† Ἀρχιμανδρίτη π. Χαράλαμπου Δ. Βασιλόπουλου
Ἀφοῦ ὁ Ἀντίχριστος θά φονεύση τούς δύο Προφῆτες στό τέλος τῶν πρώτων τρισήμισυ ἐτῶν τῆς δημόσιας παρουσίας του, θά μείνη κατόπιν κυρίαρχος χωρίς ἀντιπάλους. Θ’ ἀρχίσουν ἐν συνεχεία τά ἄλλα τρισήμισυ χρόνια τῆς μεγάλης κακουργίας του. Θά κυριαρχήση τότε στή γῆ σάν φαρμακερός τύραννος. Θά φανερώση τότε ὅλη τήν ἀχόρταγη χαιρεκακία του καί τήν χολή τῆς βορβορώδους ψυχῆς του.
Δέν θά εἶναι πιά ψευτοευλαβής καί δίκαιος, μά ὅπως τονίζει ὁ Ἱππόλυτος, θά εἶναι πάντα καί «ἐν πᾶσιν αὐστηρός, ἀπότομος, ὀργίλος, θυμώδης, δεινός, ἀκατάστατος, φοβερός, ἀηδής, μισητός, βδελυκτός, ἀνήμερος, ἀλάστωρ, πονηρός. Καί σπουδάζων ἐμβαλεῖν εἰς βόθρον ἀπωλείας πᾶν τό γένος τῶν ἀνθρώπων…» (Ἱππόλ. Τόμ. 6, σελ. 286).
Θά ἀποδειχθῆ τότε στήν κυριολεξία, ὅτι αὐτός θά εἶναι τό «β δ έ λ υ γ μ α τ ῆ ς ἐ ρ η μ ώ σ ε ω ς», γιά τό ὁποῖο μίλησε ὁ Κύριος. (Ματθ. ΚΔ’ 15).
Τό «βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως» ἀναφέρεται ἐν μέρει στόν ἀνδριάντα του πού ἔστησε στά Ἱεροσόλυμα, ὁ Ρωμαῖος κατακτητής Τῖτος τό 70 μ.Χ. Θά ἦταν τό ἄγαλμα βδέλυγμα, σίχαμα ἐκείνου, πού θά ἐπέφερε τήν καταστροφή, τήν ἐρήμωσι. «Βδέλυγμα δέ τόν ἀνδριάντα τοῦ τότε τήν πόλιν ἑλόντος φησίν, ὁ ἐρημώσας τήν πόλιν καί τόν ναόν ἔστησεν ἔνδον· διό καί ἐρημώσεως αὐτό καλεῖ» λέγει ὁ ἱερός Χρυσόστομος.
Γενικώτερα ὅμως καί κυριολεκτικά «βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως» θά εἶναι ὁ Ἀντίχριστος, πού θά αὐτοθεοποιηθῆ, πού θά ἐπιδιώξη νά προσκυνηθῆ ἀπό ὅλους ἡ εἰκόνα του σάν θεοῦ, πού θά ἐγκατασταθῆ στό Ναό τοῦ Σολομῶντος γιά νά λατρευθῆ σάν θεός, ἐνῶ θά κάνη τά πάντα γιά τήν καταστροφή, τήν ἐρήμωσι καί τήν ἀπώλεια.
Τόν πρῶτο χρόνο μετά τόν φόνο τῶν δύο Μαρτύρων ἔργο τοῦ Ἀντιχρίστου θά εἶναι νά στερεώση τήν κοσμοκρατορία του καί τά δύο ὑπόλοιπα χρόνια θά ἐπιδοθῆ, μέ Θεοῦ παραχώρησι, στήν ἐρήμωσι τῆς Οἰκουμένης.
Ὁ προφήτης Δανιήλ καθορίζει αἰνιγματικά τό χρόνο τῆς φοβερῆς κυριαρχίας τοῦ Ἀντιχρίστου ὡς ἑξῆς:
«Καί λόγους πρός τόν Ὕψιστον λαλήσει καί τούς ἁγίους τοῦ Ὑψίστου παλαιώσει καί ὑπονοήσει τοῦ ἀλλοιῶσαι καιρούς καί νόμον, καί δοθήσεται ἐν χειρί αὐτοῦ ἕως καιροῦ καί καιρῶν, καί ἥμισυ καιροῦ» (Δαν. Ζ’ 25).
Ἑρμηνεύοντας τόν προφητικό αὐτό λόγο τοῦ Δανιήλ, ὁ Κύριλλος Ἱεροσολύμων τονίζει, ὅτι καιρός θά πῆ χρόνος, ὁ ἕνας χρόνος, καιροί δέ τά ὑπόλοιπα δύο χρόνια καί τό ἥμισυ καιροῦ μισός χρόνος, ἤτοι συνολικά κυριαρχία τοῦ Ἀντιχρίστου μετά τόν φόνο τῶν Προφητῶν θά εἶναι τρισήμιση χρόνια.
Ἄς δοῦμε ὅμως πῶς τά διατυπώνει καί ἐξηγεῖ ὁ Ἅγιος αὐτός:
«Καιρός μέν ὁ εἰς ἐνιαυτός ἐν ὦ τέως (ἐν τῷ μεταξύ) αὔξει ἡ παρουσία αὐτοῦ (τοῦ Ἀντιχρίστου), καιροί δέ τά ἐπίλοιπα δύο ἔτη τῆς παρανομίας, εἰς τρία ὁμοῦ συναριθμούμενα, καί τό ἥμισυ τοῦ καιροῦ ἡ ἑξάμηνος».
Ὅταν ὁ Ἀντίχριστος θά κυριαρχήση καί θά προσκυνηθῆ ἀπό τούς θιασῶτες του, θά ἐπιδιώξη νά μεταβάλη σ’ ἔρημο τήν γῆ. Θά ἐπιπέση κατά τῶν ἀνθρώπων σάν κεραυνός νά τούς πετάξη τήν πίστι, νά τούς ξεπουπουλιάση ἀπό ἀρετές, νά τούς ἐρημώση ἀπό τήν Χάρι τοῦ Θεοῦ.
Σκοπός του εἶναι νά ρίξη τούς πάντας στήν ἀπώλεια, νά τούς γεμίση ἀπό κακία, νά τούς ἀπομακρύνη ἀπό τήν πίστι καί τήν σωτήρια Ἐκκλησιαστική ἐπίδρασι.
Θά στραφῆ, σάν ἀδηφάγος φωτιά, ἐναντίον τῆς γῆς γιά νά τήν ἐρημώση ἀπό πλεῖστα ἀγαθά καί νά τήν γεμίση μέ ἀπερίγραπτες συμφορές. «Τί γάρ οὐκ ἐργάσεται τότε;» ρωτάει μέ ἀγωνία ὁ Ἱερός Χρυσόστομος. Καί συμπληρώνει: «Πάντα κινήσει, πάντα ταράξει καί ἐπιταγμάτων ἕνεκεν καί φόβου», «μύρια γάρ ἐργάσεται καί παρασκευάσει ἑτέρους ἐργάσασθαι δεινά». (P.G. 62, 482).
Τότε, λέγει ὁ Ἐφραίμ ὁ Σύρος θά ἐπικρατήση θαλασσοταραχή, ξηρασία φοβερή. Καί συμπληρώνει ὁ Ἱππόλυτος, ὅτι δέν θά βρέχη τότε καί ἡ γῆ δέν θά καρποφορῆ. Ἡ θάλασσα θά βρωμοκοπάη, τά ποτάμια θά ξεραθοῦν τά ψάρια τῆς θάλασσας θά ψοφήσουν, οἱ ἄνθρωποι ἀπό τήν πεῖνα καί τήν δίψα θά πεθαίνουν. Ὁ θρῆνος θά εἶναι τότε ἀπαρηγόρητος. Θά μακαρίζουν τότε οἱ ζωντανοί τούς πεθαμένους…
«Οὐκ ἔστιν ἐν τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ὅταν ἔλθη ὁ Δράκων, ἄνεσις ἐπί τῆς γῆς, ἀλλά θλῖψις μεγάλη, ταραχή καί σύγχυσις, θάνατοι καί λιμοί εἰς πάντα τά πέρατα» τονίζει ὁ Ἅγιος Ἐφραίμ ὁ Σύρος.
Μέσα σ’ αὐτή τήν ταραχή καί τήν ἀπελπισία καί τήν ἐρήμωσι, πού θά προκαλῆ ὁ Ἀντίχριστος, οἱ ἄνθρωποι θά ζοῦν ἐφιαλτικές στιγμές. Ἐκμεταλλευόμενος ὁ Ἀντίχριστος τήν δυστυχία τους, θά τούς καλῆ νά τόν προσκυνήσουν, νά πάρουν τό χάραγμά του, μέ ἀντάλλαγμα τά τρόφιμα. Καί τότε πολλοί «διά τήν στέρησιν τῶν βρωμάτων (τροφίμων) ἐπ’ αὐτόν ἐλεύσονται καί προσκυνήσουσι αὐτόν καί δώσει αὐτοῖς χάραγμα ἐν τῇ χειρί τῇ δεξιᾷ καί ἐν τῷ μετώπῳ, ἵνα μή τις τόν τίμιον σταυρόν ποιήσῃ ἐν τῷ μετώπῳ τῇ δεξιᾷ αὐτοῦ χειρί…» γράφει ὁ Ἱππόλυτος.
Γι’ αὐτούς, πού θά παίρνουν ἔτσι τό χάραγμα τοῦ Ἀντιχρίστου, πού θά γίνωνται προσκυνηταί του, δέν θά ὑπάρχη ἐλπίδα μετανοίας. Θά εἶναι πιά ὑποδουλωμένοι σ’ αὐτόν πνευματικά καί ὑλικά.
Δεσμῶτες πλέον τοῦ Ἀντιχρίστου θά πέσουν στήν πιό μεγάλη κι’ ἀπερίγραπτη δυστυχία. Μιά δυστυχία κι’ ἀπόγνωσι, πού θά τούς συγκλονίση.
Ὅταν θά ξαναπᾶνε στόν Ἀντίχριστο γιά νά ζητήσουν τήν βοήθειά του, γιά τροφές κ.λπ., αὐτός ὁ Ἄνομος θά τούς ἀντιμετωπίση μ’ ἀπάνθρωπη χαιρεκακία καί θά τούς μυκτηρίση λέγοντας:
«Ὁ οὐρανός οὐ βούλεται δοῦναι ὑετόν, ἡ γῆ πάλιν οὐ βλασταίνει τά γεννήματα αὐτῆς· πόθεν ὑμῖν δώσω ἐγώ βρώματα;» (Ἱππόλ. Τόμ. 6 σελ. 288).
Τότε οἱ ταλαίπωροι προσκυνηταί τοῦ Ἀντιχρίστου θά καταλάβουν μέ ποιόν θά ἔχουν νά κάνουν. «Οἱ ἄθλιοι νοήσουσιν, ὅτι οὗτός ἐστιν ὁ πονηρός Διάβολος, καί κόψονται ὀδυνηρῶς καί κλαύσονται μεγάλως» ὅπως λέγει ὁ Ἱππόλυτος.
Παρ’ ὅλα αὐτά δέν θά μετανοήσουν οἱ ἔχοντες τό χάραγμα τοῦ θηρίου. Ὅλα τά δεινά, ὅλες οἱ συμφορές, δυστυχῶς δέν θά τούς συνετίσουν. Τό βλέπομε αὐτό νά σημειώνεται πεντακάθαρα σέ πολλά χωρία τῆς Ἀποκαλύψεως ὅπως:
«Καί ἐβλασφήμησαν τόν Θεόν τοῦ οὐρανοῦ ἐκ τῶν πόνων αὐτῶν καί ἐκ τῶν ἑλκῶν αὐτῶν, καί ο ὐ μ ε τ ε ν ό η σ α ν ἐκ τῶν ἔργων αὐτῶν» (Ἀποκ. ΙΣΤ’ 11).
Θά ἀποδειχθῆ ἔτσι, ὅτι ἡ ἐσχάτη ἐκείνη φοβερή θλῖψις καί τά τρομακτικά δεινά τῶν ἀνθρώπων θά εἶναι συνέπεια τῆς ἀμετανοησίας καί τῶν ἁμαρτιῶν.
Οἱ ἁμαρτίες τῶν ἀμετανοήτων ἀνθρώπων θά μοιάζουν μέ τίς ἰοβόλες οὐρές τῶν ἀκρίδων, πού περιγράφει ὁ Εὐαγγελιστής στήν Ἀποκάλυψι: «ἔχουσιν οὐράς ὁμοίας σκορπίοις καί κέντρα, καί ἐν ταῖς οὐραῖς αὐτῶν ἐξουσίαν ἔχουσι τοῦ ἀδικῆσαι τούς ἀνθρώπους» (Ἀποκ. Θ’ 10).
Τό τέλος τῶν ἁμαρτιῶν δηλαδή θά γεννάη τόν ψυχικό θάνατο.
Θά ἀποδειχθῆ δέ περίτρανα ὅτι στόν Ἀντίχριστο θά κατοικῆ ὁ Σατανάς, πικρός καί δηλητηριώδης, ἀχόρταγος σέ πάθος κακίας, καθώς θά βλέπη, ὅτι «ὀλίγον καιρόν ἔχει» (Ἀποκ. ΙΒ’ 12) ἀκόμη, ἐκτός τῆς αἰωνίου Κολάσεως.
Ἀπό τό βιβλίο τοῦ † Ἀρχιμανδρίτη Χαράλαμπου Βασιλόπουλου «Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ (Πῶς, πότε καί γιατί θά ἔρθη)», ἔκδοσις10η, «Ὀρθοδόξου Τύπου» σέλ.226.
