† Ἀρχιμανδρίτη π. Χαράλαμπου Δ. Βασιλόπουλου
1. Μέ τόν λόγο τοῦ Θεοῦ
Μέ φωνήν δέν ξυπνοῦν καί τόν κοιμώμενον; Θά τοῦ φωνάξουν καί δυνατά μάλιστα, ν’ ἀκούση καί νά ξυπνήση. Οὕτω πως καί ἐκεῖνος, πού κοιμᾶται τόν ὕπνον τῆς ἁμαρτίας εἰς αὐτήν τήν ζωήν, θά ξυπνήση μέ τήν φωνήν τοῦ Θεοῦ, μέ τόν λόγον τοῦ Θεοῦ. Θά ξυπνήση μέ τίς φωνές τῶν Προφητῶν καί τῶν Ἀποστόλων, μέ τά κηρύγματα τῶν ἱεροκηρύκων τοῦ Εὐαγγελίου καί τῶν διδασκάλων τῆς Ἐκκλησίας. Θά ξυπνήση μέ τίς συμβουλές ἄλλων Χριστιανῶν, πού εἶναι ξύπνιοι. Θά ξυπνήση μέ τά λόγια τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι γραμμένα στό Εὐαγγέλιο καί στά ἱερά βιβλία.
Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ὡς σάλπιγξ τυρρηνική, φωνάζει: «ἔγειρε ὁ καθεύδων» (Ἐφ. 5, 14). Ξύπνα δηλ. ἐσύ πού κοιμᾶσαι, «ὥρα ἡμᾶς ἤδη ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι…» (Ρωμ. 13, 11).
Ἔτσι ἐξύπνησεν ὁ Ἱ. Αὐγουστῖνος. Αὐτός ἦταν ἄνθρωπος τῆς ἁμαρτίας. Ἤθελε ὅμως καί τή σωτηρία του. Ἡ μητέρα του, ἡ Ἁγ. Μόνικα διαρκῶς παρακινοῦσε νά μετανοήση καί προσευχότανε γι’ αὐτόν.
Κάποια μέρα, πού βρισκόταν στόν κῆπο του καί εἶχε πιό πέρα καί τήν Ἁγ. Γραφή, ἄκουσε μιά φωνή, πού τοῦ ἔλεγε: «Πάρε καί διάβασε». Ἀμέσως σηκώθηκε, πῆρε τήν Ἁγία Γραφή, τήν ἄνοιξε καί ἔπεσαν τά μάτια του στό ἑξῆς χωρίον: «ὥρα ἡμᾶς ἤδη ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι… ἡ νύξ προέκοψεν, ἡ δέ ἡμέρα ἤγγικεν. Ἀποθώμεθα οὖν τά ἔργα τοῦ σκότους καί ἐνδυσώμεθα τά ὅπλα τοῦ φωτός. Ὡς ἐν ἡμέρᾳ εὐσχημόνως περιπατήσωμεν, μή κώμοις καί μέθαις, μή κοῖταις καί ἀσελγείαις, μή ἔριδι καί ζήλῳ ἀλλ’ ἐνδύσασθε τόν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν καί τῆς σαρκός πρόνοιαν μή ποιεῖσθαι εἰς ἐπιθυμίας» (Ρωμ. 13, 11 – 14).
Αὐτά τά λόγια τοῦ Εὐαγγελίου τόν ἔκαμαν ν’ ἀλλάξη ζωήν καί νά γίνη κατόπιν ἕνας ἀπό τούς μεγαλυτέρους Ἱεράρχες τῆς Ἐκκλησίας. Ὅλες τίς δυνάμεις του τίς διέθεσε εἰς τήν Ἐκκλησίαν. Καί ἦταν, πρέπει νά σημειωθῆ, ἕνα ἀπό τά μεγαλύτερα πνεύματα τῆς Ἀνθρωπότητος.
Μέ τόν λόγον, λοιπόν, τοῦ Θεοῦ ξυπνάει ὁ ἄνθρωπος τῆς ἁμαρτίας καί τῆς ἀδιαφορίας.
Ἀλλά καί ἄν μέ τήν φωνήν τοῦ Θεοῦ δέν ἀκούση νά ξυπνήση, διότι εἶναι πολλοί, πού «ὅσο θέλεις βρόντα στοῦ κουφοῦ τήν πόρτα», δέν ὑπάρχει ἄλλο μέσον; Μάλιστα ὑπάρχει.
2. Μέ τίς θλίψεις μπορεῖ νά ξυπνήση
Τόν κοιμώμενον, πού δέν ἀκούει τίς φωνές, θά τόν κουνήσουμε καί θά τόν δείρωμε στήν ἀνάγκη. Τό ἴδιο κάνει κι’ ὁ Θεός. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος δέν ξυπνᾶ μέ τόν λόγον τοῦ Θεοῦ, χρησιμοποιεῖ ὁ Θεός τάς θλίψεις, τά βάσανα, γιά νά ξυπνήση καί νά μπῆ στό δρόμο τόν καλό τῆς σωτηρίας. Τόν βλέπεις μετά τόν θάνατον ἑνός προσφιλοῦς του, νά ἐνδιαφέρεται τότε γιά τήν μέλλουσα ζωή καί γιά τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς του. Στήν ἀρρώστεια προσεύχεται. Στό βάσανό του σκέπτεται, ὅτι εἶναι ἁμαρτωλός καί ὅτι πρέπει νά ἐξομολογηθῆ. «Κύριε ἐν θλίψει ἐμνήσθημέν σου», λέγει ὁ προφήτης καί «παιδεία Κυρίου, ἀνοίγει μου τά ὦτα».
Μά δέν εἶναι σκληρόν, νά μεταχειρίζεται ὁ Θεός τίς θλίψεις, θά ποῦν μερικοί; Τί θέλεις; Ν’ ἀφήση ὁ Θεός τό παιδί του νά πάη στήν Κόλασι τήν αἰώνιο; Τί εἶναι προτιμότερο νά ὑποφέρη ἐκεῖ παντοτεινά τά τρομερά βάσανα τῆς Κολάσεως τά ἀτέλειωτα ἤ νά βασανισθῆ λίγο ἐδῶ γιά νά ξυπνήση καί γλυτώση τήν Κόλασι;
Κάποιος πλοίαρχος, πού κυβερνοῦσε τό ἰδιόκτητον πλοῖον του, ἐναυάγησε κάποτε στά παγετώδη νερά τοῦ Καναδᾶ. Κατώρθωσε, βεβαίως, μέ τά δύο του παιδιά καταβρεγμένα, νά βγῆ στήν ξηρά. Ἐκινδύνευσαν ὅμως ν’ ἀποθάνουν ἀπό τό κρῦο. Διότι χιόνιζε ἀρκετά καί φυσοῦσε παγωμένος ἀέρας. Ἀλλά νά! Βλέπει φῶς μακρυά. Σπίτι θά εἶναι ἀσφαλῶς, εἶπε. Τρέχει, λοιπόν, μέ τά παιδιά του πρός τά ἐκεῖ. Καθ’ ὁδόν ὅμως τά παιδιά του παρεπονοῦντο, ὅτι ἐνύσταζαν καί δέν μποροῦσαν νά τρέξουν. Ὁ πατέρας, κατάλαβε, ὅτι τούς ἤρχετο ὁ ἐκ ψύξεως λήθαργος. Παίρνει τότε ένα ξύλο καί τά κτυποῦσε.
Τοιουτοτρόπως τά ἀνάγκασε νά τρέξουν καί νά φθάσουν στό σπίτι μέ τό φῶς. Ἐκεῖ βρῆκαν ροῦχα καί περίθαλψι. Μέ τό ξύλο, πού τούς ἔδωσε, τά ἔσωσε ἀπό βέβαιο θάνατον. Ἒκαμε ἄσχημα ὁ πατέρας πού τά ἔδειρε; Ἀσφαλῶς ὄχι. Ἒτσι ἀκριβῶς ἀπό τόν θανατηφόρον λήθαργον τῆς ἁμαρτίας θέλει νά μᾶς ἐξυπνήση ὁ Θεός καί γι’ αὐτό κάνει τό ἴδιο, ἐπιτρέποντας τίς θλίψεις.
Ἐάν δέ ὁ ἄνθρωπος, παρ’ ὅλα αὐτά δέν ξυπνήσει τότε θά ξυπνήση:
3. Μέ τόν θάνατον
Ἀλλοίμονον ὅμως! Τό ξύπνημα ἐκεῖνο θά εἶναι τρομακτικόν. Διότι τότε θά ἀντικρύση τήν ὁλοσχερῆ καταστροφή του ὁ ἄνθρωπος. Ποῖον τρόμον θά αἰσθανθῆ τότε! Ποιός μπορεῖ νά τόν περιγράψη.
Κάποιος, πού ταξιδεύε νύχτα σέ ἄγνωστο μέρος, ἔπεσε νά κοιμηθῆ. Δέν ἀντελήφθη ὅμως, μέσα στό σκοτάδι τῆς νύχτας, ὅτι κοντά του ἦταν κρημνός μεγάλος καί ἀπότομος καί ἔχασκε κάτω βαθειά χαράδρα. Μετ’ ὀλίγον, εἰς ἕνα του γύρισμα, ἔχασε τήν ἰσορροπία του καί κατακρημνιζόταν στό χάος. Ἐξύπνησε, βεβαίως τότε, ἀλλά σκεφθῆτε στό ξύπνημά του τότε ἐκεῖνο, τί θά αἰσθάνθηκε; Πολύ τρομακτικώτερον ὅμως θά εἶναι τό ξύπνημα τοῦ ἁμαρτωλοῦ, ὅταν στόν θάνατό του ἀντικρύση τήν αἰώνιον Κόλασιν καί βρεθῆ μέσα σ’ αὐτήν, ἀπό τήν ὁποίαν δέν θά μπορῆ μέ κανέναν τρόπο νά βγῆ.
Σκέψου πρός στιγμήν, ἀναγνῶστα, ὅτι τήν νύχτα πού κοιμᾶσαι ἀκοῦς ξαφνικά τρομακτικές φωνές: «Πυρκαϊά – Πυρκαϊά! Ξυπνᾶτε. Καί αἴφνης βλέπεις νά καίγεται ὁλόκληρο τό σπίτι σου. Σέ ζώνουν ἀπό παντοῦ φλόγες. Τί τρόμος τότε! Καί ὅμως δέν εἶναι τίποτε αὐτός ὁ τρόμος, μπροστά στόν τρόμο πού θά αἰσθανθῆ ὁ ἁμαρτωλός, ὅταν μετά τόν θάνατό του ξυπνήση καί δῆ, ὅτι εἶναι ζωσμένος μέ τίς φλόγες τῆς Κολάσεως. Ἀλλοίμονό του τότε καί τρισαλλοίμονο καί χιλιάδες φορές ἀλλοίμονο!
Γι’ αὐτό, ἄνθρωπέ μου, ἄν κοιμώμαστε, ἤ ἐάν μισοξυπνήσαμε, εἶναι ἐπιτακτική ἀνάγκη νά ξυπνήσωμε καί νά γρηγορῶμεν διαρκῶς, νά ἔχωμε τά μάτια μας τέσσερα. Διότι ἔτσι θά γλυτώσωμε τήν Κόλασιν τήν αἰώνιον.
1910 – 1982
Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχιμανδρίτη Χαράλαμπου Δ. Βασιλόπουλου «ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ Η ΚΟΛΑΣΙΣ». σελ. 78. ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΥΠΟΥ».
