Ἁγίου Δαμασκηνοῦ τοῦ Στουδίτου
Ἀλλ’ ἡμεῖς οἱ εὐσεβεῖς Χριστιανοί, ἄν καί ἄλλο ἄξιον ἑορτῆς ἔργον δέν ἔχομεν, ἀλλά κἄν ὑμνήσωμεν μετά τῶν Ἀγγέλων, ἄς δοξάσωμεν μετά τῶν Ἀποστόλων τῆς ἁγίας ἡμέρας τήν δύναμιν.
Τί δέ εἶναι ἡ ἑορτή μας; τέλος εἶναι πανηγύρεων καί τῶν ἑορτῶν ὅλων, εὐλογημένοι Χριστιανοί· διότι καθώς ὁ Εὐαγγελισμός ἦτο ἀρχή, οὕτω ἡ σημερινή ἑορτή εἶναι τέλος· ἐπειδή ἡ Κυρία Θεοτόκος καί ἀρχή καί τέλος εἶναι τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων· καί ὅσον μέν ἦτο σωματικῶς ἐπί τῆς γῆς, ἀρχήν εἶχε τοῦ μυστηρίου τό κεφάλαιον, ὅταν δέ μετεστάθη ἐκ τῆς γῆς, ἐτελειώθη ἡ ἄρρητος βουλή τοῦ Θεοῦ, καί πέρας ἔλαβε τό ἀπ’ αἰῶνος βούλημα τοῦ Θεού. Πολλοί τῶν ἀνθρώπων τήν σημερινήν ἡμέραν τήν ἔχουσι λύπης ἡμέραν καί δακρύων αἰτίαν, ὅτι ἀπῆλθεν ἀπό τῆς γῆς ἡ Κυρία Θεοτόκος, ἐγώ δέ εὐφροσύνης ἡμέραν τήν ἔχω, διότι ὅσον μέν ἦτο εἰς τήν γῆν, μόνον ἡ Γεσθημανῆ τό χωρίον τήν εἶχεν· ὅταν μετεστάθη, ὅλος ὁ κόσμος τήν ἀπέκτησε βοηθόν καί ἐπιτηρητήν· ὅτι ἀπό τῆς γῆς μετέβη εἰς τόν οὐρανόν, ἀπό τῆς φθορᾶς εἰς τήν ἀφθαρσίαν, ἀπό τῆς λύπης εἰς τήν χαράν, ἀπό τά φθαρτά εἰς τά ἄφθαρτα, ἀπό ὅλα τά θλιβερά εἰς τά χαροποιά καί εὐφρόσυνα· διά τοῦτο χαίρω, διά τοῦτο εὐφραίνομαι καί προθυμοῦμαι νά διηγηθῶ τῆς ἡμέρας τήν ὑπόθεσιν, ἵνα ἴδητε καί σεῖς ὅτι δέν εἶναι λύπης αἰτία ἡ σημερινή ἑορτή μας, ἀλλά μᾶλλον χαρᾶς καί ἀγαλλιάσεως, καί ἀκούσατε.
Ἡ Κυρία Θεοτόκος πεντήκοντα ἐννέα ἐτῶν ἦτο, ὅταν ἔμελλε νά ἀποθάνῃ· καί πῶς; μάθετέ το. Ἡ Παναγία, ὅταν ἐπῆγεν εἰς τό Ἱερόν, ἦτο τριῶν ἐτῶν καί ἔκαμε καί εἰς τό ἱερόν δώδεκα ἔτη, καί ἕως νά γεννήσῃ τόν Χριστόν παρῆλθεν ἄλλο ἕν ἔτος· ἔκαμε καί μέ τόν Χριστόν τριάντα δύο ἔτη, ἔζησε καί μετά ταῦτα ἕνδεκα, ὅπου εἶναι ὅλα ἔτη πεντήκοντα ἐννέα. Ὅταν ἔφθασε τοσούτων ἐτῶν ἡ Παναγία, πρότερον ἀπό τρεῖς ἡμέρας τῆς Κοιμήσεώς της ἐφάνη ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριήλ μέ κλάδον φοίνικος εἰς τήν χεῖρα, καί λέγει εἰς αὐτήν· «Γίνωσκε, Κυρία Θεοτόκε, ὅτι μετά τρεῖς ἡμέρας μέλλεις νά μετατεθῇς ἀπό τήν γῆν εἰς τούς οὐρανούς· διά τοῦτο εὐτρέπισον σεαυτήν, ἑτοίμασε τά ἐπιτάφιά σου, καί περίμενε τήν κοίμησίν σου, ὅτι ἔρχεται ὁ Υἱός σου νά παραλάβῃ τήν ἁγίαν σου ψυχήν». Ὡς ἤκουσεν ἡ Παναγία, παρευθύς ἐσηκώθη καί ἀνέβη εἰς τό ὄρος τῶν Ἐλαιῶν ἐκεῖ ὅπου ἀνελήφθη ὁ Υἱός της, τά δέ δένδρα τοῦ ὄρους ἐκείνου ὅλα (θαῦμα παράδοξον!) ἔπεσαν καί τήν προσεκύνησαν· αὐτή δέ ὕψωσε τάς χεῖράς της εἰς τόν Θεόν, καί ηὔχετο οὕτω· «Υἱέ μου μονογενές καί ἠγαπημένε, ὅστις κατεδέχθης νά ἔλθῃς ἐπί τῆς γῆς, νά σαρκωθῇς ἀπό τά αἵματά μου, Σύ παράλαβέ με καί εἰς τήν Βασιλείαν σου· ἀρκεῖ μοι ὁ χωρισμός σου· ἀρκεῖ μοι ἡ στέρησίς σου, Υἱέ μου· ὡς θέλεις, οὕτω καί ποίησον». «Ὅπου εἰμί ἐγώ, ἐκεῖ καί ὁ διάκονος ὁ ἐμός»· αὐτό λέγω καί ἐγώ, ἐκεῖ ὅπου εἶσαι Σύ, Υἱέ μου ἠγαπημένε, ἐκεῖ ἀξίωσόν με νά ἔλθω, ὅτι ἡ καρδία μου εἶναι τεθλιμμένη διά τήν ἀγάπην σου». Τοιούτους λόγους εἶπεν ἡ Παναγία, καί κατέβη ἀπό τό ὄρος ἐκεῖνο, καί ἐπέστρεψεν εἰς τόν οἶκόν της εἰς τό χωρίον Γεθσημανῆ· εἶχε δέ δύο φορέματα, ἐκ τῶν ὁποίων τό μέν ἕν ἐφόρει, τό δέ ἕτερον τό ἐχάρισεν εἰς πτωχήν γειτόνισσαν, ἡ ὁποῖα ἦτο ἐκεῖ πλησίον.
Ὁ λόγος εἶναι διασκευμασμένος κατά τήν φράσιν.
Πηγή: Ὁ Μέγας συναξαριστής τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μηνός Αὐγοῦστου, (Τόμος Η’). Ἔκδοσις Γ‘, 1970 (σελ. 236 – 237).
