Εἰς τήν πόλιν Φλωρᾶν ὑπῆρχεν ἄνθρωπός της πλούσιος, ὀνόματι Μύρων, ἔχων γυναῖκα ὀνομαζομένην Φωνήν καί τρεῖς υἱούς ρήτορας, ἐκ τῶν ὁποίων ὁ μεγαλύτερος εἶχε δαιμόνιον πνεῦμα πύθωνος. Οὗτος λοιπόν ὁ Μύρων, ἰδών ἡμᾶς, ἔλαβε εἰς τόν οἶκον αὐτοῦ· ὡς δέ ἐγνώρισεν ὁ δαίμων τήν ἔλευσιν ἡμῶν, φοβούμενος ἵνα μή διωχθῇ ὑπό τοῦ Ἰωάννου, παρέσυρε καί ἀπεμάκρυνε τόν νέον μακράν τῆς πόλεως. Ἰδών δέ ὁ Μύρων ὅτι ἔφυγεν ὁ υἱός αὐτοῦ μόλις εἰσήλθομεν ἡμεῖς εἰς τήν οἰκίαν, λέγει πρός τήν γυναῖκα αὐτοῦ· «Οὗτοι οἱ ἄνθρωποι, ἐάν ἦσαν καλοί, δέν θά συνέβαινεν εἰς ἡμᾶς τό δυστύχημα τοῦτο, μόλις εἰσῆλθον αὐτοί εἰς τόν οἶκον μας· πλήν ὡς φαίνεται καί καθώς πολλοί λέγουσιν, εἶναι μάγοι, καί μαγεύσαντες τόν οἶκον ἡμῶν, ἐδίωξαν ἐξ αὐτοῦ τόν υἱόν μας». Ἀπεκρίθη ἡ γυνή αὐτοῦ· «Καί ἀφοῦ οἱ ἄνθρωποι οὗτοι εἶναι καθώς λέγεις, διατί δέν διώκεις αὐτούς ἐκ τοῦ οἴκου ἡμῶν, μήποτε διώξωσι καί τούς ἄλλους υἱούς μας;»Ὁ δέ Μύρων εἶπε· «Δέν διώκω αὐτούς τώρα ὅπου ἔπραξαν τό κακόν, ἀλλά θά τούς φοβερίσω καί θά τούς βάλω εἰς θλῖψιν διά νά ἀναγκασθῶσι νά ἐπαναφέρωσι ζῶντα τόν υἱόν μας, καί τότε θά τιμωρήσω αὐτούς πικρῶς»·ἦτο δέ ὁ Μύρων πενθερός τοῦ ἡγεμόνος τῆς Πάτμου. Ἐγνώρισε δέ ὁ Ἰωάννης διά τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πάντα ὅσα εἶπεν ὁ Μύρων πρός τήν γυναῖκα αὐτοῦ, καί λέγει πρός με· «Τέκνον Πρόχορε, γνώριζε ὅτι ὁ Μύρων σκέπτεται κακά ἐναντίον ἡμῶν· ἄς ὑποφέρωμεν λοιπόν τούς πειρασμούς· διότι κατ’ αὐτόν τόν τρόπον εἰς ἡμᾶς μέν ὁ μισθός θά πλεονάσῃ, εἰς δέ τούς ἀνθρώπους τούτους ὁ φωτισμός τοῦ Χριστοῦ θά ἀναλάμψῃ».
Ἐνῷ λοιπόν ταῦτα ἡμεῖς συνωμιλοῦμεν πρός ἀλλήλους, ἦλθεν ἐπιστολή πρός τόν Μύρωνα, ἀποσταλεῖσα παρά τοῦ ἔχοντος τό δαιμόνιον μεγαλυτέρου υἱοῦ αὐτοῦ, ἡ ὁποία ἔγραφε οὕτω· «Πρός τόν ἰδικόν μου κύριον καί πατέρα Μύρωνα, Ἀπολλωνίδης ὁ ρήτωρ. Γνώριζε, πάτερ μου, ὅτι Ἰωάννης ὁ μάγος, τόν ὁποῖον ἐδέχθης εἰς τόν οἶκον σου, μαγείας κακάς μεταχειρισθείς, ἀντί τῆς καλλίστης φιλοξενίας, στέρησιν τοῦ τέκνου σας ὁ ἄθλιος σᾶς προὐξένησε· διότι τό πονηρόν πνεῦμα, ὅπου ἐκεῖνος ἔστειλεν εἰς ἐμέ, μεγάλως μέ ἐτάραξε καί μέχρι τῆς πόλεως ταύτης μέ κατεδίωξε· ἐνταῦθα δέ συναντήσας τόν καθαρώτατον Κύνωπα, καί διηγηθείς εἰς αὐτόν τήν συμφοράν μου, μοί εἶπεν οὗτος, ὅτι ἀδύνατον ἀλλέως νά ἐπανέλθω εἰς τόν οἶκον μου ἤ νά γίνω κύριος τῆς πατρικῆς κληρονομίας ἤ νά ἀπολαύσω τῆς ἀγάπης τῶν ἀδελφῶν μου, ἐάν δέν παραδώσητε πρῶτον εἰς τά θηρία νά φάγωσι τόν Ἰωάννην τόν ἐξόριστον, τόν μάγον καί διδάσκαλον τῶν Χριστιανῶν. Σπεῦσον λοιπόν, πάτερ μου, πρός τόν θάνατον τοῦ Ἰωάννου, δεικνύων οὕτω πρός ἐμέ τό τέκνον σου ἀγάπην καί ἐνδιαφέρον. Ὑγίαινε».
Ταύτην τήν ἐπιστολήν λαβών καί ἀναγνώσας ὁ Μύρων, ἔκλεισεν ἡμᾶς ἀμέσως εἰς ἀσφαλές μέρος τῆς οἰκίας του· αὐτός δέ μεταβάς εἰς τόν ἡγεμόνα ἐνεχείρισε πρός αὐτόν τήν ἐπιστολήν, τήν ὁποίαν ἀναγνώσας ἐκεῖνος ἐταράχθη μεγάλως καί ἐθύμωσεν ἐναντίον ἡμῶν· περισσότερον δέ διότι ἐντός τῆς ἐπιστολῆς περιείχετο καί τό ὄνομα τοῦ Κύνωπος, τόν ὁποῖον πάντες οἱ κάτοικοι τῆς Πάτμου εἶχον ὡς θεόν διά τά μαγικά αὐτοῦ κατορθώματα καί ἐμπαίγματα. Πιστεύσας λοιπόν εἰς ταῦτα ὁ ἡγεμών, διέταξεν ἵνα ρίψωσιν ἡμᾶς εἰς τά θηρία· καί ἀποστείλας στρατιώτας, παρέλαβεν ἡμᾶς ἐκ τῆς κατοικίας τοῦ Μύρωνος καί μᾶς ἔκλεισεν εἰς τήν φυλακήν.
Μετά τρεῖς ἡμέρας παρουσιάσας ἡμᾶς εἰς τό κριτήριον αὐτοῦ ὁ ἡγεμών, εἶπε πρός τόν Ἰωάννην· «Ὁ μέν μεγαλειότατος καί ἐνδοξότατος βασιλεύς ἡμῶν, ἄν καί ὑπῆρχες ἔνοχος καί ἄξιος καταδίκης, ὅμως φιλανθρωπίαν ἄκραν μεταχειρισθείς, εἰς ἐξορίαν σέ ἔστειλεν ἐδῶ, διά σωφρονισμόν καί ἀλλαγήν τῶν κακῶν σου τρόπων· καθώς ὅμως πάντες βλέπουσι τώρα, σύ εἰς πολύ μεγαλυτέραν κακίαν ἀνέβης, ὥστε καί τούς εὐεργέτας σου νά ἐπιβουλεύῃς. Ποίαν λοιπόν τέχνην μεταχειρίσθης καί ἐδίωξας ἐκ τῆς οἰκίας του τόν γυναικάδελφόν μου; ὀμολόγησον πρό τοῦ σέ βασανίσω· εἰπέ δέ εἰς ἡμᾶς καί ποίας θρησκείας ὑπάρχεις». Ἀποκριθείς δέ ὁ Ἰωάννης εἶπεν· «Ἐξ Ἱεροσολύμων κατάγομαι, καί εἶμαι δοῦλος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ τοῦ σταυρωθέντος διά τάς ἁμαρτίας τῶν ἀνθρώπων, καί ἀναστάντος τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ, καί ἀποστείλαντος ἐμέ ἵνα εὐαγγελίζωμαι πανταχοῦ τήν δόξαν καί τό φῶς τῆς αὐτοῦ ἐπιγνώσεως». Λέγει πρός αὐτόν ὁ ἡγεμών· «Διά τήν ψυχρολογίαν σου ταύτην ἐστάλης ἐδῶ ἐξορίαν, καί ἀκόμη ἐπιμένεις εἰς τήν πλάνην αὐτήν; παῦσον, μιαρώτατε, τήν ἀνόητον ταύτην διδαχήν· μάθε νά τιμᾷς τούς ἀθανάτους θεούς καί μή θεοποιεῖς ἄνθρωπον, ὁ ὁποῖος ἐθανατώθη διά τάς πολλάς του ἀταξίας. Λοιπόν μή πολυλογῇς, ἀλλά συντόμως νά ἐπαναφέρῃς τόν συγγενῆ μου εἰς τήν οἰκίαν του». Ἀπεκρίθη ὁ Ἰωάννης πρός τόν ἡγεμόνα· «Διά νά παύσω ἐγώ ἀπό τήν διδαχήν ταύτην εἶναι ἀδύνατον· διότι πᾶσα ἡ ἐλπίς τῆς σωτηρίας μου ἐξ αὐτῆς ἐξαρτᾶται. Περί δέ τοῦ ρήτορος Ἀπολλωνίδου οὐδεμίαν ἐνοχήν γνωρίζω εἰς τόν ἑαυτόν μου· ἐάν ὅμως θέλῃς αὐτόν, ἄς ἔλθῃ πρός σέ· διότι τώρα θά ἀποστείλω τόν μαθητήν μου διά νά φέρῃ ἐδῶ τόν Ἀπολλωνίδην καί ὅ,τι αὐτός ἔχει ἐναντίον ἡμῶν, νά εἴπῃ ἐνώπιόν σου».
Τότε διέταξεν ὁ ἡγεμών νά γίνῃ οὕτω, τόν δέ Ἰωάννην νά δέσωσι μέ ἀλύσεις καί νά κλείσωσιν εἰς τήν φυλακήν. Εἶπε δέ ὁ Ἰωάννης πρός τόν ἡγεμόνα· «Παρακαλῶ, ἐπιτρέψατε πρῶτον εἰς ἐμέ ἵνα γράψω ἐπιστολήν πρός τόν Ἀπολλωνίδην, καί ὕστερον δέσατέ με διά τῶν σιδήρων». Ὁ δέ ἡγεμών, νομίσας ὅτι διά τῆς ἐπιστολῆς ταύτης ὁ Ἰωάννης θέλει νά λύσῃ τόν Ἀπολλωνίδην ἐκ τῆς μαγείας, ἐπέτρεψε τήν γραφήν τῆς ἐπιστολῆς. Ὅθεν ἔγραψεν ὁ Ἰωάννης οὕτως· «Ἰωάννης ὁ Ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ πρός τό πνεῦμα τοῦ πύθωνος, τό ὁποῖον κατοικεῖ εἰς Ἀπολλωνίδην τόν ρήτορα· παραγγέλλω σοι ἐν ὀνόματι τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, νά ἐξέλθῃς ἀπό τοῦ πλάσματος τοῦ Θεοῦ, καί νά μή εἰσέλθης πλέον εἰς αὐτόν μήτε εἰς ἄλλον ἄνθρωπον, ἀλλ’ ἔξω τῆς νήσου ταύτης εἰς ἐρήμους τόπους νά εἶσαι διά παντός». Ταύτην τήν ἐπιστολήν λαβών ἐγώ παρά τοῦ Ἰωάννου μετέβην ἀμέσως εἰς τόν τόπον εἰς τόν ὁποῖον ἦτο ὁ Ἀπολλωνίδης· ἦτο δέ τό διάστημα ἓξ μιλίων ἡ ἀπόστασις· ἐρευνήσας λοιπόν καί εὑρών αὐτόν, μόλις ἐπλησίασα, εὐθύς τό ἀκάθαρτον πνεῦμα ἐξῆλθεν ἀπ’ αὐτοῦ· εἶπε δέ πρός με ὁ Ἀπολλωνίδης· «Διατί ἐκοπίασας νά ἔλθῃς μέχρις ἐδῶ, μαθητά τοῦ ἀγαθοῦ διδασκάλου;» Ἀπήντησα ἐγώ πρός αὐτόν· «Ἦλθον πρός ἀναζήτησίιν σου, ὦ σοφώτατε, διά νά ἐπιστρέψῃς ὑγιής καί καλῶς ἔχων πρός τούς γονεῖς καί συγγενεῖς σου». Ἀφοῦ ἐξῆλθε τό δαιμόνιον ἐκ τοῦ Ἀπολλωνίδου, ἡσύχασεν οὗτος κατά τήν ψυχήν καί ἦτο πλήρης χαρᾶς· διέταξε δέ νά ἑτοιμασθῇ δι’ ἐμέ μέν ἡμίονος, διά τόν ἑαυτόν του δέ ἵππος· ἀνελθόντες δέ ἐπ’ αὐτῶν ἐπεστρέψαμεν εἰς τήν πόλιν Φλωρᾶν.
Μόλις εἰσήλθομεν εἰς τήν πόλιν, μέ ἠρώτησεν ὁ Ἀπολλωνίδης· «Ποῦ εὑρίσκεται ὁ διδάσκαλος;» Ἐγώ δέ εἶπον πρός αὐτόν, ὅτι «εἰς τήν φυλακήν σιδηροδέσμιον ἔκλεισεν αὐτόν ὁ ἡγεμών διά τήν ἰδικήν σου φυγήν καί ἀπουσίαν»· τοῦτο δέ ἀκούσας ἐκεῖνος, δρομαίως ἀκολουθοῦντος ἐμοῦ, ἔφθασεν εἰς τήν φυλακήν· καί ἰδών αὐτόν ὁ δεσμοφύλαξ προσεκύνησε καί ἤνοιξε τήν φυλακήν, εἰς τήν ὁποίαν εἰσελθόντες καί ἰδών ὁ Ἀπολλωνίδης τόν Ἰωάννην μέ τάς ἀλύσεις ἐρριμένον εἰς τήν γῆν, ἔπεσε καί προσεκύνησεν αὐτόν· εἶτα δέ ἐγερθείς, ἔλυσεν αὐτόν ἀπό τά σίδηρα καί λαβών τοῦτον ἐξῆλθεν ἐκ τῆς φυλακῆς, εἰπών πρός τόν δεσμοφύλακα· «Ἐάν σέ ἐρωτήσῃ τις, εἰπέ ὅτι ἐγώ ὁ Ἀπολλωνίδης ἀπέλυσα τόν ἄνδρα τοῦτον». Λαβών δέ ἡμᾶς εἰσήγαγεν εἰς τόν οἶκον αὐτοῦ, ὅπου ἦσαν οἱ γονεῖς καί οἱ ἀδελφοί αὐτοῦ πενθοῦντες καί κλαίοντες διά τήν φυγήν τούτου, καί τόν ὁποῖον μόλις εἶδον ἐχάρησαν χαράν μεγάλην, καί ἐγερθέντες κατεφίλουν αὐτόν μετά δακρύων. Ἠρώτησεν αὐτόν ὁ πατήρ αὐτοῦ εἰπών· «Διά ποίαν αἰτίαν ἀνεχώρησας καί κατελύπησας ἡμᾶς;»
Τότε ὁ Ἀπολλωνίδης διηγήθη πρός αὐτούς ἅπαντα καταλεπτῶς, καί μέ ποῖον τρόπον τό πονηρόν πνεῦμα τοῦ πύθωνος ἐπέπεσεν εἰς αὐτόν, καί πῶς μόλις εἰσῆλθεν ὁ Ἰωάννης εἰς τόν οἶκον ἐδίωξεν αὐτόν τό πονηρόν πνεῦμα, λέγον ὅτι εἶναι μάγος καί ζητεῖ νά ἀποκτείνῃ αὐτόν, καί ὅτι δέν ἐπέτρεπεν εἰς αὐτόν ὁ δαίμων ἵνα ἐπιστρέψῃ εἰς τήν οἰκίαν των, προσθέσας ἐν τέλει, ὅτι «μόλις εἶδον τόν μαθητήν τοῦ Ἰωάννου πλησίον μου, ἀμέσως ἔφυγεν ἀπ’ ἐμοῦ τό βάρος τοῦ δαίμονος καί ἡ ἐνόχλησις τῶν λογισμῶν, καί μεγάλην ἀνακούφισιν καί ἐλαφρότητα ἔλαβεν ἡ ψυχή μου· διότι εἶδον τό πονηρόν πνεῦμα νά ἐξέρχηται ἐκ τοῦ στόματός μου κατά τόν ἴδιον τρόπον μέ τόν ὁποῖον εἰσῆλθεν εἰς ἐμέ». Εἶπε δέ ὁ Ἰωάννης πρός αὐτόν· «Θέλεις, τέκνον, νά ἴδῃς τήν δύναμιν τοῦ Ἐσταυρωμένου; γνώριζε ὅτι μέ τήν δύναμιν αὐτοῦ ἡμεῖς ὄχι μόνον κατά πρόσωπον ἐλέγχομεν τούς ἀκαθάρτους δαίμονας, ἀλλά καί δι’ ἐπιστολῆς τούτους ἀποδιώκομεν». Καί λαβών παρ’ ἐμοῦ τήν κατά τοῦ δαίμονος ἀποσταλεῖσαν δι’ ἐμοῦ ἐπιστολήν, ἔδειξεν αὐτήν πρός τόν Ἀπολλωνίδην· οὗτος δέ ἀναγνώσας ἐκράτησεν αὐτήν· καί παραλαβών αὐτόν, τόν πατέρα καί τούς ἀδελφούς αὐτοῦ μετέβημεν ὅλοι ὁμοῦ εἰς τόν ἡγεμόνα, πρός τόν ὁποῖον ὁ Ἀπολλωνίδης διηγήθη τά ὑπό τοῦ δαίμονος συμβάντα εἰς αὐτόν πάντα, καί ὅτι διά τῆς βοηθείας τοῦ Ἰωάννου ἠλευθερώθη ἀπό τοῦ πονηροῦ πνεύματος· ταῦτα δέ ἀκούσας ὁ ἡγεμών ἐθαύμασε καί ηὐλαβήθη κατά πολλά τόν Ἰωάννην, ἀφήσας ἡμᾶς ἐλευθέρους. Καθημένων δέ ἡμῶν εἰς τόν οἶκον τοῦ Μύρωνος, κατήχησεν ὁ Ἰωάννης πάντας τούς εἰς αὐτόν ὑπάρχοντας, οἱ ὁποῖοι παρεκάλουν αὐτόν ἵνα βαπτίσῃ αὐτούς· καί διδάξας αὐτούς ἱκανῶς τά τῆς εὐσεβείας μυστήρια, ἐβάπτισε πάντας εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ ἑνός Θεοῦ, καί ἐγένετο μεγάλη χαρά καί ἀγαλλίασις ἐν Χριστῷ εἰς τήν οἰκίαν τοῦ Μύρωνος.
ΠΗΓΗ: ΒΙΚΤΩΡΟΣ ΜΑΤΘΑΙΟΥ, ΜΕΓΑΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΜΟΣ Θ’ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ (ΣΕΛ. 580 – 584) ΑΘΗΝΑΙ 1963.
Σ Υ Ν Ε Χ Ι Ζ Ε Τ Α Ι
