α’ Ἄφιξις ἐν Ἐφέσῳ καί ἐν αὐτῇ ἀνάληψις ὑπηρεσίας ἐν λουτρῷ
Μετά ταῦτα ἐγερθέντες ἐκεῖθεν εἰσήλθομεν εἰς τήν Μαρεώτην, καί ζητήσαντες ἄρτον καί ὕδωρ ἐφάγομεν καί ἐπίομεν· καί βαδίσαντες τήν ὁδόν πρός τήν Ἔφεσον, ἐφθάσαμεν εἰς αὐτήν καί εἰσήλθομεν εἰς τήν πόλιν, καθίσαντες εἰς τήν ἀρχήν αὐτῆς εἰς ἕνα τόπον καλούμενον «τόπος τῆς Ἀρτέμιδος». Ὑπῆρχε δέ ἐκεῖ πλησίον λουτρόν τοῦ πρώτου τῆς πόλεως ὀνόματι Διοσκορίδου. Ἔλεγε λοιπόν ὁ Ἰωάννης πρός με: «Τέκνον Πρόχορε· ἄς μή γνωρίσῃ κανείς ἐκ τῶν κατοίκων τῆς πόλεως ταύτης ποῖοι εἴμεθα καί διά ποῖον σκοπόν ἤλθομεν ἐνταῦθα, ἕως ὅτου ὁ Θεός φανερώσῃ ἡμᾶς, διά νά ἔχωμεν παρρησίαν». Ταῦτα δέ τοῦ Ἰωάννου ὁμιλοῦντος πρός ἐμέ, ἰδού ἐφάνη ἔμπροσθεν ἡμῶν διερχομένη μία γυνή μεγαλόσωμος, ἡ ὁποία εἶχε τήν ἐπιστασίαν τοῦ λουτροῦ ἐκείνου, καί διά τήν παχυσαρκίαν της ἦτο στεῖρα ὡσάν ἡμίονος. Αὕτη ἡ γυνή, ἔχουσα τό θάρρος εἰς τήν δύναμίν της, ἐκακομεταχειρίζετο τούς ὑπηρετοῦντας εἰς τό λουτρόν ἀνθρώπους, κτυπῶσα αὐτούς μέ τάς ἰδίας της χεῖρας· διά τοῦτο οὐδείς ἐξ αὐτῶν ἐτόλμα ἵνα ἀμελῇ τήν ὑπηρεσίαν τοῦ λουτροῦ διά τόν φόβον αὐτῆς. Ἐλέγετο δέ περί αὐτῆς ὅτι ἐξήρχετο καί εἰς τούς πολέμους, ρίπτουσα λίθους καί οὐδέποτε ἀποτυγχάνουσα· ἐνομίζετο δέ ὅτι ἐσωφρόνει κατά τό σῶμα, ἀλλ’ αὐτή μᾶλλον ἀσχημονοῦσε··διότι βάφουσα καί χρωματίζουσα τάς ὀφρύας τῶν ὀφθαλμῶν της, περιέφερεν αὐτούς πανταχοῦ· καί ἄλλους μέν ἀνθρώπους ἔβλεπε μέ ἱλαρόν πρόσωπον, ἄλλους δέ μέ ἄγριον, ἕνεκα τοῦ ὁποίου οἱ ἔχοντες νοῦν ἄνθρωποι διέκρινον τόν ἕνα ὀφθαλμόν αὐτῆς αἰσχρόν, καί τόν ἄλλον ἐλεύθερον· ὠνομάζετο δέ ἡ γυνή αὕτη Ρωμάνα.
Αὕτη λοιπόν ἐξερχομένη ἐκ τοῦ λουτροῦ καί ἰδοῦσα ἡμᾶς καθημένους εἰς τόν τόπον ἐκεῖνον, πλησιάσασα καί βλέπουσα τό ταπεινόν σχῆμα ἡμῶν, ἐσκέφθη καθ’ ἑαυτήν λέγουσα· «Οὗτοι οἱ ἄνθρωποι ξένοι ὑπάρχουσι καί ἔχουσιν ἀνάγκην τροφῆς· δύναται ὅθεν αὐτοί νά χρησιμεύσωσιν εἰς ἐμέ διά τήν ὑπηρεσίαν τοῦ λουτροῦ, χωρίς νά ἔχωσι καί πολλάς ἀπαιτήσεις διά μισθόν, μήτε καί τῆς ὑπηρεσίας τοῦ λουτροῦ θά ἀμελῶσι διά τόν ἰδικόν μου φόβον». Καί ταῦτα σκεφθεῖσα, λέγει πρός τόν Ἰωάννην· «Πόθεν εἶσαι, ἄνθρωπε»; Ἀπεκρίθη πρός αὐτήν ὁ Ἰωάννης· «Ἀπό ξένην γῆν ὑπάρχω»· καί ἡ Ρωμάνα· «Ποίαν;» Λέγει ὁ Ἰωάννης· «Τήν Ἰουδαίαν». Ἠρώτησε πάλιν ἡ γυνή· «Ποίας θρησκείας ὑπάρχεις;» Ἀπήντησεν ὁ Ἰωάννης· «Ἰουδαῖος μέν τήν ρίζαν, Χριστιανός δέ τήν χάριν, καί ναυαγός τήν συμφοράν». Λέγει πάλιν ἡ γυνή· «Θέλεις νά μείνῃς εἰς τήν ὑπηρεσίαν μου καί νά καίῃς τήν κάμινον τοῦ λουτροῦ, ἐγώ δέ νά δίδω εἰς σέ τήν τροφήν καί τά λοιπά χρειώδη τοῦ σώματος»; Ἀπεκρίθη ὁ Ἰωάννης· «Ἐγώ ποιῶ τοῦτο». Στραφεῖσα καί πρός ἐμέ ἡ γυνή, εἶπε· «Σύ δέ πόθεν εἶσαι;» Ἀπήντησεν ὁ Ἰωάννης· «Ἰδικός μου ἀδελφός ὑπάρχει». Καί πάλιν εἶπεν ἡ Ρωμάνα· «Ἔχω ἀνάγκην καί αὐτοῦ διά τό ἔργον τῆς περιχυτικῆς εἰς τό λουτρόν». Εἰσήγαγε λοιπόν ἡμᾶς ἡ Ρωμάνα εἰς τό λουτρόν, καί τόν μέν Ἰωάννην διέταξε νά καίῃ τήν κάμινον, ἐμέ δέ διέταξεν ἵνα χύνω ὕδωρ εἰς τούς λουομένους· ἔδιδε δέ εἰς ἡμᾶς καθημερινῶς διά τροφήν τρεῖς λίτρας(1) ἄρτου, καί τά ἀναγκαιοῦντα ἀργύρια διά τά λοιπά ἔξοδα.
Μετά παρέλευσιν τεσσάρων ἡμερῶν ἀπό τῆς εἰσόδου ἡμῶν εἰς τό λουτρόν, ἐργαζόμενος ὁ Ἰωάννης εἰς τήν κάμινον καί ὡς ἄπειρος ἀποτυχών εἰς τό ἔργον, ἐστέκετο σκεπτικός πλησίον τῆς καμίνου. Εἰσελθοῦσα ἡ Ρωμάνα λοιπόν καί ἰδοῦσα οὕτως ἱστάμενον τόν Ἰωάννην, λαβομένη ἔρριψεν αὐτόν κάτω, καί ἔτυπτε σφοδρῶς τοῦτον κατά γῆς κείμενον, λέγουσα συγχρόνως πρός αὐτόν· «Φυγοπολῖτα, ἐξόριστε, καταχραστά, ἄχρηστε· ἀφοῦ δέν δύνασαι νά χρησιμεύσῃς, διατί προσῆλθες εἰς τό ἔργον μου; τάς πανουργίας σου ἐγώ θά καταστρέψω· πρός τήν Ρωμάναν ἦλθες νά ὑπηρετήσῃς, ἡ ὁποία ἔχει ἀκουσθῆ μέχρι τῆς Ρώμης; Δοῦλος μου εἶσαι, κακότροπε, καί δέν δύνασαι νά φύγῃς πλέον ἀπ’ ἐδῶ· διότι, καί ἐάν φύγῃς, ἐγώ θά σέ ἀναζητήσω παντοῦ, καί ἀφοῦ σέ εὕρω, θά σέ θανατώσω κακῶς. Ὅταν τρώγῃς καί πίνῃς, εὐφραίνεσαι, καί ὅταν πρόκειται νά ἐργασθῇς, καταλαμβάνεσαι ἀπό ἀμέλειαν; Ἄλλαξον τήν γνώμην σου, κακότροπε, διότι εἰς τήν Ρωμάναν ὑπηρετεῖς».
Ἀφοῦ ἐξῆλθεν ἡ Ρωμάνα ἐκ τοῦ λουτροῦ καί μετέβη εἰς τόν οἶκον της, ἀκούσας ἐγώ πάντα ὅσα εἶπεν αὕτη πρός τόν Ἰωάννην καί ὅτι πολλάς πληγάς ἔδωκεν εἰς αὐτόν, ἄν καί δέν εἴχομεν ἀκόμη πολλάς ἡμέρας εἰς τήν ὑπηρεσίαν της, εἰς μεγάλην λύπην καί στεναχωρίαν ἦλθεν ὁ λογισμός μου, χωρίς ὅμως νά εἴπω τίποτε πρός τόν Ἰωάννην. Γνωρίσας ὅμως διά τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τήν θλῖψιν μου, εἶπε πρός με· «Τέκνον Πρόχορε· ἐπειδή ἐν Ἱεροσολύμοις ἐδίστασεν ὁ λογισμός μου, γνωρίζεις εἰς πόσον μέγα ναυάγιον περιεπέσαμεν· καί ὄχι μόνον ἡμεῖς, ἀλλά καί ἄλλοι ἀνεύθυνοι τῆς ἁμαρτίας, τήν ὁποίαν εἶχον ἐγώ· διά τοῦτο καί ἐποίησα τεσσαράκοντα νυχθήμερα εἰς τήν θάλασσαν, ἕως ὅτου ἠθέλησεν ὁ Θεός νά ἐξέλθω εἰς τήν ξηράν. Καί σύ λοιπόν λυπεῖσαι καί ἀπελπίζεσαι διά ἕνα μικρόν πειρασμόν ἑνός γυναικαρίου καί διά μερικάς ψυχράς ἀπειλάς του; Πήγαινε λοιπόν εἰς τό ἔργον, τό ὁποῖον διωρίσθης, καί ποίει αὐτό μετά ἐπιμελείας· διότι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός ὁ Ποιητής τῶν ἁπάντων ἐρραπίσθη, ἐνεπτύσθη, ἐφραγγελώθη, ἐσταυρώθη, ὁ Ποιητής ὑπό τῶν ποιημάτων, γενόμενος εἰς ἡμᾶς παράδειγμα καί διά νά μᾶς παρακινήσῃ εἰς προθυμίαν· διότι εἶπε πρός ἡμᾶς, ὅτι «Ἐν τῇ ὑπομονῇ ὑμῶν κτήσασθε τάς ψυχάς ὑμῶν». Καί ταῦτα τοῦ Ἰωάννου εἰπόντος πρός με, ἐπορεύθην εἰς τό ἔργον τό ὁποῖον μέ εἶχε διορίσει ἡ Ρωμάνα.
Τήν ἑπομένην ἡμέραν λίαν πρωΐ, ἐλθοῦσα πάλιν ἡ Ρωμάνα, ἤρχισε λέγουσα πρός τόν Ἰωάννην· «Ἐάν ἔχῃς ἀνάγκην διά περισσοτέραν τροφήν, εἰπέ εἰς ἐμέ διά νά σοῦ δώσω· μόνον εἰς τό ἔργον σου πρόσεχε». Ὁ δέ Ἰωάννης εἶπε πρός αὐτήν· «Καί ἡ τροφή καί ἡ λοιπή χρεία τοῦ σώματός μου εἶναι ἀρκετή εἰς ἡμᾶς, καί εἰς τό ἔργον μου προσέχω». Λέγει ἡ Ρωμάνα· «Διατί λοιπόν σέ κατηγοροῦσι πάντες, ὅτι εἶσαι ἄχρηστος εἰς τό ἔργον;» Ὁ δέ Ἰωάννης ἀπήντησε πρός αὐτήν· «Τώρα ἐσχάτως ἤρχισα τήν ἐργασίαν αὐτήν, καί διά τοῦτο κάμνω λάθη· ἀλλ’ ὅταν παρέλθῃ μερικός καιρός, τότε θέλεις πληροφορηθῆ ὅτι εἶμαι τεχνίτης· διότι ὅλαι αἱ τέχναι εἶναι δύσκολοι ὀλίγον εἰς τούς ἀρχαρίους». Ταῦτα εἰπών ὁ Ἰωάννης πρός τήν Ρωμάναν, ἀπῆλθεν ἐκείνη εἰς τόν οἶκον αὐτῆς. Ὁ δέ ἀπ’ ἀρχῆς μισόκαλος διάβολος, ἐμφανισθείς εἰς τό σχῆμα τῆς Ρωμάνας, ἐστάθη ἔμπροσθεν τοῦ Ἰωάννου καί λέγει πρός αὐτόν· «Πάλιν θά σέ τιμωρήσω, δραπέτα (φυγάδα), διότι μοῦ κατέστρεψας τό ἔργον. Δέν δύναμαι νά σέ ὑπομένω πλέον· καῦσον ἀρκετά τήν κάμινον διά νά σέ βάλω μέσα. Ὅμως, ἐπειδή δέν θέλω νά σέ βλέπω πλέον, φύγε ἀπ’ ἐδῶ μακράν, ἐπιθέτα, ἐπίβουλε, παραλαμβάνων μαζί σου καί τόν συνεπιθέτην σου, καί πήγαινε εἰς τήν χώραν ἀπό τήν ὁποίαν σέ ἐδίωξαν διά τάς κακάς πράξεις σου». Καί λαβών ὁ δαίμων εἰς χεῖρας τό σίδηρον τῆς καμίνου, ἔλεγε μετά ἀπειλῶν πρός τόν Ἰωάννην· «Θά σέ φονεύσω, κακότροπε, φύγε ἀπ’ ἐδῶ· δέν θέλω πλέον νά μέ ὑπηρετῆς· φύγε διότι θά σέ θανατώσω κακῶς». Ὁ δέ Ἰωάννης, γνωρίσας διά τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅτι ὁ ταῦτα λέγων καί πράττων εἶναι ὁ δαίμων, ὁ ὁποῖος ἔμενεν εἰς τόν λουτρόν, ἐπικαλεσάμενος τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐδίωξεν αὐτόν ἀμέσως.
Τήν ἑπομένην λοιπόν ἡμέραν ἐλθοῦσα πάλιν εἰς τό λουτρόν ἡ Ρωμάνα, λέγει πρός τόν Ἰωάννην· «Πάλιν πολλά λέγουσι διά σέ, ὅτι εἰς τό ἔργον σου δέν πρσέχεις, ἀλλά κατά τό κακόν σου θέλημα τοῦτο ποιεῖς, ζητῶν ἀφορμήν ἵνα σέ διώξω· ἀλλά δέν δύνασαι πλέον νά φύγῃς ἀπ’ ἐμοῦ· διότι, ἐάν θελήσῃς νά φύγῃς ἐντεῦθεν, οὐδέν ἐκ τῶν μελῶν σου θά ἀφήσω χρήσιμον, ἀλλά διά τῶν τιμωριῶν θά καταστήσω πάντα ἄχρηστα». Εἰς ὅλα ταῦτα οὐδόλως ὡμίλησεν ὁ Ἰωάννης· βλέπουσα δέ ἐκείνη τήν ὑπομονήν αὐτοῦ καί τό πρᾷον καί ἡσύχιον, ἐνόμιζεν ὅτι εἶναι οὗτος ἀγροῖκος καί ἰδιώτης· ὅθεν καί ἵνα δοκιμάσῃ αὐτόν, ἔλεγε λόγους σκληρούς μετά ἀπειλῶν, λέγουσα· «Δέν εἶσαι δοῦλος μου, κακότροπε; λέγε, ἀποκρίθητι εἰς ἐμέ». Ὁ δέ Ἰωάννης εἶπε· «Ναί, δοῦλοι σου ὑπάρχομεν, ἐγώ τε ὁ εγκαύστης Ἰωάννης, καί ὁ περιχύτης Πρόχορος». Αὕτη δέ ἡ κακή Ρωμάνα, ἔχουσα φίλον ἕνα δικολάβον, ἐζήτησε τήν γνώμην αὐτοῦ εἰποῦσα πρός αὐτόν ψευδῶς· «Οἱ γονεῖς μου ἀποθνῄσκοντες ἄφησαν εἰς ἐμέ δύο δούλους· οὗτοι δέ ἀπό πολλῶν ἐτῶν ἐδραπέτευσαν ἐκ τῆς οἰκίας μου· τά δέ χαρτία τῆς ἀγοράς αὐτῶν ἀπώλεσα· τώρα δέ ἐλθόντες πάλιν εἰς τήν οἰκίαν μου, ὀμολογοῦσιν ὅτι δοῦλοι μου ὑπάρχουσι. Δύναμαι λοιπόν ἵνα γράψω ἕτερα χαρτία ἀγοράς αὐτῶν;» Λέγει πρός αὐτήν ὁ δικολάβος· «Ἐάν ὀμολογῶσι καί τώρα ὅτι ἐκ προγόνων δοῦλοι σου ὑπάρχουσι, καί τήν ὁμολογίαν ταύτην ποιήσωσιν ἐνώπιον τριῶν ἀξιοπίστων μαρτύρων, δύνασαι νά γράψῃς νέα χαρτία ἀγορᾶς αὐτῶν».
Γνωρίσας ταῦτα πάντα διά τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὁ Ἰωάννης, εἶπε πρός με· «Τέκνον Πρόχορε· γνώριζε ὅτι τό γύναιον τοῦτο ζητεῖ νά ὀμολογήσωμεν ἐγγράφως, ὅτι ὡς δοῦλοι αὐτῆς ὑπάρχομεν· διότι πρό ὀλίγου συνεβουλεύθη ἕνα δικολάβον· ἐκεῖνος δέ συμφώνως πρός ὅσα εἶπεν εἰς αὐτόν κατά τόν σκοπόν της, συνεβούλευσεν αὐτήν. Τώρα λοιπόν ζητεῖ νά εὕρῃ τούς μάρτυρας, ὅπως ἔμπροσθεν αὐτῶν ὀμολογήσωμεν, ὅτι δοῦλοι αὐτῆς ὑπάρχομεν. Μή λάβῃς λοιπόν ἕνεκα τούτου λύπην εἰς τήν καρδίαν σου, ἀλλά μᾶλλον νά χαίρῃς· διότι διά τοῦ τρόπου τούτου ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός πολύ συντόμως θά δείξῃ, πρό παντός εἰς τήν γυναῖκα ταύτην, ποῖοι εἴμεθα». Ταῦτα ὁμιλοῦντος τοῦ Ἰωάννου, εἰσέρχεται ἡ Ρωμάνα εἰς τό λουτρόν, καί λαβοῦσα αὐτόν ἐκ τῆς χειρός, ἤρχισε νά τόν κτυπᾷ λέγουσα· «Δοῦλε κακέ, δραπέτα· διατί ὅταν εἰσέρχεται ἡ κυρία σου δέν σπεύδεις νά προϋπαντήσῃςκαί νά προσκυνήσῃς αὐτήν; ἤ μήπως νομίζεις ὅτι εἶσαι ἐλεύθερος; γνώριζε ὅτι εἶσαι δοῦλος τῆς Ρωμάνας». Καί πάλιν ἐρράπισεν αὐτόν πρός ἐκφοβισμόν, καί ἔλεγε· «Δέν εἶσαι δοῦλος μου, δραπέτα;» ὁ δέ Ἰωάννης εἶπε· «Καί ἄλλοτε εἶπον, ὅτι δοῦλοι σου ὑπάρχομεν, ἐγώ τε ὁ ἐγκαύστης Ἰωάννης καί Πρόχορος ὁ περιχύτης». Λέγει πάλιν ἡ Ρωμάνα· «Τίνος δοῦλοι, κακότροποι;» Καί ὁ Ἰωάννης· «Τίνος θέλεις νά εἴπωμεν;» Ἀπήντησεν ἡ Ρωμάνα· «Ὅτι ἰδικοί μου δοῦλοι ὑπάρχετε». Ἀπεκρίθη ὁ Ἰωάννης· «Καί ἐγγράφως καί ἀγράφως ὀμολογοῦμεν, ὅτι δοῦλοι σου ὑπάρχομεν». Λέγει ἡ Ρωμάνα· «Ἐγγράφως θέλω ἵνα ὀμολογήσητε ἐνώπιον τριῶν μαρτύρων». Καί ὁ Ἰωάννης· «Μή βραδύνῃς λοιπόν, ἀλλά ποίησον τοῦτο σήμερον». Λαβοῦσα λοιπόν ἡμᾶς ἡ Ρωμάνα ἔφερεν ἀπέναντι τοῦ ναοῦ τῆς Ἀρτέμιδος, καί ἐκεῖ ἐνώπιον τριῶν μαρτύρων ἔγραψε τά χαρτία τῆς ἀγοράς ἡμῶν· καί πάλιν εἰσήγαγεν ἡμᾶς ἕκαστον εἰς τό ἔργον αὐτοῦ.
Εἰς δέ τό λουτρόν ἐκεῖνο ὑπῆρχε μία τοιαύτη διαβολική ἐνέργεια ἀφ’ ὅτου ἐκτίζετο αὐτό· ἐμεθοδεύθη ὁ σατανᾶς καί ἐνέβαλεν εἰς τούς πεπλανημένους ἐκείνους εἰδωλολάτρας, ὅταν κτίζωσι λουτρόν καί ἀνοίγωσι τά θεμέλια, νά θάπτωσι μέσα εἰς αὐτά, σκεπάζοντες διά τῶν λίθων, ἕνα νέον ἤ μίαν νέαν δέκα πέντε ἕως δεκαέξ ἐτῶν, διά νά κάμνῃ δῆθεν ἦχον καλόν καί νά φαίνηται εὐχάριστον τό λουτρόν. Καί εἰς τοῦτο λοιπόν τό λουτρόν εἶχε γίνει μία τοιαύτη μιαιφονία καί αθῳοφονία καί ἐκ τῆς αἰτίας ταύτης ἔλαβεν ἀφορμήν ὁ σατανᾶς καί κατῴκησεν εἰς τό λουτρόν ἐκεῖνο εἷς δαίμων πάντοτε, ὁ ὁποῖος τρεῖς φοράς τόν χρόνον, ἐκ τῶν ἐκεῖ εἰσερχομένων, ἔπνιγεν εἰς τό ὕδωρ ἕνα νέον ἤ μίαν νεάνιδα. Ὁ Διοσκορίδης λοιπόν, ὁ κύριος τοῦ λουτροῦ, εἶχε σημειώσει ἐγγράφως τάς ἡμέρας ἐκείνας ὅπου ἐνήργει ταῦτα ὁ δαίμων· διότι ἐπειδή εἶχεν υἱόν ὡραιότατον ἕως ἐτῶν δέκα ὀκτώ, παρετήρει τάς ἡμέρας ἐκείνας κατά τάς ὁποίας ἐνηργεῖτο ἡ ἐπιβουλή αὕτη τοῦ δαίμονος, καί δέν ἄφηνεν αὐτόν κατ’ αὐτάς ἵνα εἰσέλθῃ εἰς τό λουτρόν, ἀλλά εἰς ἄλλας ἡμέρας μόνος οὗτος ἐλούετο, καί διά τόν φόβον τοῦ δαίμονος καί διά τόν φθόνον τῶν ἀνθρώπων.
Ἀφοῦ λοιπόν ἐποιήσαμεν ἡμεῖς εἰς τήν ὑπηρεσίαν τοῦ λουτροῦ τρεῖς μῆνας, ἔτυχε μίαν ἡμέραν νά εἰσέλθῃ ὁ υἱός τοῦ Διοσκορίδου μόνος εἰς τό λουτρόν· εἰσῆλθον δέ καί ἐγώ μετ’ αὐτοῦ ἔχων εἰς χεῖρας τό σκεῦος τῆς ὑπηρεσίας μου· εἰσῆλθον δέ μετ’ ἐμέ καί οἱ ὑπηρέται αὐτοῦ. Ὁ ἀκάθαρτος λοιπόν δαίμων ὁρμήσας ἀπέπνιξε τόν νέον, τόν τοῦ Διοσκορίδου υἱόν· καί τοῦτο ἰδόντες οἱ ὑπηρέται, κλαίοντες καί κοπτόμενοι, ἐξελθόντες ἀνέφερον αὐτό εἰς τήν Ρωμάναν· ἀκούσασα δέ τοῦτο ἐκείνη, ἔρριψεν εἰς τήν γῆν τό διάδημα τῆς κεφαλῆς της, καί λαβοῦσα διά τῶν χειρῶν τάς τρίχας τῆς κεφαλῆς της, μετά πολλοῦ κλαυθμοῦ καί πικροτάτου ὀδυρμοῦ ἤρχισε νά λέγῃ· «Ἀλλοίμονον εἰς ἐμέ! τί νά ἀπολογηθῶ εἰς τόν κύριόν μου Διοσκορίδην; ἀλλά καί αὐτός μόλις ἀκούσῃ περί τούτου, ἀμέσως θά ἀποθάνῃ ἀπό τήν λύπην του· διότι μονογενής υἱός του ὑπῆρχεν ὁ κύριός μου Δόμνος (τοῦτο ἦτο τό ὄνομα τοῦ νέου). Μεγάλη Ἄρτεμις τῶν Ἐφεσίων, βοήθησον ἡμᾶς· δεῖξον τήν δύναμίν σου καί ἀνάστησον τόν ἀποθανόντα νεανίσκον. Γνωρίζομεν πάντες οἱ κατοικοῦντες τήν Ἔφεσον ὅτι διά σοῦ κυβερνῶνται τά πάντα, καί ὅτι διά σοῦ δυνάμεις καί σημεῖα μεγάλα γίνονται. Ἀνάστησον λοιπόν καί τόν δοῦλον σου Δόμνον, καί παρουσίασον αὐτόν ζῶντα εἰς τόν πατέρα αὐτοῦ». Ταῦτα καί τά τούτων ὅμοια καί περισσότερα λέγουσα ἡ Ρωμάνα,ἐ ξέσχιζε τάς χεῖρας καί τάς σάρκας αὐτῆς ἐκριζώνουσα καί τάς τρίχας τῆς κεφαλῆς της· καί ἦτο κλαίουσα καί κοπτομένη ἀπό τῆς τρίτης ἕως τῆς ἐνάτης ὥρας. Συνήχθη δέ καί λαός πολύς· καί ἄλλοι μέν ἐλυποῦντο διά τόν θάνατον τοῦ νεανίσκου Δόμνου, ἄλλοι δέ ἐθαύμαζον διά τό πολύ πένθος τῆς Ρωμάνας.
(1) Ἑκάστη λίτρα ἀντιστοιχεῖ πρός 300 περίπου γραμμάρια.
ΠΗΓΗ: ΒΙΚΤΩΡΟΣ ΜΑΤΘΑΙΟΥ, ΜΕΓΑΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΜΟΣ Θ’ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ (ΣΕΛ. 562 – 567) ΑΘΗΝΑΙ 1963
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
