Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου
Διατί ἐδιωρίσθη ἡ μετά τήν τράπεζαν εὐχαριστία.
Διά τοῦτο καί οἱ θεῖοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας ἔγραψαν εἰς τήν εὐχαριστίαν τῆς τραπέζης, ἥτις εἶναι τυπωμένη εἰς τό Ὡρολόγιον καί ἀρχινᾷ οὕτως· «Εὐλογητός ὁ Θεός ὁ ἐλεῶν καί τρέφων ἡμᾶς ἐκ νεότητος ἡμῶν»· κλπ. Εἰς εὐχαριστίαν λέγω ταύτην ἔγραψαν ἐν τῷ τέλει ταῦτα τά λόγια «ἵνα εὑρεθῶμεν ἐνώπιόν σου εὐάρεστοι, καί μή αἰσχυνθῶμεν ὅταν ἀποδώσῃς ἑκάστῳ κατά τά ἔργα αὐτοῦ»· διά νά μᾶς διδάξουν, ὅτι ὅταν σηκωθῶμεν ἀπό τήν τράπεζαν καί εἶναι ἡ κοιλία μας χορτάτη ἀπό φαγητά καί πιοτά, πρέπει νά ἐνθυμούμεθα τήν φοβεράν ἡμέραν τῆς Κρίσεως τοῦ Θεοῦ, εἰς τήν ὁποίαν ἔχομεν νά δώσωμεν λογαριασμόν, δι’ ὅσα ἐπράξαμεν καί ἐλαλήσαμεν καί ἐσυλλογίσθημεν· καί ἔτσι μέ τόν φόβον αὐτόν καί ἐνθύμησιν, νά χαλινώνωμεν τάς ὁρμάς καί ἐπιθυμίας τοῦ χορτασμένου σώματός μας καί νά διώκωμεν τούς αἰσχρούς λογισμούς, ὅπου τότε ὡς ἐπί το πλεῖστον μᾶς ἐνοχλοῦν διά τήν πλησμονήν τῆς κοιλίας· ὅθεν καί ὁ θεῖος Χρυσόστομος (Ὁμιλ. νε’ εἰς τό κατά Ματθαῖον) πολλά ἐπαινεῖ τήν εὐχαριστίαν ταύτην, διά τόν λόγον τοῦτον καί παρακινεῖ ὅλους τούς χριστιανούς νά τήν λέγουν μετά τήν τράπεζαν.
Τί πρέπει νά λέγουν οἱ Χριστιανοί ὅταν δουλεύουν.
Ὅσοι δέ ἄνδρες ἤ γυναῖκες εἶσθε τεχνίται, μή τραγουδεῖτε ἐκεῖ ὅπου δουλέυετε, μηδέ φλυαρεῖτε καί λέγετε λόγια ἄκαιρα καί ἀργά· διότι ὄχι μόνον ἔχετε νά δώσετε ἀπολογίαν ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως διά τάς ἀργολογίας ὅπου κάμνετε, καθώς ἀποφασίζει ὁ Κύριος· «λέγω δέ ὑμῖν, ὅτι πᾶν ρῆμα ἀργόν, ὅ ἐάν λαλήσωσιν οἱ ἄνθρωποι ἀποδώσουσι περί αὐτοῦ λόγον ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως» (Ματθ. ις’ 36), ἀλλά καί πρός τούτοις κἀμμίαν προκοπήν δέν λαμβάνετε εἰς τήν τέχνην σας· ἀλλά τί νά κάμετε; ἐκεῖ ὅπου δουλεύετε, πότε νά προσεύχεσθε μέ τόν νοῦν σας καί νά λέγετε. «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ υἱέ τοῦ Θεοῦ ἐλέησόν μέ»· πότε δέ νά λέγετε τοῦτο καί μέ τό στόμα σας, ἤ καί ἄλλο κᾀνένα τροπαράκι νά ψάλλετε ἥσυχα, ὡσάν τό Ἄξιον ἐστίν ὡς ἀληθῶς· τό Θεοτόκε Παρθένε· τό Ἅγιος ὁ Θεός καί διά νά εἰπῶ μέ συντομίαν, κάθε τέχνην καί κάθε ἔργον ὅπου ἐργάζεσθε, νά τό ἀρτύζετε μέ τήν προσευχήν καί μέ τό ἅγιον ὄνομα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τῆς Θεοτόκου, ὡσάν μέ ἁλάτι, διά νά εὐλογοῦνται ὅλα τά ἔργα καί ὑπάρχοντά σας ἀπό τόν Θεόν καί νά αὐξάνουν καί νά πληθαίνουν.
Ἔτσι σᾶς παραγγέλλουν νά κάμνετε οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι εἰς τάς διαταγάς των· «οὐκ ἔσῃ ὡς πετόμενος καί ἐμπεριπατῶν ἀλόγως ἐν ταῖς ρύμαις, ἀκαιροεπόπτης τῶν κακῶς ζώντων· ἀλλά τῇ τέχνῃ σου καί τῷ ἔργῳ σου προσέχων, τά τῷ Θεῷ φίλα ἀναζήτει καί τά τοῦ Χριστοῦ λόγια αναμιμνησκόμενος, διηνεκῶς μελέτα· λέγει γάρ ἡ Γραφή, ὅτι ἐν τῷ νόμῳ αὐτοῦ μελετήσῃς ἡμέρας καί νυκτός, περιπατῶν ἐν ἀγρῷ καί ἐν οἴκῳ καθήμενος καί κοιταζόμενος καί διανιστάμενος, ἵνα συνιῇς ἐν πᾷσιν» (Βιβλίῳ α’ Κεφ.). Ἔτσι σᾶς συμβουλεύει νά λέγετε καί ὁ θεῖος Χρυσόστομος· «χειροτέχνης εἶ; καθεζόμενος ψάλλε, ἀλλά οὐ βούλει τῷ στόματι ψάλλειν; τῇ διανοία τοῦτο ποίει· μέγας συνόμιλος ὁ ψαλμός· οὐδέν ἐντεῦθεν ὑποστήσῃ δεινόν, ἀλλ’ ὡς ἐν Μοναστηρίῳ δυνήσῃ καθέζεσθαι· οὐ γάρ τόπων ἐπιτηδειότης, ἀλλά τρόπων ἀκρίβεια τήν ἡσυχίαν ἡμῖν παρέξετε. Παῦλος γοῦν ἐν τῷ ἐργαστηρίῳ τῇ τέχνῃ κεχρημένος, οὐδέν εἰς τήν οἰκείαν ἀρετήν παρεβλάβη (ἀνδριαντικά), τοῦτο τό ἴδιον παραγγέλλει εἰς τούς τεχνίτας καί ὁ μέγας Βασίλειος». (Ἐπιστολ. α’).
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Πηγή: ΟΣΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, «ΧΡΗΣΤΟΗΘΕΙΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ» (Σελ. 37 – 38) ΕΚΔΟΣΕΙΣ Β. ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΥ.
