2η. Ἀνάλυση τοῦ Εὐαγγελίου τῆς Κυριακῆς, τῶν 630 Πατέρων τῆς Δ’ Οικουμενικής Συνόδου, (Ματθ. ε’ 14- 19), ἀπό τό βιβλίο τοῦ μακαριστοῦ Ἱεροκήρυκος Ἀρχιμανδρίτη Χριστοφόρου Ἀθ. Καλύβα: «ΛΑΛΕΙ ΚΥΡΙΕ…. ΚΥΡΙΑΚΟΔΡΟΜΙΟΝ».
Ἡ εὐαγγελική περικοπή εἶναι προσηρμοσμένη στό μνημόσυνον τῶν 630 ἁγίων Πατέρων τῆς Δ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου πού κατεδίκασε τόν μονοφυσιτισμό, ὅπως ἡ Γ’ τόν Νεστοριανισμό, ὥστε νά θεμελιωθῇ ἡ ἐξ Ἀποκαλύψεως ἁγιογραφική ἀλήθεια περί τῆς Θεανδρικῆς Φύσεως τοῦ Κυρίου, ὅπως ἡ Α’ Οἰκουμενική Σύνοδος ἐν Πνεύματι Ἁγίῷ ἀπεφάνθη. Ὥστε ἡ Ἐνσάρκωσι τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ περιέσωσε καί τήν ἀνθρώπινη φύσι μετά σώματος καί ψυχῆς καί τή θεῖα, χωρίς ἡ μία νά ὑποστῇ ἀφανισμό δι’ ἀπορροφήσεως ὑπό τῆς θείας, οὔτε καί ἡ θεῖα νά ὑποστῇ ἀλλοίωσιν ἤ τρεπτότητα τινά καί ἑπομένως μείωσι τῆς θείας Οὐσίας πού παρέμεινεν μετά τή θεῖα Σάρκωσι ἀναλλοίωτος. Τό δόγμα τοῦτο τῆς ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Χριστοῦ συγκράσεως θείας καί ἀνθρωπίνης φύσεως κρατεῖ ἡ Ὀρθοδοξία, ἡ ὁποῖα διά τῶν ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων ὁμιλεῖ ἀσφάλτως.
Ἐκεῖνο τό ὁποῖο πρέπει νά τονισθῇ εἶναι ὅτι οἱ παλαιοί ἐκεῖνοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἐδικαιοῦντο νά φέρουν τήν γλυκυτάτη καί ἀξιοσέβαστη αὐτή προσωνυμία γιατί ἀκριβῶς συνδεδεμένοι μετά τῆς ἀσείστου πίστεως καί ἀρετῆς ἐκρίθησαν θεόθεν ὡς ὄργανα τῆς θείας Πρόνοιας καί κατάλληλοι οἰακοστρόφοι τοῦ πλοίου τῆς Ἐκκλησίας πού ἐκράτησαν γερά στά χέρια τους τό τιμόνι καί ὅταν τά κύματα τῶν αἱρέσεων, τά ἐπαφρίζοντα τάς ἑαυτών αἰσχύνας, ὑψοῦνται ἀπειλητικά νά καταποντίσουν αὐτή τήν ἱερή Ὀλκάδα. Καί σ’ αὐτούς ὀφείλεται ἡ θεμελίωσι, κατασφάλισι καί προστασία τῶν ἐξ Ἀποκαλύψεως θείων ἀληθειῶν. Εἶχαν συναίσθησι τοῦ ὅρκου τους ὡς Ἱερέων καί Ἐπισκόπων, διά τῶν ὁποίων ὑπευθύνως καί ἐνσυνειδήτως ἀνέλαβαν τήν φύλαξι τῆς ἱερᾶς παρακαταθήκης.
Ὅταν ὁ Κύριος, ἀπευθυνόμενος ἰδιαιτέρως στούς μαθητάς του, ἔλεγε τό: «Ὑμεῖς ἐστε τό ἅλας τῆς γῆς καί τό φῶς τοῦ κόσμου», ἐτόνιζε καί τήν ἀξία καί τήν εὐθύνην ἐκείνων πού ἐδέχθησαν ὅλως ἐλευθέρως καί μετά συγκινήσεως τήν ἐντολή τῆς ἱεραποστολῆς ἐν τῷ κόσμῳ. Τήν ἀξία, γιατί θά συνέχιζαν τό ἔργον τῆς σωτηρίας, ἔργον τοῦ Σταυρωθέντος ὑπέρ τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων. Ἔργον πού δέν ἀνετέθη στούς ὤμους σοφῶν ἀνθρώπων τῆς κάθε ἐποχῆς, καί τοῦτο γιατί πρόκειται περί μυστηριώδους ἐνεργείας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ὄχι ἐπιστημονικῶν συλλογισμῶν καί μέσων. Ἀπόδειξις ὅτι ἔκαμε διδακτούς Θεοῦ τούς ἀγραμμάτους ἁλιεῖς, οὔτε καί ἀπήτησε ἀνθρωπίνη σοφία ἀπό τούς Ἀρχιερεῖς των διαδόχους. Ἀπήτησε φωτεινότητα ζωῆς καί ἠθικήν ἀκτινοβολία πού χορηγεῖ τό Πνεῦμα τό Ἅγιον στούς πιστεύοντας στήν Τριαδική Θεότητα, ὅπως ἀπεκαλύφθη ἀπό τόν Κύριο καί διεσώθη ὡς δόγμα μέσα στήν Καινή Διαθήκη. Αὐτό ἐννοεῖ τό «Ὑμεῖς ἐστε τό φῶς τοῦ κόσμου». Ἡ πίστι καί ἡ ἀρετή δίνουν τή φωτεινότητα καί λαμπρότητα στόν Κληρικό, Ἀπόστολο τοῦ Εὐαγγελίου. Πῶς εἶναι δυνατόν ὁ διά μέσων κοσμικῶν καί πρός πλουτισμόν καί καλοπέρασιν ἀναδειχθείς Ἐπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας νά γίνῃ φορεύς τοῦ θελήματος τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Μεγάλου Ἀρχιερέως; Μήπως ἡ θρησκευτική καί ἠθική κατάπτωσι τῶν συγχρόνων καιρῶν καί ἡ διαφθορά δέν ὀφείλεται κατά μέγα ποσοστόν καί στό παράδειγμα ὡρισμένων ἐπαγγελματιῶν κληρικῶν τῶν ὁποίων ἔσβυσεν ἡ ἱεραποστολική φλόγα ἐπειδή ἀκριβῶς ἠτόνισεν ἡ πρός τόν Σωτῆρα πίστις καί ἠφανίσθη τό φῶς τῆς ἀρετῆς; Εἶναι ὅλοι οἱ σημερινοί Ἐπίσκοποι ἰδία, τό Φῶς τοῦ κόσμου, ἤ τά πρότυπα κολασμένων, ὑποκειμένων σέ ἀφορισμό;
Ἔπειτα αὐτό τό «ὑμεῖς ἐστε τό ἅλας τῆς γῆς» πού ἔχει τήν στυπτικήν ἰδιότητα νά συγκρατῇ τό ὑγιῶς ὑπάρχον, δηλαδή τήν συντήρησί του, πῶς, μετά ἀπό αὐτό τό φαινόμενο τῆς θρησκευτικῆς καί κοινωνικῆς καθιζήσεως σέ μεγάλη κλίμακα, δέν ἐπροβλημάτισε τούς σημερινούς Ἐκκλησιαστικούς Ταγούς, πού, τέλος πάντων, ὡς διάδοχοι τῶν μακαρίων ἐκείνων ἀνδρῶν, δέν ἐπέδρασαν ὥστε νά προλάβουν ἕνα κακό πού ἀποδίδεται στήν ἀδράνεια τους ἤ γιά νά εἴμεθα ἐντός τῶν πραγμάτων, στήν ἠθική μωρία τους; «Ἐάν δέ τό ἅλας μωρανθῇ, ἐν τίνι ἁλισθήσεται;» εἶπεν ὁ Κύριος (Ματθ. ε’ 13). Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ στρατεύεται, μάχεται μέ ἀναπεπταμένη τή σημαία τῆς πίστεως καί τῆς ἀρετῆς. Πλεῖστοι ὅμως τῶν Στρατηγῶν της ὄχι μόνον ἀδρανοῦν, ἀλλά καί συμμαχοῦν ἐν ἔργοις μετά τῶν ἐχθρῶν της. Καί ὕστερα γίνεται λόγος περί συγκλήσεως Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τῆς ὁποίας οἱ Συνοδικοί θά εἶναι ἐμβολιασμένοι μέ τά κακόδοξα φρονήματα τῶν αἱρετικῶν καί κοσμικῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι ἐν πλειονότητι, θά νοθεύσουν τό ὀρθόδοξον Πνεῦμα τῶν Πατέρων μας καί θά κληροδοτήσουν τήν πλάνη στάς γενεᾶς τῶν γενεῶν. Ἰδού ὁ κίνδυνος. Οἱ σύγχρονοι Πατέρες δέν τρέμουν καί δέν φρικιοῦν μέ τό ἐνδεχόμενο τῆς ἐπικρατήσεως τοῦ σατανικοῦ πνεύματος, τῆς διαλύσεως τῆς Ὀρθοδοξίας, καί τῆς κοινωνικῆς σήψεως, ὡς ἐπακόλουθον;
(1904 – 1992)
Ἡ Εἰκόνα καί ἡ φωτογραφία τοῦ κειμένου ἔχουν τεθεῖ ἀπό τόν συντάκτη τῆς ἀνάρτησης.
