Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, ὅταν ἔκτισε τήν Κωνσταντινούπολιν, ἔκαμε Ναόν ἐπ’ ὀνόματι τοῦ Ἀρχιστρατήγου Μιχαήλ, ἔξωθεν εἰς τά περίχωρα, εἰς τόπον λεγόμενον Σωσθένιον· ἔκτισε δέ τόν Ναόν διά ταύτην τήν αἰτίαν. Εἰς τήν ἀρχαίαν Ιωλκόν(¹) ἦτο βασιλεύς τις ὀνόματι Πελίας(²), οὗτος δέ εἶχεν ἀνεψιόν ὀνόματι Ἰάσονα, τόν ὁποῖον ἔστειλε νά ὑπάγῃ εἰς τήν Σκυθίαν. Ὁ δέ Ἰάσων συνήθροισε πεντήκοντα νέους ἐκλεκτούς καί δυνατούς καί ἐμβῆκεν εἰς πλοῖον διά νά ὑπάγῃ εἰς τόν τόπον, εἰς τόν ὁποῖον τόν ἔστειλεν ὁ θεῖος του. Πηγαίνοντες ἐκεῖνοι οἱ ἄνθρωποι ᾐχμαλώτευσαν καί κάστρα καί χώρας, ἕως οὗ ἔφθασαν εἰς τό ἀνατολικόν μέρος, εἰς χώραν καλουμένην Βεβρυκία· ἐκεῖ ἦτο βασιλεύς ὀνόματι Ἄμυκος, τό ὁποῖον ἐβουλήθησαν νά φονεύσουν καί νά αἰχμαλωτίσουν καί τόν τόπον του· αὐτός ὅμως τούς ἐδίωξε μέ πολύ στράτευμα ἕως οὗ ἔφυγαν εἰς τό Σωσθένιον. Ἐκεῖ ἐκάθισαν οἱ νέοι καί ἐσκέπτοντο τί νά ποιήσωσι. Τήν ὥραν ἐκείνην ἄνθρωπος χρυσόπτερος καί μέγας ἐφάνη ἐν μέσῳ αὐτῶν, καί τούς εἶπε νά μή δειλιάσουν τόν Ἄμυκον, ἀλλά νά ὑπάγουν νά τόν φονεύσουν· καί οὕτως ἐποίησαν. Ἀφ’ οὗ λοιπόν τόν ἐφόνευσαν, ἐπῆγαν πάλιν εἰς τήν θέσιν ἐκείνην νά μοιράσουν τά λάφυρα, καί εἶπον μεταξύ των· «Ἄς ποιήσωμεν ἀνδριάντα διά τόν ἄνθρωπον ἐκεῖνον τόν χρυσόπτερον, ὅστις μᾶς ἐφάνη». Καί οὕτως ἐποίησαν καί τόν ἔστησαν ἐκεῖ πρός ἐνθύμησιν.
Τόν ἀνδριάντα ἐκεῖνον εἶδεν ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος καί ἐθαύμαζε τί νά ἐσήμαινεν. Ἠρώτησε δέ καί τούς ἄρχοντάς του, ἀλλά οὐδέ ἐκεῖνοι ἐγνώριζον τήν αἰτίαν. Τότε παρεκάλεσε τόν Θεόν νά τοῦ δείξῃ τί εἶναι ἐκεῖνος καί διά νυκτός ἐφάνη ὁ Ἀρχάγγελος Μιχαήλ εἰς τόν βασιλέα καί τοῦ λέγει· «Ἐγώ εἶμαι ὁ Ἀρχιστράτηγος Μιχαήλ ὁ βοηθός τῶν Χριστιανῶν, ὅστις ἐβοήθησα καί σέ καί ἐνίκησες τούς ἐχθρούς σου· διά τοῦτο κτίσε Ἐκκλησίαν εἰς τό ὄνομά μου, καί ἐγώ θέλω σέ φυλάττει ἀπό ὅλους τούς ἐχθρούς σου ἕως τέλους τῆς ζωῆς σου». Παρευθύς λοιπόν ἐποίησεν ὁ βασιλεύς ὡς τοῦ εἶπεν ὁ Ἀρχάγγελος, οἰκοδομήσας Ἐκκλησίαν μεγάλην, τήν ὁποῖαν ἐπροίκησε μέ πολλά εἰσοδήματα. Ἔκτοτε συνηθροίζοντο οἱ Χριστιανοί ἀπό ὅλα τά περίχωρα καί ἐποίουν πανήγυριν κατ’ αὐτήν τήν ἡμέραν. Χριστιανός δέ τις εἶχε παιδίον, τό ὁποῖον ἦτο κωφόν καί βωβόν ἐκ κοιλίας μητρός του, ἐλάμβανε δέ αὐτό ὁ πατήρ του κατ’ ἔτος καί ἐπήγαιναν εἰς τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Ταξιάρχου, ἔνθα παρεκάλει πάντοτε τόν Ἀρχάγγελον νά ἰατρεύσῃ τό παιδίον του. Ἀπό τάς πολλάς λοιπόν παρακλήσεις ἐπήκουσεν ὁ Ἀρχάγγελος τήν δέησιν τοῦ πτωχοῦ ἐκείνου· καί κατά τήν ὥραν κατά τήν ὁποίαν ἐτελεῖτο ἡ θεία Λειτουργία καί ἔκειτο τό παιδίον ἔμπροσθεν τῆς Εἰκόνος τοῦ Ἀρχιστρατήγου, ὅταν ἔμελλε νά εἴπῃ ὁ Διάκονος: «Πρόσχωμεν, τά Ἅγια τοῖς Ἁγίοις», τότε ἀπεκρίθη τό παιδίον ἐκεῖνο καί εἶπε τό «Πρόσχωμεν», ἔκτοτε δέ ἰατρεύθη τό παιδίον, ὁ δέ πατήρ του ἑώρταζε κατ’ ἔτος τήν ἑορτήν τῶν Ταξιαρχῶν.
Ταῖς τῶν σῶν Ἀρχαγγέλων καί πασῶν τῶν Ἀγγελικῶν Δυνάμεων πρεσβείαις, Χριστέ ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.
(¹) Ἡ Ἰωλκός ἦτο ἀρχαιοτάτη πόλις τῆς Θεσσαλίας κειμένη παρά τήν θέσιν τήν ὁποίαν κατέχει νῦν ὁ Βόλος. Κατά τήν ἑλληνικήν μυθολογίαν ἡ Ἰωλκός ἐκτίσθη ὑπό τοῦ Κρηθέως πρεσβυτέρου υἱοῦ τοῦ Αἰόλου. Πρῶτος αὐτῆς βασιλεύς ἐχρημάτισε ὁ καί κτίτωρ αὐτῆς Κρηθεύς, καί δεύτερος ὁ ἐνταῦθα ἀναφερόμενος Πελίας, κατ’ ἐντολήν τοῦ ὁποίου ἐξεστράτευσεν εἰς Κολχίδα ὁ Ἰάσων, ἔγγονος τοῦ Κρηθέως, διά νά φέρῃ τό χρυσόμαλλον δέρας.
(²) Ὁ Πελίας κατά τήν ἑλληνικήν μυθολογίαν ἦτο υἱός τοῦ Ποσειδῶνος καί τῆς Τυροῦς. Μετ’ αὐτῆς, ἥτις ἦτο καί ἀνεψιά τοῦ Κρηθέως, νυμφευθείς μετά ταῦτα ὁ Κρηθεύς ἀπέκτησεν υἱόν τόν Αἴσωνα, πατέρα τοῦ Ἰάσονος.
ΠΗΓΗ: ΒΙΚΤΩΡΟΣ ΜΑΤΘΑΙΟΥ, ΜΕΓΑΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΜΟΣ ΙΑ’.
