Ὁσίου ΣΥΜΕΩΝ τοῦ Νέου Θεολόγου «ΤΑ ΕΥΡΙΣΚΟΜΕΝΑ», ΛΟΓΟΣ ΠΡΩΤΟΣ
α’. Ποία εἶναι ἡ παράβασις τοῦ Ἀδάμ;
β’. Καί πῶς ἀπό τήν παράβασιν αὐτοῦ ἔγιναν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι φθαρτοί, καί θνητοί.
γ’. Καί πῶς ὁ ἐλεήμων, καί φιλάνθρωπος Θεός μέ τήν ἔνσαρκόν του οἰκονομίαν ἐλευθέρωσε τό ἀνθρώπινον γένος ἀπό τήν φθοράν, καί ἀπό τόν θάνατον.
δ’. Καί ποῖον εἶναι τό μυστήριον τοῦ Σταυροῦ, καί τῆς τριημέρου ταφῆς τοῦ Κυρίου, τοῦ Θεοῦ, καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
α’. Ὢντας ἀκόμι ὁ πρωτόπλαστος Ἀδάμ μέσα εἰς τόν παράδεισον, ἐξέπεσεν εἰς ὑπερηφάνιαν ἀπό τήν συμβουλήν τοῦ ὄφεως, καί ἐφαντάσθη νά γείνῃ Θεός, καθώς τοῦ εἶπεν ὁ διάβολος, καί ἔφαγεν ἀπό ἐκεῖνο τό ξύλον, ὁποῦ τοῦ εἶπεν ὁ Θεός νά μή φάγῃ, καί διά τοῦτο παρεδόθη εἰς μεγάλας τιμωρίας, ἤγουν εἰς φθοράν, καί εἰς θάνατον, διά νά ταπεινωθῇ ἡ ὑπερηφάνιά του. Ὅτι ὁπόταν ὁ Θεός καταδικάσῃ, δίδει καί ἀπόφασιν, καί ἡ ἀπόφασίς του γίνεται ἔργον καί τιμωρία, αἰώνιος, καί δέν εἶναι δυνατόν καθόλου, νά χαλάσῃ ἐκείνη ἡ τιμωρία ὁποῦ γίνεται μέ θείαν ἀπόφασιν. Στοχάσου λοιπόν· ἥμαρτεν ὁ Ἀδάμ ἁμαρτίαν μεγάλην, διατί δέν ἐπίστευσεν εἰς τά λόγια τοῦ Θεοῦ, ἀλλά ἐπίστευσεν εἰς τά λόγια τοῦ ὄφεως. Σύ δέ κάμε σύγκρισιν τοῦ Θεοῦ, καί τοῦ ὄφεως, καί θέλει ἰδῇς πόσον μεγάλη ἦτον ἡ ἁμαρτία τοῦ σοφοῦ Ἀδάμ, ὁ ὁποῖος ἀπό τήν πολλήν του σοφίαν ἔδωκεν ὀνόματα εἰς ὅλα τά ζῶα. Ὅμως ἐπειδή ἐπίστευσεν ἐξ ὅλης του τῆς διανοίας τόν ὄφιν, καί ὄχι τόν Θεόν, παρευθύς ἡ θεία χάρις ὁποῦ ἦτον εἰς αὐτόν ἀναπαυμένη, ἄρχισε νά ἀναχωρῇ ἀπό αὐτόν, ὡσάν ὁποῦ ἔγινεν ἐχθρός τοῦ Θεοῦ, διά τήν ἀπιστίαν ὁποῦ ἔδειξεν εἰς τά λόγιά του· διατί ἐνόμισεν ὁ Ἀδάμ, ὅτι τόν ἐφθόνησεν ὁ Θεός, καί δέν ἤθελε νά γνωρίζῃ καί αὐτός τό καλόν, καί τό πονηρόν, καί διά τοῦτο τοῦ εἶπε νά μή φάγῃ ἀπό ἐκεῖνο τό ξύλον διά νά μή γένῃ καί αὐτός Θεός ὅμοιος μέ ἐκεῖνον ὁποῦ τόν ἔπλασε. Καί ἔφαγε, καί παρευθύς ἐγνώρισε τήν γύμνωσίν του, καί ἀντί νά γένῃ Θεός ἔγινε φθαρτός, καί ὡς φθαρτός, καί θνητός.
β’. Καί ἰδού ὁποῦ μένει διά πάντα ἡ ἀπόφασις τοῦ Θεοῦ, τιμωρία αἰώνιος. Καί εἴμεσθεν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι καί φθαρτοί, καί θνητοί, καί δέν εἶναι κᾀνένα πρᾶγμα ὁποῦ νά ἠμπορέσῃ νά χαλάσῃ αὐτήν τήν μεγάλην καί φοβεράν ἀπόφασιν τοῦ Θεοῦ. Καί ὅταν δέν εἶναι δυνατόν νά χαλάσῃ αὐτή ἡ ἀπόφασις, τί ὄφελος εἶναι πλέον, ἤ ἀπό σοφίαν, ἤ ἀπό πλοῦτον, ἤ ἀπό δύναμιν, ἤ ἀπό ὅλον τόν κόσμον; διά τοῦτο ἦλθεν ὁ Ὕψιστος Υἱός τοῦ Θεοῦ, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, διά νά ταπεινωθῇ, ἀντί διά τόν Ἀδάμ, καί ἐταπείνωσε τόν ἑαυτόν του, ἕως εἰς τόν διά Σταυροῦ θάνατον. Ὁ δέ λόγος τοῦ Σταυροῦ, καθώς λέγει ἡ Γραφή, εἶναι τοιοῦτος. «Ἐπικατάρατος πᾶς ὁ κρεμάμενος ἐπί ξύλου». Ὅτι ὁ Ἀδάμ μήν ἔχωντας καμμίαν ἀνάγκην ἐπῆρεν ἀπό τόν καρπόν τοῦ ξύλου ἐκείνου, (ἀπό τόν ὁποῖον, τοῦ εἶπεν ὁ Θεός νά μή φάγῃ, ὅτι ἐάν φάγῃ, παρευθύς θέλει ἀποθάνει) καί ἔφαγε, καί ἀπέθανεν. Ὅμως ἐπειδή ὁ ἄνθρωπος ἔχει καί σῶμα καί ψυχήν, διά τοῦτο καί οἱ θάνατοι εἶναι δύω, ὁ ἕνας τῆς ψυχῆς, καί ὁ ἄλλος τοῦ σώματος. Καί καθώς ἡ ψυχή, καί τό σῶμα εἶναι ἕνας ἄνθρωπος, τοιουτωτρόπως καί αἱ δύω ἀθανασίαι τῆς ψυχῆς, καί τοῦ σώματος ἦσαν εἰς ἕνα ἄνθρωπον, διά νά εἶναι ὁ ἄνθρωπος ἀθάνατος καί κατά τήν ψυχήν, καί κατά τό σῶμα, διά τοῦτο καί ὁ Ἀδάμ ὁπόταν ἔφαγεν, εὐθύς ἀπέθανε κατά τήν ψυχήν, καί ὕστερον ἀπό ἐννεακοσίους τριάκοντα χρόνους ἀπέθανε καί κατά τό σῶμα. Ὅτι καθώς ὁ θάνατος τοῦ κορμιοῦ εἶναι ἡ ἀναχώρησις τῆς ψυχῆς, ἔτζι καί ὁ θάνατος τῆς ψυχῆς εἶναι, ἡ ἀναχώρησις τῆς χάριτος τοῦ ἁγίου Πνεύματος τοῦ Θεοῦ ὁποῦ τόν ἔπλασε, καί οὕτως ηὐδόκησε νά εἶναι, καί νά ζῇ ὁ ἄνθρωπος παρόμοια μέ τούς Ἀγγέλους· διατί οἱ Ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ, μέ τό νά ἁγιάζωνται πάντοτε ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα, μένουν ἀκίνητοι εἰς τό κακόν. Τό λοιπόν ἀπό τήν αἰτίαν αὐτήν ἔγινεν ὅλον τό ἀνθρώπινον γένος ὅ,τι λογῆς ἔγινε καί ὁ πατέρας τους ὁ Ἀδάμ, ἤγουν θνητοί κατά τήν ψυχήν, καί κατά τό σῶμα. Καί κυρίως ἄνθρωπος καθώς τόν ἔπλασεν ὁ Θεός, μήτε εὑρίσκετο πλέον εἰς τόν κόσμον, μήτε ἦτον δυνατόν νά γένῃ τοιοῦτος, ὅ,τι λογῆς ἦτον ὁ Ἀδάμ πρό τῆς παραβάσεως. Καί διά τοῦτο ἀνάγκη ἦτον νά γένῃ ἕνας ἄνθρωπος τοιοῦτος.
γ’. Λοιπόν θέλωντας ὁ Θεός νά ἔχῃ ἕνα ἄνθρωπον τοιοῦτον, ὅ,τι λογῆς ἔπλασε τόν Ἀδάμ ἐξ ἀρχῆς, ἔστειλεν εἰς τούς ὑστερινούς καιρούς τόν Υἱόν του τόν μονογενῆ, καί ἦλθεν εἰς τήν γῆν, καί ἐσαρκώθη, καί ἔγινε τέλειος ἄνθρωπος, διά νά εἶναι κυρίως Θεός, καί Ἄνθρωπος, καί τότε πλέον νά ἔχῃ ἡ Θεότης ἕνα ἄνθρωπον ἄξιον διά λόγου της· καί τό πλέον θαυμαστόν εἶναι, ὀποῦ μέ τήν πρόφασιν αὐτήν, ἤγουν διά νά γένῃ ἕνας ἄνθρωπος ἄξιος διά τόν Θεόν, νά εὑρεθῇ ὁ ἄνθρωπος φύσει Θεός, καθώς λέγει ὁ Ἀπόστολος. «Εἷς Θεός, εἷς ἄνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός». Καί ἰδού ὁποῦ ἄλλος ἄνθρωπος τοιοῦτος, οὔτε ἔγινεν, οὔτε εἶναι, οὔτε θέλει γένῃ πλέον. Μά διά ποίαν αἰτίαν ἔγινε τοιοῦτος ὁ Χριστός; διά νά φυλάξῃ τόν νόμον τοῦ Θεοῦ, καί τάς ἐντολάς του, καί διά νά πολεμήσῃ, καί νά νικήσῃ καί αὐτόν τόν διάβολον. Ὅτι ἀνίσως ὁ Χριστός εἶναι ἐκεῖνος ὁ ἴδιος Θεός, ὀποῦ ἔδωκε τάς ἐντολάς, καί τόν νόμον, πῶς ἦτον δυνατόν νά μή φυλάξῃ τόν νόμον ὀποῦ ἔδωκε, καί τάς ἐντολάς του; καί ἀνίσως εἶναι Θεός, καθώς καί εἶναι, πῶς ἦτον δυνατόν νά ἀπατηθῇ καί νά δελεασθῇ τελείως ἀπό καμμίαν μηχανήν τοῦ διαβόλου; καί μέ ὅλον ὁποῦ ὁ διάβολος ὡσάν τυφλός, καί μωρός τόν ἐπολέμησεν· ἀλλά διά νά γένῃ ἕνα φοβερόν, καί μέγα μυστήριον, ἤγουν διά νά τιμωρηθῇ ὁ Χριστός ὀποῦ δέν ἔπταισε, καί νά συγχωρηθῇ ὁ Ἀδάμ ὀποῦ ἔπταισε, διά τοῦτο καί ἀντί τοῦ ξύλου τῆς γνώσεως, ἦτον ὁ Σταυρός. Ἀντί διά τό περπάτημα τῶν ποδῶν τῶν πρωτοπλάστων, ὁποῦ ἐπῆγαν εἰς τό ἀπηγορευμένον ἐκεῖνο ξύλον, καί ἀντί διά τό ἅπλωμα τῶν χειρῶν ἐκείνων ὁποῦ ἅπλωσαν, καί ἐπῆραν τόν καρπόν τοῦ ξύλου, ἐκαρφώθησαν τά ἄχραντα πόδια, καί χέρια τοῦ Χριστοῦ εἰς τόν Σταυρόν. Ἀντί διά τήν γεῦσιν τοῦ καρποῦ, ἦτον ἡ γεῦσις τῆς χολῆς καί τοῦ ὄξους. Καί ἀντί διά τόν θάνατον τοῦ Ἀδάμ, ὁ θάνατος τοῦ Χριστοῦ. Ἔπειτα τί ἔγινεν; ἐκείτετο εἰς τόν τάφον ἡμέρας τρεῖς, διά τό Μυστήριον τῆς Ἁγίας Τριάδος. Διά νά δείξῃ, ὅτι ἀνίσως ἐγώ μονάχα ὁ Υἱός ἐσαρκώθηκα καί ἔπαθα, πλήν ἡ οἰκονομία αὐτή εἶναι τῆς Ἁγίας Τριάδος(¹) ἀμή ποῖον ἦτον τό ἀποτέλεσμα; τό ἕνα πρόσωπον τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἤγουν ὁ Υἱός, καί Λόγος τοῦ Θεοῦ ὁποῦ ἐσαρκώθη, ἐπροσφέρθη θυσία κατά τήν σάρκα εἰς τήν Θεότητα τοῦ Πατρός, καί αὐτοῦ τοῦ Υἱοῦ, καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διά νά συμπαθηθῇ ἡ πρώτη παράβασις τοῦ Ἀδάμ, διά αὐτό τό μέγα, καί φρικτόν ἔργον, ἤγουν διά αὐτήν τήν θυσίαν τοῦ Χριστοῦ, ὡς ἀπαραίτητον, καί δι’ αὐτοῦ νά γένῃ πάλιν ἄλλη γέννησις, καί ἀνάπλασις τοῦ ἀνθρώπου μέ τό ἅγιον Βάπτισμα, καί νά μᾶς καθαρίσῃ πρῶτον διά μέσου τοῦ ὕδατος τῆς κολυμβήθρας, συγκεράσας τό ὕδωρ μέ πνεῦμα Ἅγιον. Καί ἀπό τότε πλέον βαπτίζονται οἱ ἄνθρωποι μέσα εἰς τό νερόν, καί καταδύονται, καί ἀναδύονται τρεῖς φοραῖς, εἰς τύπον τῆς τριημέρου ταφῆς τοῦ Κυρίου, καί ἀφ’ οὗ ἀποθάνουν(²) εἰς ὅλον τόν πονηρόν τοῦτον κόσμον, εἰς τήν τρίτην ἀνάδυσιν εὑρίσκονται πλέον ζωντανοί, ὡσάν ἀναστημένοι ἐκ νεκρῶν, ἤγουν ζωογονοῦνται, καί λαμβάνουν πάλιν αἱ ψυχαί αὐτῶν τήν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καθώς τήν εἶχε καί ὁ Ἀδάμ πρό τῆς παραβάσεως. Ἔπειτα χρίονται μέ τό ἅγιον Μύρον, καί διά μέσου αὐτοῦ χρίονται τόν Ἰησοῦν Χριστόν, καί εὐωδιάζουν ὑπερουσίως, καί ὡσάν ὁποῦ ἔγιναν πλέον ἄξιοι διά νά γένουν κοινωνοί Θεοῦ, τρώγουν τήν σάρκα του καί πίνουν τό αἷμά του. Καί διά μέσου τῶν ἁγιασμάτων τοῦ Ἄρτου καί τοῦ Οἴνου γίνονται σύσσαρκοι, καί σύναιμοι μέ τόν σαρκωθέντα, καί θυσιασθέντα Θεόν. Καί ὡς θεοί κατά χάριν, δέν εἶναι δυνατόν πλέον νά κυριευθοῦν καί νά καταδυναστευθοῦν ἀπό τήν ἁμαρτίαν. Καί ἐπειδή ὁ Ἀδάμ ἔλαβε κατάραν, καί ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ὁποῦ ἐκατάγοντο ἀπό αὐτόν, ἔκαμναν ὅλας τάς ἁμαρτίας, καί ἡ ἀπόφασις τοῦ Θεοῦ δέν ἦτον δυνατόν νά χαλάσῃ· διά τοῦτον ἔγινεν ὁ Χριστός κατάρα, μέ τό νά ἐκρεμάσθη εἰς τό ξύλον τοῦ Σταυροῦ, διά νά προσφέρῃ τόν ἑαυτόν του θυσίαν εἰς τόν Πατέρα του, ὡς Υἱός, καθώς εἴπαμεν, καί νά χαλάσῃ ἡ ἀπόφασις τοῦ Θεοῦ, διά τό ὑπερβολικόν ἀξίωμα τῆς θυσίας ὅτι τί ἄλλο εἶναι μεγαλήτερον ἀπό τόν Θεόν; διατί καθώς εἰς ὅλην αὐτήν τήν ὁρωμένην κτίσιν, δέν εἶναι κᾀνένα ἄλλο μεγαλήτερον ἀπό τόν ἄνθρωπον, ἐπειδή διά τόν ἄνθρωπον ἔγινεν ὅλη ἡ ὁρατή κτίσις, τοιουτωτρόπως δέν εἶναι κᾀνένα ἄλλο μεγαλήτερον, οὔτε αὐτή ὅλη μαζή ἡ ὁρατή, καί ἀόρατος κτίσις ἀπό τόν Θεόν ὁποῦ τόν ἔκαμνε. Διά τοῦτο ὁ Θεός ὁποῦ εἶναι ἀσυγκρίτως μεγαλήτερος ἀπό ὅλα τά ὁρατά καί ἀόρατα, προσέλαβε τήν φύσιν τῶν ἀνθρώπων ὀποῦ εἶναι μεγαλητέρα ἀπό ὅλην τήν ὁρωμένην κτίσιν, καί τήν ἐπρόσφερε θυσίαν εἰς τόν Θεόν, καί Πατέρα του. Τήν ὁποίαν εὐλαβηθείς διά νά εἰπῶ τοιουτωτρόπως, καί τιμήσας ὁ Πατήρ, καί μή δυνάμενος νά τήν παραιτήσῃ εἰς τόν θάνατον, ἐχάλασε τήν ἀπόφασίν του, καί ἀνέστησεν ἀπό τούς νεκρούς πρῶτα καί ἀρχή αὐτόν, ὁποῦ ἔδωκε τόν ἑαυτόν του θυσίαν, καί ἐξαγοράν, καί ἀντάλλαγμα τῶν ὁμογενῶν του ἀνθρώπων· καί ὕστερα· εἰς τήν τελευταίαν ἡμέραν τῆς συντελείας τούτου τοῦ κόσμου, θέλει ἀναστήσει καί ὅλους τούς ἀνθρώπους. Ὅμως τάς ψυχάς ἐκείνων ὁποῦ πιστεύουν εἰς τό Ἰησοῦν Χριστόν, τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ, εἰς τήν μεγάλην, καί φοβεράν θυσίαν, τάς ἀνασταίνει ὁ Θεός εἰς τήν παροῦσαν ζωήν. Καί σημεῖον τῆς ἀναστάσεως εἶναι, ὅτι εἰς κάθε ψυχήν χριστιανοῦ δίδει τήν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὡσάν μίαν ἄλλην ψυχήν. Διά τούτο καί ἡ τοιαύτη ψυχή τοῦ χριστιανοῦ λέγεται πιστή, διατί ἐμπιστεύθη, καί ἔλαβε τό ἅγιον Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, τό ὁποῖον εἶναι ἡ αἰώνιος ζωή, ὡσάν ὁποῦ τό Πνεῦμα τό Ἅγιον εἶναι Θεός αἰώνιος, ὁποῦ ἐκπορεύεται ἐκ τοῦ αἰωνίου Θεοῦ καί Πατρός.
δ’. Ἐπειδή λοιπόν ὁ Σταυρός ἔγινεν ὡσάν θυσιαστήριον αὐτῆς τῆς φρικτῆς θυσίας, ὅτε διά μέσου τοῦ Σταυροῦ ἀπέθανεν ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ διά τόν ξεπεσμόν τῶν ἀνθρώπων, διά τοῦτο ὁ Σταυρός καί τιμᾶται, καί προσκυνεῖται καί τυπώνεται, ὡσάν σημεῖον τῆς καθολικῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων. Διά νά ἐλευθερωθοῦν ἀπό τήν κατάραν τοῦ Ἀδάμ ὅσοι προσκυνοῦν τό ξύλον τοῦ Σταυροῦ, καί νά λαμβάνουν εὐλογίαν καί χάριν Θεοῦ, εἰς τό νά κάμνουν κάθε ἀρετήν. Διά τοῦτο οἱ χριστιανοί ἔχουν τόν Σταυρόν καύχημα, καί δόξαν, καί δύναμιν. Ὅτι ὅλη μας ἡ δύναμις εἶναι μέ τήν δύναμιν τοῦ σταυρωθέντος Χριστοῦ· καί ὅλη μας ἡ ἁμαρτία νεκρώνεται, μέ τήν νέκρωσιν τοῦ Χριστοῦ, ὁποῦ ἀπέθανεν ἐπάνω εἰς τόν Σταυρόν. Καί ὅλη ἡ ὕψωσις, καί δόξα μας εἶναι μέ τήν ταπείνωσιν τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ἐταπεινώθη τόσον πολλά, ὁποῦ ἐκαταδέχθη νά ἀποθάνῃ, καί μαζῆ μέ κακούργους λῃστάς. Ὅτι τί ἄλλο εἶναι ὑψηλότερον, ἀπό τό νά γένῃ κάθε χριστιανός Θεός κατά χάριν; Διά ταύτην τήν αἰτίαν οἱ χριστιανοί, ὁποῦ πιστεύουν εἰς τόν Χριστόν, σημειώνουν τόν ἑαυτόν τους μέ τό σημεῖον τοῦ Σταυροῦ, ὄχι ἁπλῶς καί ὡς ἔτυχε, καί μέ καταφρόνησιν, ἀλλά μέ κάθε προσοχήν, καί σύνεσιν, καί φόβον, καί τρόμον, καί μέ κάθε εὐλάβειαν. Ὅτι ὁ τύπος τοῦ Σταυροῦ φανερώνει τήν καταλλαγήν, καί φιλίαν ὁποῦ κάμνει κάθε ἄνθρωπος μέ τόν Θεόν. Ὅθεν καί οἱ δαίμονες φοβοῦνται τόν τύπον τοῦ Σταυροῦ, καί δέν ὑποφέρουν νά βλέπουν τό σημεῖον τοῦ Σταυροῦ νά εἶναι τυπωμένον οὐδέ εἰς τόν ἀέρα· ἀλλά φεύγουν παρευθύς, ἐπειδή ἰξεύρουν, πῶς ὁ Σταυρός εἶναι τό σημεῖον τῆς φιλίας τῶν ἀνθρώπων μέ τόν Θεόν· καί ἐκεῖνοι ὁποῦ εἶναι ἀποστάται, καί ἐχθροί τοῦ Θεοῦ, καί εὑρίσκονται μακράν ἀπό τό θεῖόν του πρόσωπον, δέν ἔχουν πλέον χώραν νά πλησιάζουν εἰς ἐκείνους, ὁποῦ ἐφιλιώθησαν μέ τόν Θεόν, καί ἑνώθησαν μέ αὐτόν, οὐδέ ἠμποροῦν νά τούς πειράζουν πλέον. Εἰ δέ καί φαίνονται πῶς πειράζουν μερικούς χριστιανούς, ἄς ἰξέυρῃ κάθε ἕνας, ὅτι πολεμοῦν ἐκείνους, ὁποῦ δέν ἐγνώρισαν καθώς πρέπει, τό ὑψηλόν μυστήριον τοῦ Σταυροῦ. Ἀμή ὅσοι ἐκατάλαβαν τό μυστήριον, καί ἐγνώρισαν ἐμπράκτως μέ δοκιμήν τό κράτος, καί τήν δύναμιν ὀποῦ ἔχει ὁ Σταυρός κατά τῶν δαιμόνων. Καί ὅτι ὁ Σταυρός δίδει εἰς τήν ψυχήν κάθε ἰσχύν, κάθε δύναμιν, καί σύνεσιν, καί σοφίαν ἔνθεον, αὐτοί φωνάζουν μέ χαράν μεγάλην οὕτως. «Ἐμοί μή γένοιτο καυχᾶσθαι, εἰ μή ἐν τῷ Σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δι’ οὗ ἐμοί κόσμος ἐσταύρωται, κἀγώ τῷ κόσμῳ». Τό λοιπόν ἐπειδή τό σημεῖον τοῦ Σταυροῦ μέγα, καί φοβερόν, διά τοῦτο ἔχει χρέος κάθε Χριστιανός νά τό κάμνῃ μέ φόβον καί τρόμον, καί μέ κάθε εὐλάβειαν, καί προσοχήν, ὄχι ἁπλῶς, καί ὡς ἔτυχε, καί ἀπό συνήθειαν μόνον, καί μέ καταφρόνησιν. Ὅτι κάτα τήν εὐλάβειαν ὁποῦ ἔχει κάθε ἕνας εἰς τόν Σταυρόν, τοιούτης λογῆς λαμβάνει καί τήν δύναμιν, καί βοήθειαν ἀπό τόν Θεόν· ᾧ ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.
(¹) Εὐδοκία δηλ. τοῦ Πατρός, καί συνεργία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
(²) Ὁ θεῖος Πατήρ λέγει διά τούς βαπτιζομένους, ὅτι γίνονται ὡσάν νεκροί, ἤγουν ἀκίνητοι καί ἀνενέργητοι εἰς κάθε ἁμαρτίαν καί ὄχι πῶς ἀποθαίνουν τῇ ἀληθείᾳ· διότι τό νερόν τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος γίνεται καί τάφος ὁμοῦ, καί μήτηρ· καί ἐκεῖνοι ὁποῦ ἐμβαίνουν μέσα εἰς τό νερόν ἐκεῖνο, ὁποῦ εἶναι μαζί μέ Πνεῦμα Ἅγιον, θάπτονται μέσα εἰς αὐτό, ὡσάν ὁποῦ ἔγιναν νεκροί καί ἀκίνητοι εἰς ὅλα τά ἔργα τά σατανικά, τά ὁποῖα ἀρνήθηκαν καί ἀπεστράφηκαν κατά τήν ὁμολογίαν τους· καί εὐγαίνοντες ἀπό τό νερόν ἀνασταίνονται ὡσάν ἀπό τόν τάφον, καί λαμβάνουν τήν ψυχήν τῆς ψυχῆς τους, δηλαδή τήν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καί ζωογονοῦνται εἰς τάς ἐντολάς τοῦ Κυρίου, καί καρποφοροῦν τούς καρπούς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καί γεννῶνται ἀπό τήν Ἱεράν Κολυμβήθραν, ὡσάν ἀπό μητέρα, καί γίνονται καινή κτίσις, καί νέος ἄνθρωπος.
ΠΗΓΗ: Ὁσίου καί Θεοφόρου Πατρός ἡμῶν ΣΥΜΕΩΝ τοῦ Νέου Θεολόγου «ΤΑ ΕΥΡΙΣΚΟΜΕΝΑ». Μεταφρασθέντα εἰς τήν κοινήν διάλεκτον παρά τοῦ κ. Διονυσίου Ζαγοραίου ἐνασκήσαντος ἐν τῇ ἐρημονήσῳ Πιπέρι ἀπέναντι τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Ἀκριβής ἀνατύπωσις ἐκ τῆς ἐν ἔτει 1886 ἐκδόσεως. (Σελ. 29). Ἐκδόσεις Βασ. Ρηγόπουλου.
