέλουν περιπατεῖ εἰς τό θέλημά τους· πῶς τά τέκνα θέλουν μισήσει τούς γονεῖς· τότε οἱ γονεῖς θέλουν φονεύει τά παιδία τους· αἱ γυναῖκες θέλουν παραδίδει τούς ἄνδρας τους εἰς θάνατον· οἱ ἄνδρες θέλουν σέρνῃ εἰς κρίσεις ταῖς γυναῖκές τους· οἱ αὐθεντάδες θέλουν γενῇ ἀπάνθρωποι εἰς τούς δούλους τους· οἱ δοῦλοι θέλουν γενῇ ἐναντίοι εἰς τούς αὐθεντάδες οἱ γέροντες νά μή τιμοῦνται· οἱ νέοι καί οἱ εὔμορφοι νά μή λυποῦνται· ἡ Ἐκκλησίαις νά γίνουν ἀχούρια· ἡ Γραφαῖς νά καταπατηθοῦν· τό Εὐαγγέλιον νά καταφρονεθῇ· ἡ πορνείαις νά περισσεύουν· ἡ μοιχείαις νά πληθύνουν· ψευματολογίαις, καί ἀτυχίαις, καί ἐπιορκίαις, νά πολιτεύωνται τόν καιρόν ἐκεῖνον· αὐτά ὅλα θέλουν γενῇ εἰς τάς ἡμέρας ἐκείνας. Διά τοῦτο καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς καθοδηγεῖ καί λέγει· Ἀδελφοί, βλέπετε τούς κύνας· βλέπετε τούς κακούς ἐργάτας· βλέπετε τήν κατατομήν· βλέπετε μήτις ὑμᾶς ἔσται ὁ συλαγωγῶν διά τῆς φιλοσοφίας, καί κενῆς ἀπάτης· βλέπετε πῶς ἀκριβῶς περιπατεῖτε, μή ὡς ἄσοφοι, ἀλλ’ ὡς σοφοί, ἐξαγοραζόμενοι τόν καιρόν, ὅτι αἱ ἡμέραι πονηραί εἰσίν· ἤγουν, ὦ ἀδελφοί μου φυλάγεσθε ἀπό τά σκυλία, φυλάγεσθε ἀπό τούς κακούς ἐργάτας· βλέπετε τόν χαλασμόν σας· προσέχετε νά μήν εἶναι κανείς ὀποῦ νά σᾶς γελᾷ, καί σᾶς πλανᾷ μέ τήν εὔκαιρην πλάνην, στοχάζεσθε πῶς νά περιπατῆτε προσεκτικά, ὄχι ὡς ἄγνωστοι ἀλλά ὡς φρόνιμοι, συμπερνᾶτε τόν καιρόν, ὅτι ἡ ἡμέραις εἶναι κακαῖς. Τό λοιπόν ποῖος νά εἶναι ἐκεῖνος ὀποῦ νά ἀκούῃ τοιαῦτα λόγια ἀπό τούς Προφήτας, καί τούς Ἀποστόλους, καί ἀπ’ αὐτόν τόν Χριστόν, καί νά μή πιστεύῃ ἐπ’ ἀληθείας, ὅτι εἶναι ἀνάστασις; ποῖος νά ἀκούσῃ, ὅτι εἶναι κρίσις καί ἀνταπόδοσις, καί νά μήν ἑτοιμάζῃ τόν ἑαυτόν του νυκτός καί ἡμέρας; Ἀλλ’ ἐπειδή ἀποδείξαμεν ἀπό τούς Προφήτας, πῶς θέλει γενῇ ἡ συντέλεια τοῦ κόσμου, ἄς ἀποδείξωμεν, καί ἄς διηγηθοῦμεν πάλιν μέ τί τρόπον θέλει γενῇ, καί διά νά μήν εἰπῆτε, ὅτι ἀφ’ ἑαυτοῦ μου συντυχένω, ἄς φέρω εἰς μαρτυρίαν τόν Προφήτην Δανιήλ, ὅτι αὐτός ὁ Προφήτης διηγεῖται εἰς τό βιβλίον του διά τήν τοιαύτην ὑπόθεσιν, καί λέγει·
Ο ΔΑΝΙΗΛ ΠΕΡΙ Β’ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ
«Ἐθεώρεις, ὦ Βασιλεῦ, καί ἰδού εἰκών μεγάλη ἐστῶσα πρό προσώπου σου· ἧς ἡ κεφαλή χρυσῆ, οἱ βραχίονες αὐτῆς καί οἱ ὦμοι ἀργυροῖ, καί ἡ κοιλία καί οἱ μηροί χαλκοῖ, αἱ κνῆμαι σιδηραῖ, οἱ πόδες, μέρος μέν τοι σιδηροῦν, καί μέρος τί ὀστράκινον· ἐθεώρεις ἕως οὗ ἐτμήθη λίθος ἐξ ὄρους ἄνευ χειρός, καί ἐπάταξε τήν εἰκόνα ἐπί τούς πόδας τούς σιδηροῦς καί ὀστρακίνους, καί ἐλέπτυνεν εἰς τέλος· τότε ἐλεπτύνθησαν εἰσάπαξ τό ὄστρακον καί ὁ σίδηρος, καί ἐγένετο ὡσεί κονιορτός ἀπό ἄλωνος θερινῆς· καί ὁ λίθος, ὁ πατάξας τήν εἰκόνα, ἐγενήθη εἰς ὄρος μέγα, καί ἐπλήρωσε πᾶσαν τήν γῆν». Οὕτως ὁρίζει ὁ Προφήτης Δανιήλ, ἀλλά διά νά καταλάβετε τήν ἔννοιαν τοῦ λόγου, ἀκούσατε καί τήν ἐξήγησίν του· Ὁ Ναβουχοδονόσορ εἶδεν ὅραμα, καί δέν ἐδυνήθη κανείς νά τοῦ τό ἑρμηνεύσῃ, μόνον ὁ Προφήτης Δανιήλ τοῦ τό ἐξήγησε, λέγωντας· Ἐκοίταζες, βασιλεῦ, καί ὡσάν ὅτι ἧτον μία εἰκόνα στεκάμενη εἰς σχῆμα ἀνθρώπου· καί τό μέν κεφάλι της ἧτον χρυσόν, τά χέριά της καί οἱ ὦμοι της ἧτον ἀργυροί, ἡ κοιλία της καί τά μηρία της ἧτον χαλκωματένια, ἡ ἄντζαις της ἧτον σιδερένιαις, τά ποδάριά της, μερτικόν μέν ἧτον σιδερένια, μερτικόν δέ ἧτον πήλινα· ἐκοίταζες ἕως οὗ ἐκόπη ἀπό τό βουνί πέτρα δίχως χέρι ἀνθρώπου, καί ἐκτύπησε τήν εἰκόνα ἐκείνην εἰς τά ποδάρια τά σιδερένια καί πήλινα, καί πάραυτα ἐφταίνεψε τό σίδερον καί τόν πηλόν, καί ἔκαμέν τα ὡσάν τόν κονιορτόν ὀποῦ γίνεται εἰς τό ἁλώνι τό θέρος· ἡ δέ πέτρα ἐκείνη, ὀποῦ ἐκτύπησε τήν εἰκόνα, ἔγεινε βουνί μεγάλον, καί ἐγέμισεν ὅλην τήν γῆν. Ἡ μέν πέτρα ἐκείνη, ὀποῦ ἐκόπη δίχως χέρι ἀνθρώπου, εἶναι: ὁ Χριστός, ὀποῦ ἐσαρκώθη χωρίς σποράν ἀνδρός ἐκ τῆς ἁγίας Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας, ὀποῦ εἶναι Θεός, καί Βασιλεύς ὅλης τῆς γῆς. Τί δέ θέλει νά εἶναι ἡ εἰκόνα ἐκείνη, καί τί ἐσημείωνεν; ἀκούσατε, νά καταλάβετε πάλιν ἀπό τήν ὅρασιν τοῦ αὐτοῦ Προφήτου Δανιήλ, πῶς εἴτι εἶδεν ὁ Βασιλεύς Ναβουχοδονόσορ εἰς τόν ὕπνον του, εἶδε καί ὁ Προφήτης εἰς τήν ὅρασίν του· διότι διηγεῖται μόνος του, καί λέγει· Ἐγώ Δανιήλ ἐθεώρουν, καί ἰδού τέσσαρες ἄνεμοι τοῦ οὐρανοῦ προσέβαλον εἰς τήν θάλασσαν τήν μεγάλην καί τέσσαρα θηρία μεγάλα ἀναβαίνοντα ἐκ τῆς θαλάσσης διαφέροντα ἀλλήλων· τό πρῶτον ὡσεί λέαινα καί πτερά αὐτῆς ὡς ἀετοῦ ἐθεώρουν ἕως οὗ ἐξέτιλε τά πτερά αὐτῆς καί ἐξήρθη ἀπό τῆς γῆς καί ἐπί ποδῶν ἀνθρώπου ἐστάθη, καί καρδία ἀνθρώπου ἐδόθη αὐτῇ· καί ἰδού θηρίον δεύτερον ὅμοιον ἄρκτῳ, καί εἰς μέρος ἐστάθη, καί εἶχε τρία πλευρά ἐν τῷ στόματι αὐτῆς· ἐθεώρουν, καί ἰδού θηρίον τρίτον ὡς ἄν πάρδαλις, καί αὐτῇ πτερά τέσσαρα πετεινῶν ὑπεράνω αὐτῆς, καί κεφαλαί τέσσαρες τοῦ θηρίου· ὀπίσω τούτου ἐθεώρουν, καί ἰδού θηρίον τέταρτον, φοβερόν καί ἔκθαμβον καί ἰσχυρόν περισσῶς· οἱ ὀδόντες αὐτοῦ σιδηροῖ, καί οἱ ὄνυχες αὐτοῦ χαλκοῖ, ἐσθίον καί λεπτύνον, καί τά ἐπίλοιπα τοῖς ποσίν αὐτοῦ κατεπάτει, καί αὐτό διαφέρον περισσῶς παρά πάντα τά θηρία τά ἔμπροσθεν αὐτοῦ, καί κέρατα δέκα προσενόουν ἐν τοῖς κέρασιν αὐτοῦ. Καί ἰδού κέρας μικρόν ἀνέβη ἐν μέσῳ αὐτῶν, καί τρία κέρατα τῶν ἔμπροσθεν αὐτοῦ ἐξερριζώθη ἀπό προσώπου αὐτοῦ· καί ἰδού ὀφθαλμοί ἐν τῷ κέρατι τούτου, καί στόμα λαλοῦν μεγάλα.
Αὐτά εἶδε ὁ Προφήτης εἰς τήν ὅρασίν του, καί λέγει· Ἐγώ ὁ Δανιήλ ἐκοίταξα, καί ἰδού οἱ τέσσαρες ἄνεμοι τοῦ οὐρανοῦ, ὁ Βορέας, ὁ Νότος, ὁ Εὖρος, καί ὁ Ζέφυρος, ἐφύσησαν εἰς τήν θάλασσαν τήν μεγάλην· καί εἶδα τέσσαρα θηρία, ὀποῦ ἀνέβησαν ἀπό τήν θάλασσαν, καί ἄλλασεν ἕνα ἀπό τό ἄλλο· καί τό πρῶτον ἧτον ὡσάν θηλυκόν λεοντάρι, καί εἶχε καί πτερά ὡσάν ἀετός· ἐκοίταξα ὅσον ἐμάδησε τά πτερά της, καί ἐσηκώθη ἀπό τήν γῆν· καί πάλιν ἐστάθη εἰς ποδάρια ἀνθρώπου, καί καρδία ἀνθρώπου τήν ἐδόθη· ἰδού καί ἄλλο θηρίον δεύτερον, ὁμοίως ὡσάν ἀρκούδα, καί ἐστάθη παράμερα, καί τρία πλευρά εἶχεν εἰς τό στόμα της· εἶδα καί ἄλλο τρίτον θηρίον ὡσάν πάρδαλιν, καί εἶχεν εἰς τήν ράχην της τέσσερα πτερά μεγάλα πουλίου καί εἶχε καί τέσσαρα κεφάλια· καταπόδιν ἀπ’ ἐκεῖνο εἶδα καί ἄλλο θηρίον τέταρτον, φοβερόν καί τρομερόν καί δυνατόν κατά πολλά, τά δόντιά του ἧτον σιδερένια, τά νύχιά του ἧτον χαλκωματένια, ἔτρωγε καί ἐφταίνευε, καί τά περισσότερα ἐπάτει μέ τά ποδάριά του· καί αὐτό ἄλλασε περισσότερον ἀπό ὅλα τά θηρία, ὀποῦ εἶδα προτήτερά του· δέκα κέρατα ἔβλεπα εἰς τά κέρατά του, καί ἕνα κέρατον μικρόν ἀνέβη εἰς τήν μέσην του, καί τρία κέρατα ἀπό τά προτήτερά του ἐξεριζώθησαν ἀπό τό πρόσωπόν του, καί ὀμμάτια ἧτον εἰς τά κέρατα του, καί στόμα εἶχεν ὀποῦ ἐσυντύχενε μεγάλα λόγια. Ἀλλ’ ἐπειδή εἶπαμεν τούς λόγους τοῦ Προφήτου, ἄς τούς ἐξηγήσωμεν, ἀντάμα μέ τό ὅραμα του βασιλέως Ναβουχοδονόσορ, διά νά ἔλθωμεν εἰς τήν ὑπόθεσίν μας. Τό πρῶτον θηρίον, ὀποῦ εἶπεν ὁ Προφήτης, ἤγουν ἡ λέαινα, ὀποῦ ἀνέβαινε ἀπό τήν θάλασσαν, ἐσημείωνε τήν βασιλείαν τῶν Βαβυλωνίων, ἤγουν τόν βασιλέα Ναβουχοδονόσορ, ὀποῦ ἧτον εἰς τήν εἰκόνα χρυσόν κεφάλι, ὁ ὁποῖος βασιλεύς ὑπερηφανεύθη, καί ὑψώθη ὥσπερ ἀετός, καί μετά ταῦτα ἔγεινε βόδιον, καί ἔλειψεν ἀπό τήν βασιλείαν του, καί πάλιν ἐσυνῆλθε, καί ἔγεινεν ἄνθρωπος, ὥσπερ ἧτον πρῶτα. Τό δέ δεύτερον θηρίον, ἤγουν ἡ ἀρκούδα, ἐπροεικόνιζε τήν βασιλείαν τῶν Περσῶν, ὅτι μετά τήν βασιλείαν τῶν Βαβυλωνίων ἐβασίλευσαν οἱ Πέρσαι, ὀποῦ ἐφάνησαν ἀργυροῖ εἰς τήν εἰκόνα· πῶς δέ λέγει ὁ Προφήτης, ὅτι εἶχε τρία πλευρά εἰς τό στόμα της; θέλει νά εἰπῇ, ὅτι τρία ἔθνη ἐβασίλευσαν, οἱ Πέρσαι, οἱ Μήδοι καί οἱ Βαβυλώνιοι. Τό δέ τρίτον θηρίον, ἤγουν ἡ πάρδαλις, ἐσημείωνε τόν βασιλέα Ἀλέξανδρον, ὅτι ἐπρωτοβασίλευσεν εἰς τούς Ἕλληνας, ὁ ὁποῖος ἐφάνη εἰς τήν εἰκόνα χάλκινος· διότι ὕστερα ἀπό τήν βασιλείαν τῶν Περσῶν ἐβασίλευσεν ὁ Ἀλέξανδρος ὁ υἱός τοῦ Φιλίππου, φονεύσας τόν Δαρεῖον τόν Πέρσην· πῶς δέ λέγει ὁ Προφήτης, ὅτι εἶχε τέσσαρα κεφάλια, καί τέσσαρα πτερά πουλίου; θέλει νά εἰπῇ, ὅτι ὁ βασιλεύς Ἀλέξανδρος ἀποθνήσκωντας ἄφησε τέσσαρας βασιλεῖς εἰς τήν βασιλείαν του, καθώς καί ἔγεινε.
Τό δέ τέταρτον θηρίον, ὀποῦ ἧτον φοβερόν καί τρομερόν, καί εἶχε δόντια σιδερένια, καί νύχια χάλκινα, ἐπροσήμαινε τήν βασιλείαν τῶν Ρωμαίων, ὀποῦ ἐφάνη εἰς τήν εἰκόνα τό σίδερον, ὅτι αὕτη ἡ βασιλεία ἧτον δυνατωτέρα ἀπό ὅλαις ταῖς προτήτεραίς της βασιλείαις, ὡσάν πῶς καί τό σίδερον εἶναι δυνατώτερον ἀπό τό χρυσάφι, καί τό ἀσῆμι, καί τό χάλκωμα τί ἄλλο ἀπόμεινε νά ἑρμηνεύσωμεν πάρεξ τά ποδάρια τῆς εἰκόνος, καί τά δέκα κέρατα τοῦ θηρίου; καί τούτων ποία νά εἶναι ἡ ἑρμηνεία τους; ἀκούσατε. Τά δύο ποδάρια τῆς εἰκόνος εἶχαν δέκα δάκτυλα, καί τό τέταρτον θηρίον εἶχε δέκα κέρατα· αὐτό ἐκεῖνο δείχνουν καί τά δύο, ὅτι άφόντις περάσουν δέκα βασιλείαις τῶν Ρωμαίων, θέλει γεννηθῇ ὁ Ἀντίχριστος, ὀποῦ ἐφάνη ὡσάν κέρατον μικρόν εἰς τήν μέσην ἀπό τά δέκα κέρατα, καί θέλει ξεριζώσει τρεῖς βασιλείαις, τῆς Αἰγύπτου, τῶν Λιβύων, καί τῶν Αἰθιόπων· καί αὐτός θέλει βασιλεύσει εἰς τούς Ἑβραίους, νά κάμῃ μεγάλην σύγχυσιν εἰς τόν καιρόν του, μεγάλους πολέμους, μεγάλαις ταραχαῖς καί ἀνακάτωσες. Ζητοῦσι τινές καί λέγουν, ὅτι ἇρά γε πότε νά γένῃ τό τέλος; καί λέγομεν πρός αὐτούς· κανείς δέν ἠξεύρει πότε θέλει γένῃ τό τέλος· μόνος ὁ Θεός ὀποῦ ἐποίησε τούς καιρούς καί τούς χρόνους καί τάς ἡμέρας, ἐκεῖνος ἠξεύρει καί τήν ὥραν καί τήν ἡμέραν ἐκείνην· διά τοῦτο ὥρισε καί ὁ Κύριος εἰς τό κατά Ματθαῖον Εὐαγγέλιον, ὅτι· Περί τῆς ἡμέρας ἐκείνης καί τῆς ὥρας οὐδείς οἶδεν, οὐδέ οἱ Ἄγγελοι τῶν οὐρανῶν, εἰ μή ὁ Πατήρ μου μόνος· καί πάλιν εἶπε πρός τούς Ἀποστόλους· Οὐχ ὑμῶν ἐστί γνῶναι χρόνους ἤ καιρούς, οὕς ὁ Πατήρ ἔθετο ἐν τῇ ἰδίᾳ ἐξουσίᾳ· ἤγουν, δέν εἶναι ἐδικόν σας νά γνωρίζετε χρόνους ἤ καιρούς, τούς ὁποίους ἔθεσεν ὁ Πατήρ μου εἰς τήν ἐδικήν του ἐξουσίαν· Πῶς δέ εἶπαν τινές ὅτι εἰς τόσους χρόνους θέλει γενῇ; καί πάλιν ἄλλοι εἶπαν εἰς τόσους, καί δέν ἐπληρώθη ὁ λόγος τους; ὁμοιάζουσιν ἐκεῖνοι ὡσάν εἷς οἰκοκύρις νά ἔχῃ ἕνα χωράφιον ἐσπαρμένον σιτάρι· ἔπειτα ὡσάν φθάσῃ, διαβαίνει καθένας ἀπ’ ἐκείνην τήν στράταν, καί βλέπωντας, ὅτι ἔφθασε τό χωράφι ἐκεῖνο, λέγει· Εἰς τήν δεῖνα ἡμέραν τό θερίζει ὁ οἰκοκύρις· μετά ταῦτα διαβαίνει καί ἄλλος, καί λέγει· Εἰς τήν δεῖνα ἡμέραν τό θερίζει ὁ οἰκοκύρις· τόσον ὀποῦ περνοῦν δέκα, ἤ δεκαπέντε ἄνθρωποι καί λέγει κάθε εἷς τόν λόγον του πλήν κανείς δέν ἠξεύρει τήν βουλήν τοῦ οἰκοκύρι πότε θέλει τό θερίσει. Ἔτζι εἶναι καί οἱ τοιοῦτοι ἄνθρωποι· ἐπέρασαν οἱ Προφῆται, καί εἶπαν, ὅτι κοντά εἶναι τό τέλος· ἦλθαν καί οἱ Ἀπόστολοι, καί εἶπαν· καί αὐτοί ὁμοίως, ἐπειδή ἔβλεπαν τόν κόσμον, ὅτι εἰς τό χειρότερον ὑπήγενεν· ἦλθαν καί οἱ Διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας μας, καί αὐτοί εἶπαν ὅτι πλησίον γίνεται τό τέλος· ἀλλά κανείς δέν ἤξευρε τήν βουλήν τοῦ Θεοῦ· τόσον μόνον μᾶς δείχνει ὁ Κύριος εἰς τό ἅγιον Εὐαγγέλιον, καί λέγει, ὅτι ὅταν γένουν σύγχυσες καί πόλεμοι εἰς τάς βασιλείας τοῦ κόσμου, τότε νά θαρρῆτε ὅτι ἐγγύς εἶναι τό τέλος.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΠΗΓΗ: ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ ΤΟΥ ΥΠΟΔΙΑΚΟΝΟΥ ΚΑΙ ΣΤΟΥΔΙΤΟΥ ΤΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΕΩΣ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΒΑΣ. ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΥ. (343)
