Δ’ Θαύματα τοῦ Ἁγίου
Ἐν μία τῶν ἡμερῶν περιπατῶν ὁ μέγας Μελέτιος εἰς τό παραθαλάσσιον τοῦ στενοῦ τῆς πόλεως, εὗρε μερικούς ἁλιεῖς, οἱ ὁποῖοι ἥπλωναν τά δίκτυα των εἰς τήν ἄμμον καί ἐρωτῶν αὐτούς ἐάν ἔχουν ψάρια τοῦ ἀπεκρίθησαν, ὅτι ὅλην τήν νύκτα ἐψάρευαν, ὅμως δέν ἔπιασαν οὐδέ ἕν. Ὁ δέ Ἅγιος λυπηθείς αὐτούς εἶπε μέ θάρρος· «Ρίψατε, τέκνα, πάλιν τά δίκτυα σας ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Θεοῦ»· ὑπακούσαντες δέ ἐκεῖνοι εἰς τούς λόγους τοῦ Ὁσίου ἔρριψαν τά δίκτυα· καί ὦ τῆς ἀφάτου σου, Χριστέ μου, χάριτος! τόσον πλῆθος ἰχθύων ἔτρεξαν ἐντός τῶν δικτύων, ὥστε μόλις καί μετά βίας ἠδυνήθησαν νά τά σύρωσιν εἰς τήν γῆν καί οὕτως ἐδόξαζον τόν Θεόν καί ηὐχαρίστουν τόν Ὅσιον, θαυμάσαντες τήν πρός Θεόν παρρησίαν του.
Ὅταν δέ ἔκτιζον εἰς τό νησίδιον τόν θεῖον Ναόν τοῦ Πρωτοκλήτου Ἀνδρέου, ὡς προείπομεν, μίαν ἡμέραν εἶπεν εἰς τόν Ὅσιον ὁ κελλάρης, ὅτι δέν ἔχει προσφάγιον νά δώσῃ εἰς τούς κτίστας, ὁ δέ Ἅγιος λαβῶν τήν ράβδον του εἶπεν εἰς αὐτόν· «Ἀκολούθει μοι»· καί καταβαίνων εἰς τήν θάλασσαν, τήν ἐκτύπησεν ἥσυχα λέγων· «Ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ δός εἰς ἡμᾶς σήμερον τά χρειαζόμενα»· καί ὦ τοῦ θαύματος! Εὐθύς ἐπήδησεν ἔξω εἰς τήν γῆν ἕν ὀψάριον μέγα καί καλόν· καί πηγαίνων ὁ κελλάρης νά τό πάρῃ ἐπήδησεν ἔξω τῆς θαλάσσης καί ἄλλο ὀψάριον ὄχι κατώτερον τοῦ πρώτου· καί παίρνων ὁ κελλάρης τά δύο ὀψάρια τά ἐμαγείρευσε καί μέ αὐτά ἐφίλευσε τούς κτίστας τοῦ Ναοῦ.
Κατά τόν καιρόν τόν ὁποῖον ἐβασίλευεν ὁ ὀρθοδοξότατος Ἀνδρόνικος, προσεκάλεσε μίαν ἡμέραν εἰς τά βασίλεια τόν μέγαν Μελέτιον διά νά τόν συμβουλευθῇ δι’ ὑπόθεσίν του ἐκκλησιαστικήν καί πηγαίνων ὁ Ἅγιος, ὁ βασιλεύς τόν ἐδέχθη μετά μεγίστης τιμῆς. Εἷς δέ ἐκ τῶν ἀρχόντων, Συρμουρῖνος ὀνόματι, πρωτοεστιατορίτης τό ἀξίωμα, ἐμέμφθη μέ τόν λογισμόν του τόν Ἅγιον, ὅτι δῆθεν ἀγαπᾷ τήν προσωρινήν ταύτην δόξαν, καί εἶπεν εἰς ἕνα, ὅστις ἐκάθητο πλησίον του· «Οὗτος ὁ Μοναχός ἄφησεν, ὡς φαίνεται, τήν δόξαν, τήν ὁποίαν ἔπρεπε νά ζητῇ καί ζῇ τώρα τήν δόξαν τῶν ἀνθρώπων, καί χαίρεται δι’ αὐτήν». Πηγαίνων δέ τό ἑσπέρας οὗτος εἰς τόν οἶκον του καί πίπτων εἰς τό κρεββάτι του νά κοιμηθῇ, βλέπει εἰς τό ὅραμά του ὅτι εὑρέθη εἰς ἕν ἀνάκτορον βασιλικόν, εἰς τό ὁποῖον ἦτο εἷς βασιλεύς ἐνδεδυμένος στολήν βασιλικήν ὁμοῦ καί ἀρχιερατικήν, καί γύρωθεν ἔστεκον ἀναρίθμητα στρατεύματα· ὁ δέ βασιλεύς ἦτο πολύ παρωργισμένος ἐναντίον τοῦ Συρμουρίνου, διότι ὕβρισε τόν ἰδικόν του δοῦλον καί ἐπρόσταξε τούς δορυφόρους του νά κάμουν εἰς αὐτόν τήν ἐκδίκησιν· καί ὀλίγον ἔλειψε νά τόν δέσουν χεῖρας καί πόδας, καί νά τόν ρίψουν εἰς τόν τόπον τῆς καταδίκης τῶν βλασφήμων, ἄν δέν ἤθελε προφθάσει ἐκεῖ ὁ μέγας Μελέτιος νά μεσιτεύσῃ πρός τόν βασιλέα, διά νά τόν λυτρώσῃ· ὅθεν τρομάζων ὁ Συρμουρῖνος δι’ αὐτό τό φοβερόν ὅραμα ἐξύπνησε, καί εὐθύς λίαν πρωῒ ἐπῆγεν εἰς τόν Ἅγιον, καί πίπτων εἰς τούς πόδας του ἐξωμολογήθη εἰς αὐτόν τήν κατηγορίαν, τήν ὁποῖαν τοῦ ἔκαμε, φανερώνων καί τό ὅραμα, ὅπερ εἶδε, καί τοῦ ἐζητοῦσε μετά θερμῶν δακρύων τήν συγχώρησιν, τήν ὁποίαν καί ἔλαβεν εὐθύς ἀπό τόν Ὅσιον· εἶτα χαίρων ἀνεχώρησε διηγούμενος μέ ἐπαίνους πολλούς εἰς τό ἑξῆς τά κατορθώματα τοῦ Ἁγίου. Τοιαύτη ἐστάθη, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἡ πολιτεία τοῦ Ὁσίου Μελετίου· τοσοῦτος ὑπερβολικός ἦτο ὁ ζῆλος του ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας, καί τοσαῦτα ἐχρημάτισαν τά θαύματά του. Ζήσας δέ χρόνους ἑβδομήκοντα ἑπτά ἄφησε τά φαινόμενα ταῦτα καί ἀπῆλθε πρός τόν Θεόν, καί δι’ ὅλους ἡμᾶς παρακαλεῖ τήν Παναγίαν Τριάδα, ᾖ πρέπει πᾶσα δόξα, τιμή καί προσκύνησις εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
ΠΗΓΗ: ΒΙΚΤΩΡΟΣ ΜΑΤΘΑΙΟΥ, ΜΕΓΑΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΜΟΣ Α’ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ (ΣΕΛ. 468 -470) ΑΘΗΝΑΙ 1970.
