(ΕΚ ΤΗΣ «ΘΥΡΑΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ»)
Ἡ σάλπιξ ἐκείνη πανταχοῦ θέλει ἠχήσει· καί εἰς τά οὐράνια, καί εἰς τά ἐπίγεια, καί εἰς τά καταχθόνια. Οἱ νεκροί, ὡσάν ἀπό ὕπνον βαθύτατον, θέλουν ἐξυπνήσει, ἀπό τά μνήματα θέλουν ἀναστηθῆ, καί μέ ὀγληγορότητα ἀνεκδιήγητον εἰς τό φοβερόν Κριτήριον θέλουν ἁρπαχθῆ. Ἀλλά μέ πόσην διαφοράν τά σώματα τῶν Δικαίων, ἀπό τά τῶν ἁμαρτωλῶν θέλουν ἀναστηθῆ, καί ὁ θεῖος Παῦλος τό ἐρευνᾷ λέγων· «Πῶς ἐγείρονται οἱ νεκροί; ποίῳ δέ σώματι ἔρχονται; Ὅμοιον ἆρά γε θέλει εἶναι τοῦ τρυφηλοῦ πλουσίου τό σῶμα καί τοῦ Λαζάρου; τοῦ Κάϊν ὁμοῦ καί τοῦ Ἄβελ; τοῦ Ἰούδα τοῦ Ἀποστόλου καί τοῦ Ἰούδα τοῦ προδότου»; (Α’ Κορινθ. 3).
Περί ταύτης λοιπόν τῆς διαφορᾶς τῶν σωμάτων, μέ τά ὁποῖα θέλουν παρασταθῆ πάντες εἰς ἐκεῖνο τό μέγιστον θέατρον, θέλει εἶναι ἐνταῦθα ὁ λόγος μας. Καί πρῶτον μέν, ἄς θεωρήσωμεν τῶν Δικαίων, ἔπειτα τῶν ἁμαρτωλῶν τά σώματα. Θέλουν ξεσκεπασθῆ εἰς τήν ἔρημον τῆς Αἰγύπτου ὅλα τά μνήματα, διά νά δώσουν τούς νεκρούς των· οἱ βράχοι, οἱ λόγγοι, αἱ φάραγγες, οἱ στενούραις, τά σπήλαια, οἱ κρημνοί. Ἀπό αὐτά ὅλα θέλουν εὔγει οἱ σεβάσμιοι καί εὐλαβείας ἄξιοι ἄνδρες διά τήν ἀρετήν των· οἱ Ἀντώνιοι, οἱ Εὐθύμιοι, οἱ Παχώμιοι, οἱ Θεόδωροι, οἱ Παφνούτιοι, οἱ Μακάριοι, οἱ Θεοδόσιοι. Θεώρησε τώρα ἐκεῖνα τά σεμνοπρεπῆ σώματα κατεξηραμμένα, μέσα εἰς ἐκείνην τήν ἀναχώρησιν τῆς ἐρήμου, καταστεγνωμένα ἀπό τόν ἥλιον, τρεφόμενα μέ ὀλίγα φοινίκια καί νερόν, ἀδύνατα ἀπό τήν κατάνυξιν, σκληρόδερμα διά τά τρίχινα ὑποκάμισα.
Τώρα πλέον δέν φαίνεται καμμία ξηρότης ποσῶς εἰς τάς σιαγόνας των, καμμία ὠχρότης εἰς τήν ὄψιν των, καμμία σταλαγματιά δακρύων εἰς τούς ὀφθαλμούς των. Ποῦ εἶναι τώρα ἡ πέτρα σου, Ἱερώνυμε, μέ τήν ὁποίαν καθημέραν ἐκτύπας τά στήθη σου; Ποῦ εἶναι τώρα, Παῦλε, τό ψιάθινόν σου ὑποκάμισον; Ποῦ, Ἰωάννη, ἡ τριχίνη σου ζώνη; Ποῦ, Ἱλαρίων, τό τρίχινόν σου σακκί; Ποῦ, Ἀρσένιε, τό πανίον, ὅπου ἐσπόγγιζες τά ἀείρροα δάκρυα τῶν ὀφθαλμῶν σου; Ἰδέτε τώρα, πόση γαληνότης εἶναι εἰς τό μέτωπον! Πόση χαρωπότης εἰς τό πρόσωπον! Πόση θαυμαστή εὐπρέπεια εἰς ὅλα τά μέλη! Τώρα ἐκεῖνα τά σώματα εἶναι εὐγενέστατα, ἐστολισμένα μέ τέσσαρας ἐξαιρέτους χάριτας, λαμπρότητος δηλαδή, ἐλαφρότητος, λεπτότητος καί ἀπαθείας.
Κάθε λοιπόν σῶμα Δικαίου θέλει ἀστράπτει μέ ἄμετρον ἀκτινοβολίαν, ὡσάν τόν αἰσθητόν ἥλιον. Καί μαρτυρεῖ τοῦτο αὐτός ὁ Δεσπότης Χριστός (Ματθ. ιγ’, 43). «Τότε οἱ Δίκαιοι ἐκλάμψουσιν ὡς ὁ ἥλιος ἐν τῇ Βασιλείᾳ τοῦ Πατρός αὐτῶν». Θαυμασιωτάτη θέλει εἶναι ἡ ἐλαφρότης καί εὐκινησία εἰς τά σώματα αὐτῶν τῶν Δικαίων· τόσον ὥστε νά μεταφέρωνται εἰς κάθε μέρος τοῦ κόσμου κατά τήν θέλησίν των, μέ τό νά μή προξενῇ εἰς αὐτά ἀργοπορίαν καμμία βαρύτης. Ὡς καί ὁ σοφός Σολομών μέ τάς σπίθας τῆς φλογός παρομοιάζει τούς Δικαίους· «ὡς σπινθῆρες ἐν καλάμῃ διαδραμοῦνται»· αἱ ὁποῖαι σπίθαι, ὅταν ρίπτωνται ἀπό τόν ἄνεμον, πανταχοῦ σκορπίζονται μέ πολλήν εὐκολίαν.
Θέλουν δέ ἔχει τῶν μακαρίων ἐκείνων τά σώματα καί ὑπερβολικήν λεπτότητα· τόσον, ὥστε μέ κάθε εὐκολίαν καί χωρίς κανένα ἐμπόδιον νά διαπεροῦν διά μέσου τῶν λοιπῶν σωμάτων· σῶμα διά σώματος, ὑπέρ φύσιν, καθώς καί τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν τό Σῶμα μετά τήν Ἀνάστασιν. Ἀφ’ οὗ δηλαδή μέ τήν μακαριωτάτην ἐκείνην ἐδοξάσθη ζωήν, διεπέρασεν ἐκεῖνον τόν μέγιστον λίθον, ὅπου ἐπέκειτο ἐπάνω τοῦ μνήματος, χωρίς πουθενά νά τόν σχίσῃ· εἰσῆλθεν εἰς τόν οἶκον ὀπού ἦσαν οἱ μαθηταί κεκλεισμένοι χωρίς νά ἐμποδισθῇ ἀπό τάς κλειδωνίας, ὡσάν πνεῦμα λεπτότατον, τό ὁποῖον οὔτε ἀπό τοίχους κρατεῖται, οὔτε ἀπό θύρας ἐμποδίζεται. Τελευταῖον, ἐκεῖνα τά σώματα δέν θέλουν εἶναι εἰς κανένα πάθος ὁλοτελῶς ὑποκείμενα. Ταύτας τάς τέσσαρας χάριτας τοῦ δεδοξασμένου σώματος τῶν Δικαίων τάς συμπεραίνουν οἱ Θεολόγοι τῆς Ἐκκλησίας μας ἀπό τά λόγια ἐκεῖνα τοῦ θείου Παύλου, «σπείρεται ἐν φθορᾷ, ἐγείρεται ἐν ἀφθαρσίᾳ». Ἰδού ἡ χάρις τῆς ἀπαθείας· «σπείρεται ἐν ἀτιμίᾳ, ἐγείρεται ἐν δόξῃ». Ἰδού ἡ χάρις τῆς λαμπρότητος· «σπείρεται ἐν ἀσθενείᾳ, ἐγείρεται ἐν δυνάμει». Ἰδού τό χάρισμα τῆς κουφότητος· «σπείρεται σῶμα ψυχικόν, ἐγείρεται σῶμα πνευματικόν» (Α’ Κορινθ. ις’, 34). Ἰδού καί ἡ τῆς λεπτότητος χάρις.
Ἐν τῷ μεταξύ ὅμως, ὀποῦ ἡμεῖς ἐνταῦθα στολίζομεν μέ ἐγκωμιαστικούς λόγους τῶν Δικαίων τά σώματα, ἄς στρέψωμεν τά ὄμματα πρός τό ἄλλο μέρος, καί θέλομεν ἰδεῖ τάς ψυχάς αὐτῶν τῶν Δικαίων, ὅτι μέ πολλήν ὀξυκίνητον ὀγληγορότητα καταπετῶσιν ἀπό τούς οὐρανούς καί ἔρχονται εἰς τούς τάφους αὐτῶν, καί εἰς τά σώματά των. Παντοδύναμε Κύριε! ὁποία συναπάντησις θέλει γίνει ἐδῶ, τῆς ψυχῆς οὐρανόθεν ἐρχομένης, καί τοῦ σώματος ἐκ τοῦ τάφου ἀνισταμένου! Μέ τί λογῆς χαρούμενα ὄμματα θέλει ἀτενίσει τό σῶμα πρός τήν μακαρίαν ψυχήν! Ποίου εἴδους συνομιλίαι θέλουν γίνει μεταξύ τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος! Πόσα γλυκοφιλήματα! Πόσον θερμά ἐναγκαλίσματα!
Ἀκούσατε τήν ἑορταστικήν ὁμιλίαν, ὅπου τότε θέλει ὁμιλήσει ἡ ψυχή πρός τό σῶμα. Ἀκούσατε εἰς τό Ἆσμα τῶν ἀσμάτων τόν χαιρετισμόν, ὅπου κάμνει αὐτή εἰς τήν σάρκα της (Κεφ. α’, 11). Χαίροις, ἀδελφή μου· ἀνάστα, ἐλθέ ἡ πλησίον μου, καλή περιστερά μου, ὅτι ἰδού, ὁ χειμών παρῆλθεν, ὁ ὑετός ἀπῆλθεν, ἐπορεύθη ἑαυτῷ. Ἤτοι, ἐλθέ, ἡ σύντροφός μου σάρκα ἀπό τόν τάφον, καί ἄς ἑνωθῶμεν πρός ἀλλήλας ὡσάν ἀδελφός μέ ἀδελφήν, καί ὡς νυμφίος μέ νύμφην· ἰδού, ὁ χειμών ἐτελείωσεν, αἱ ζάλαι καί αἱ ταραχαί τοῦ κόσμου ἐτελειώθησαν· τά ἀγαθά τῶν οὐρανῶν ἑτοιμάζονται. Χαῖρε λοιπόν, ἀδελφή μου σύνοικε. Τώρα ὁ Θεός ἐτελείωσε τόν πολυχρόνιον πόθον, ὅπου εἶχον εἰς ἀντάμωσίν σου. Ἐχάθησαν τά πάθη, ἠφανίσθη ὁ θάνατος, ἐφάνη ἡ ζωή, ἡ χαρά, ἡ Ἀνάστασις, ἡ ἀφθαρσία καί ἡ ἀνάπαυσις. Ποῦ τόσους χρόνους ἐκρύπτεσο; Ποῦ τόσους χρόνους κατῴκεις; Ἀλλ’, ὦ Θεέ, πῶς αὐτό μου τό σῶμα ἐκείτετο ἐρριμμένον εἰς τόν σωρόν τῶν ἀψύχων ὀστέων, ἐγώ δέ ἐπεριτριγύριζον μέσα εἰς τόν Παράδεισον, μερικῶς ἀπολαύουσα τά κάλλη του, δι’ ὀλίγην μου μισθαποδοσίαν!
Ἔλα λοιπόν, σύ τε καί ἐγώ νά ἀπολαύσωμεν τελείους τούς μισθούς· ἐπειδή καί σύ ἐστάθης συνοδοιπόρος εἰς τούς δρόμους, καί συνεργός εἰς τούς κόπους. Σύ τάς ὕβρεις καί ἀτιμίας μετ’ ἐμοῦ ὑπέφερες διά Χριστόν· τήν σκληραγωγίαν τῆς νηστείας, τῆς ἀγρυπνίας, τόν σταυρόν τῆς μετανοίας, τήν ἔνδειαν τῆς τροφῆς, τήν ὑστέρησιν τῶν ἀναγκαίων, ὅλα προθύμως ἐβάστασες μετ’ ἐμοῦ. Πόσας φοράς εὔγαλες ἀπό τό στόμα σου τόν ἄρτον, διά νά θρέψῃς τόν πτωχόν! Ποσάκις εγύμνωσες τόν ἑαυτόν σου, διά νά ἐνδύσῃς τόν πένητα! Ποσάκις ἄφησες τά ὑποστατικά σου, καί τά ὑπάρχοντά σου, τόν πλοῦτον καί τήν τιμήν σου, διά νά μή χαλάσῃς τήν εἰρήνην μέ τούς γειτόνους σου! Δίκαιον εἶναι λοιπόν· ὥστε, ὅσα μετ’ ἐμοῦ ἐν δάκρυσιν ἔσπειρες, τώρα μετ’ ἐμοῦ ἐν ἀγαλλιάσει νά θερίσῃς· καί εἰς ὅσα ἔγινες μετ’ ἐμοῦ συνεργός τῆς κακοπαθείας μου, νά γένῃς εἰς αὐτά συμμέτοχος καί τῆς δόξης μου· ἀνάστηθι ἀπό τόν κονιορτόν, καί ἑνώσου μετ’ ἐμοῦ, καί περιπάτει ὁμοῦ, διά νά συμμεθέξωμεν εἰς τάς ἀνταμοιβάς τῶν πόνων. Ἄς μεταβῶμεν ἀγαλλιώμενοι ἐν χαρᾷ πρός τό δεξιόν μέρος τοῦ Κριτοῦ μετά τῶν λοιπῶν Δικαίων, διά νά ἀπολαύσωμεν σήμερον τήν ἀθάνατον, τήν ἀνεκλάλητον, τήν αἰώνιον καί οὐράνιον δόξαν.
Τότε λοιπόν, ἡ μέν ψυχή τό σῶμα, τό δέ σῶμα τήν ψυχήν ἀμοιβαίως φιλικώτατα θέλουν ἐναγκαλισθῆ, καί μέ ἄλυτον καί δεδοξασμένον δεσμόν θέλουν ἑνωθῆ μετ’ ἀλλήλων εἰς αἰῶνα τόν ἅπαντα· καί ἐπάνω εἰς μίαν ῥοπήν ὀφθαλμοῦ θέλουν στολισθῆ μέ ἐκείνας τάς τέσσαρας λαμπράς χάριτας, ὀποῦ προείπομεν. Τότε ἡ ψυχή θέλει εἴπει εἰς τήν σάρκα τά θεῖα λόγια τοῦ Ἄσματος· «Ἰδού εἶ καλή, ἡ πλησίον μου. Ἰδού εἶ καλή». Ἡ δέ σάρξ θέλει ἀνταποκριθῆ εἰς τόν νοῦν· «Ἰδού εἶ καλός ὁ ἀγαπητός μου· εἶ καλός· καί πάνυ ὡραῖος».
Ἀλλ’ ἀφέντες τούς Δικαίους, ἄς μεταβῶμεν ἀπό τούτων εἰς τούς ἁμαρτωλούς, καί ἄς γυρίσωμεν τά ὄμματα εἰς τά πανάθλια ἐκεῖνα σώματα. Ὢ πόσον θέλουν εἶναι ἀνόμοια εἰς τά ἰδιότητας τῶν ταλαιπώρων αὐτῶν τά σώματα ἀπό τά σώματα τῶν Δικαίων. Ἐπειδή, ἀντί τῆς λαμπρότητος, θέλουν ἐνδυθῆ σκότος βαθύτατον· τό ὁποῖον θέλει ἔχει ἀναλογίαν μέ τό ἐξώτερον σκότος τοῦ Ἅδου, εἰς τό ὁποῖον μέλλουσι νά ῥιφθῶσι, καί μέ τόν ἐσωτερικόν ζόφον τῆς ἁμαρτίας μέσα εἰς τόν ὁποῖον ἐν τῷ Κόσμῳ ἔζησαν. Καί, καθώς ἡ λάμψις τῶν μακαρίων σωμάτων ἦτο μέ ὑπερθαύμαστον κάλλος συντροφιασμένη, οὕτως ἐξ ἐναντίας καί τῶν ἁμαρτωλῶν τά σώματα θέλουν ἔχει ἀπαισίαν καί σιχαμεράν τινα ἀσχημίαν· καί ἀντί τῆς κουφότητος τῶν Δικαίων, αὐτά τῶν ἁμαρτωλῶν τά σώματα θέλουν εἶναι βαρύτατα καί δυσκίνητα· καί περισσότερον, ὅσα ἡ ἀμέλεια καί ἡ ἀκηδία τά ἔκαμνεν ἐν τῇ ζωῇ βαρετά καί ἀπρόθυμα, εἰς τό νά ἀκολουθῶσι τά θεϊκά παραγγέλματα.
Αὐτά τά ἴδια σώματα τῶν ἁμαρτωλῶν, ἀγκαλά καί θέλουν εἶναι ἀθάνατα καί ἀδιάλυτα, καθώς καί τῶν Δικαίων, καί κατά τοῦτον τόν τρόπον ἀπαθῆ, μ’ ὅλον τοῦτο θέλουν εἶναι δεκτικά, μέ παράδοξον τρόπον, παντοίου πάθους, πόνου καί θλίψεως. Ἀλλά τό ἀθάνατον τοῦτο θέλουσιν ἔχει, διά νά μένωσιν αἰωνίως βασανιζόμενα. Καί ἐπειδή μέ ὅλα τά μέλη τοῦ σώματος αὐτῶν ἐδούλευσαν ἀντιθέτως εἰς τήν ἁμαρτίαν, διά τοῦτο δέν θέλουσι δοκιμάζει εἰς ἕνα μέλος τοῦ σώματός των τόν πόνον καί τήν θλῖψιν οὔτε θέλει παύει ὁ ἕνας πόνος καί νά ἀρχίζῃ ὁ ἄλλος, ἀλλά εἰς ὅλα τά μέλη, ὁμοῦ καί ἐν ταὐτῷ θέλουν βασανίζεσθαι. Ἀλλά καί οὔτε θέλει ὀλιγοστεύει ὁ πόνος κἄν μίαν στιγμήν ἀπό ἐκείνην τήν δριμύτητα καί ὀξύτητα πρός βραχυτάτην καί ὀλιγίστην ἐκείνων ἄνεσιν, ἀλλά κατά πάντα τά μέλη, εἰς ὅλας τάς στιγμάς τοῦ αἰῶνος, μέ ἄμετρον ὀδύνην καί πόνον θέλουν κολάζεσθαι.
Ὦ παντάλανε ἄνθρωπε, σύ, ὀποῦ ἑνός καί μόνου ὀδόντος σου μικρότατον πόνον δέν δύνασαι νά βαστάσῃς, τί θέλεις κάμει ἀνίσως (ὅ μή γένοιτο, Χριστέ Βασιλεῦ)! καί ἤθελες κατατεθῆ καί ἀριθμηθῆ μέ ἐκεῖνο τό πλῆθος τῶν κολαζομένων καί ἀπολεσμένων; Μετά τοῦ πλήθους ἐκείνου τῶν ὁποίων μετά τήν τρομεράν, ὅμως δικαίαν, ἐκείνην θεϊκήν ἀπόφασιν καί κατάραν, ὅλοι οἱ ὀδόντες, τά κόκκαλα ὅλα, αἱ φλέβες ὅλαι, αἱ ἀρτηρίαι, τά νεῦρα καί αἱ κλειδώσεις ὅλαι τῶν χειρῶν καί τῶν ποδῶν οἱ δάκτυλοι καί ἁρμοί, τά σπλάγχνα καί ἁπαξάπαντα τά ἐντόσθια θέλουν πονεῖ ὑπέρ πάνταπόνον· θέλουν ὀδυνῶνται ὑπέρ πᾶσαν ὀδύνην· θέλουν ἀλγεῖ ὑπέρ πᾶν ἄλγος.
Καί λοιπόν, θέλουν εἶναι ἐκεῖνα τά μιαρά σώματα τῶν ἁμαρτωλῶν ὡσάν σιχαμερά τέρατα καί ἐλεεινά θεάματα· κατάξηρα, ὠχρά, κίτρινα, μαυρισμένα καί δυσωδέστατα. Πλήν, ἄς ἴδωμεν μέ τί λογῆς τρόπον καί αὐτά θέλουν ἀναστηθῆ. Ἀνοίγεται εἰς τήν Βαβυλῶνα τό μαρμάρινον ἐκεῖνο θαυμαστόν μνημεῖον· ἀναπηδᾷ ἀπό αὐτοῦ ὁ Ἀλέξανδρος, ὅστις ἕνα καιρόν μέ ἦτο μέγας καί εὐδαιμονέστατος, ἤδη δέ πτωχότατος καί ἀχρειέστατος. Ζητεῖ τόν ὑψαύχενά του βουκεφάλαν, τόν στέφανόν του, τό σκῆπτρον, τούς ἄρχοντάς του· καί μή βλέπων τίποτε ἔμπροσθέν του, ἀρχίζει νά χάνῃ τό λογικόν του ἀπό τήν λύπην του, καί δέν κοιτάζει ἄλλο παρά τό μνῆμα του. Σηκώνεται ὁ Ξέρξης εἰς τήν Ἑλλάδα· στοχάζεται ἀπό ὅλα τά μέρη νά ἴδῃ· ποῦ εἶναι τά στρατεύματά του, ποῦ τό ἱππικόν του, τό πεζικόν του, καί δέν βλέπει ἄλλο τίποτε, παρά τόν ἑαυτόν του μονώτατον. Ἐξέρχεται ἀπό τόν τάφον ὁ τρυφηλός πλούσιος, ἐρωτᾷ διά τήν τράπεζάν του, ζητεῖ τόν βύσσον, τήν πορφύραν καί τά χρυσοκέντητά του ὑποδήματα· εὑρίσκει τόν ἑαυτόν του γεγυμνωμένον. Προβάλλει ἐκ τοῦ νήματος ἡ ἀνευλαβής Ἰεζάβελ, ἀναζητεῖ τόν καθρέπτην της, καλεῖ τάς ὑπηρετρίας της νά τῆς φέρουν τόν κεφαλόδεσμόν της ἤ τό σαρίκι της, τά στολίδια της καί τάς μουσκεμένας ἀλοιφάς της, ἀλλ’ ἀπ’ αὐτά δέν εὑρίσκει τίποτε.
Τότε δή τότε ἀνίσταται ὁ αὐτοκράτωρ χωρίς διάδημα· ὁ βασιλεύς χωρίς σκῆπτρον· ὁ ἄρχων χωρίς πορφύραν· ὁ κριτής χωρίς θρόνον· χωρίς ζώνην ὁ στρατιώτης· χωρίς τρίβωνα ὁ φιλόσοφος· ὁ Πατριάρχης χωρίς μίτραν· ὁ Μητροπολίτης χωρίς ὠμοφόριον· ὁ Ἐπίσκοπος, ὁ Ἡγούμενος χωρίς ράβδον, καί ὁ Ἱερεύς χωρίς φελώνιον. Ὅλοι γυμνοί, ὅλοι ὑστερημένοι ἀπό τά παράσημά των. Ἀλλ’ ἐν ὅσῳ στέκονται ἐκεῖνα τά μιαρώτατα σώματα ἐπάνω εἰς τά μνήματα, ἰδού καί ἐξέρχονται ἀπό τόν ζοφωδέστατον Ἅδην, ἀπό τόν σκοτεινότατον λάκκον τῶν καταχθονίων, ἀπό τό κέντρον τῆς γῆς, ἐκεῖναι αἱ κατηραμέναι ψυχαί των, αἱ ὁποῖαι ἕως νά πλησιάσωσι τά σώματά των (οἴμοι, Χριστέ!) μέ τί λογῆς ὄμματα θέλουσι τά ἴδει! Πόσον σπαραξικάρδιος θρηνῳδία θέλει συγκροτηθῆ ἀπό αὐτάς; Τί εἴδους ὀδυρμοί, μυρολογιστικοί λόγοι καί πικρότατοι ὀνειδισμοί θέλουν ἐκφωνηθῆ!
Πόσον βαρέως θέλουσι στέρξει στανικῶς των τήν ἕνωσιν! Μέ πόσας κατάρας θέλουν τά βλασφημήσει καί θέλει εἴπει κάθε ψυχή εἰς τό ἰδικόν της σῶμα! Ὢ, δυστυχέστατον σῶμα μου, σύ εἶσαι τό τέλος καί ἡ ἀρχή τῆς ἰδικῆς μου συμφορᾶς· ὤ, πλέον ὄχι σύντροφέ μου, ἀλλά διῶκτα μου, ὄχι συμβοηθέ μου, ἀλλά ἐχθρέ βλαβερώτατε! Δέν θέλεις πλέον μοῦ εἶσαι κατοικία, ἀλλά φυλακή στεναχωρημένη! Ὢ, πανάθλιον σῶμα πόσον ἀκριβά τώρα πληρώνω τάς προσωρινάς σου ἐκείνας ἡδονάς! ὤ, βρωμερόν σαρκίον, ἤ νά εἰπῶ καλλίτερα ἀκάθαρτον σαρκίον, βλέπε τώρα πόσας τιμωρίας μοῦ ἐθησαύρισες μέ τάς ἀπάτας σου! Σύ εἶσαι ἐκείνη ἡ σάρξ, χάριν τῆς ὁποίας εἰς τόσα ξεφαντώματα καί μέθας ψυχοβλαβεῖς ἐξώδευσα τόν καιρόν μου. Σύ εἶσαι ἐκείνη, διά τήν ὁποίαν τόσας ἀσωτείας, ἀκολασίας καί ἱεροσυλίας, ἀλλοίμονον, ἔπραξα! Διά σέ, τό κοπροβρωμισμένον καί βδελυρώτατον σῶμα, ἔχασα ἡ ταλαίπωρος τήν οὐράνιον Βασιλείαν! Διά σέ, τό ἄτιμον καί σεσαθρωμένον κομμάτι, ἐστερήθην ἐκείνην τήν ἀτελεύτητον ζωήν, τήν ὁποίαν ἡτοίμασεν ὁ Θεός ἀπό καταβολῆς κόσμου.
Ὢ, σῶμα δυσῶδες καί ἄθλιον, διά τό ὁποῖον ἐγώ καί εἰς τήν γῆν μυρίας ὀδύνας καί λύπας ὑπέφερον· ὅθεν καί δι’ ὅλα αὐτά, ἐγώ μέν ἕως τώρα ἐτηκόμην μόνη εἰς τά σκότη τοῦ Ἅδου, σύ δέ πάλιν μόνον κατακεχωσμένον εἰς τούς βρωμισμένους τάφους Καιρός λοιπόν τώρα καί σύ καί ἐγώ νά δοκιμάσωμεν τάς βαρείας καί φοβεράς βασάνους, ἐπειδή καί σύ ἐστάθης συνεργός, ἤ νά εἰπῶ καί πρωταίτιον εἰς τήν ἁμαρτίαν. Ὢ, χιλιάκις καί μυριάκις κατηραμένον σῶμα, διατί μέ συναπαντᾷς; Διατί βιάζεσαι νά ἑνωθῇς μετ’ ἐμοῦ; Διατί κάλλιον δέν ἐκρύπτεσο κατακείμενον αἰωνίως εἰς τόν δυσωδέστατον λάκκον τοῦ τάφου; Ὢ, σύ μέν ἀνοσιώτατον, ἐγώ δέ δυστυχεστάτη, ὅπου πάλιν ἑνώνομαι μετά σοῦ, διά νά δοκιμάσω φρικώδεις τιμωρίας!
Ἀλλά πλησίασε μιαρόν, δυσσεβές, πανάθλιον καί δυστυχισμένον σῶμα, εἰς τό νά ἑνωθῶμεν· διότι τώρα καιρός εἶναι νά παρουσιασθῶμεν ἔμπροσθεν τοῦ φοβερωτάτου Κριτοῦ μετά τῶν ἄλλων ἁμαρτωλῶν, καί νά βαλθῶμεν εἰς τό ἀριστερόν αὐτοῦ μέρος, διά νά ἀκούσωμεν τήν ἀπευκταίαν ἐκείνην φωνήν, καί νά αἰσθανθῶμεν ἐκείνην τήν φοβεράν ἀπόφασιν, τήν γέμουσαν κατάρας, ὀργῆς καί ἀγανακτήσεως! Ὦ, κολαστήριον τοῦ Ἅδου, δαίμονες· ὦ ταρτάρια πνεύματα, διατί ἀργοπορεῖτε καί δέν μᾶς διασπᾶτε μέ τάς τυραννίας σας; Διατί καί εἰς τό μηδέν δέν μᾶς ἀφανίζετε; Ὦ ἡμέρα ὀλεθρία καί κατηραμένη, ὁπόταν μέ εἶδεν ὁ ἥλιος! Μυριάδας φοράς μοῦ ἦτο κάλλιον νά μή ἐγεννώμην, διά νά μή βασανίζωμαι τώρα ὄχι μόνον δριμύτατα, ἀλλά καί ἀκατάπαυστα.
Ταῦτα καί ἄλλα παρόμοια θέλει ἐκφωνήσει ἡ παναθλία ψυχή κατά τῆς σαρκός μέ λυσσώδη μανίαν καί ὀργήν ἀνεκδιήγητον· ἡ ψυχή αὐτή ἡ ὁποία, ὁπόταν ὁμοῦ μέ αὐτήν τήν σάρκα συνανεστρέφετο καί συνέζη εἰς τήν γῆν, τήν ἐλάτρευεν ὡς θεόν, καί ᾐσχύνετο νά πληρώνῃ ὅλας τάς ὀρέξεις της, καί νά παραβαίνῃ ἀδιάντροπα τόν Νόμον τοῦ Θεοῦ, καί νά καταπατῇ ἀνόσια τάς ἐντολάς Του. Ὢ, πόσον βίαιον καί σατανικόν θέλει εἶναι τότε εἰς τήν ψυχήν τό νά ἑνωθῇ μέ τό σῶμα ἐκεῖνο τό μιαρόν, καί βρωμερόν καί πανάσχημον! Εἰς τόν καιρόν ἐκεῖνον δέ παρευθύς τό μέν ἄθλιον σῶμα θέλει ἀρχίσει νά τρίξῃ ἐλεεινῶς τούς ὀδόντας του, ἡ δέ ταλαίπωρος ψυχή, μέ θρηνώδη μυρολογίσματα, καί ὀδυνηρά κλαυσίματα, νά γεμίζῃ ὅλον τόν πέριξ ἀέρα· ἐπειδή, τόσον τό σῶμα ὅσον καί ἡ ψυχή θέλουν ἀπορφανισθῆ ἀπό κάθε εἶδος παρηγορίας ὅλων τῶν κτισμάτων, καθώς γράφει καί ὁ θεῖος Χρυσόστομος.
«Ἐκεῖ δέν εἶναι καμμία δύναμις ἱκανή νά ἀντισταθῇ, οὔτε τρόπος μετανοίας, οὔτε καιρός δικαιολογίας, οὔτε τόπος φυγῆς, οὔτε δύναμις εἰς τό νά κρυφθῇ τις, οὔτε ἀσφάλεια εἰς τό νά παρρησιασθῇ, οὔτε ὠφέλεια ἱκανοποιήσεως (Γαλ. ς’, 7). Στενά πάντοθεν, καί δέν μένει ἐκεῖ ἄλλο τίποτε, παρά θρῆνος· διότι οὔτε ὁ πλοῦτος χρησιμεύει εἰς πλουσίους, οὔτε τά τέκνα εἰς τούς γονεῖς, οὔτε οἱ Ἄγγελοι ποσῶς θέλουν μεσιτεύσει διά τούς ἀνθρώπους».
Τῷ δέ Θεῷ πρέπει δόξα, κράτος τιμή καί προσκύνησις νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.
ΠΗΓΗ: «ΘΥΡΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ». Ἀπό τό βιβλίον «ΠΑΤΕΡΙΚΟΝ ΘΗΣΑΥΡΙΣΜΑ», τοῦ Γέροντος Χρύσανθου Σκουρτανιώτου Μοναχοῦ, τοῦ αὐταδέλφου αὐτοῦ Γερασίμου Ἱερομονάχου καί τῆς Συνοδείας αὐτοῦ. ΚΕΡΑΣΙΑ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ 1974 (Σελ. 72).
Οἱ Εἰκόνα τοῦ κειμένου ἔχει τεθεῖ ἀπό τόν συντάκτη τῆς ἀνάρτησης.
