1η Ἀνάλυσις τοῦ Εὐαγγελίου τῆς Κυριακῆς τοῦ ΑΣΩΤΟΥ, Λουκᾶ ιε’ 11-32, ἀπό τό βιβλίον τοῦ μακαριστοῦ Ἱεροκήρυκος Ἀρχιμ. Χριστοφόρου Ἀθ. Καλύβα: «ΛΑΛΕΙ ΚΥΡΙΕ…. ΚΥΡΙΑΚΟΔΡΟΜΙΟΝ» 1980. (Σελ. 102 – 104).
«Νεκρός ἦν καί ἀνέζησε, καί ἀπολωλώς ἦν καί εὑρέθη». Ἐκεῖνο πού ἀποτελεῖ τό ἀλάτι γιά τήν ἠθική καί κοινωνική ζωή τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ πίστι του, ὡς ἐξάρτησις ἐκ τοῦ Θεοῦ, τῆς πηγῆς παντός ἀγαθοῦ, καί ἡ ἀρετή του σύμφωνα μέ τόν εὐαγγελικό νόμο, πού φωτίζει τά βάθη τῆς συνειδήσεως καί κάνει ἄσφαλτη τή λογική τοῦ ἀνθρώπου. Ὅταν ξεκόψῃ ὁ ἄνθρωπος ἀπό τό Θεό καί παύσῃ ἡ δραστική Χάρις πού ὑποβοηθεῖ πολλαπλῶς κάθε προσπάθεια ἡμερώσεως καί εὐζωίας, τότε τό λόγο ἔχει τό «ζωντανό», αὐτό τὸ ἔνστικτο, δεδομένου ὅτι ἡ λογική καί τό συναίσθημα βρίσκονται κάτω ἀπό τήν ἐπήρεια τῶν ἀμέσων ἀναγκῶν. Καί ὅταν ἀκόμη τά πάντα παρέχωνται σέ κύκλο ἠθικῆς διαλογῆς καί προστασίας, καί τότε ἀκόμη εἶναι δυνατόν νά παρατηρηθῇ τό φαινόμενο μιᾶς νοσηρᾶς περιεργείας ὅπως στίς περιπτώσεις τῶν Πρωτοπλάστων, Γενεσ. γ’ καί Λουκᾶ ιε’ 11-32. Καί τοῦτο γιατί ἐξέφυγαν ἀπό τήν σιδηροτροχιά τῆς πίστεως καί τῆς διατεταγμένης καθηκοντολογίας, ὅπως ὁρίζει ὁ Θεός.
Καί εἶναι ἀλήθεια ὅτι τό μυστηριῶδες καί ἀπηγορευμένο, μολονότι δέν εἶναι τίποτε μπροστά στά ἀπολαμβανόμενα ἤ εἶναι θανάσιμες παγίδες ἤ δισκία σακχαρόπηκτα θανάτου, ἐν τούτοις ἀσκοῦν μιά ἕλξι στήν ψυχή, ἰδίως τῶν νέων· ἀπόδειξις ὅτι καί πολλά πλουσιόπαιδα, τά ὁποῖα φθονοῦνται ἀπό τούς συνηλικιῶτες τους γιά τά ἀγαθά τους, ξεστρατίζουν καί καταλήγουν στά ἄντρα τῆς διαφθορᾶς καί τῆς ἀκολασίας, γιά νά μάθουν καί ν’ ἀπολαύσουν τίνων; Ὅτι χρειάζεται ὁ ὀργανισμός τό ἔχουν καί δέν καλοῦνται παρά νά κυκλωθοῦν μέ τό στεφάνι καί τῆς κοινωνικῆς ὑπολήψεως. Τοῦτο ὅμως ἀπαιτεῖ πειθαρχία στό νόμο τοῦ Θεοῦ καί ἐμμονή στίς πατρῶες παραδόσεις, ὑπ’ εὐθύνην τῶν γονέων, ὅταν τά παιδιά εἶναι ἀνώριμα ἤ καί τῶν ἰδίων ὅταν ἔχουν ἀνεπτυγμένο τό αἴσθημα τοῦ αὐτοσεβασμοῦ κατά τήν ἐφηβικήν ἡλικία μέ τή χειραγωγία τῶν κηδεμόνων τους ἤ τῶν διδασκάλων τους.
Ἡ ἀπειθαρχία τῶν παιδιῶν καί κατά τήν ἐφηβικήν ἡλικία πρός τό νόμο τοῦ Θεοῦ καί τῶν γονέων, δέν ἔχει παρά νά δοκιμάσῃ τούς καρπούς μιᾶς ἄφρονος ἐπαναστάσεως κατά τοῦ ἰδίου των τοῦ ἑαυτοῦ, ὅπως ὁ Ἄσωτος τοῦ Εὐαγγελίου. Ἡ «εἰς χώραν μακράν» ἀποδημία προϋποθέτει ἀλλά καί προδίδει ψυχική καί ἠθική ἀποδέσμευσιν ἀπό τό ἄμεσον περιβάλλον τῆς πατρικῆς ἀγάπης καί στοργῆς, καί σκοτεινή πορεία πρός τό ἄγνωστο, τό ὁποῖον ἠμπορεῖ νά προσφέρῃ τά ἡδύποτα μεθυστικά κεράσματα μέ συνέπεια τήν ψυχοσωματική ἐκφύλισι ἐκ τῆς σαρκικῆς ἀκρατείας, τῆς πολλαπλῆς ἀσωτείας καί τήν κατερρείπωσι τοῦ Ναοῦ τοῦ Θεοῦ, πού θά ἐκδικηθῇ τή βεβήλωσί του. Α’ Κορ. γ’ 17. Καί τοῦτο εἶναι ἐπιστημονικῶς δεδομένο καί ἐκ τῆς ἱστορίας καί τῆς πείρας βεβαιωμένο. Ἡ σαρκική ἀκολασία τῶν νέων, τά πάσης φύσεως ναρκωτικά, οἱ ποικίλες καταχρήσεις, ὁδηγοῦν σέ διπλῆ ἐξαθλίωσι στά ψυχιατρεῖα ἤ καί τήν αὐτοκτονία τούς νέους, ἀλλά καί τίς φυλακές, ἡ δέ Πατρίδα μας καί ἡ Κοινωνία στερεῖται τοῦ τόσον πολυτίμου γιά τή δόξα της δυναμικοῦ. Ἐξ ἄλλου ἐγκλήματα βίας, ἁρπαγές, διαρρήξεις, ληστεῖες, κλοπές, βιασμοί καί τά παρόμοια ὀφείλονται στό ἠθικό «ξεχαρβάλωμα» ἔσωθεν, καί ἐνεργοποίησί του ἔξωθεν, ὥστε νά πληθύνωνται στίς ἡμέρες μας τά ἀντικοινωνικά στοιχεῖα καί κρούσματα πρός μυθιστορηματοποίησιν τῶν ἐγκληματικῶν ἄθλων τῶν κακῆς προδιαθέσεως ἐφήβων ἀπό τίς ἐφημερίδες πού δικαιολογοῦν.
Ὑπῆρξαν ὅμως καί ὑπάρχουν περιπτώσεις πού οἱ νέοι παρασυρθέντες στό κακό καί ὑποστάντες τίς συνέπειες τῆς ἁμαρτίας, σάν καλοπροαίρετοι καί ἐξ οἰκογενειακῆς ὑγιοῦς ρίζης βλαστοί, δέν ἔχουν νεκρωθῇ τελείως, καί, ὡς ἐκ τούτου καί οἱ γονεῖς καί ἡ Κοινωνία γενικώτερα ἐλπίζει στήν ἐπάνοδο, στήν ἐπιστροφή. Καί ἄν γιά τούς πρώτους ὑπάρχουν καί λειτουργοῦν τά εἰδικά ἄσυλα, γιατί ἐκεῖ καταντήσαμε, γιά τούς δευτέρους πρέπει ἡ Οἰκογένεια, τό Σχολεῖο καί ἡ Ἐκκλησία, ἐν ἀνησυχίᾳ πολλῇ, νά βοηθήσῃ στή σωτηριώδη ἀγωνία τῆς νεολαίας μας, νά σωθῇ. Ἀλλά καί ὅλοι οἱ πνευματικοί ἄνθρωποι καί ὁ τύπος ὀφείλουν νά συμβάλουν στήν προσπάθεια τῆς ὑγιοῦς διαφωτίσεως τῶν παιδιῶν μας, ἀφοῦ καί ὑπό τοῦ Κράτους ληφθοῦν τά ἀπαραίτητα καί κατάλληλα μέτρα πρός ἐξαφάνισιν τῶν ρυπαρογραφημάτων καί τῶν θεαμάτων πού διαφθείρουν τήν ψυχή τοῦ Ἔθνους, πού ὑποκαίουν τά κτηνωδέστερα τῶν παθῶν καί ταπεινώνουν τόν ἄνθρωπο.
Ἡ ὑπόδειξι τῶν κινδύνων ἐκ τῆς ἀποστασίας καί ἡ μεγάλη καί πλατειά καρδιά τῆς ὑγιαινούσης Κοινωνίας (γονεῖς, διδάσκαλοι, δικαστικοί, ἱερεῖς, λογοτέχνες, δημοσιογράφοι) ἠμποροῦν νά συμβάλουν στήν «ἐπιστροφή» τῶν πλανεμένων παιδιῶν στούς «κόλπους τοῦ πατρός» γιά νά χαρῇ τά μέγιστα, ἀπολαμβάνων τόν τέως «νεκρόν ζῶντα» καί «τό ἀπολωλός» ἐμφανισθέν, παρά τή μελαγχολία τῶν ἀπίστων καί τῶν φαύλων πού ζητοῦν νά κατασκευάσουν «νέον τύπον ἀνθρώπου» γιά νά ἀτιμάζῃ τό ἀνθρώπινον γένος.
(1904 – 1992)
Οἱ Εἰκόνες τοῦ κειμένου, ἔχουν προστεθεῖ ἀπό τόν συντάκτη τῆς ἀνάρτησης.
