Ὑπακούεις;

          Σύντομο κήρυγμα ἐπί τῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς ΤΩΝ ΑΓΙΟΡΕΙΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ (Ματθ. 4, 18 – 23), ἀπό τό βιβλίο τοῦ μακαριστοῦ Ἐπισκόπου Αὐγουστίνου Ν. Καντιώτου: «ΚΥΡΙΑΚΗ». (σελ. 67).

«Οἱ δέ εὐθέως ἀφέντες τό πλοῖον καί τόν πατέρα αὐτῶν ἠκολούθησαν αὐτῷ» (Ματθ. 4, 22).

          Πέτρος καί Ἀνδρέας, ἀδέλφια ἀγαπημένα, Ἰάκωβος καί Ἰωάννης, ἀδέλφια καί αὐτοί ἀγαπημένα. Ζοῦσαν μιά ἥσυχη ζωή στά χωριά τους. Τά χωριά τους ἦταν κοντά σέ μιά λίμνη, πού ὀνομάζεται λίμνη τῆς Γαλιλαίας. Ἡ λίμνη αὐτή γεμίζει ἀπό τά νερά, πού χύνει σ’ αὐτήν ὁ Ἰορδάνης ποταμός. Εἶνε μιά λίμνη πολύ ὄμορφη.

          Τά χωριά, πού στά χρόνια τοῦ Χριστοῦ ἦταν κτισμένα στίς ὄχθες τῆς λίμνης αὐτῆς, ζοῦσαν ἀπό τό ψάρεμα. Ψαρᾶδες ἦταν καί ὁ Πέτρος, ὁ Ἀνδρέας, ὁ Ἰάκωβος καί ὁ Ἰωάννης. Ἔρριχναν στή λίμνη τά δίχτυα τους, ψάρευαν τή νύχτα, καί ἀπό τή δουλειά τους ζοῦσαν αὐτοί καί οἱ πατρικές τους οἰκογένειες. Μεροδούλι – μεροφάϊ. Ἕνας ἀπό τούς τέσσερις, ὁ Πέτρος, ἦταν ἔγγαμος. Φτωχοί ἄνθρωποι, ἁπλοϊκοί καί ἀγράμματοι. Ποτέ ἀπό τό μυαλό τους δέν θά πέρασε ἡ ἰδέα, ὅτι μιά μέρα θά ἄλλαζαν ἐπάγγελμα, θά πήγαιναν μακριά, στά πέρατα τοῦ κόσμου, γιά νά φέρουν τό φῶς τῆς θεογνωσίας σέ χιλιάδες ἀνθρώπους.

* * *

          Ἀλλά μιά μέρα, ἐνῷ οἱ τέσσερις αὐτοί ἁπλοϊκοί ψαρᾶδες ἀσχολοῦνταν μέ τήν ἐργασία τους, ἄκουσαν μιά φωνή. Ἦταν ἡ φωνή τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τούς καλοῦσε ν’ ἀφήσουν τή δουλειά τους, καί νά τόν ἀκολουθήσουν. Καί αὐτοί; Ἀμέσως ἄφησαν τή δουλειά τους, ἄφησαν τά δίχτυα καί τίς βάρκες, ὁ Ἰάκωβος καί ὁ Ἰωάννης ἄφησαν καί τόν πατέρα τους, πού ψάρευε μαζί τους, καί ἀκολούθησαν τό Χριστό.

          Αὐτό πού ἔκαναν οἱ τέσσερις ψαρᾶδες, ν’ ἀφήσουν τή δουλειά τους καί ν’ ἀκολουθήσουν τό Χριστό, τό θεωρεῖτε μικρό; Ἀλλά ποιός ἄνθρωπος, ἀγαπητοί μου, ἀφήνει τή δουλειά του, τούς φίλους καί τούς συγγενεῖς, τήν ἥσυχη ζωή, τή σιγουριά πού ἔχει, γιά νά πάῃ μέ ἕναν, πού οὔτε λεφτά ἔχει, οὔτε θέσι καί ἀξιώματα κοσμικά, οὔτε καί ὑποσχέσεις γιά ὑλικά πράγματα δίνει, ἀλλ’ ἀντιθέτως λέει, ὅτι ὅσοι μείνουν κοντά του θά ὑποφέρουν καί θά διωχθοῦν ἀπό τόν κόσμο; Ἐάν ἦταν ἄλλοι στή θέσι τους καί ἄκουγαν τό Χριστό νά τούς καλῇ, θά ἔφερναν χίλιες δυό ἀντιρρήσεις καί δικαιολογίες γιά ν’ ἀποφύγουν τήν πρόσκλησι. Θά θεωροῦσαν τρέλλα ν’ ἀφήσῃ κανείς μιά ἥσυχη ζωή καί νά τρέχῃ πίσω ἀπό ἕναν, πού φτωχότερος ἀπό αὐτόν δέν ὑπάρχει.

          Ἀλλά οἱ τέσσερις ψαρᾶδες τῆς Γαλιλαίας, γιά τούς ὁποίους μιλάει τό σημερινό Εὐαγγέλιο, στήν πρόσκλησι τοῦ Χριστοῦ δέν ἔφεραν καμμιά ἀντίρρησι. Ἔδειξαν μιά προθυμία ἀξιοθαύμαστη. Ὑπάκουσαν στή φωνή τοῦ Χριστοῦ. Ὅλα τά ἄφησαν, καί δίχτυα καί πλοῖα καί φίλους καί συγγενεῖς καί ὅ,τι ἄλλο πρόσωπο ἤ πρᾶγμα ἀγαποῦσαν στόν κόσμο. Γι’ αὐτούς ἔφτανε τό ὅτι θά ἔμεναν κοντά στό Χριστό. Πλοῦτος τους ὁ Χριστός. Ἀδελφός τους, φίλος τους, πατέρας τους ὁ Χριστός. Χαρά τους καί εὐτυχία τους ὁ Χριστός. Καί οἱ τέσσερις, ὅπως καί οἱ ἄλλοι ὀκτώ πού κάλεσε ὁ Χριστός, ἔμειναν κοντά του, ἐκτός ἀπό ἕναν, πού τόν πρόδωσε καί βρῆκε φρικτό τέλος. Ὅλοι πιστοί, ὅλοι ὑπάκουοι στό Χριστό. Ὑπάκουοι καί στίς ἐντολές του ἐκεῖνες, πού τό μυαλό τοῦ ἀνθρώπου δέν μπορεῖ νά καταλάβῃ. Τί, ἦταν μικρή καί εὔκολη ἡ ἐντολή τοῦ Χριστοῦ, πού τούς ἔλεγε νά πᾶνε στά πέρατα τοῦ κόσμου καί νά κηρύξουν τό Εὐαγγέλιο χωρίς κοσμική ὑποστήριξι; Κι ὅμως οἱ Ἀπόστολοι ξεκίνησαν γιά νά ἐκτελέσουν τήν ἐντολή τοῦ Χριστοῦ, καί ἦταν σάν πρόβατα μέσα σέ κοπάδια πεινασμένων καί αἱμοβόρων λύκων. Καί ὅλοι βρῆκαν μαρτυρικό θάνατο. Φάνηκαν πιστοί καί ὑπάκουοι μέχρι θανάτου. Πῶς νά μή θαυμάσῃ κανείς τήν ὑπακοή τους, τήν παρρησία τους, τήν ἀνδρεία καί αὐταπάρνησί τους, τήν ἀπέραντη ἀγάπη καί ἀφοσίωσί τους στό Χριστό;

* * *

          Ἀλλά κ’ ἐμεῖς, ἀγαπητοί, εἴμαστε μαθηταί τοῦ Χριστοῦ. Εἴμαστε χριστιανοί. Ἀπό τήν ὥρα πού βαφτιστήκαμε φύγαμε ἀπό τό βασίλειο τοῦ σατανᾶ καί γραφτήκαμε στόν κατάλογο τῶν ἀκολούθων τοῦ Χριστοῦ. Δηλώσαμε μέ τόν ἀνάδοχό μας, ὅτι δέν θά κάνουμε πιά τό θέλημα τοῦ σατανᾶ, ἀλλά θά κάνουμε τό θέλημα τοῦ Χριστοῦ. Θέλημα δικό μας δέν θά ἔχουμε. Τό θέλημα τοῦ Χριστοῦ θά εἶνε παραπάνω ἀπ’ ὅλα τά θελήματα τά δικά μας καί τῶν ἄλλων ἀνθρώπων. Ἀπόλυτη ὑπακοή στό Χριστό χρωστᾶμε. Γιατί ὅ,τι ἐκεῖνος μᾶς διατάζει εἶνε γιά τό συμφέρον μας, τό αἰώνιο συμφέρον μας, καί ἀλλοίμονο ἄν δέν ὑπακούσουμε καί δέν ἐκτελέσουμε ὅ,τι μᾶς συμβουλεύει καί μᾶς διατάζει ὁ Χριστός.

          Καί γεννιέται τό ἐρώτημα· ὑπακούουμε οἱ σημερινοί χριστιανοί στό Χριστό;

          Ἐκτελοῦμε τό ἅγιό του θέλημα; Προτιμοῦμε τό θέλημα τοῦ Χριστοῦ ἀπό κάθε ἄλλο θέλημα; Κάνουμε ἀγῶνα γιά νά διαδοθῇ ὁ λόγος του καί νά ἐπικρατήσῃ τό θέλημά του πάνω στή γῆ; Ἄν ἐξετάσουμε πῶς ζοῦν καί πῶς πολιτεύονται οἱ σημερινοί χριστιανοί, θά δοῦμε, ὅτι αὐτοί πού ὑπακοῦνε στό Χριστό καί ἐκτελοῦν τίς ἅγιες ἐντολές του εἶνε λίγοι. Οἱ πιό πολλοί ἀπό τούς σημερινούς χριστιανούς δέν ἐκτελοῦν τό ἅγιό του θέλημα. Δέν τόν ἀκολουθοῦν στό δύσκολο δρόμο τῆς πίστεως καί τῆς ἀρετῆς. Ἄλλους ὁδηγούς ἔχουν. Ἄλλους δρόμους βαδίζουν. Ἀκολουθοῦν ὁδηγούς, βαδίζουν δρόμους, πού θά τούς φέρουν στήν καταστροφή. Τώρα βέβαια τούς φαίνεται, ὅτι ὁ δρόμος πού ἀκολουθοῦν εἶναι δρόμος εὐχάριστός καί ἀσφαλής. Ὁ σατανᾶς τούς ξεγελᾷ, κι αὐτοί τόν πιστεύουν….

          Οἱ σημερινοί χριστιανοί δέν ὑπακοῦνε στό Χριστό. Κάνουν ὅ,τι τούς ἀρέσει. Ὅ,τι ἀρέσει στή σάρκα τους, στίς ἁμαρτωλές τους ἐπιθυμίες. Θεωροῦν τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ ἀκατόρθωτες γιά τήν ἐποχή μας καί κάνουν δικούς τους νόμους. Νόμους, πού εἶνε ἀντίθετοι μέ τό γνήσιο πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου. Θέλετε παραδείγματα; Ὁ Χριστός ἔχει θέσει νόμο τή νηστεία. Ὁ ἴδιος νήστεψε στήν ἔρημο τήν πιό αὐστηρή νηστεία. Νήστεψε σαράντα (40) μέρες. Δέν ἔφαγε καί δέν ἤπιε. Καί ἡ Ἐκκλησία, πού συνεχίζει τό ἔργο του, ὥρισε οἱ χριστιανοί νά νηστεύουν. Νά νηστεύουν ὡρισμένες μέρες. Νά νηστεύουν Τετάρτη καί Παρασκευή. Νά νηστεύουν τή Μεγάλη Τεσσαρακοστή, τή νηστεία τῶν Χριστουγέννων, τή νηστεία τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, τή νηστεία τοῦ Δεκαπενταυγούστου. Τί πρέπει νά κάνουν οἱ πιστοί; Νά ὑπακοῦνε στήν ἐντολή τῆς νηστείας. Ὑπακοῦνε; Τηροῦν τίς νηστεῖες; Ἄλλοτε ὅλα τά σπίτια τοῦ χωριοῦ νήστευαν, καί μόνο οἱ ἄρρωστοι δέν νήστευαν. Τώρα λίγοι δυστυχῶς εἶνε ἐκεῖνοι πού νηστεύουν Τετάρτη καί Παρασκευή.

          Μιά ἐντολή, τήν ἐντολή τῆς νηστείας ἀναφέραμε, καί εἴδαμε πόσο σήμερα περιφρονεῖται καί καταπατεῖται. Ν’ ἀναφέρουμε κι ἄλλες ἐντολές; Τό ἴδιο δυστυχῶς συμβαίνει καί μέ τίς ἄλλες ἐντολές τοῦ Κυρίου. Δυστυχῶς ὁ ἄνθρωπος γίνεται ἀντάρτης, σηκώνει ὑπερήφανα τό κεφάλι, καί τό σκουλήκι λέει στό Θεό· «Δέν ὑπακούω. Θά κάνω ὅ,τι θέλω. Θεός εἶμαι ἐγώ, καί κάνω δικούς μου νόμους. Οἱ δικοί σου νόμοι πάλιωσαν πιά… Ἄφησέ μέ ἥσυχο».

          Ὤ τῆς ὑπερηφανείας! Ὤ τῆς ἀποστασίας! Ὤ τῆς ἀνυπακοῆς τοῦ ἀνθρώπου στόν οὐράνιο Πατέρα! Ἀλλ’ ὅπως βαδίζει ὁ ἄνθρωπος, δέν ὑπάρχει καμμιά ἀμφιβολία ὅτι θά σκοντάψῃ καί θά σπάσῃ τά μοῦτρα του. Τά ἔσπασε πολλές φορές. Θά τά σπάσῃ καί πάλι. Δύο παγκόσμιοι πόλεμοι δέν τοῦ ἔβαλαν μυαλό. Πότε ἆραγε θά μάθῃ, ὅτι ἡ ὑπακοή στό Χριστό εἶνε ζωή, καί ἡ ἀνυπακοή στό Χριστό εἶνε θάνατος!

* * *

          Ἅγιοι Ἀπόστολοι! Σεῖς, πού δείξατε ὑπακοή στό Χριστό καί κάνατε ὅ,τι ὁ Χριστός σᾶς διέταξε, καί χάριν τῆς ὑπακοῆς στό θέλημά του καί τό αἷμα σας ἐχύσατε, πρεσβεύετε στό Χριστό, νά δώσῃ καί σ’ ἐμᾶς ὑπακοή στό θέλημά του. Νά προτιμοῦμε τό θάνατο, παρά νά παραβοῦμε μία ἀπό τίς ἐντολές του.

          Οἱ Εἰκόνες τοῦ κειμένου, ἔχουν τεθεῖ ἀπό τόν συντάκτη τῆς ἀνάρτησης.