Τί νά ζητοῦμε;

            Σύντομο κήρυγμα ἐπί τῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς Ε’ ΝΗΣΤΕΙΩΝ ἢ Ἁγίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας (Μᾶρκ. 10, 32 – 45), ἀπό τό βιβλίο τοῦ μακαριστοῦ Ἐπισκόπου Αὐγουστίνου Ν. Καντιώτου: «ΚΥΡΙΑΚΗ». (σελ. 376).

«Ὁ δέ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· Οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε» (Μᾶρκ. 10, 38).

            Σήμερα, ἀγαπητοί, σήμερα εἶνε ἡ Πέμπτη Κυριακή τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Μιά ‘βδομάδα μένει ἀκόμη γιά νά φθάσουμε στήν πιό ἱερή καί συγκινητική ἑβδομάδα ὅλου τοῦ ἔτους, πού ὀνομάζεται γιά τό λόγο αὐτό Μεγάλη Ἑβδομάς. Τό Εὐαγγέλιο τῆς σημερινῆς Κυριακῆς μᾶς προετοιμάζει ψυχικῶς. Μᾶς διηγεῖται, ὅτι ὁ Χριστός λίγες μέρες πρίν ἀπό τά σεπτά του πάθη πῆρε τούς δώδεκα μαθητάς του ἰδιαιτέρως, πῆγε σ’ ἕνα ἐρημικό μέρος, κ’ ἐκεῖ, μακριά ἀπό τούς ἄλλους ἀνθρώπους, ἄρχισε νά τούς λέῃ ὅσα ἐπρόκειτο νά πάθῃ.

* * *

            Πολύ συγκινητικά εἶνε τά λόγια τοῦ Χριστοῦ. Σάν νά τόν ἀκοῦμε νά μιλάῃ καί σ’ ἐμᾶς καί νά λέῃ· «Ἀνεβαίνομεν εἰς τά Ἱεροσόλυμα. Ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου – ἔτσι ὠνόμαζε τόν ἑαυτό του ὁ Χριστός – θά παραδοθῇ στούς ἀρχιερεῖς καί τούς γραμματεῖς. Αὐτοί θά τόν κρίνουν καί θά τόν καταδικάσουν σέ θάνατο». Καί ἐπειδή ἡ ἀπόφασί τους αὐτή δέν θά μπορῇ νά ἐκτελεσθῇ χωρίς τήν ἔγκρισι τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας, «ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου – συνεχίζει ὁ Χριστός – θά παραδοθῇ ἀπό τούς ἀρχιερεῖς στά ἔθνη», στούς εἰδωλολάτρες Ῥωμαίους, πού πολιτικῶς ἐξουσίαζαν τήν Ἰουδαία. «Αὐτοί θά τόν ἐμπαίξουν, θά τόν χτυπήσουν μέ βούρδουλα, θά τόν φτύσουν στό πρόσωπο, καί τέλος θά τόν θανατώσουν, θά τόν σταυρώσουν. Τήν Τρίτη ὅμως ἡμέρα ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου θά ἀναστηθῇ». Οἱ μαθηταί, ἀκούγοντας τά προφητικά αὐτά λόγια τοῦ Χριστοῦ, θά ἔπρεπε νά συγκινηθοῦν γιά ὅσα ἐπρόκειτο νά πάθῃ ὁ Διδάσκαλός τους. Ἀλλά περίεργο πρᾶγμα! Κανένας τους δέν συγκινεῖται. Οἱ μαθηταί δέν μποροῦν νά φανταστοῦν, ὅτι ὁ Χριστός, πού ἔκανε θαύματα καί εἶχε τέτοια δύναμι, πού καί ἡ ἀγριεμένη θάλασσα στό λόγο του ὑπάκουσε, θά ἦταν δυνατόν νά φανῇ τόσο ἀδύνατος, ὥστε νά τόν περιπαίζουν ὅλοι. Τό μυαλό τους ἔδιωχνε κάθε τέτοια σκέψι σάν ταπεινωτική καί ἐξευτελιστική γιά τό μεγαλεῖο τοῦ Χριστοῦ.

            Ὁ Χριστός νά πάθῃ καί νά σταυρωθῆ; Ἀδύνατον. Οἱ μαθηταί ἄλλα πράγματα φαντάζονταν. Φαντάζονταν κοσμικά μεγαλεῖα. Φαντάζονταν, ὅτι μέ δύναμι μεγάλη θά ἔκανε νέα θαύματα. Θά νικοῦσε τούς ἐχθρούς του ὅλους καί θά γκρέμιζε ἀπό τήν ἐξουσία τούς Ῥωμαίους κατακτητάς καί θ’ ἀνακηρυσσόταν βασιλιᾶς, κι ὁ σκλαβωμένος λαός θά ἔβλεπε μέρες λευτεριᾶς πιό λαμπρές ἀπ’ ὅ,τι εἶδαν οἱ προγονοί τους, ὅταν βασιλεῖς ἦταν ὁ Δαυΐδ καί ὁ Σολομῶν. Ὤ, πόσο ἔνδοξοι καί εὐτυχισμένοι θά ἦταν τότε οἱ μαθηταί κοντά στό Χριστό!…

* * *

            Ἔτσι φαντάζονταν τό Χριστό οἱ μαθηταί. Δύο μάλιστα μαθηταί τοῦ Χριστοῦ, τά δύο ἀδέρφια, ὁ Ἰωάννης καί ὁ Ἰάκωβος, ἦταν τόσο βέβαιοι πῶς ὁ Χριστός θά ‘παιρνε στά χέρια του τήν κρατική ἐξουσία καί θά γινόταν βασιλιᾶς, ὥστε ἤθελαν ἀπό τώρα νά ἐξασφαλίσουν τίς καλύτερες θέσεις κοντά στό νέο βασιλιᾶ. Βάζουν λοιπόν τή μητέρα τους νά παρακαλέσῃ τό Χριστό γιά τό σκοπό αὐτό. Κι ὄχι μόνο βάζουν τή μητέρα τους γιά νά μεσιτεύσῃ, ἀλλά κι αὐτοί οἱ ἴδιοι πλησιάζουν τό Χριστό καί τόν παρακαλοῦν, ὅταν γίνῃ βασιλιᾶς, νά τούς δώσῃ τίς πρῶτες θέσεις. Νά βάλῃ τόν ἕνα στά δεξιά καί τόν ἄλλο στά ἀριστερά. Ζητᾶνε, δηλαδή, ἀπό τό Χριστό νά τούς δώσῃ τά πρῶτα ὑπουργεῖα· νά εἶνε πρῶτοι στό βασίλειο τοῦ Χριστοῦ, ὑπουργοί καί πρωθυπουργοί!

            Πόση μεγάλη ἦταν ἡ πλάνη τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ! Εἶνε βασιλιᾶς ὁ Χριστός. Ναί. Ἀλλά τί βασιλιᾶς! Πολύ διαφορετικός ἀπό τούς βασιλιᾶδες τοῦ κόσμου. Θρόνος του ὁ σταυρός. Δεξιά καί ἀριστερά του δύο λῃσταί. Ὅ ἕνας τόν βλαστημάει· ὁ ἄλλος τόν ὑμνεῖ καί τόν δοξάζει… Καί ὁ Χριστός, βλέποντας πόσο μακριά ἦταν οἱ μαθηταί του ἀπό τήν πραγματικότητα, τούς λέει· «Οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε» (Μᾶρκ. 10, 38). Δέν ξέρετε τί ζητᾶτε. Ζητᾶτε κοσμικά ἀξιώματα, ζητᾶτε τιμές καί δόξες καί ἐπίγεια ἀγαθά, τή στιγμή πού ἐγώ, ὁ «Υἱός τοῦ ἀνθρώπου», γυμνός ἀπό κάθε τιμή τῶν ἀνθρώπων, ἄτιμος καί περιφρονημένος, ἑτοιμάζομαι νά πιῶ τό πιό πικρό ποτήρι, τό ποτήριο τοῦ σταυρικοῦ θανάτου. «Οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε»

* * *

            Ἀλλά αὐτό τό «Οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε», πού εἶπε ὁ Χριστός στούς δύο μαθητάς του, πόσες φορές δέν ταιριάζει νά εἰπωθῇ καί γιά μᾶς τούς σημερινούς χριστιανούς! Γιατί κ’ ἐμεῖς σάν τούς μαθητάς τοῦ Χριστοῦ σκεπτόμαστε καί ζητᾶμε ἀπό τό Χριστό πράγματα πού δέν εἶνε γιά τό πνευματικό μας συμφέρον, δέν εἶνε γιά τήν ψυχική μας σωτηρία. Θά εἶνε ἡ καταστροφή μας αὐτά πού ζητᾶμε. Καί ὁ Χριστός, πού ξέρει ποιό εἶνε ἐκεῖνο πού μᾶς ὠφελεῖ καί ποιό εἶνε ἐκεῖνο πού μᾶς βλάπτει, στίς ἐπίμονες παρακλήσεις μας, στίς προσευχές καί τίς δεήσεις μας, ἀπαντᾷ· «Οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε» (αὐτ.).

            Θέλετε παραδείγματα; Ἄς ποῦμε μερικά ἀπό τά πολλά πού συμβαίνουν κάθε μέρα στή ζωή τῶν ἀνθρώπων. Ἕνας φτωχός ἔπαιρνε λαχεῖα καί παρακαλοῦσε τό Θεό νά τοῦ πέσῃ ὁ πρῶτος λαχνός. Τό ζητοῦσε ἐπιμόνως. Νόμιζε ὁ ἀνόητος, ὅτι μέ τά λεφτᾶ θά γίνη εὐτυχῆς. Νά λοιπόν καί τοῦ ἔπεσε τό πρῶτο λαχεῖο! Κέρδιζε ἑκατομμύρια. Ὅταν τό ἔμαθε, ἀπό τήν ὑπερβολική του χαρά καί συγκίνησι τρελλάθηκε καί κλείστηκε στό τρελλοκομεῖο. Δέν ἤξερε τί ζητοῦσε…

            Μιά φτωχή κοπέλλα βάλθηκε νά πάρῃ ἕναν πλούσιο νέο. Ὅλα τά μέσα τά χρησιμοποίησε γιά νά πετύχῃ τό σκοπό της. Ἄναβε κεριά σέ ὅλους τούς ἁγίους καί τούς παρακαλοῦσε νά τή βοηθήσουν. Καί σέ μάγια ἀκόμη κατέφυγε. Τέλος τό κατώρθωσε. Πῆρε τόν πλούσιο νέο. Ἔγινε εὐτυχισμένη; Ὄχι. Ἔγινε δυστυχισμένη, πολύ δυστυχισμένη. Ὁ πλούσιος ἄντρας τήν κακομεταχειρίζεται, τή χτυπάει, τή βρίζει, τή διώχνει ἀπό τό μέγαρό του. Δέν ἁρμόζει καί στήν περίπτωσι αὐτή νά λεχθῇ τό «Οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε»;

            Κ’ ἕνα τελευταῖο παράδειγμα. Ἕνας νιόπαντρος νέος ζοῦσε μέ τή γυναῖκα του εὐτυχισμένος στό μικρό χωριό του. Ἀλλά αὐτός ἄκουγε Ἀμερική καί Αὐστραλία, καί νόμιζε ὅτι ἐκεῖ, ἄν θά πάῃ, θά βρῇ τόν παράδεισο. Ἔφαγε τόν κόσμο γιά νά πάῃ. Στό τέλος τό πέτυχε. Ἄφησε τό χωριό του, τούς γέροντες γονεῖς του καί ἔφυγε. Ἔφυγε οἰκογενειακῶς. Βρῆκε ἐκεῖ τήν εὐτυχία του; Ἀλλοίμονο! Ἡ γυναῖκα του στά ξένα παραστράτησε. Τόν ἄφησε. Καί τώρα εἶνε μόνος του, χωρίς παιδιά, πού ἀκολούθησαν τή μάνα τους. Γράφει τώρα, καί τά γράμματά του εἶνε βρεγμένα μέ τά δάκρυά του. «Κόλασι εἶνε», γράφει, «ἐδῶ ἡ ζωή μου». Καί στήν περίπτωσι αὐτή ταιριάζει «Οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε» (αὐτ.).

* * *

            Ἄχ, ἀγαπητοί μου, πόσο κοντόφθαλμοι εἴμαστε! Δέν μποροῦμε νά δοῦμε μακριά. Δέν ξέρουμε ποιό εἶνε στόν κόσμο τοῦτο τό πραγματικό μας συμφέρον. Ἀπό ὅλα αὐτά πού ζητᾶμε λίγα εἶνε ἐκεῖνα πού μᾶς ὠφελοῦν. Τά ἄλλα εἶνε πολύ ἐπιζήμια καί καταστρεπτικά. Γι’ αὐτό στήν προσευχή μας πρέπει νά λέμε· «Χριστέ! Σύ, πού μᾶς ἀγαπᾷς καί γνωρίζεις ποιό εἶνε τό πραγματικό μας συμφέρον, σέ παρακαλοῦμε νά μᾶς δίνῃς μόνο ὅ,τι μᾶς ὠφελεῖ».

            Ἡ εἱκόνα τοῦ Ἐπισκόπου κυροῦ Αὐγουστίνου Ν. Καντιώτη ἔχει τεθεῖ ἀπό τόν συντάκτη τῆς ἀνάρτησης.