Τῇ ΙΘ’ (19η) τοῦ μηνός Ἰανουαρίου μνήμη τοῦ Ὁσίου πατρός ἡμῶν ΜΕΛΕΤΙΟΥ τοῦ Γαλλησιώτου τοῦ Ὁμολογητοῦ, ὅστις ἐχρημάτισεν ἐν ἔτει ασν’ (1250)(1).
Κτείνει Δαβίδ μέν ἀλλόφυλον σφενδόνῃ,
Κτείνει δέ Μελέτιος Αὐσόνων πλάνην.
Α’ Καταγωγή, παιδική ἡλικία καί σκεῦος ἐκλογῆς
Μελέτιος ὁ Ὅσιος πατήρ ἡμῶν κατήγετο ἀπό τά μέρη τῆς Μαύρης Θαλάσσης ἀπό χωρίον Θεοδότου καλούμενον. Οἱ γονεῖς του ὠνομάζοντο Γεώργιος καί Μαρία, οἱ ὁποῖοι ἦσαν θεοσεβεῖς, ἐνάρετοι καί ἐλεήμονες πολλά καί φιλόξενοι, καί ὅσον ἐμοίραζον ἐκεῖνοι πλουσιοπαρόχως εἰς τούς πτωχούς τόν πλοῦτον αὐτῶν, τόσον ὁ Θεός τόν ηὔξανε περισσότερον καί κοντά εἰς τόν πλοῦτον προσέθεσεν εἰς αὐτούς καί δόξαν δημοσίαν· διότι ὁ πατήρ τοῦ Ἁγίου ἐχρημάτισεν ἀρχιστράτηγος ὄχι ὀλίγου τάγματος βασιλικοῦ· ἡ δέ μήτηρ αὐτοῦ ἦτο πολλά ἐνάρετος καί εὐλαβής εἰς τά θεῖα καί ὅλη σχεδόν ἡ ζωή της ἦτο εὐχή καί δοξολογία εἰς τόν Θεόν. Ὅθεν καί ἀπό τάς ἀρετάς των ἐτρύγησαν καρπόν καλλιτεκνίας καί ἐγέννησαν τόν θαυμαστόν τοῦτον Μελέτιον, τόν ὁποῖον βαπτίσαντες ὠνόμασαν Μιχαήλ. Μελέτιος δέ ὠνομάσθη ὕστερον, ὅταν ἔγινε Μοναχός, καί ὁμοῦ μέ τό ὄνομα ἤλλαξε καί τήν ζωήν τήν ὁποίαν εἶχεν εἰς μίαν μελέτην πνευματικήν, διά τοῦτο ἔλαβε δικαίως καί τό ὄνομα σύμφωνον μέ τήν ζωήν τήν ὁποίαν ἠκολούθει καί μέ τά ἔργα του.
Ἀφοῦ δέ ἐβαπτίσθη ὁ Ἅγιος, ἐδιδάχθη ὁ πατήρ του θεόθεν τί ἔμελλε νά γίνῃ, διότι εἶδε κατ’ ὄναρ, ὅτι ἦλθε πρός αὐτόν εἷς ἱεροπρεπής καί σεβάσμιος ἄνθρωπος, ἀπεσταλμένος ὑπό τοῦ βασιλέως, καί τοῦ ἐζητοῦσε χρυσοῦν ἐγκόλπιον· καί ἐξυπνήσας ἐνόησεν ὅτι τό ἐνύπνιον αὐτό ἦτο διά τόν υἱόν του, ὅστις ἔμελλε νά γίνῃ χρυσοῦν ἐγκόλπιον, ἤτοι σκεῦος ἐκλογῆς τοῦ οὐρανίου Βασιλέως καί διά τοῦτο τόν ἐζητοῦσεν ἀπό αὐτόν, καθ’ ὅσον ἦτο περισσότερον ἀγαπητός εἰς τόν Θεόν παρά εἰς τόν κατά σάρκα αὐτοῦ πατέρα· διά τοῦτο ἔκαμνε καί αὐτός ὅλα ἐκεῖνα, ἅτινα ἐχρειάζοντο διά τήν καλήν ἀνατροφήν τοῦ παιδίου.
Ἔβαλε λοιπόν ὁ πατήρ τόν υἱόν του εἰς διδάσκαλον ἐνάρετον διά νά μανθάνῃ τά ἱερά γράμματα καί νά διδάσκεται καί τήν ἀρετήν· δέν ἠμέλει ὅμως καί αὐτός νά τόν νουθετῇ εἰς τόν οἶκον του, καθώς ἔχουν χρέος οἱ γονεῖς νά νουθετῶσι τά τέκνα των, παραγγέλλων νά κάμνῃ ὅσα εἶναι ἀρεστά εἰς τόν Θεόν, προτρέπων αὐτόν νά πηγαίνῃ εἰς τήν Ἐκκλησίαν δίς τῆς ἡμέρας, εἰς τόν ὄρθρον καί εἰς τόν ἑσπερινόν, διά νά ἀκούῃ τάς διδασκαλίας τῶν θείων Γραφῶν καί νά προκόπτῃ εἰς τόν φόβον τοῦ Θεοῦ. Ὁ δέ νέος, φρόνιμος ὤν καί εὔτακτος, ἔκαμνε περισσότερα ἀπό ὅσα παρήγγελλεν εἰς αὐτόν ὁ πατήρ του καί διά τοῦτο ὑπερέβαινεν εἰς τήν ἀρετήν καί προκοπήν τῶν γραμμάτων ὅλους τούς συνομηλίκους του. Προκόπτων δέ ὁ Ἅγιος τοιουτοτρόπως εἰς τά καλά ἔργα καί ἀγωνιζόμενος, βλέπει μίαν ὀπτασίαν, ἡ ὁποία τόν προσέτασσε, καθώς πάλαι τόν Ἀβραάμ, νά φύγῃ ἀπό τήν πατρίδα καί τούς συγγενεῖς του καί νά ὑπάγῃ ὅπου τόν ὁδηγήσῃ ὁ Θεός.
Ὅθεν χωρίς νά χάσῃ καιρόν παραιτεῖ ὅλα, καί πατρίδα καί γονεῖς καί συγγενεῖς καί συνομηλίκους καί πλοῦτον καί ἀκολουθεῖ προθύμως τόν Θεόν, ὅστις τόν ἐκάλεσε, σηκώνων εἰς τούς ὤμους του τόν Σταυρόν τοῦ Χριστοῦ καί τόν θάνατον καί ἀποφασίζει νά ὑπάγῃ εἰς τήν Ἱερουσαλήμ διά νά προσκυνήσῃ τούς Ἁγίους Τόπους, εἰς τούς ὁποίους κατέβη ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ καί Πατρός καί ἔγινεν ἄνθρωπος, καί ὑπομείνας σταυρόν καί θάνατον καί ταφήν, ἀνέστη τριήμερος καί ἀνελήφθη εἰς τούς οὐρανούς· ὅταν δέ ἐκίνησε νά ὑπάγῃ ἦτο μήν Ἰανουάριος, ἡ καρδία τοῦ χειμῶνος, καί ὁ Ἅγιος περιεπάτει πεζός χωρίς συνοδοιπόρον, χωρίς σκέπασμα ἤ ἄλλο τι χρησιμεῦον εἰς τόν δρόμον. Ἐταλαιπωρεῖτο ὁ καρτερόψυχος καί ἀπό τάς βροχάς καί ἀπό τάς χιόνας καί ἀπό τάς λάσπας καί ἀπό τάς πλημμύρας τῶν ποταμῶν, οἵτινες ἦσαν εἰς τάς ὁδούς· ἀλλ’ ὅμως αὐτά ὅλα οὐδέν ἐλογίζετο ὁ Ὅσιος διά τόν πολύν πόθον ὅπου εἶχεν εἰς τόν Χριστόν.
Ὅταν δέ ἐπερνοῦσεν ἀπό τήν Λυδίαν, ἐκεῖ ὅπου τρέχει ὁ Πακτωλός ποταμός, ὁ ὁποῖος καί ἀφ’ ἑαυτοῦ του εἶναι μεγάλος καί δυσδιάβατος καί τότε ἕνεκα τοῦ χειμῶνος ἔγινε μεγαλύτερος καί ἐκυμάτιζεν ὡς θάλασσα, ἐπειδή οὔτε ἄνθρωπον ἔβλεπεν, οὔτε πέρασμα εἶχε διά νά περάσῃ τόν ποταμόν, τί κάμνει ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ; καταφεύγει εἰς τόν Θεόν, ὅστις πάντα δύναται, καί σηκώνων χεῖρας καί ὀφθαλμούς καί νοῦν εἰς τόν οὐρανόν καί στενάζων ἐκ βάθους καρδίας παρακαλεῖ μετά δακρύων αὐτόν νά τοῦ στείλῃ ἐξ ὕψους βοήθειαν· καί ὢ τοῦ θαύματος! παρευθύς ὑψώθη εἰς τόν ἀέρα, καί εὑρέθη εἰς τό ἀπέναντι μέρος τοῦ ποταμοῦ· ὅθεν δοξάζων τόν Θεόν, ὅστις μέ τοιοῦτον παράδοξον τρόπον τόν ἐβοήθησεν, ἔτρεχε μέ περισσοτέραν προθυμίαν τόν ὑπόλοιπον δρόμον.
(1). Τόν Βίον τοῦ Ὁσίου τούτου μετέφρασεν ἐκ τοῦ Ἑλληνικοῦ ὁ Ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης καί κατεχώρησεν εἰς τό «Νέον Ἐκλόγιον», ἐξ οὗ καί παρελήφθη. Εἰς τοῦτον συνέθεσε καί Ἀκολουθίαν ὁ αὐτός Ὅσιος Νικόδημος.
ΠΗΓΗ: ΒΙΚΤΩΡΟΣ ΜΑΤΘΑΙΟΥ, ΜΕΓΑΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΜΟΣ Α’ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ (ΣΕΛ. 457 -459) ΑΘΗΝΑΙ 1970.
ΕΠΕΤΑΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ
