† Ἀρχιμανδρίτη π. Χαράλαμπου Δ. Βασιλόπουλου
Ὅταν ἐξυπνήση ὁ ἄνθρωπος, πρέπει νά καταφύγη μέσα στήν Ἐκκλησία. Γιά νά γλυτώση καί σωθῆ ἀπό τήν Κόλασι. Καί τό πρῶτο πού θά κάνη ἐκεῖ, εἶναι νά ἐξομολογηθῆ τίς ἁμαρτίες του. Μέ τίς ἁμαρτίες του ὁ ἄνθρωπος δέν πηγαίνει στόν Παράδεισο, ἀλλά στήν Κόλασι. Πρέπει νά καθαρίση τόν ἑαυτόν του ἀπό τό δηλητήριο τῆς ἁμαρτίας. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος πιῆ δηλητήριο, πεθαίνει τόν ψυχικόν θάνατον, ἐκτός καί προλάβη καί τό ἐμμέση. Καί ὅταν διαπράξη τήν ἁμαρτία, πεθαίνει τόν ψυχικόν θάνατον ἐκτός καί τήν βγάλη ἀπό πάνω του.
Θά ἀπαλλαγῆ δέ, ἀπό μέν τήν προπατορικήν ἁμαρτίαν καί τίς ἄλλες μέ τό βάπτισμα, ἀπό δέ τίς προσωπικές κατόπιν μέ τήν ἐξομολόγησι. Τήν θεϊκή αὐτή δύναμι τήν ἔδωσε ὁ Χριστός στούς Ἀποστόλους καί τούς διαδόχους τους Ἱερεῖς καί Ἀρχιερεῖς, «Καθώς ἀπέσταλκέ με ὁ Πατήρ κἀγώ πέμπω ὑμᾶς, εἶπεν, καί τοῦτο εἰπών, ἐνεφύσησε καί λέγει αὐτοῖς· λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον· ἄν τινων ἀφῆτε τάς ἁμαρτίας, ἀφίενται ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται». (Ἰωάν. 21′, 21 – 23).
Καί ἄλλοτε τούς εἶπε: «Ἀμήν λέγω ὑμῖν, ὅσα ἄν δήσετε ἐπί τῆς γῆς, ἔσται δεδεμένα ἐν τῷ οὐρανῷ, καί ὅσα ἄν λύσητε ἐπί τῆς γῆς, ἔσται λελυμένα ἐν τῷ οὐρανῷ», (Ματθ. 18, 18).
Καί ὅταν λέμε ἐξομολόγησι, δέν ἐννοοῦμε νά τά πῆ ἁπλῶς στόν πνευματικό, ἀλλά μαζί μ’ αὐτό εἶναι καί ἡ μετάνοια.
Μετάνοια δέ σημαίνει μεταβολή. Θά ἀλλάξη δηλ. τρόπον ζωῆς. Θά ἀγωνίζεται τοῦ λοιποῦ, γιά νά γίνη τέλειος Χριστιανός, νά ἀποκτήση τήν ἁγιότητα, νά ἀποκτήση χαρακτῆρα ἐνάρετον καί ἅγιον. «Διώκετε τόν ἁγιασμόν, οὗ χωρίς οὐδείς ὄψεται τόν Κύριον», λέγει ἡ Γραφή. (Ἑβρ. 12, 14).
Θά ἀγωνίζεται συνεχῶς ὁ ἄνθρωπος ν’ ἀπαλλαγῆ ἀπό τά ἐλαττώματα καί τίς κακίες του. Διότι μέ τίς κακίες δέν μπορεῖ νά εἰσέλθη στόν Παράδεισο. Ὁ ἐγωϊστής, ὁ ὑπερήφανος, ὁ οἰηματίας, ὁ φιλόδοξος, ὁ ἀνήθικος, ὁ φθονερός, ὁ ἐκδικητικός, ὁ θυμώδης, ὁ ἄπονος, ὁ κλέφτης, ὁ ἄδικος, ὁ μάγος, ὁ αἱρετικός (Μασῶνος, Γιαχωβᾶς, Ροταριανός, Εὐαγγελικός κ.λ.π., κ.λ.π.) δέν ἔχουν σχέσιν μέ τόν Θεόν, εἰς τήν Βασιλείαν Του. «Ἔξω οἱ κύνες καί φαρμακοί καί οἱ πόρνοι καί οἱ φονεῖς καί οἱ εἰδωλολάτραι καί πᾶς ὁ ποιῶν καί φιλῶν τό ψεῦδος», λέγει ὁ Θεός στήν Ἀποκάλυψι, (Ἀποκ. 22, 15).
Διά νά ἀπαλλαγῆ ὅμως ἀπό τά πάθη καί νά ἀποκτήση τίς ἀρετές, ἐκτός ἀπό τόν ἰσόβιον ἀγῶνα, πού θά κάνη, χρειάζεται καί ἡ βοήθεια τοῦ Θεοῦ, ἡ θεία Χάρις. Αὐτήν ὅμως τήν θείαν Χάριν θά τήν βροῦμε μέσα στήν Ἐκκλησία, εἰς τά Μυστήρια.
Ἡ Ἐκκλησία, ἀγαπητέ, εἶναι ἰατρεῖον. Παραλαμβάνει τόν ψυχικῶς ἀσθενῆ καί τόν θεραπεύει. Εἶναι κιβωτός. Ὅπως ὅσοι μπῆκαν μέσα στήν Κιβωτό σώθηκαν ἀπό τόν κατακλυσμό, ἔτσι καί ὅσοι μποῦν μέσα στήν Ἐκκλησία, θά σωθοῦν. Ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας οὐδεμία σωτηρία ὑπάρχει.
Προσοχή ὅμως! Ὅταν λέμε Ἐκκλησία, ἐννοοῦμε τήν «Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν», τήν ὁποίαν ἵδρυσε ὁ Χριστός. Καί αὐτή ἡ Μία δέν εἶναι οὔτε ἡ Παπική (Καθολική), οὔτε ἡ Προτεσταντική. Αὐτές δέν εἶναι Ἐκκλησίες. Αὐτές ξέφυγαν ἀπό τή διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ καί τῶν Ἀποστόλων καί κατήντησαν αἱρετικές. Ὁ Κύριος Μίαν Ἐκκλησίαν ἵδρυσεν, ὄχι πολλές. Καί ἡ Μία αὐτή Ἐκκλησία εἶναι ἡ Ὀρθόδοξος, ἡ ὁποία ἐκράτησεν ἀνόθευτη τήν πίστι, ὅπως μᾶς τήν παρέδωσαν ὁ Κύριος καί οἱ Ἀπόστολοι.
Μέσα λοιπόν, εἰς αὐτήν τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, πού εἶναι ταμεῖον τῆς θείας Χάριτος, θά μπῆ ὁ ἄνθρωπος διά νά σωθῆ. Αὐτή τόν παραλαμβάνει ἀπ’ ἐδῶ καί σάν ἄλλο πλοιάριον τοῦ Ἰησοῦ, τόν βγάζει ἀσφαλῶς καί κατ’ εὐθεῖαν εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ.
1910 – 1982
Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχιμανδρίτη Χαράλαμπου Δ. Βασιλόπουλου «ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ Η ΚΟΛΑΣΙΣ». σελ. 84. ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΥΠΟΥ».
