† Ἀρχιμανδρίτη π. Χαράλαμπου Δ. Βασιλόπουλου
Βλέπεις, ἀγαπητέ, τί μᾶς περιμένει, ἄν συνεχίσωμε τήν ζωή αὐτή τῆς ἀδιαφορίας; Κόλασις, καί μάλιστα αἰώνιος.
Γενάται ὅμως τό σοβαρώτατο καί μεγάλο ἐρώτημα: Γιατί, ἐνῷ ἐπίκειται ὁ κίνδυνος τῆς Κολάσεως, οἱ πολλοί περνοῦν τήν ζωήν τους ἀμέριμνοι; Γιατί περί ἄλλα μάταια μεριμνοῦν καί τυρβάζουν καί ἀδιαφοροῦν τελείως διά τόν κίνδυνον τῆς αἰωνίου Κολάσεως; Γιατί, ἐνῷ τούς μικροκινδύνους τῆς παρούσης ζωῆς τούς τρέμουν καί προσπαθοῦν πάσῃ θυσίᾳ νά τούς ἀποφύγουν, τόν κίνδυνον ὅμως, πού διατρέχουν νά εὑρεθοῦν ἀπό στιγμῆς εἰς στιγμήν μέσα εἰς τήν Κόλασιν τήν αἰώνιον, δέν τόν σκέπτονται καθολοκληρίαν; Γιατί καρφί δέν τούς καίγεται γιά τήν ἄλλη ζωή καί τήν Κόλασι;
Αὐτό, ἀναγνῶστα, δέν εἶναι ἀνεξήγητο. Αὐτό προέρχεται ἀπό τήν ἁμαρτίαν γενικῶς, τήν προπατορική καί τίς προσωπικές. Ἡ ἁμαρτία δέν εἶναι ὅπως τήν θεωροῦν μερικοί, μικρό καί τιποτένιο πρᾶγμα. Ἡ ἁμαρτία εἶναι τό μόνο κακό, πού δηλητηριάζει τήν ψυχή. Εἶναι δηλητήριο δραστικώτατο, πού διαποτίζει τόν ἄνθρωπο, τήν ψυχή του καί διαρκεῖ αἰώνια. Δέν βλέπετε; Ἡμάρτησαν οἱ πρωτόπλαστοι καί βασανίζεται ὁλόκληρον τό ἀνθρώπινο γένος, ὅπως εἴπαμε καί προηγουμένως.
Ἡ ἁμαρτία νεκρώνει τόν ἄνθρωπο καί τόν φέρνει σέ ὕπνο. Εἶναι σάν τήν μυῖγα Τσέ – Τσέ, πού βρίσκεται στίς τροπικές χῶρες. Αὐτή, ὅταν τσιμπήση τόν ἄνθρωπο, τόν ρίχνει σέ ὕπνο βαθύν. Κοιμᾶται συνεχῶς ἐπί ἑβδομάδες καί κατόπιν πεθαίνει.
Τέτοιο εἶναι τό δηλητήριο τῆς ἁμαρτίας. Φέρει πνευματικόν ὕπνον, ἀδιαφορίαν διά τά πνευματικά καί στό τέλος τόν δεύτερον θάνατον εἰς τό πῦρ τό αἰώνιον τῆς Κολάσεως. Γιά νά γλυτώσωμε, λοιπόν, ἀπό τή φρικτή Κόλασι πρέπει νά σηκωθοῦμε ἀπό τόν ψυχοκτόνο ὕπνο τῆς ἁμαρτίας.
Ι ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑΝ ΝΑ ΕΞΥΠΝΗΣΩΜΕ
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, πού πῆγε ζωντανός στόν ἄλλο κόσμο, μέχρι τρίτου οὐρανοῦ καί τά εἶδε, μᾶς φωνάζει: «ὥρα ἡμᾶς ἤδη ἐξ ὕπνου ἐγερθήναι, ἡ νύξ προέκοψεν, ἡ δέ ἡμέρα ἤγγικεν». Ξυπνᾶτε μᾶς λέγει. Εἶναι ὥρα. Μή κοιμᾶσθε. Ἡ νύξ τῆς παρούσης ζωῆς ἐπέρασε. Πλησιάζει ἡ ἡμέρα τῆς ἄλλης ζωῆς.
Δέν ξέρω ἀγαπητέ, πόσα χρόνια ἔχεις στήν πλάτη σου. Ἐπίσης δέν ξέρω, οὔτε καί σύ ξέρεις, πόσα χρόνια σοῦ μένουν ἀκόμη. Ἕνα μόνον ξέρω, ὅτι σέ λίγα χρόνια, ἤ μῆνες, ἤ ἑβδομάδες, ἤ ἡμέρες θά πεθάνωμε καί τότε θά βρεθοῦμε μπροστά σέ μιά τρομερή πραγματικότητα. Θά πᾶμε ἤ στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἤ στήν αἰώνιο Κόλασι. Σέ ἕνα ἀπό τά δύο.
«Ὅπως στρώσωμε θά κοιμηθοῦμε», λέγει ἡ παροιμία.
Σ’ αὐτόν ὅμως τόν λίγο καιρό, πού μᾶς μένει, παίζεται τό αἰώνιο μέλλον μας. Γι’ αὐτό πρέπει νά ξυπνήσωμε ὁπωσδήποτε ἀπό τόν ὕπνο τῆς ἁμαρτίας καί νά ἐργασθοῦμε μέ ζῆλο, ὥστε μέ κάθε θυσία νά σωθοῦμε ἀπό τήν αἰώνιον Κόλασιν.
Καί εἶναι ὕπνος, θά πῆτε, ἡ ἁμαρτωλή ζωή! Βεβαιώτατα. Ὕπνος καί βαρύς μάλιστα. Καί νά γιατί:
1. Βλέπει ὄνειρα ὁ ἁμαρτωλός
Βλέπει ὄνειρα, ὅπως καί ὁ κοιμώμενος. Ἐκεῖνος πού κοιμᾶται βλέπει διάφορα εὐχάριστα ὄνειρα. Βλέπει, π.χ. ὅτι ἔλαβεν διάφορα ἀξιώματα, προαγωγές, κτήματα, πολυτελῆ μέγαρα. Βλέπει, ὅτι ζῆ εἰς παράδεισον εὐτυχίας καί ὅτι ἔχει ἀπολαύσεις παντοειδεῖς. Ὅταν ὅμως ξυπνήση, βρίσκεται ἔρημος ἀπό ὅλα αὐτά. Βλέπει τότε τή φτώχεια του καί τήν δυστυχία του, εἰς τήν ὁποίαν εὑρίσκεται.
Μήπως τό ἴδιο δέν συμβαίνει καί μέ ἐκεῖνον πού κοιμᾶται τόν ὕπνον τῆς ἁμαρτίας; Τρέχει καί αὐτός νά βρῆ τήν εὐτυχία του εἰς τά ἀξιώματα, εἰς τούς ἐπαίνους, εἰς τάς προαγωγάς. Πασχίζει ν’ ἀποκτήση χρήματα, ὅσο τό δυνατόν περισσότερα. Ἱδρωκοπεῖ νά φτειάξη διαμερίσματα, μέγαρα καί πολυκατοικίες. Τρέχει κοντά στίς ἡδονές καί τίς ἀπολαύσεις, σέ χορούς καί διασκεδάσεις. Καί ὅμως, ὅταν περάση ἡ νύκτα τῆς παρούσης ζωῆς, τότε θά δῆ, ὅτι ὄνειρο ἦταν καί πέρασε, ἀστήρ διάτων καί ἔσβυσε, σαπουνόφουσκα κι’ ἔσκασε. Τότε θά διαπιστώση ὅτι εἶναι «τά πάντα ματαιότης τά ἀνθρώπινα, ὅσα οὔχ ὑπάρχει μετά θάνατον, διότι οὐ παραμένει ὁ πλοῦτος, οὐ συνοδεύει ἡ δόξα· ἐπελθών γάρ ὁ θάνατος ταῦτα πάντα ἐξηφάνισται». Τότε θά δῆ ἀκόμη, ὅτι εἶναι «πάντα σκιᾶς ἀσθενέστερα, πάντα ὀνείρων ἀπατηλώτερα». Μιά ροπή καί ἰδού, λοιπόν, «ταῦτα πάντα ἐξηφάνισται». Θά βρεθῆ τότε γυμνός καί πανέρημος στήν ἀπέραντη αἰωνιότητα, χωρίς νά διατηρῆ κἄν τήν γλυκύτητα τῆς ἀναμνήσεως αὐτοῦ τοῦ ὀνείρου. Σκεφθῆτε, ἄν θά θυμᾶται τίποτε, ἀπό τά θεωρούμενα εὐχάριστα τῆς παρούσης ζωῆς ἔπειτα ἀπό 900 τρισεκατομμύρια χρόνια στήν ἄλλη ζωή!
Βλέπεις, λοιπόν, ἀναγνῶστα, ὅτι ἡ μακρυά ἀπό τό Θεό ζωή εἶναι ὕπνος;
2. Δέν βλέπει ὁ ἁμαρτωλός τούς πραγματικούς κινδύνους
Ὁ ζῶν εἰς τήν ἁμαρτία, δέν τούς βλέπει, ὅπως ἀκριβῶς δέν τούς βλέπει καί ὁ κοιμώμενος. Βλέπει ὁ κοιμώμενος τούς ἐχθρούς, πού τόν πλησιάζουν νά τόν κτυπήσουν; Ὄχι. Ἔτσι καί ὁ κοιμώμενος στήν ἁμαρτία, δέν βλέπει τόν ἐχθρό του διάβολον, ὅστις «ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ». Ὁ κοιμώμενος ἐπίσης, δέν ἀντιλαμβάνεται, ἄν δίπλα του ὑπάρχη ὀχιά φαρμακερή, πού θά τόν δαγκάση θανατηφόρα. Τοὐναντίον, μάλιστα, πιθανόν στόν ὕπνο του νά τεντώση τό χέρι του νά τήν χαϊδεύη. Δέν ἀντιλαμβάνεται ὁ δυστυχής τόν κίνδυνον, διά ν’ ἀπομακρυνθῆ ἀπ’ αὐτήν.
Καί ὁ ἁμαρτωλός ὡσαύτως πιθανόν νά ζῆ κοντά σέ πρόσωπα ὕποπτα, ἐπικίνδυνα διά τήν ψυχήν του, τά ὁποῖα θά τόν ρίψουν στήν ἁμαρτία καί θά τοῦ φέρουν τόν ψυχικό θάνατο. Δυστυχῶς δέν τόν ἀντιλαμβάνεται τόν θανάσιμον αὐτόν κίνδυνον, διά ν’ ἀπομακρυνθῆ καί νά γλυτώση. Τοὐναντίον, μάλιστα, εὐχαριστεῖται νά ζῆ κοντά σ’ αὐτά τά πρόσωπα.
Ἰδού, λοιπόν, ὅτι ἡ ἁμαρτία εἶναι ὕπνος καί ὁ ἄνθρωπος πρέπει ὁπωσδήποτε νά ξυπνήση γιά νά γλυτώση τήν μέλλουσαν Κόλασιν.
3. Δέν βλέπει τούς ἰδικούς του πού τόν παραστέκουν
Πιθανόν δίπλα του νά εἶναι ὁ πατέρας του, ἤ ἡ μητέρα του, ἤ πρόσωπα φιλικά καί συγγενικά, ποῦ τόν ἀγαποῦν καί τόν προσέχουν καί τόν πονοῦν. Ὁ κοιμώμενος δέν τά βλέπει. Ἠμπορεῖ ἀντιθέτως, νά βλέπη ἐφιάλτες, νά αἰσθάνεται μόνος, νά κλαίη καί νά φοβῆται.
Μήπως καί εἰς ἐκεῖνον, πού κοιμᾶται τόν ὕπνον τῆς ἁμαρτίας δέν συμβαίνει τό ἴδιο; Τόν Θεόν, πού εἶναι ἐπάνω του, πού εἶναι πατέρας του στοργικός καί μπορεῖ νά τόν βοηθήση σέ κάθε του στιγμή καί ἀνάγκη, δέν τόν βλέπει. Δέν βλέπει τούς ἀγγέλους, τά «λειτουργικά πνεύματα, τά ἀποστελλόμενα εἰς διακονίαν διά τούς μέλλοντας, κληρονομεῖν σωτηρίαν». Δέν ἀντιλαμβάνεται τό νέφος τῶν Ἁγίων τριγύρω του, πού εἶναι ἕτοιμοι νά τόν βοηθήσουν εἰς τόν ἀγῶνα του διά τήν σωτηρίαν του. Αὐτός αἰσθάνεται μόνος εἰς τήν ζωήν. Φοβᾶται πῶς θά ζήση, πῶς θά τά βγάλη πέρα καί ζῆ «ὡς ἄθεος ἐν κόσμῳ, καί μή ἔχων ἐλπίδα». Ἀγωνίζεται μόνος ὁ δυστυχής νά τά βγάλη πέρα.
Εἶναι, λοιπόν, ἤ δέν εἶναι ὕπνος ἡ ἁμαρτωλή ζωή, ἀπό τόν ὁποῖον πρέπει νά ξυπνήση ὁ ἁμαρτωλός πάσῃ θυσία, διά νά σωθῆ;
4. Ὁ κοιμώμενος δέν βλέπει πού τόν πηγαίνουν
Νομίζει, ὅτι εἶναι στάσιμος, καίτοι τρέχει τό τραῖνο, ἤ τό ἀεροπλάνο, ἤ τό λεωφορεῖο, μέσα εἰς τό ὁποῖον κοιμᾶται. Πιθανόν νά τόν πηγαίνουν νά τόν ρίξουν στό γκρεμό ἤ στή θάλασσα. Αὐτός δέν τό καταλαβαίνει. Κοιμᾶται μακαρίως ὁ δυστυχής.
Ἔτσι ἀκριβῶς καί ὁ κοιμώμενος τόν ὕπνο τῆς ἁμαρτίας δέν βλέπει ποῖος εἶναι ὁ προορισμός του. Νομίζει ὅτι εἶναι στάσιμος. Καί ὅμως ἡ ζωή προχωρεῖ καί κάπου θά φθάσωμε. Ἀλλά σέ ποῖο τραῖνο μπήκαμε; Μήπως σέ κλούβα, ὅπως τούς ἔβαζαν οἱ ἐχθροί μας Γερμανοί στήν Κατοχή, ὁπότε θά μᾶς ἀνατινάξη ὁ ἐχθρός πιό πέρα; Μήπως κοιμώμεθα, μέσα στό πλοῖο μέ καπετάνιο τόν Σατανᾶ, πού θά μᾶς πνίξη ἀργότερα εἰς Κόλασιν αἰώνιον;
Αἴ λοιπόν, εἶναι ἡ ἁμαρτία ὕπνος, ἤ δέν εἶναι; Πράγματι εἶναι καί πρέπει νά ξυπνήσωμε, γιά νά γλυτώσωμε τήν αἰώνιον Κόλασιν.
1910 – 1982
Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχιμανδρίτη Χαράλαμπου Δ. Βασιλόπουλου «ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ Η ΚΟΛΑΣΙΣ». σελ. 70. ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΥΠΟΥ».
Οἱ εἰκόνες τοῦ κειμένου ἔχουν τεθεῖ ἀπό τόν συντάκτη τῆς ἀνάρτησης.
