†Ἀρχιμανδρίτη π. Χαράλαμπου Δ. Βασιλόπουλου
5ον Ἡ περιφρούρησις τοῦ θησαυροῦ τῆς Ὀρθοδοξίας
Μέγα θησαυρό ἔχομεν ἡμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι. Θησαυρόν ἀσυλλήπτου ἀξίας. Μᾶς τόν ἔφερεν ὁ Θεάνθρωπος, ὅταν ἦλθε στή γῆ καί τόν ἐνεπιστεύθη σέ μᾶς. Οἱ πατέρες μας τόν κράτησαν μέ ἀγῶνες καί κινδύνους καί μαρτύρια. Μᾶς τόν παρέδωσαν ἀνόθευτον. Τώρα ὅμως κινδυνεύομε νά τόν χάσωμε ἡμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι τόν θησαυρόν αὐτόν. Μέσα σ’ αὐτόν τόν κατήφορον, πού ἔχουν πάρει οἱ Οἰκουμενισταί, οἱ ἑνωτικοί, κληρικοί καί Θεολόγοι, πού εἶναι δυστυχῶς ὄργανα ξένων ἑκούσια ἤ ἀκούσια, ἐν γνώσει τους ἤ μέ ἀσυγχώρητη ἄγνοια, δέν λογαριάζουν τίποτε. Τίποτε δέν τούς κάνει νά σκεφθοῦν σοβαρά.
Μπροστά στόν μεγάλο αὐτό κίνδυνο, προβάλλει γιά μᾶς τούς πιστούς, γιά μᾶς τούς Ὀρθοδόξους, πιό ἐπιτακτικό τό καθῆκον ν’ ἀγωνισθοῦμε καί φυλάξωμε τήν Ὀρθοδοξία ἀπό τήν Οἰκουμενική χ ο λ έ ρ α.
Εὐτυχῶς, ὁ Θεός σέ κάθε ἐποχή ἔχει τούς δικούς Του, πού δέν σκύβουνε στόν Σατανᾶ. Εὐτυχῶς! Καί στίς ἡμέρες μας ὑψώνονται ὅλο καί νέες φωνές ἀντιδράσεως κατά τῶν ἑνωτικῶν καί Οἰκουμενιστῶν. Θεολόγοι καί Κληρικοί μέ φλογερή πίστι μπαίνουν στόν ἀγῶνα γιά τήν Ὀρθοδοξία.
Γενναῖοι, ρασοφόροι, Ἐπίσκοποι καί Μοναχοί, καταδικάζουν τόν Οἰκουμενισμό καί συσπειρώνονται καί ἑτοιμάζονται γιά τήν μεγάλη μάχη τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως. Θεωροῦμε σκόπιμο νά παραθέσωμε ἐδῶ τό βαρυσήμαντο κείμενο ἑνός ἐγγράφου, πού ἔστειλε στήν Ἱερά Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τό 1970 ὁ Μητροπολίτης Μηθύμνης κ. Ἰάκωβος:
«Ἄ ς γ ρ η γ ο ρ ή σ ω μ ε, λέγει ὁ Ἱεράρχης, ἄ ς γ ρ η γ ο ρ ή σ ω μ ε νά κόψωμε τήν κεφαλήν του Οἰκουμενισμοῦ, πού ἀπειλεῖ, ὄχι μόνον τήν Ἁγίαν Ὀρθοδοξίαν, ἀλλά καί τήν Ἀθάνατη Ἑλλάδα».
Νά τί λέγει τό πλῆρες κείμενο τοῦ σθεναροῦ τούτου ἐγγράφου:
«Μετ’ ὀδύνης ψυχῆς καί σοβαρωτάτης κρίσεως συνειδήσεως, παρακολουθοῦμε ἀπό ἐτῶν δηλώσεις καί ἐνεργείας τοῦ Πατριάρχου καί τῶν στενῶν συνεργατῶν αὐτοῦ, σεβ. Μητροπολιτῶν Χαλκηδόνος Μελίτωνος καί Ἀμερικῆς Ἰακώβου, ἂντικρυς ἀντιθέτων πρός τε τούς θείους καί ἱερούς Κανόνας καί τήν πρᾶξιν τῆς Ἐκκλησίας…
Ἀλλ’ ἡ ἐπ’ ἐσχάτων ἐπιδείνωσις τῆς καταστάσεως τῆς ὑγείας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου ἔχει ἐπιδεινώσει τήν λίαν τεταμένην καί ἐγγίζουσαν τά ὅρια σεισμοῦ, ψυχικήν κατάστασιν τῶν πιστῶν τέκνων τῆς Ὀρθοδοξίας, ἰδίως ἐκ τῶν γνωστῶν ἀντορθοδόξων καί ἀπαραδέκτων δηλώσεων αὐτοῦ περί πρωτείου καί ἀλαθήτου τοῦ Πάπα. Φιλιόκβε, κοινοῦ Ποτηρίου κ.λ.π., καί τῶν ἄλλων ἐκείνων, ἐν εἴδει κηρύγματος ἐν τῷ ἱερῷ μάλιστα τῶν Ἀθηνῶν Καθεδρικῷ Ναῷ, τοῦ Μητροπολίτου Χαλκηδόνος, ὅλως ἐπιπολαίων καί προκλητικωτάτων λόγων αὐτοῦ πρός τόν βαθέως θρησκεύοντα Ὀρθόδοξον Ἑλληνικόν Λαόν, καί τῶν κατά καιρούς «φ λ ι ν ά φ ω ν ρ ή σ ε ω ν» τοῦ Μητροπολίτου Ἀμερικῆς.
Πάντα ταῦτα ἔχουν προκαλέσει γενικήν τήν ἀγανάκτησιν καί τήν ἀποδοκιμασίαν. Πολλοί συζητοῦν νά διαγραφοῦν ἐκ τοῦ καταλόγου τῶν πιστῶν τῆς ἐπισήμου Ἐκκλησίας, καταφεύγοντες εἰς τόν Παλαιοημερολογιτισμόν, ἀκολουθοῦντες τούς διαγραφέντας ἤδη. Ἄλλοι, ἐν ἀπογνώσει ἤδη διατελοῦντες, ἐρωτοῦν ἡμᾶς, πῶς ἐξακολουθοῦμεν νά μνημονεύωμεν τοῦ ὀνόματος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου. Τά ἐρωτήματα δέ ταῦτα ὑπεβλήθησαν, ἡμῖν, πολύ πρίν ἄλλοι ἀδελφοί παύσουν, ὀρθῶς καθ’ ἡμᾶς, τό ἐν λόγῳ μνημόσυνον.
Καί πάντα ταῦτα συμβαίνουν ἕνεκα καταφώρου περιφρονήσεως – χάριν τῆς πολυθρυλήτου ἑνότητος – τῶν Ἱερῶν Κανόνων, διά τῆς προβολῆς τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τῶν λοιπῶν περί ἑνώσεως συνθημάτων, τά ὁποῖα πιθανόν νά κνήθουν τάς ἀκοάς τινῶν, ψυχρῶν καί ἀδιαφόρων Χριστιανῶν, περιπλανωμένων ἔξω τῆς μυστηριακῆς ζωῆς τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας καί κατόχων σοφίας ἐπιγείου, ψυχικῆς, δαιμονιώδους, καί τά ὁποῖα δέν εἶναι δυνατόν νά πραγματοποιηθοῦν.
Ὅθεν πιστεύοντες, ὅτι ἐπέστη ἡ στιγμή τῆς τηρήσεως τῶν φοβερῶν ἡμῶν ὑποσχέσεων, περί ὑπερασπίσεως καί ὁμολογίας τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν Πίστεως καί τῶν ἀθανάτων δικαίων τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, καί τήν φωνήν τῆς συνειδήσεως ἡμῶν ἀκούοντες, εὐσεβάστως φέρομεν εἰς γνῶσιν Ὑμῶν τά κάτωθι:
Ἐσκέφθημεν πολύ καί ἀπεφασίσαμεν νά ἀπευθυνθῶμεν πρός τήν Ἱεράν Σύνοδον καί νά παρακαλέσωμεν, ὅπως εὐαρεστηθῇ καί λάβῃ θέσιν, διερμηνεύουσα τήν ζωηράν ἀγωνίαν τοῦ Χριστεπωνύμου πληρώματος τῆς Ἁγιωτάτης Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, τό ὁποῖον ἀπαιτεῖ καί ζητεῖ τήν μετά βαθείας εὐλαβείας καί προσοχῆς διαφύλαξιν τῶν ἱερῶν δογμάτων καί τῶν Θείων Κανόνων καί Παραδόσεων καί Πράξεων τῆς Ἁγιωτάτης Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, παρά τῶν ποιμένων αὐτοῦ.
Ἀκόμη παρακαλοῦμεν Ὑμᾶς, ὅπως μελετήσητε τό θέμα ἀποστολῆς αὐστηρᾶς προειδοποιήσεως πρός τό Φανάριον, ἵνα συνέλθῃ ἐκ τῶν μετά τῶν ἑτεροδόξων τόσον προκλητικῶν καί προδοτικῶν καί λίαν ἐπικινδύνων, διά τε τήν Ἁγίαν ἡμῶν Ἐκκλησίαν καί τό εὐσεβές ἡμῶν Ἔθνος, ἐναγκαλισμῶν, τῶν ὁποίων αἱ ἐπιπτώσεις καί αἱ συνέπειαι θά εἶναι βαρύταται.
Τέλος νά δηλωθῇ, ὅτι εἰς μελλοντικήν χηρείαν τοῦ Θρόνου δέν θά ἀναγνωρίσωμεν οἱονδήποτε ἐκλεγησόμενον ὡς Οἰκουμενικόν Πατριάρχην, ἐκ τῶν φερομένων ὑποψηφίων, ἐάν δέν ἐμφορεῖται οὗτος ὑπό γνησίου Ὀρθοδόξου Παραδοσιακοῦ πνεύματος καί ὑπό ἱεροῦ ζήλου διά μίαν θαρραλέαν ἀποκήρυξιν τῶν καινοφανῶν ἀντορθοδόξων κηρυγμάτων καί δηλώσεων.
Τό θέμα εἶναι σοβαρώτατον καί ἡ ἐπ’ αὐτοῦ ἀπόφασις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου συμπάσης τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἡμῶν συνερχομένης, ἔστω καί ἀνεπισήμως εἰς Ἀθήνας, ἤ Θεσσαλονίκην ἤ ἀλλαχοῦ, πρέπει νά διασφαλίζῃ τήν ἑνότητα τῆς πίστεως καί τήν μεταξύ τῶν ἁγίων Ὀρθοδόξων Ἱεραρχῶν κοινωνίαν, καί πρό παντός νά ἐμπρέπῃ εἰς τούς δύσκολους τούτους ἀποκαλυπτικούς καιρούς.
Σεβασμιώτατοι Πατέρες καί ἀδελφοί, τό συμφέρον τῆς Ὀρθοδοξίας ἀλλά καί τῆς φιλτάτης ἡμῶν Πατρίδος ἀπαιτεῖ, ἵνα μετά πολλῆς συνέσεως καί προσοχῆς συνεργαζώμεθα καί ἐπικοινωνῶμεν μετά τῶν ἑτεροδόξων καί δή τῶν αἱρετικῶν Παπικῶν. Ἡ δύναμις αὐτῶν ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ, εἶναι μεγάλη, ἀλλά καί ὁ φανατισμός καί τό μῖσος αὐτῶν κατά τῆς Ὀρθοδοξίας ἄσβεστον, ὡς προσωπικῶς ἔχομεν διαπιστώσει κατά τήν δεκαετῆ μετ’ αὐτῶν ἀναστροφήν ἡμῶν ἐν Νάξῳ. Μισοῦν θανασίμως πᾶν Ἑλληνικόν καί Ὀρθόδοξον. Περί αὐτοῦ γράφει πολλά ὁ Νάξιος Διδάσκαλος Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης. Καί φοβούμεθα, ὅτι καί ὡς Ἐκκλησία καί ὡς Ἔθνος δέν θέλομεν ἀνθέξει εἰς τόν μετ’ αὐτῶν ἀδελφικόν ἐναγκαλισμόν.
Γρηγορήσωμεν, λοιπόν, καί ἀναλάβωμεν τήν μάχαιραν τοῦ Πνεύματος, ἵνα ἀποκόψωμεν τήν κεφαλήν τοῦ ἐπαπειλοῦντος τήν Ἁγίαν Ὀρθοδοξίαν καί τήν Ἀθάνατον Ἑλλάδα Οἰκουμενισμοῦ».
Ἡ Ὀρθοδοξία, λοιπόν, καλεῖται νά παραμείνη ἑνωμένη κι’ ἀμετακίνητη. Καλεῖται νά μείνη ἀπαρασάλευτη στά ὅριά της. Νά μήν χάση τόν θησαυρόν της, ἀλλά νά τόν περιφρουρήση καί τόν περιθριγκώση.
Καί ὁ Καθηγητής τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν Παν. Τρεμπέλας ἐκάλεσε τόν Ὀρθόδοξον Λαόν ἀπό τόν Μητροπολιτικόν Ναόν τῶν Ἀθηνῶν νά φρουρήση τήν Ὀρθόδοξον Πίστιν του:
Ὢ! Χριστιανοί μου, εἶπε, εἴμεθα τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Ὄχι μόνον οἱ Ἱερεῖς, ὁ Κλῆρος καί οἱ Ἀρχιερεῖς, ἀλλά καί ἡμεῖς οἱ Χριστιανοί, ὁ καθείς ἐξ ἡμῶν. Οἱ Πατριάρχαι τῆς Ἀνατολῆς εἶπαν: «ὁ φ ύ λ α ξ τ ῆ ς Ὀ ρ θ ο δ ο ξ ί α ς ε ἶ ν α ι τ ό Σ ῶ μ α τ ῆ ς Ἐ κ κ λ η σ ί α ς, ὁ ε ὐ σ ε β ή ς λ α ό ς τ ο ῦ Κ υ ρ ί ο υ».
Μάλιστα! Δέν ἔχομεν δικαίωμα ἡμεῖς νά διατυπώνωμεν τό Δόγμα. Ἐκεῖνοι εἶναι οἱ ἁρμόδιοι, οἱ ἀποτελοῦντες τόν Κλῆρον, οἱ ἀποτελοῦντες τούς Ἀρχιερεῖς. Αὐτοί ἀποτελοῦν τό σῶμα τό διακριβοῦν ἐν φόβῳ Θεοῦ τήν Ἀλήθειαν καί διατυπῶνον αὐτήν ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ.
Ἐκεῖνοι ὅμως οἱ ὁποῖοι φρουροῦν τήν Ἀλήθειαν ταύτην εἴμεθα ἡμεῖς. Καί ἀκριβῶς, διότι εἴμεθα τό Σῶμα, τό ὁποῖον φρουρεῖ τήν Ἀλήθειαν, τήν ἐφρουρήσαμεν μέχρι σήμερον καί θά τήν φρουρήσωμεν μέχρι τέλους. Θά ὑπερασπίσωμεν δέ καί τήν Ἐκκλησίαν μας, τήν μικράν αὐτήν Ἐκκλησίαν, ἡ ὁποῖα λέγεται Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία. Εἶναι ἡ μόνη Ἐκκλησία, ἡ ὁποῖα σήμερον δέν κλυδωνίζεται, παρ’ ὅλας τάς ἐλλείψεις τάς ὁποίας ἠμπορεῖ νά ἔχῃ. Εἶναι ὅμως ἡ Ἐκκλησία, ἡ ὁποῖα μένει εἰς τήν Ἀποστολικήν Παράδοσιν.
Καθῆκον, λοιπόν, ἔχομεν καί πρέπει πάσῃ θυσίᾳ νά διαφυλάξωμεν ἀνόθευτον τόν θησαυρόν τῆς Ὀρθοδοξίας, τήν διδασκαλίαν τοῦ Χριστοῦ καί τῶν Ἀποστόλων, ὅπως μᾶς τήν παρέδωσαν».
1910 – 1982
Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχιμανδρίτη Χαράλαμπου Δ. Βασιλόπουλου «Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΧΩΡΙΣ ΜΑΣΚΑ». σελ. 261. Ἔκδοσις 2α’, (1972).
Οἱ εἰκόνες τοῦ κειμένου, ἔχουν τεθεῖ ἀπό τόν συντάκτη τῆς ἀνάρτησης.
