Ἀκούσας ὁ Δισκορίδης, ὁ κύριος τοῦ λουτροῦ καί πατήρ τοῦ Δόμνου, τόν θάνατον τοῦ υἱοῦ του, ἐκ τῆς πολλῆς λύπης εὐθέως ἀπέθανε· καί δραμών εἷς ἐκ τῶν ὑπηρετῶν εἰς τό μέρος ὅπου εὑρίσκετο ὁ Δόμνος μετά τοῦ Ἰωάννου, ἀνέφερε μετά δακρύων διά τόν τοῦ Διοσκορίδου θάνατον· τοῦτο δέ ἀκούσας ὁ Δόμνος, ἕδραμεν εἰς τόν οἶκον αὐτοῦ καί ἰδών τόν πατέρα του κείμενον νεκρόν, ὑπέστρεψε μετά λύπης μεγάλης πρός τόν Ἰωάννην· καί πεσών εἰς τούς πόδας αὐτοῦ παρεκάλει μετά δακρύων, λέγων· «Ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ· καθώς εἰς ἐμέ ὁ ὁποῖος ἤμην νεκρός, ἔδωσες ζωήν, τοιουτοτρόπως δός καί εἰς ἐμέ ζῶντα τόν πατέρα μου τόν δι’ ἐμέ ἀποθανόντα· διότι προτιμότερον εἰς ἐμέ ἦτο νά μείνω ἐγώ νεκρός, παρά νά βλέπω νεκρόν τόν πατέρα μου». Ὁ δέ Ἰωάννης, κρατήσας ἐκ τῆς χειρός τόν Δόμνον, ἤγειρεν αὐτόν, λέγων· «Μή λυπῆσαι, τέκνον· διότι ὁ θάνατος τοῦ πατρός σου θά προξενήσῃ ζωήν καί εἰς σέ καί εἰς τόν ἑαυτόν σου». Παραλαβών λοιπόν ὁ νεανίας τόν Ἰωάννην, ἔφερεν αὐτόν εἷς τόν οἶκον ἔνθα εὑρίσκετο ὁ νεκρός πατήρ του· ἠκολούθει δέ ὄπισθεν αὐτῶν ἡ Ρωμάνα καί πλῆθος λαοῦ. Προσευξάμενος τότε ὁ Ἰωάννης καί κρατήσας τῆς δεξιᾶς χειρός τόν Διοσκορίδην, εἶπεν· «Ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, ἀνάστηθι»· εὐθέως δέ ἀνέστη ὁ νεκρός καί ἐκάθισε· πάντες δέ οἱ ἰδόντες ἐθαύμασαν καί ἐξέστησαν· ὅθεν καί ἄλλοι μέν ἔλεγον ὅτι εἶναι Θεός ὁ Ἰωάννης, ἄλλοι δέ ἔλεγον ὅτι εἶναι μάγος.
Τότε ὁ Διοσκορίδης, ἐλθών εἰς τόν ἑαυτόν του, εἶπε πρός τόν Ἰωάννην· «Σύ εἶσαι, ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ, ὁ ἐμέ καί τόν υἱόν μου ζωοποιήσας;». Ἀπεκρίθη ὁ Ἰωάννης· «Ἰησοῦς Χριστός ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ὁ δι’ ἐμοῦ κηρυττόμενος, αὐτός καί εἰς σέ καί τόν υἱόν σου ἐχάρισε τήν ζωήν· καί ἐάν πιστεύσητε εἰς αὐτόν, θέλει σᾶς ἀξιώσει καί τῆς αἰωνίου ζωῆς». Πεσών τότε ὁ Διοσκορίδης εἰς τούς πόδας τοῦ Ἰωάννου, λέγει πρός αὐτόν· «Ἰδού ἐγώ καί ὁ υἱός μου καί πάντα τά ὑπάρχοντά μου εἰς τάς χεῖράς σου»· καί ἔδειξεν εἰς αὐτόν πᾶσαν τήν περιουσίαν του λέγων· «Ταῦτα πάντα λάβε καί ποίησον ἡμᾶς δούλους τοῦ Θεοῦ σου». Εἶπε δέ εἰς αὐτόν ὁ Ἰωάννης· «Οὔτε ἐγώ ἔχω ἀνάγκην τούτων τῶν πραγμάτων σου, οὔτε ὁ Θεός μου· διότι ἡμεῖς, ἀφήσαντες πάντα ταῦτα, ἠκολουθήσαμεν αὐτόν». Λέγει πρός αὐτόν Διοσκορίδης· «Καί ποῦ ἠκολουθήσατε αὐτόν;»
Ἀποκριθείς τότε ὁ Ἰωάννης ἤρχισε νά λέγῃ· «Ἄκουσον λοιπόν, Διοσκορίδη, θεῖα μυστήρια. Ὁ πολυέλεος καί πανάγαθος Θεός, βλέπων ἅπαν τό γένος τῶν ἀνθρώπων κατακρατούμενον ἀπό μεγάλην πλάνην εἰς τήν λατρείαν τῶν δαιμόνων καί βεβυθισμένον εἰς τήν ἀγνωσίαν, λυπηθείς τό ἴδιόν του πλάσμα, ἐξαπέστειλε τόν Υἱόν του εἰς τόν κόσμον γεννηθέντα ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου, καί ηὐδόκησεν ἵνα λάβῃ σάρκα καί νά πληρώσῃ τήν διά σαρκός οἰκονομίαν, διά νά διδάξῃ τούς ἀνθρώπους, ὅπως ἀπομακρυνθῶσιν ἀπό τῆς πλάνης τῶν δαιμόνων, καί νά θεραπεύσῃ πᾶσαν μεγάλην νόσον καί πᾶσαν μικράν ἀσθένειαν τῶν ἀνθρώπων. Τοῦτον οἱ πρῶτοι τῶν Ἰουδαίων κατεδίκασαν ἵνα σταυρωθῇ· διότι τοιουτοτρόπως ἦτο δι’ αὐτόν προωρισμένον. Παθών λοιπόν ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ κατά σάρκα, καί ἀποθανών θεληματικῶς ὑπέρ ἡμῶν, κατῆλθε εἰς τόν ᾅδην, τόν ὁποῖον ᾐχμαλώτισε καί ἠλευθέρωσε τάς ἐκεῖ ἀπ’ αἰώνων κρατουμένας ψυχάς· ἀναστάς δέ θεοπρεπῶς τήν τρίτην ἡμέραν, ἐνεφανίσθη εἰς ἡμᾶς τούς δώδεκα μαθητάς, μετά τῶν ὁποίων συνέφαγε καί συνέπιε· καί εἶτα διέταξεν ἡμᾶς ἵνα πορευθῶμεν εἰς ὅλον τόν κόσμον καί διδάξωμεν καί βαπτίσωμεν πάντας εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὅστις λοιπόν πιστεύσῃ καί βαπτίζεται θά σωθῇ· ὁ δέ ἀπιστῶν θά κατακριθῇ».
ΠΗΓΗ: ΒΙΚΤΩΡΟΣ ΜΑΤΘΑΙΟΥ, ΜΕΓΑΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΜΟΣ Θ’ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ (ΣΕΛ. 568 – 569) ΑΘΗΝΑΙ 1963
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
