Εἰς τόν Παράμονον
Ὁ Παράμονος νύττεταί σοι, Χριστέ μου,
Γνούς γάρ Θεόν μόνον σε, Σοί θνῄσκει μόνῳ.
Εἰς τούς Τριακοσίους Ἑβδομήκοντα
Ξίφει κεφαλάς ἄνδρες ἑπτάκις δέκα,
Σύν ἑξαπλῇ διδοῦσι πεντηκοντάδι.
Παράμονον δ’ ἐνάτῃ κτάνον εἰκάδι ἔγχεα μακρά.
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάβαλε
Παράμονον μέλψωμεν, σύν Φιλουμένῳ πιστοί, ὡς θείους θεράποντας καί Ἀθλητάς εὐκλεεῖς, Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν· τοῦτον γάρ φερωνύμως, ὡς φιλήσαντες ἄγαν, ᾒσχυναν δι’ ἀγώνων, παρανόμων τό κράτος, αἰτοῦντες πταισμάτων λύσιν, πᾶσι ἔλεος.
Παράμονος ὁ Ἅγιος Μάρτυς καί οἱ σύν αὐτῷ ἀσκήσαντες Ἅγιοι Μάρτυρες ἦσαν κατά τούς χρόνους τοῦ βασιλέως Δεκίου καί Ἀκυλίνου ἄρχοντος τῆς Ἀνατολῆς ἐν ἔτει σν’ (250), ἡ δέ αἰτία τοῦ Μαρτυρίου αὐτῶν ὑπῆρξε τοιαύτη. Εἰς ἕνα τόπον, Ἱερόν ὀνομαζόμενον, τῆς Βαλσατίας, ἤτοι τῆς νῦν λεγομένης Μπάστρας τῆς εὑρισκομένης παρά τό στόμιον τοῦ Τίγρητος ποταμοῦ, αναβρύουσι θερμά νερά πλούσια, τά ὁποῖα ἰατρεύουσιν ἀσθενείας. Εἰς τά θερμά λοιπόν ταῦτα επήγεν ὁ ἄρχων Ἀκυλῖνος, ἵνα ἰατρευθῇ ἀπό ἀσθένειαν σωματικήν, ἡ ὁποῖα τόν ἠνώχλει. Ὅθεν προσέταξε νά ἀκολουθῶσιν αὐτόν ἀπό τήν Νικομήδειαν ὅσοι Χριστιανοί ἦσαν ἐκεῖ δεδεμένοι διά τήν τοῦ Χριστοῦ πίστιν· μεταβάς δέ εἰς τόν ναόν τῆς ψευδοθεᾶς Ἲσιδος καί τάς μιαράς του θυσίας τελέσας, προσέταξε καί τούς Μάρτυρας τοῦ Χριστοῦ νά προσκυνήσωσι καί νά θυσιάσωσιν εἰς τά εἴδωλα. Ἐπειδή δέ ἐκεῖνοι δέν ἐπείσθησαν, προσέταξε νά τούς θανατώσωσιν ὅλους καί οὕτως ἔλαβον οἱ γενναῖοι τούς στεφάνους τῆς ἀθλήσεως παρά τοῦ Παμβασιλέως Χριστοῦ, τόν ἀριθμό ὄντες τριακόσιοι ἑβδομήκοντα.
Τούτους λοιπόν βλέπων οὕτως ἀσπλάγχνως θανατωθέντας ὁ Ἅγιος Παράμονος, μέ μεγάλην φωνήν ἀνεβόησε λέγων· «Μεγαλωτάτην ἀσέβειαν βλέπω, διότι ὁ μιαρός οὗτος ἄρχων τόσους πολλούς δικαίους καί μάλιστα ξένους ὄντας κατασφάζει, ὡς νά ἦσαν ἄλογα ζῷα». Ὁ δέ ἄρχων ταῦτα ἀκούσας, ἤναψεν ἀπό ὀργήν καί εὐθύς προστάσσει νά τόν θανατώσωσι· τοῦτο δέ ἠγνόει ὁ Μάρτυς. Ὅθεν συλλαβόντες αὐτόν αἰφνιδίως οἱ ἀπεσταλμένοι ἐκεῖ πού ἀφόβως περιεπάτει, ἄλλοι μέν τόν ἐκτύπων μέ λόγχας, ἄλλοι δέ ἐτρύπων τήν γλῶσσαν καί τά λοιπά μέλη του μέ καλάμια κοπτερώτατα· καί οὕτως ἔμπροσθεν τοῦ ἄρχοντος ἐθανάτωσαν αὐτόν καί πρός τάς οὐρανίους Μονάς τόν ἀπέστειλαν, ἵνα χαίρῃ αἰωνίως μετά τῶν λοιπῶν τριακοσίων ἑβδομήκοντα. Τό δέ ἅγιον αὐτοῦ λείψανον ἐνεταφιάσθη μετά τῶν λειψάνων τῶν ἀνωτέρω Ἁγίων.
Ταῖς τῶν σῶν Ἁγίων πρεσβείαις, Χριστέ ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἁμήν.
ΠΗΓΗ: ΒΙΚΤΩΡΟΣ ΜΑΤΘΑΙΟΥ, ΜΕΓΑΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΜΟΣ ΙΑ’ ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ (ΣΕΛ. 722 – 723) ΑΘΗΝΑΙ 2001
