† Ἀρχιμ. Χριστοφόρου Ἀθ. Καλύβα
Ἀλλ’ αὐτή τους ἡ ἀρρωστημένη φιλαρχία, ἀπέκλεισε καί τήν διανοητικήν καί συναισθηματικήν δύναμιν τῆς ἀναγνωρίσεως τῶν ἰδίων σφαλμάτων. Μέ τυφλωμένην διάνοιαν στερούμενοι ἠθικῆς εὐαισθησίας ἤγγισαν ὡς ὁ ἑωσφόρος τόν θρόνον τοῦ Θεοῦ, θεούς κ η ρ ύ ξ α ν τ ε ς ἑαυτούς, ὅταν ἀποφαίνωνται ex cathedra, δηλαδή ἐπισήμως, περί θεμάτων πίστεως καί τάξεως. Θά τούς ἐξελάμβανε κανείς π α ρ ά φ ρ ο ν α ς καί ἀσεβεῖς, ἐάν δέν ἐγνώριζε τήν ψυχοσύνθεσίν των, τήν βιοθεωρίαν των, τήν μεταφυσικήν των καί τήν Ἱστορία των. Οἱ πάπαι δέν ὑπῆρξαν παράφρονες· οἱ πάπαι ὑπῆρξαν οἷοι περιεγράφησαν. Ἀπό τοιούτου εἴδους πάσταν ὅλα εἶναι δυνατά. Ὁ ἑωσφόρος ἦτο Ἄγγελος καί ὅμως ἡ ὑπερηφάνεια, ἡ ἀλαζονεία, ἡ φιλαρχία καί ὁ φθόνος τόν ἐκρήμνισαν εἰς τά τάρταρα. Οὐ θαυμαστόν, λοιπόν, ὅτι καί οἱ κληρονομικῶς βεβαρημένοι πάπαι, καλλιεργοῦντες ἐν ἑαυτοῖς τά σκοτεινά στοιχεῖα ἐπεδίωξαν νά αὐτοανακηρυχθοῦν ε ἰ ς ἀ λ α θ ή τ ο υ ς, ὑποκαθιστῶντας καί αὐτάς ταύτας τάς Οἰκουμενικάς Συνόδους εἰς τά ζ η τ ή μ α τ α τῆς πίστεως καί τῶν ἠθῶν!… Ἡ Δυτική Ἐκκλησία, σημειώνει ὁ Ἀνδροῦτσος «ὑπό τοῦ πανταρχικοῦ πνεύματος τ ῆ ς ἐ θ ν ι κ ῆ ς Ρώμης ἀρχομένη, ἐγλίχετο μέν ἀείποτε καί ἐπειρᾶτο νά συγκεντρώσῃ ἐν τῷ Ἐπισκόπῳ τῆς Ρώμης τήν ἐξουσίαν, ἰδίως ὅμως ἀπό τοῦ θ’ αἰῶνος ἤρξατο καταδηλότερον καί β ι α ί ω ς τῆς ὑπερτάτης τῆς Ἐκκλησίας ἀρχῆς ἀ ν τ ι π ο ι ο υ μ έ ν η, καί δή τό πρῶτον ἐξ ἐπόψεως κ ο σ μ ι κ ῆ ς, ἐφεξῆς δέ καί πνευματικῆς τήν ὑψίστην ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ αὐθεντίαν καί τό ἀ λ ά θ η τ ο ν ἐπιδιώκουσα, ἀφ’ ὅτου ἰδίως δ ι ε σ ε ί σ θ η ἡ κοσμική τῶν παπῶν δύναμις…». Καιροῦ «ἐπιστάντος», καθ’ ὅν ἀκριβῶς χρόνον εἰσβάλλουσι εἰς τήν Ρώμην αἱ στρατιαί τοῦ Βίκτωρος Ἐμμανουήλ, καί κατελύοντο τά λείψανα τῆς κοσμικῆς τοῦ πάπα ἀρχῆς, ἀνωμολογήθη ὡς θ ε ό θ ε ν ἀποκαλυφθέν δόγμα ἐν τῇ ἐν Βατικανῷ συνελθούσῃ Συνόδῳ». Ἔνοχος αὐτοῦ τοῦ μυθιστορήματος ὑπῆρξεν ἡ συνοδική χ ο ρ ε ί α τῶν αὐλοκολάκων Ἐπισκόπων τῆς ἐν Τριδέντῳ Συνόδου, ἡ ὁποία ἀνεγνώρισεν εἰς τόν πάπαν «ὑψίστην ἐν τῇ καθολικῇ Ἐκκλησίᾳ δύναμιν», καί τόν ὠνόμασε διάδοχον τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου τοῦ κορυφαίου τῶν Ἀποστόλων καί ἀντιπρόσωπον τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καί εἰς τήν Ρωμαϊκήν ἀκόμη Κατήχησιν οἱ παπικοί παραδέχονται ὅτι ὁ πάπας εἶναι ἰθύντωρ καί Κ υ β ε ρ ν ή τ η ς τ ῆ ς Ἐ κ κ λ η σ ί α ς μ ε τ ά τ ό ν Κ ύ ρ ι ο ν ἡ μ ῶ ν, ὡς ὁρατός καί ν ό μ ι μ ο ς δ ι ά δ ο χ ο ς τ ο ῦ Π έ τ ρ ο υ ε ἰ ς τ ή ν ἕ δ ρ α ν του ἐ ν Ρ ώ μ ῃ. Ἡ Σύνοδος μάλιστα τοῦ Βατικανοῦ κατά τήν τετάρτην της συνεδρίασιν ἐδογμάτισε τό ἀ λ ά θ η τ ο ν τοῦ Πάπα: «Διδάσκομεν… ὅτι ὁ Ρωμαῖος ποντίφηξ ὅταν ἀποφαίνηται ex cathedra, ἤτοι ὅταν τελῶν τό ἔργον αὐτοῦ ὡς ποιμένος καί διδασκάλου π ά ν τ ω ν τῶν Χριστιανῶν, ὁρίζεται ἐν τῇ ὑ ψ ί σ τ ῃ αὐτοῦ ἀποστολικῇ αὐθεντίᾳ διδασκαλίαν τινά περί πίστεως ἤ πράξεως ἀποδεκτέαν ὑπό συμπάσης τῆς Ἐκκλησίας, ὡς ἐκ τῆς θείας βοηθείας τῆς ἐν τῷ μακαρίῳ Πέτρῳ ἐπηγγελμένης αὐτῷ, ἔ χ ε ι τ ό ἄ σ φ α λ τ ο ν ἐκεῖνο, δι’ οὗ ὁ θεῖος Λυτρωτής ἠθέλησε νά εἶναι ἐφωδιασμένη ἡ Ἐκκλησία αὐτοῦ, ἐν τῷ καθορισμῷ διδασκαλίας τινός περί πίστεως ἤ πράξεως· ὅθεν καί αἱ τοιαῦται τοῦ Ρωμαίου Ποντίφηκος ἀποφάνσεις οἴκοθεν (ex sese) ο ὐ χ ί δέ ἐκ τῆς συνέσεως τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἀ μ ε τ ά β λ η τ ο ι». Δέν γνωρίζομεν ἄν ὁ σατανᾶς εἶναι πονηρότερος τοῦ πάπα δογματίσαντος ὅτι ὅσα τοῦ κατεβαίνουν εἰς τό μυαλό εἶναι θεόπνευστα καί ἀμετάβλητα καί ὑποχρεωτικά δι’ ὅλην τήν Ἐκκλησίαν. «Ἡ τοιαύτη τοῦ ἐπισκόπου τῆς Ρώμης ὑπεροχή ἀντικειμένη εἴς τε τήν Γραφήν καί εἰς τήν Ἱστορίαν, καί λογικῶς δέ ἀσύστατος καί ἀπόβλητος οὖσα, ἀπεκρούσθη ἰσχυρῶς ὑπό τε τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας καί ὑπό τῶν Διαμαρτυρομένων, ὑπῆρξε καί ἡ κυρία αἰτία τοῦ σχίσματος» (Συμβολική, σ. 89 – 91).
Ἀλλά θέματα τοιαύτης σπουδαιότητος ἀφορῶντα εἰς τήν πίστιν καί τήν ἀρετήν, δέν ἀνάγονται εἰς τήν ἁρμοδιότητα τοῦ Ἐπισκόπου Ρώμης, ἀλλ’ εἰς σύμπασαν τήν Ἱεραρχίαν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ συνερχομένην ἐπί τούτῳ εἰς Συνόδους. Ἡ σύγκλησις ὑπό τοῦ πάπα τῶν Συνόδων καί ἡ ἐν ταὐτῷ ἀχρήστευσίς των ὡς πρός τόν σκοπόν τῆς συγκλήσεώς των ὑπό τοῦ πάπα, ὅστις κρατεῖ δι’ ἑαυτόν τό ἀ λ ά θ η τ ο ν, ἀποτελεῖ κωμῳδίαν μέ θεατρίνους τούς Ἐπισκόπους τοῦ πάπα καί πρωταγωνιστήν τόν ἴδιον, διότι ἡ συνείδησις τῆς ἀδιαφθόρου Ἐκκλησίας φωνάζει: «Ἤ αἱ Οἰκουμενικαί Σύνοδοι ἔχουσιν οἴκοθεν τό ἀλάθητον, οὐχί δέ ἐκ τῆς συναινέσεως τοῦ πάπα, καί τότε ἔχομεν δύο ὄργανα διάφορα τοῦ ἀλαθήτου, ἤ πρός τοῦτο ἀ π α ι τ ε ῖ τ α ι ἡ συναίνεσις τοῦ πάπα, ὡς κατ’ οὐσίαν φρονεῖ ἡ Ρωμαϊκή Ἐκκλησία μετά τό 1870, καί τότε αἱ Οἰκουμενικαί Σύνοδοι οὐδέν σημαίνουσαι, εἶναι περιττός μόνον τῆς Ρωμαϊκῆς ἕδρας κόσμος» (αὐτ. σ. 93). Καί πολύ ὀρθῶς· διότι ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ εἰσάγονται δύο ἀλάθητοι ἀρχαί: αἱ σύνοδοι καί ὁ πάπας. Τώρα λαλιάν ἔχουν καί αἱ δύο ἀρχαί: ἡ Σύνοδος καί ὁ πάπας. Εἰς ποίαν ἐκ τῶν δύο νά πιστεύσωμεν χάριν τῆς σωτηρίας μας; Εἰς τό συλλογικόν ὄργανον τῆς Ἐκκλησίας μας τό ὁποῖον ἀπό τῆς ἀποστολικῆς ἀκόμη ἐποχῆς ὑπῆρξε Θεοῦ φωνή, ἤ εἰς τόν πάπαν, τόν διάδοχον τοῦ πρωτοθρόνου; Ἀλλ’ ὅταν ἐγεννήθη ζήτημα ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ τοῦ Χριστοῦ ὁ ἴδιος ὁ Πέτρος δέν συνέταξε καμμίαν παπικήν βοῦλλαν ὑποχρεωτικήν δι’ ὅλους τούς ἄλλους Ἀποστόλους καί τούς πιστούς δι’ ἧς ν’ ἀποφανθῇ ἀλαθήτως περί τοῦ ἄν οἱ ἐξ Ἰουδαίων χριστιανοί πρέπει νά περιτέμνωνται ἤ ὄχι. Εἶχε μάλιστα δημιουργηθῆ σάλος φοβερός ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, δι’ ὅ ἀπεφασίσθη ἡ ἀνάβασις τοῦ Παύλου καί τοῦ Βαρνάβα καί ἄλλων εἰς Ἱεροσόλυμα πρός τακτοποίησιν τοῦ προκύψαντος ζητήματος καί γαλήνευσιν τῶν συνειδήσεων, τάς ὁποίας ἐτάρασσον οἱ «ἐκ τῆς αἱρέσεως τῶν Φαρισαίων πεπιστευκότες, λέγοντες, ὅτι δεῖ περιτέμνειν αὐτούς» καί «τηρεῖν τόν νόμον τοῦ Μωϋσέως». Τότε, πρό τοῦ κινδύνου νά διασπασθῇ ἡ ἑνότης τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ Σώματος καί νά μολυνθῇ ἡ πίστις κιβδηλοποιουμένη μέ τάς ἀνοησίας τῶν ἀβαθῶν, συνεκλήθη ἡ Ἀποστολική Σύνοδος εἰς Ἱεροσόλυμα. Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος δέν εἶχεν ἀποθάνει, οὔτε εἶχεν ἱδρύσει τήν ἐπισκοπήν Ρώμης. Ἔζη ὁ ἄνθρωπος καί ἔλαβε μέρος ὡς ἴσος μετά τῶν ἄλλων. Οὔτε κἄν ἐσκέφθη ὅτι ἔπρεπε κατά τήν Σύνοδον τῶν Ἀποστόλων νά χρησιμοποιήσῃ χρυσοποίκιλτον θρόνον ὑπέρ τούς ἄλλους Ἀποστόλους αἰωρούμενον σχεδόν, ὥστε νά βλέπῃ ὡς κώνωπας τούς ἀδελφούς του καθημένους εἰς εὐτελῆ ξύλινα ἐρεισίνωτα ἡμισείας πήχεως ὕψους. Ἀφῆκε μάλιστα νά προηγηθῇ σ υ ζ ή τ η σ ι ς μεταξύ ὅλων τῶν Ἀποστόλων νά ἐκφράσῃ ὁ καθένας τήν γνώμην του καί εἰς τό τέλος, τῇ συγκατανεύσει τῶν Ἀποστόλων ἀδελφῶν του, νά π υ κ ν ώ σ ῃ τό συμπέρασμα τῶν συζητήσεων, ὅπερ ἀπεδέχθησαν πάντες. Τό συμπέρασμα ὡς ὅρος τῆς Ἀποστολικῆς Συνόδου δέν ὑπῆρξε καρπός ἑνός ἐγκεφάλου καί μάλιστα τοῦ Πέτρου, ἀλλά καρπός τῆς συζητήσεως ὑπό τήν ἐπιστασίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅπερ κατηύθυνε τάς συζητήσεις καί ἔ κ α μ ε τάς ἀποστολικάς γλώσσας νά λαλήσουν τά ὑποχρεωτικά δι’ ὅλην τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ ἄ σ φ α λ τ α: «Συνήχθησαν δέ οἱ Ἀπόστολοι καί οἱ πρεσβύτεροι ἰδεῖν περί τοῦ λόγου τούτου. Π ο λ λ ῆ ς δ έ σ υ ζ η τ ή σ ε ω ς γενομένης ἀναστάς ὁ Πέτρος εἶπε πρός αὐτούς· ἄνδρες ἀδελφοί, ὑμεῖς ἐπίστασθε ὅτι ἀφ’ ἡμερῶν ἀρχαίων ὁ Θεός ἐν ἡμῖν ἐξελέξατο διά στόματός μου ἀκοῦσαι τά ἔθνη τοῦ λόγου τοῦ Εὐαγγελίου καί πιστεῦσαι. Καί ὁ καρδιογνώστης Θεός ἐμαρτύρησεν ἐν αὐτοῖς δούς αὐτοῖς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον καθώς ἡμῖν, καί οὐδέν διέκρινε μεταξύ ἡμῶν τε καί αὐτῶν, τῇ πίστει καθαρίσας τάς καρδίας αὐτῶν. Νῦν οὖν τί πειράζετε τόν Θεόν, ἐπιθεῖναι ζυγόν ἐπί τόν τράχηλον τῶν μαθητῶν, ὅν οὔτε οἱ πατέρες ἡμῶν οὔτε ἡμεῖς ἰσχύσαμεν βαστάσαι; Ἀλλά διά τῆς χάριτος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ πιστεύομεν σωθῆναι καθ’ ὅν τρόπον κἀκεῖνοι…». Μετά τόν Ἀπόστολον Πέτρον τόν λόγον ἔλαβον ὁ Βαρνάβας καί ὁ Παῦλος οἱ ὁποῖοι ἠκούσθησαν ἐν νεκρικῇ σιγῇ ὑπό τοῦ πλήθους. Ἀκολουθεῖ ὁμιλία τοῦ Ἰακώβου καί τελικά «ἔδοξε τοῖς Ἀποστόλοις καί τοῖς Πρεσβυτέροις σύν ὅλῃ τῇ Ἐκκλησίᾳ ἐκλεξαμένους ἄνδρας ἐξ αὐτῶν πέμψαι εἰς Ἀντιόχειαν σύν τῷ Παύλῳ καί Βαρνάβᾳ, Ἰούδαν τόν ἐπικαλούμενον Βαρσαβᾶν καί Σίλαν, ἄνδρας ἡγουμένους ἐν τοῖς ἀδελφοῖς, γράψαντες διά χειρός αὐτῶν τά δε: «Οἱ Ἀπόστολοι καί οἱ Πρεσβύτεροι καί οἱ ἀδελφοί τοῖς κατά Ἀντιόχειαν καί Συρίαν καί Κιλικίαν ἀδελφοῖς τοῖς ἐξ ἐθνῶν χαίρειν. Ἐπειδή ἠκούσαμεν ὅτι τινές ἐξ ἡμῶν ἐξελθόντες ἐτάραξαν ὑμᾶς λόγοις ἀνασκευάζοντες τάς ψυχάς ὑμῶν, λέγοντες περιτέμνεσθαι καί τηρεῖν τόν νόμον, οἷς οὐ διεστειλάμεθα, ἔ δ ο ξ ε ν ἡ μ ῖ ν γενομένοις ὁ μ ο θ υ μ α δ ό ν ἐκλεξαμένους ἄνδρας πέμψαι πρός ὑμᾶς σύν τοῖς ἀγαπητοῖς ἡμῶν Βαρνάβᾳ καί Παύλῳ, ἀνθρώποις παραδεδωκόσι τάς ψυχάς αὐτῶν ὑπέρ τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἀπεστάλκαμεν οὖν Ἰούδαν καί Σίλαν καί αὐτούς διά λόγου ἀπαγγέλλοντας τά αὐτά. Ἔ δ ο ξ ε γ ά ρ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι καί ἡμῖν μηδέν πλέον ἐπιτίθεσθαι ὑμῖν βάρος πλήν τῶν ἐπάναγκες τούτων, ἀ π έ χ ε σ θ α ι εἰδωλοθύτων καί αἵματος καί πνικτοῦ καί πορνείας, ἐξ ὧν διατηροῦντες ἑαυτούς εὖ πράξετε. Ἔρρωσθε.» (Πραξ. ιε’, 1 – 29). Εἰς τήν Ἱεροσολυμιτικήν Σύνοδον τῶν Ἀποστόλων, λοιπόν, δέν ἔφα μόνον Πέτρος, ἀλλά καί Βαρνάβας καί Παῦλος καί Ἰάκωβος, ἡ δέ ἀπόφασις ἐλήφθη ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ ὑφ’ ὁλοκλήρου τῆς Ἀποστολικῆς Συνόδου, ἥτις ὑπῆρξεν ἡ φωνή τοῦ Θεοῦ, δι’ ὅ καί εἰς Ἀντιόχειαν ἡ ἐπιστολή πού περιελάμβανε τόν ὅρον τῆς Συνόδου ἔπλησε χαρᾶς μεγάλης τό πλῆθος τῶν Χριστιανῶν τῆς Ἀντιοχείας καί αἱ ψυχαί ἐγαλήνευσαν (Πράξ. ιε’, 30 – 34). Ὁ ὅρος τῆς Συνόδου δέν λέγει: «ἔδοξε ἐμοί, τῷ Ἀποστόλῳ Πέτρῳ», διότι ὁ Ἀπόστολος Πέτρος ἐνεθυμεῖτο τήν καθαίρεσίν του (Ματθ. κζ’, 69 – 75), καί μετά τήν ἀποκατάστασίν του εἰς τό ἀποστολικόν ἀξίωμα ἀπό τό ὁποῖον, λόγῳ τῆς ἀρνήσεως, ἐξέπεσε, ὀφειλομένην εἰς τρισσήν του ὁμολογίαν καί τά δάκρυά του, συμφώνως πρός τήν τρισσήν του ἄρνησιν. Τώρα τό πῶς κατορθώνει ὁ πάπας νά κολάζῃ κι’ αὐτόν τόν Ἀπόστολον Πέτρον ὡς διεκδικοῦντα πρωτεῖα καί φίλαρχον καί τῆς Ἐκκλησίας ὅλης ἐπιβήτορα μέ «τό στανιό», αὐτό πλέον ἀνάγεται εἰς τήν σφαῖραν τῆς παπικῆς ψυχολογίας, ὡς διεμορφώθη κυρίως μετά τήν κατάργησιν τῆς κοσμικῆς, εἴπομεν, ἐξουσίας τῶν παπῶν. Ἐπί τέλους ἄν ὁ Ἀπόστολος Πέτρος, ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ φερόμενος ἦτο ἀλάθητος, οἱ λοιποί Ἀπόστολοι ὑπέκειντο εἰς δογματικάς πλάνας; Ἀλλά δέν εἴδομεν ποτέ νά ἐρωτᾶται ὁ Ἀπόστολος Πέτρος ἀπό τούς ἄλλους. Ἐάν ἀρθῇ τό ἀλάθητον τῶν ἄλλων Ἀποστόλων, οὕς ὁ Κύριος ἀπέστειλε πρός καταρτισμόν τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας, τότε εἶναι φανερόν τό γκρεμοτσάκισμα εἰς τό ὁποῖον ὁδηγούμεθα. Δι’ ὅλων τῶν Ἀποστόλων ὡμίλει τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ κατά τήν χάριν τήν δοθεῖσαν αὐτοῖς. Καί παρά ταῦτα γεννηθέντος ἐκκλησιαστικοῦ ζητήματος συνῆλθον ἅπαντες ὁμοθυμαδόν καί ἀ π ε φ ά σ ι σ α ν ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, δι’ ὅ καί ἡ ἀπόφασίς των ἔσχε καθολικόν κῦρος. Τό Ἅγιον Πνεῦμα εἰς ζητήματα πίστεως καί πράξεως ἐπεστάτει ἐπί τῶν σκέψεων, τῶν βουλημάτων καί τῶν ἀποφάσεων ὅλων τῶν Ἀποστόλων καί ὄχι μόνον τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου, ὅστις, παρά τήν ἀποκατάστασίν του, ἡ συνείδησίς του τόν ἐπληροφόρει ὅτι εἶχεν ὀγκώδεις ἀνοικτούς λογαριασμούς, ἔστω καί ἄν ὠμολόγησε, πρίν τόν ἀρνηθῇ, τήν θεότητα τοῦ Κυρίου.
Ἀλλ’ ἐκτός τούτων δέν μελετᾷ ἡ Ρώμη τήν Ἱστορίαν της; Πότε καί ποιός Ἐπίσκοπός της διεξεδίκησε τό ἀλάθητον καί ἔθηκε τήν ἀρχιερωσύνην του ὑπεράνω τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων; Συνυφασμένον τό ἀλάθητον τοῦ πάπα μετά τοῦ πρωτείου ἀποτελεῖ βλασφημίαν κατά τοῦ Κυρίου, ὅστις δέν ὥπλισε κανένα του Ἀπόστολον μέ ἰδιαιτέραν ἐξουσίαν ἐπί τῶν ἄλλων. Τούς εἶπε πῶς ἡ ἀρχομανία εἶναι κοσμικόν ἐλάττωμα καί πῶς ἐκεῖνοι πού ζητοῦν νά ἐξουσιάσουν τῶν ἄλλων πατοῦν ἐπί πτωμάτων. Ὅ,τι ἀκριβῶς παρετηρήθη εἰς τούς πάπας. Τό μεγαλύτερον ἀξίωμα τοῦ ἀποστόλου τοῦ Εὐαγγελίου εἶναι νά γίνῃ ὑπηρέτης τῶν ἀδελφῶν του καί ὄχι τύραννος. Ἐάν ἡ παπωσύνη ἐπίστευεν εἰλικρινά εἰς τόν Λυτρωτήν θά προελαμβάνοντο τόσον ἡ διαφθορά καί ἡ σῆψις τῆς διοικούσης Δυτικῆς Ἐκκλησίας, ὅσον καί τά προαναφερθέντα ἐγκλήματά της τά ὁποῖα καί σήμερον, εἰς ἐπίρρωσιν τῆς ἐγκληματολογικῆς ψυχολογίας, ὑπό ἄλλην μορφήν συνεχίζονται. Ἔπειτα δέν ἐνθυμεῖται ἡ παπωσύνη ὅτι Ἐπίσκοποι τῆς Ρώμης, αὐτοί οἱ διάδοχοι τοῦ ἀποστολικοῦ θρόνου, συνελήφθησαν καί κατεδικάσθησαν ὡς αἱρετικοί; Ἐάν τό ἀλάθητον ἄρχεται ἀπό τοῦ πρώτου Ἐπισκόπου καί ἐξικνεῖται εἰς τούς αἰῶνας, τότε πῶς αὐτοί οἱ προκάτοχοι τῶν σημερινῶν παπῶν πού ἐκήρυξαν ἑαυτούς ἀλαθήτους κατεδικάσθησαν ἐπί μονοθελητισμῷ καί ἀρειανισμῷ ὡς ὁ Λιβέριος καί ὁ Ὀνώριος; Δέν ἠμπορεῖ ἡ παπωσύνη νά ἰσχυρίζεται ὅτι αὐτοί ἔσφαλαν ὡς ἰδιῶται, διότι πρόκειται περί σοφισμάτων, καί ὡς παρατηρεῖ ὁ ἡμέτερος δογματικός «πᾶς ἄγεται νά ἐρωτήσῃ διά τίνα λόγον ὁ πάπας εἴς τινας ἐπί μέρους Ἐκκλησίας ἀποτεινόμενος εἶναι π λ α ν η τ ό ς, ἐξ ἐναντίας δέ εἰς τήν κ α θ ό λ ο υ (Ἐκκλησίαν) ἄσφαλτος, ἤ τοὐλάχιστον πού τῆς Γραφῆς ἵ δ ρ υ τ α ι ἡ τοιαύτη θεωρία;…» (Ἀνδρούτσου, ἔνθ’ ἀνωτ. 93).
Ἀλλά τί ν’ ἀπαντήσῃ ἡ παπωσύνη; Δέν τήν συμφέρει, ὄχι ὡς Ἐκκλησίαν, ἀλλ’ ὡς ἐ π ι χ ε ί ρ η σ ι ν. Διότι ἡ παπωσύνη δέν εἶναι Ἐκκλησία, ὅπως καί ὁ κομμουνισμός καί ὁ ναζισμός δέν εἶναι Δημοκρατίαι. Ἡ παπωσύνη θά διαλυθῇ ὅταν τά ἐν ὀνόματι τοῦ Θεοῦ ἀ λ ά θ η τ α καί πρωτεῖα καί τό δηνάριον τοῦ Πέτρου καταργηθοῦν. Τότε ὁ πάπας θά μείνῃ ἁπλοῦς Ἐπίσκοπος, διά νά ἀγωνίζεται κατά τῶν ἀνθρωπίνων του παθῶν καί ἀδυναμιῶν, νά ἁγιάζεται καί μετά τῶν ἄλλων ἀδελφῶν τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας ἐν πνεύματι χριστιανικῆς ταπεινώσεως νά διοικῇ τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου καί μάλιστα τήν ποίμνην τῆς ἐπισκοπικῆς περιοχῆς του. Τά μεγάλα δογματικά καί ἠθικά ζητήματα ἀνάγονται εἰς τήν ἁρμοδιότητα τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, τάς ὁποίας καί μόνον παραδέχεται ἡ ὀρθόδοξος χριστιανική συνείδησίς μας ὡς ἀ λ α θ ή τ ο υ ς. «Ἡ Ἱεραρχία, ὡς τονίζει ὀρθότατα ὁ Ἀνδροῦτσος, βάσει τῆς πράξεως τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν ὀρθοδόξων ἐν ἐκτάσει ὁμολογιῶν, «ἐκπροσωπεῖ τήν Ἐκκλησίαν ἐν ταῖς Οἰκουμενικαῖς Συνόδοις, οὐχί ὡς ἐντολοδόχος τῶν πιστῶν, ἀλλά jure divino, δηλ. θείῳ δικαίῳ, συμφώνως πρός τήν θεόθεν κλῆσιν αὐτῆς, ὁριζομένη δέ τήν πίστιν, ἥν δέον νά δοξάζῃ σύνολος ἡ Ἐκκλησία, ἀντλεῖ τό κῦρος αὐτῆς ἀπό τοῦ τήν Ἐκκλησίαν ὁδηγοῦντος Ἁγίου Πνεύματος κατά τάς ἀψευδεῖς ἐπαγγελίας τοῦ Κυρίου» διαβεβαιοῦντος ὅτι: «Καί ἐγώ μεθ’ ὑμῶν εἰμι πάσας τάς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» (Ματθ. κη’, 20 καί Συμβολ. σ. 86). Ὅθεν καί ὁ Δοσίθεος κάλλιστα ἐφθέγξατο ὅτι «ἡ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος διδαχή τῶν ἁγίων Πατέρων καί καθηγεμόνων τῆς Ἐκκλησίας καταγλαΐζει τήν Ἐκκλησίαν» καί «τό Πανάγιον Πνεῦμα ἀείποτε ἐνεργοῦν διά τῶν πιστῶς διακονούντων ἁγίων Πατέρων καί καθηγεμόνων πάσης ὁποιασοῦν πλάνης τήν Ἐκκλησίαν ἀπαλλάττει». Καί ὅπως ὀρθῶς τονίζει ὁ δογματικός μας, «τό ἀλάνθαστον τῆς Ἐκκλησίας δέν εἶναι νέων δογμάτων ἀποκάλυψις ἀλλ’ αὐθεντική βεβαίωσις, ἑρμηνεία ἅμα καί διατύπωσις τῶν ἀποκεκαλυμμένων ἀληθειῶν ὑπό τήν ἐπιστασίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅπερ ἐννοῦντες οἱ Πατέρες τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων θεσπίζοντες χρῶνται τῷ τύπῳ «ἔδοξε τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι» καί ὄχι «τῷ πάπᾳ ἤ τῷ Πατριάρχῃ ἤ τῷ Ἐπισκόπῳ» (σ. 87). Ἀλάθητοι ἠμπορεῖ νά μήν εἶναι αἱ διοικητικαί πράξεις τῶν Ἐπισκόπων, πού δέν θίγουν τά δόγματα τά ἀναφερόμενα εἰς τήν πίστιν καί τά ἤθη, ὄχι αὐταί αἱ ἐξ ἀποκαλύψεως ἀλήθειαι ἀμετάβλητοι εἰς τόν αἰῶνα καί καθολικοῦ κύρους. Ἄλλο εὐταξία καί διοίκησις καί ἄλλο πίστις καί ἀρετή τά ὁποῖα σώζουν. Αὐτήν τήν πίστιν καί τήν ἀρετήν δέν ἔχει δικαίωμα ὁ πάπας νά τήν ἀλλοιώσῃ. Ἠμπορεῖ ὁ θεολόγος νά θεολογῇ, χωρίς ν’ ἀφίσταται τοῦ πνεύματος, καί τοῦ γράμματος τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων αἵτινες συνέταξαν τό Σύμβολον τῆς Πίστεως ἐρειδόμενον ἐπί τῆς Ἁγίας Γραφῆς, τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως μή ἀντιφασκούσης εἰς τά κελεύσματα τῆς πρώτης. Ἠμπορεῖ ὁ Ἐπίσκοπος νά ἄρχῃ, χωρίς νά χρησιμοποιῇ ἀντιευαγγελικάς μεθόδους διοικήσεως.
Καί διά νά μή πολυπραγμονῶμεν, οὔτε περί πρεσβειῶν, εἰς βάρος τῶν ἄλλων Ἐπισκόπων τῆς Ρώμης, ὡμίλησαν ποτέ αἱ Οἰκουμενικαί Σύνοδοι, οὔτε καί περί ἀλαθήτου τοῦ πάπα. Αἱ προσωπικαί ἐνίοτε ἀντιθέσεις τῶν ἡμετέρων ὑπῆρξαν παροδικά φαινόμενα ἐν τῇ Ἐκκλησιαστικῇ Ἱστορίᾳ τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, ἄνευ οἱασδήποτε γενικωτέρας σημασίας. Τό πρωτεῖον καί τό ἀλάθητον τοῦ πάπα ὑπῆρξαν ἀφορμή διά τό σχίσμα κατά τόν ἑνδέκατον αἰῶνα ὅπου συνεπληρώθη «καί θά παραμείνῃ ἐσαεί, κατά τόν καθηγητήν τοῦ Κανονικοῦ Δικαίου Ἀμ. Ἀλιβιζᾶτον, ἐφ’ ὅσον ἡ Ρωμαϊκή Ἐκκλησία ἐπιμένει εἰς τάς παραλόγους καί ἀντιευαγγελικάς αὐτῆς ἀξιώσεις» (Ἱ. Κανόνες, σ. 319).
(1904 – 1992)
ΠΗΓΗ: Τό Βιβλίο «ΠΑΠΙΚΟΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΣ», 1964, τοῦ μακαριστοῦ Ἱεροκήρυκος Ἀρχιμ. Χριστοφόρου Ἀθ. Καλύβα. (Σελ. 90 – 99). ΕΚΔΟΣΙΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΟΣ «ΚΥΨΕΛΗ» ΓΛΥΦΑΔΑ – ΑΘΗΝΩΝ.
Οἱ εἰκόνες τοῦ κειμένου ἔχουν τεθεῖ ἀπό τόν συντάκτη τῆς ἀνάρτησης.
