Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου
«ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΓΥΜΝΑΣΜΑΤΑ»
ΜΕΛΕΤΗ Δ’ (Α’)
Τό βάρος μιᾶς ὕβρεως μετρᾶται ἀπό ταῦτα τά τρία πράγματα· ἀπό τό πρόσωπον ἐκείνου ὅπου βλάπτεται, ἀπό τό πρόσωπον ἐκείνου ὅπου βλάπτει καί ἀπό τήν βλάβην αὐτήν καθ’ ἑαυτήν. Συλλογίσου λοιπόν ἀγαπητέ, α) πώς ἐκεῖνος ὅπου βλάπτεται ἀπό τήν ὕβριν μιᾶς θανασίμου ἁμαρτίας, εἶναι ὁ Θεός, «διά τῆς παραβάσεως τοῦ νόμου τόν Θεόν ἀτιμάζεις», (Ρωμ. β’ 21) ὅστις εἶναι ἕνας Δεσπότης ἀπείρως ἀγαθός εἰς ἐσέ καί ἀπείρως ἀγαθός εἰς τόν ἑαυτόν του ἐπειδή τί καλόν ἠμπορεῖς νά λάβῃς ἐσύ ποτέ χωρίς αὐτόν; εἰς καιρόν ὅπου χωρίς αὐτόν εἶναι ἀδύνατον νά εἶσαι τέλειος εἰς τόν κόσμον; ὅθεν ἁμαρτάνωντας ἐσύ ὕβρισες τόν ποιητήν σου ὅπου χωρίς τήν νεῦσιν του, δέν ἦτο δυνατόν νά γεννηθῇς ποτέ, ὕβρισες τόν προνοητήν καί διαφυλακτήν σου, χωρίς τοῦ ὁποίου τήν πρόνοιαν καί τήν βοήθειαν δέν ἤθελες διαμείνει εἰς τόν κόσμον οὔτε κἄν μίαν στιγμήν· ὕβρισες τόν λυτρωτήν σου, ὁ ὁποῖος μέ ἕνα θάνατον γεμάτον ἀπό ὀνειδισμούς καί πόνους σοῦ ἀγόρασε μίαν μακαριότητα εἰς τόν παράδεισον καί χωρίς αὐτόν τόν λυτρωτήν ἤθελες ἀπολεσθῆ αἰωνίως. Παρομοίως ὕβρισες ἕνα Δεσπότην τόσον ἀγαθόν εἰς τόν ἑαυτόν του, ὅπου ἀνίσως καθ’ ὑπόθεσιν οἱ δαίμονες ὅπου τόν μισοῦν ἄκρως κάτω εἰς τόν ᾅδην, ἦτο δυνατόν νά τόν ἰδοῦν μίαν μόνην φοράν καθαρά καί ἀκαταλήπτως, βέβαια κάθε ἕνας ἀπό αὐτούς ἤθελεν ἀναγκασθῆ νά τόν ἀγαπήσῃ ἀσυγκρίτως περισσότερον ἀπό ὅ,τι τόν ἐμίσησαν ὅλοι ὁμοῦ ἕως ἐκείνην τήν ὥραν καί ἀνίσως ἡ πρός Θεόν ἀγάπη τους αὕτη, ἤθελε τούς προξενήσει μίαν νέαν κόλασιν, βέβαια ἔμελλε νά τήν δεχθῇ ὁ καθείς ἀπό αὐτούς μετά χαρᾶς, μόνον διά νά τόν ἀγαπήσῃ περισσότερον καί διά νά μή τοῦ δώσῃ καμμίαν μικράν δυσαρέσκειαν ὁμολογῶντας μεγαλοφώνως ὅτι, ὅλαι αὐταί αἱ ἀποδείξεις τῆς πρός αὐτόν ἀγάπης του εἶναι πάντοτε τό οὐδέν, συγκρινόμεναι μέ τήν ἀξιότητα ὅπου ἔχει αὐτό τό ἄπειρον ἀγαθόν, εἰς τό νά ἀγαπᾶται καί πάντοτε, καί παρά πάντων.
Καί λοιπόν αὐτός εἶναι ἐκεῖνος ὁ αὐθέντης Θεός, ὅπου ἐσύ ἀδελφέ ἔβλαψες ἁμαρτάνωντας· ἤ διά νά εἰπῶ καθαρώτερα ἐκεῖνο τό ὅν ὅπου εἶναι ἀπείρως τελειότερον καί ὑψηλότερον ἀπό ὅλους τούς ἰδικούς σου διαλογισμούς καί ἀπό ὅλους τούς διαλογισμούς ὅλων ὁμοῦ τῶν ἁγίων ἀγγέλων. Ἄχ! Καί ἠμπορεῖς ἐσύ σύντροφέ μου ἁμαρτωλέ, νά πιστεύσῃς αὐτά ὅπου εἶπα μέ θείαν πίστιν, καί νά μήν ἀποθάνῃς ἀπό τήν λύπην σου; ἐπειδή ἀντί νά ἀγαπήσῃς αὐτήν τήν οὕτως ἄπειρον ἀγαθότητα, ἐσύ τήν ἐμίσησες, ὡσάν νά ἦτον ὁ μεγαλείτερός σου ἐχθρός καί ἔκαμες ἕνα παντοτεινόν χωρισμόν ἀπό αὐτήν καθώς παρεπονετικῶς φωνάζει ὁ ἴδιος, «Ἔθεντο κατ’ ἐμοῦ κακά ἀντί ἀγαθῶν, καί μῖσος ἀντί τῆς ἀγαπήσεώς μου». (ψαλμ. ρη’, 4). Ὅθεν ἐπειδή καί δέν ἔμεινεν εἰς ἐσέ κανένας τρόπος, διά νά κάμῃς ἀνταπόδοσιν εἰς τήν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ, καί νά ἐξαλείψῃς τό ἔγκλημά σου, κἄν τώρα ὅπου ὁ Κύριος σοῦ ἔδωκε καιρόν μετανοίας, μίσησαι τάς ἁμαρτίας σου ὡς ἄκρον πάντων τῶν κακῶν, διότι αὐταί ἐναντιοῦνται εἰς αὐτόν τόν ἴδιον τόν Θεόν. Εὐχαρίστησαί τον εἰς τήν μακράν ὑπομονήν ὅπου ἐμεταχειρίσθη διά νά σέ ὑποφέρῃ τόσον καιρόν. Ὁμολόγησαι ἔμπροσθεν εἰς ὅλους τούς ἁγίους τήν φρικτήν ἐπιβουλήν ὅπου ἔκαμες κατά τοῦ Θεοῦ σου, γινόμενος σχεδόν ἄλλος διάβολος, σύντροφος ἐκείνου κατά τό πταίσιμον, μολονότι καί κατώτερος κατά τήν φύσιν· βεβαίωσαι ταῖς ἀποφάσεις ὅπου ἔκαμες, ὅτι νά θελήσῃς καλλίτερα νά ἀποθάνῃς χίλιαις φοραῖς, παρά νά ἁμαρτήσῃς θανασίμως ἄλλην μίαν φοράν καί νά ἀποστατήσῃς πλέον ἀπό τόν Θεόν· καί παρακάλεσαί τον νά δείξῃ τήν ἀγαθότητά του εἰς ἐσέ, μέ τό νά ἀλλάξῃ τελείως τήν καρδίαν σου, καί νά σέ διαφυλάττῃ ὅλον διά τόν ἑαυτόν του· «οἱ ὑπομένοντες τόν Θεόν ἀλλάξουσιν ἰσχύν» (Ἡσ. μ’, 31).
ΠΗΓΗ: ἡ βίβλος τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου: «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΓΥΜΝΑΣΜΑΤΑ» (σελ. 28). ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ ΒΑΣ. ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1971.
Ἡ Εἰκόνες τοῦ κειμένου τέθηκαν ἀπό τό συντάκτη τῆς ἀνάρτησης.
