Ἡ ἑτοιμαζομένη Ὀγδόη Οἰκουμενική Σύνοδος

† Ἀρχιμανδρίτη π. Χαράλαμπου Δ. Βασιλόπουλου

Ὁ Οἰκουμενισμός καί τό σκοτεινό διευθυντήριό του, πού κρύβεται ἐπιμελῶς πίσω του, προσπαθεῖ τώρα νά κάνη ἕνα ἀκόμη ἀποφασιστικό βῆμα στά καταλυτικά εἰς βάρος τῆς Ὀρθοδοξίας σχέδιά του. Καί τό βῆμα αὐτό τό προγραμματίζει στήν ἐπιτυχία μιᾶς συγκλήσεως Οἰκουμενικῆς Συνόδου, στήν ὁποία οἱ οἰκουμενισταί θά κατευθύνουν τά πάντα.

Δυστυχῶς καί ἡ ἑτοιμαζομένη 8^η Οἰκουμενική Σύνοδος θά εἶναι ληστρική, ἐάν κρίνωμεν ἐξ ὅσων βλέπομεν μέχρι στιγμῆς. Παρατηρεῖται βιασύνη καί χωρίς κατάλληλη προπαρασκευή. Τά θέματα ἄλλωστε εἶναι γνωστά. Εἶναι ἐκεῖνα πού προωθοῦν οἱ Οἰκουμενισταί.

Μέ τήν μελετωμένη νά συνέλθη Ὀγδόη Οἰκουμενική Σύνοδο, μηχανεύονται οἱ Οἰκουμενισταί νά ἐπικυρώσουν τούς νεωτερισμούς, τούς ὁποίους οἱ ἴδιοι προωθοῦν σήμερα στήν Ἐκκλησία καί νά ἐπιβάλλουν τίς ἀπόψεις τους, χωρίς νά φαίνωνται καί μάλιστα, μέ τό κῦρος «τῆς ἀποφάσεως τῆς Οἰκουμενικῆς Συνόδου»!

Πρωταγωνιστοῦν, λοιπόν, οἱ Οἰκουμενισταί στήν ἐπίσπευσι τῆς Οἰκουμενικῆς Συνόδου, διότι εἰς αὐτήν στηρίζουν τήν ἐπιτυχία τοῦ σκοποῦ τους, πού εἶναι ἡ διάλυσις τῆς Ὀρθοδοξίας. Εἰς τήν μελετωμένην Ὀγδόην Οἰκουμενικήν Σύνοδον ἀφοῦ τήν ὀργανώσουν ὅπως τούς συμφέρει, θά ἀναθέσουν τό ἔργον τῆς «μεταρρυθμίσεως».

Τήν θέλουν σάν «Σύνοδο» πού θά ἐκθεμελιώση τάς προηγουμένας ἀποφάσεις τῶν ἑπτά Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Καί δέν μπορεῖ νά εἶναι διαφορετικός ὁ ρόλος τῆς «Συνόδου» αὐτῆς, ἄν σκεφθοῦμε, ὅτι ὅλαι αἱ Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι τοῦ παραπετάσματος εἶναι σήμερον κάτω ἀπό τήν καταθλιπτική ἐξουσία τοῦ ἄθεου κομμουνισμοῦ καί ὅτι ἐνεργοῦν σύμφωνα μέ τίς ἐντολές τῶν ἀντιχρίστων κυβερνήσεων.

Ὁ διαπρεπής Σέρβος Ἀρχιμανδρίτης Ἰουστῖνος Πόποβιτς, ζηλωτής τῆς Ὀρθοδοξίας, πρώην καθηγητής τῆς Δογματικῆς εἰς τό Πανεπιστήμιον τοῦ Βελιγραδίου, ἐπεσήμανε τόν κίνδυνο, πού ἀπειλεῖ τήν Ὀρθοδοξίαν ἀπό τήν μελετωμένην σύγκλησιν Οἰκουμενικῆς Συνόδου, μέ βαρυσήμαντον ἐπιστολήν, τήν ὁποίαν ἀπηύθυνε στήν Ἱερά Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας.

Εἰς τό ἱστορικῆς σημασίας ἔγγραφό του ὁ π. Ἰουστῖνος Πόποβιτς καταγγέλλει, ὅτι ἐπιχειρεῖται σύγκλησις Συνόδου ἐ κ τ ό ς Χ ρ ι σ τ ο ῦ καί τονίζει:

«Ἐάν καί τά σύγχρονα προβλήματα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας δέν λύονται μέ τόν Θεάνθρωπον καί κατά τόν Θεανθρώπινον, ἀποστολικόν, ἁγιοπατερικόν τρόπον, εἶναι ἀδύνατον νά λυθοῦν ὀρθοδόξως καί θεαρέστως. Θά ὁδηγήσουν κατ’ ἀνάγκην εἰς καταστροφάς, εἰς σχίσματα, εἰς αἱρέσεις καί εἰς πολυποικίλους οὑμανιστικάς πλάνας, εἰς τούς μηδενισμούς καί ἀναρχισμούς. Τοῦτο ἰσχύει ἀπό πάσης ἀπόψεως καί διά τό πρόβλημα τῆς συγκλήσεως τῆς Νέας Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἡ ὁ π ο ί α ἐ π ι σ π ε ύ δ ε τ α ι τ ε λ ε υ τ α ί ω ς ἀ π ό ὡ ρ ι σ μ έ ν ο υ ς κ ύ κ λ ο υ ς κ α ί ἐ π ι β ά λ λ ε τ α ι ε ἰ ς τ ή ν Ὀ ρ θ ό δ ο ξ ο ν Ἐ κ κ λ η σ ί α ν. Ἀποστέλλονται ἀντιπρόσωποι τῶν τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν διά νά συζητήσουν περί τούτου. Δημοσιεύεται εἰς τά περιοδικά καί τάς ἐφημερίδας ἀκόμη καί τό ἔτος καί ὁ τόπος τῆς συγκλήσεως τῆς ἐν λόγῳ Συνόδου: 1973 εἰς τήν Ἀλεξάνδρειαν».

Ἀναγνωρίζων ἐξ ἄλλου τήν ἀδυναμία τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν τῶν Σλαυϊκῶν κρατῶν νά κινηθοῦν ἐλευθέρως, ὀρθοδόξως καί ἁγιοπατερικῶς στήν μελετωμένη ὀγδόη Οἰκουμενική Σύνοδο γράφει:

«Ἐνώπιον αὐτοῦ τοῦ γεγονότος, ἡ ἀνήσυχος συνείδησις τοῦ κάθε Ὀρθοδόξου, ἀλλά καί ἡ καθολική συνείδησις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, δικαίως ἐκπλήσσεται καί διερωτᾶται: Πόθεν αὐτό, καί μάλιστα τήν στιγμήν κατά τήν ὁποίαν ὅλαι σχεδόν αἱ τοπικαί (Σλαυϊκαί) Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι εἶναι ὑπό τήν ἐξουσίαν τοῦ ἐπιθετικοῦ ἀντιθρησκευτικοῦ κομμουνισμοῦ; Ὡς πρός τοῦτο ὑπάρχει ἐκ διαμέτρου ἀντίθετος διαφορά, μεταξύ προπολεμικῆς καί μεταπολεμικῆς καταστάσεως τῶν τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Κάποτε ἡ Ὀρθοδοξία ἦτο ἡ πίστις τῶν εὐρέων στρωμάτων τοῦ λαοῦ, τώρα ἡ πίστις θεωρεῖται «ὄ π ι ο ν δ ι ά τ ό ν λ α ό ν».

Ἐν συνεχείᾳ ὁ π. Ἰουστῖνος τονίζει, ὅτι δέν βλέπει ἐπιβεβλημένη τήν σύγκλησι τῆς Οἰκουμενικῆς Συνόδου ὑπό τάς σημερινάς περιστάσεις. Ἀλλά καί ἐάν ὑπῆρχε τέτοια ἐπιτακτική ἀνάγκη «ἡ π α ρ ο ῦ σ α σ τ ι γ μ ή ε ἶ ν α ι ἡ π λ έ ο ν ἀ κ α τ ά λ λ η λ ο ς ε ἰ ς τ ή ν ἱ σ τ ο ρ ί α ν τ ῆ ς Ἐ κ κ λ η σ ί α ς μ α ς», ὅπως τήν χαρακτηρίζει ὁ ἴδιος. Ὑπογραμμίζει ἀκολούθως, ὅτι δέν πρέπει νά ξεχνοῦμε τό γεγονός:

«Ὅτι ἡ ἐποχή μας εἶναι ἐν πολλοῖς μία ἀποκαλυπτική ἐποχή. Ἤδη ἤρχισεν «ἡ ὥ ρ α τ ο ῦ π ε ι ρ α σ μ ο ῦ, ἡ μ έ λ λ ο υ σ α ἔ ρ χ ε σ θ α ι ἐ π ί τ ῆ ς ο ἰ κ ο υ μ έ ν η ς ὅ λ η ς, π ε ι ρ ᾶ σ α ι τ ο ύ ς κ α τ ο ι κ ο ῦ ν τ α ς ἐ π ί τ ῆ ς γ ῆ ς» (Ἀποκ.3, 10).

Καί ἀφοῦ ἀναφέρεται μέ ἀδιάσειστα στοιχεῖα στήν ἀντιχριστιανική στάσι τῆς Ρωσίας καί τόν διωγμό, στόν ὁποῖο βρίσκεται ἐκεῖ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, εἰσέρχεται ἀκολούθως στό προδοτικό πραξικόπημα τῆς Ἱεραρχίας της, τήν ἀπόφασιν περί Μυστηριακῆς Ἐπικοινωνίας μέ τούς Ρωμαιοκαθολικούς καί τονίζει:

«Τί νά εἴπη τις περί τῆς τοῦ Ἰούδα ἀποφάσεως τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας (16/29 Δεκ. 1969) περί τῆς μυστηριακῆς ἐπικοινωνίας (intercommunio) μέ τούς Ρωμαιοκαθολικούς, ληφθείσης ἐναντίον ὅλων τῶν Ἁγίων Δογμάτων καί Κανόνων τῆς Ὀρθ. Ἐκκλησίας; Μέ αὐτήν τήν πρωτάκουστον εἰς τήν Ἱστορίαν τῆς Ὀρθ. Ἐκκλησίας, τήν Δογματικήν καί τήν Κανονικήν Παράδοσιν αὐτῆς, ἀπόφασιν περί τῆς μυστηριακῆς ἐπικοινωνίας μέ τούς φανερούς αἱρετικούς, ὁλόκληρον τό Θενθρώπινον Σῶμα τῆς Ὀρθοδοξίας ἔχει πληγωθῆ βαθέως. Ὅλοι οἱ Πατέρες καί ὅλαι αἱ Σύνοδοι ἔχουν ἀτιμασθῆ. Τά Δόγματα καί οἱ Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας ἔχουν πατηθῆ. Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἡ Ἄμωμος Νύμφη ἔχει ριφθῆ εἰς τόν δηλητηριασμένον βόρβορον τῶν αἱρετικῶν. Τοιαῦται δηλώσεις καί τοιαῦτα γεγονότα μέ τήν ἀδίστακτον ἀναισχυντίαν των ἐκπλήττουν τόν κόσμον. Τί μαρτυροῦν αὐτά; Μαρτυροῦν περί τοῦ ὅτι ἡ Ρωσική τῆς Μόσχας Ἱεραρχία εὑρίσκεται εἰς φοβεράν πνευματικήν παράλυσιν. Καί αὐτή, τοιαύτη οὖσα, πρέπει νά ἐκπροσωπῇ τήν ἐν Ρωσίᾳ Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν εἰς τήν ἐνδεχομένως μέλλουσαν νά συνέλθῃ Οἰκουμενικήν Σύνοδον; Νά μή ἐπιτρέψῃ ὁ Θεός μίαν τοιαύτην ἀποκαλυπτικήν φρικαλεότητα».