Πλησίον τῆς Μητροπόλεως Κωνσταντίας τῆς Κύπρου εἶναι ἕνα χωρίον Τραχιάδες καλούμενον, εἰς τό ὁποῖον δέκα χρόνους πρό τῆς ἁλώσεως τῆς αὐτῆς Νήσου ἦτο τις Πρεσβύτερος, ὅστις ὑπό τοῦ Διαβόλου ἐμπαιχθείς, ἔμαθεν εἰς ἄκρον τήν τῶν φαρμάκων καί μάγων ἐπιστήμην καί εἰς τόσην ἀθεΐαν καί καταφρόνησιν ἦλθεν ὁ τρισάθλιος, ὀποῦ ἔτρωγε καί ἔπινεν εἰς τά ἅγια Σκεύη μέ ταῖς πόρναις γυναῖκες· ὅθεν ἡ θεία δίκη δέν ὑπέμεινε τοσαύτην ἀναισχυντίαν, ἀλλά ἐφανέρωσεν αὐτόν εἰς τόν Ἄρχοντα, ὁ ὁποῖος τόν ἐκατέκρινεν εἰς θάνατον. Ἦτον δέ τότε Ἀρχιεπίσκοπος τῆς Νήσου ὁ ἀξιομνημόνευτος Ἀρκάδιος. Ὅταν οὖν ἔφεραν τόν μιαρόν ἱερέα καί πάντολμον εἰς τό μέσον τοῦ θεάτρου, καί ἦτον συνηγμένον ἄπειρον πλῆθος νά ἰδοῦσι τοῦ ἀσεβοῦς τήν ἀπώλειαν, ἐλάλησε πρός αὐτόν τοιαῦτα ὁ σύμβουλος τοῦ ἄρχοντος, ὅστις ἦτον φρόνιμος περίσσα καί λογιώτατος. Εἰπέ, ὦ μιαρέ, καί πάσης ἀσεβείας πεπληρωμένε, ἐάν καί τοῦ ἡμετέρου βήματος ὡς φθαρτοῦ κατεφρόνησας, καί τοῦ μέλλοντος φρικτοῦ δικαστηρίου δέν ἐφρόντισες, ἀλλά κἄν εἰς τό ἱερόν Βῆμα τῆς θείας μεγαλειότητος πῶς ἐτόλμας καί ἐπλησίαζες, ἄσπονδε; Πῶς ἔκαμες τήν ἀναίμακτον ἐκείνην θυσίαν; Μέ ποταπήν καρδίαν μεμολυσμένην ἐλάμβανες τόν ἀμόλυντον; Μέ ποῖα χείλη Ἰουδαϊκά τόν ἠσπαζόσουν; Μέ ποῖα ἀκάθαρτα χέρια τόν ἐψηλάφας, τρισάθλιε; Μέ ποῖα ὄμματα τόν ἐκκύταζες; Πῶς δέν ἔτρεμες, νά δειλιάζῃς μήπως καί ἀνοίξῃ ἡ γῆ νά σέ καταπίῃ, ἤ νά πέσῃ κεραυνός οὐρανόθεν, νά γίνῃς πυρίκαυστος, ἐπειδή λατρεύων καί προσκυνῶν τόν Διάβολον, ὡς χοῖρος βορβοροκύλιστος, ἐμεταλάμβανες τόν λαόν τά θεῖα Μυστήρια; Τότε ὁ μιαρός ἀπεκρίνατο· Μά τόν Θεόν, ὀποῦ μέλλει νά μέ κολάσῃ διά τῶν χειρῶν σας τήν ὥραν ταύτην, καί πολλῷ μᾶλλον εἰς τό πῦρ τῆς κολάσεως ἀτελεύτητα, δέν ψεύδομαι, ἀλλά ἀπό τήν ὥραν, ὀποῦ ἔγινα γόης καί φαρμακός, δέν ἐλειτούργουν ἐγώ, ἀλλά, ὅταν εἰσέβαινα εἰς τό ἅγιον Βῆμα, ἐκατέβαινε θεῖος Ἄγγελος, καί μέ ἔδενεν εἰς τόν κίονα ὀπισθάγκωνα, καί αὐτός ἐτέλει τήν Λειτουργίαν, καί ἀφ’ οὖ ἤθελε τελειώσῃ ὅλην τήν Ἀκολουθίαν, νά κοινωνήσῃ τόν λαόν, τότε μέ ἔλυε, καί ἐξηρχόμουν. Ταῦτα ἀκούσας ὅλος ὁ ὄχλος, ἐδόξασαν τόν Κύριον, λέγοντες· Μέγας ὁ Θεός τῶν Χριστιανῶν. Μεγάλη ἡ πίστις τῶν ὀρθοδόξων. Ταῦτα τοῦ λαοῦ βοήσαντος, ὁ παράνομος πρεσβύτερος καταδικασθείς ὑπό τοῦ ἰδίου στόματος ἐπί πάντων, πυρί κατεκαύθη ὁ ἄθλιος.
Εἰς τήν Φραγκίαν ἦτον ἄλλος Ἱερεύς ἀνάξιος, καί ἱερουργῶν μίαν Ἑορτήν, ὀποῦ ἦτον συνηθροισμένος πολύς λαός, τήν ὥραν ὀποῦ ἤθελε νά κοινωνήσῃ, ἔπεσε πῦρ οὐρανόθεν, καί κατέκαυσε τάς χεῖρας αὐτοῦ εἰς τούς ἀγκῶνας, ὅθεν ἔμεινεν ἐλεεινόν θέαμα.
ΠΗΓΗ: «ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΣΩΤΗΡΙΑ» συντεθέν εἰς κοινήν τῶν Γραικῶν διάλεκτον παρά Ἀγαπίου Μοναχοῦ τοῦ Κρητός τοῦ ἐν Ἁγίῳ Ὄρει τοῦ Ἄθω ἀσκήσαντος (ἐκοιμήθη περί τό ἔτος 1664). Ἀπό τό βιβλίον «ΠΑΤΕΡΙΚΟΝ ΘΗΣΑΥΡΙΣΜΑ», τοῦ Γέροντος Χρύσανθου Σκουρτανιώτου Μοναχοῦ, τοῦ αὐταδέλφου αὐτοῦ Γερασίμου Ἱερομονάχου καί τῆς Συνοδείας αὐτοῦ. ΚΕΡΑΣΙΑ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ 1974 (Σελ. 199).
