2η Ἀνάλυσις τοῦ Εὐαγγελίου τῆς Κυριακῆς, ΙΒ’ ΛΟΥΚΑ Λουκ. ιζ’ 12 – 19, ἀπό τό βιβλίον τοῦ μακαριστοῦ Ἱεροκήρυκος Ἀρχιμ. Χριστοφόρου Ἀθ. Καλύβα: «ΛΑΛΕΙ ΚΥΡΙΕ…. ΚΥΡΙΑΚΟΔΡΟΜΙΟΝ» 1980. (Σελ. 440 – 442).
Τό ὅτι ἡ σωματική λέπρα, εἶναι φοβερή λόγῳ τῶν ἀλλοιώσεων καί παραμορφώσεων καί τοῦ ψυχικοῦ πόνου ἐκ τῆς κοινωνικῆς ἀπομονώσεως τῶν ἀσθενῶν αὐτῶν, τούτου εἶναι ἀληθές καί αξιοσυμπάθητοι οἱ ἄνθρωποι πού ὑποφέρουν καί προκαλοῦν τόν οἶκτο τῶν συνανθρώπων τους. Ἐξ ἀφορμῆς ὅμως αὐτῆς τῆς σωματικῆς λέπρας πού, ἐπί τέλους, κατά τά τελευταῖα ἔτη ἀπεδείχθη θεραπεύσιμος σέ ὑπολογίσιμο ποσοστό, τονίζουμε πώς ὑπάρχει ἕνα ἄλλο εἶδος λέπρας πού προσβάλλει τόν ψυχικό ὀργανισμό. Ὅπως ἡ σωματική λέπρα ἀνοίγει πληγάς πυορρούσας στόν ἀσθενῆ καί δημιουργεῖ παραμαρφωτικές καταστάσεις, ἔτσι καί ἡ ἠθική λέπρα γιά τήν ψυχή δρᾶ μέ τά δικά της μικρόβια, ἀνοίγει πληγές, παραμορφώνει τό πρόσωπό της, καί τό καθιστᾶ ἀγνώριστο πρό τῶν Ἀγγέλων καί τοῦ Θεοῦ. Ἐάν θεωρῆται δυστυχία γιά ἕναν ἄνθρωπο ἡ λέπρα του γιατί καί τό αἷμα του νερουλοποιεῖ καί πόνους προκαλεῖ καί σίχαμα τόν κάνει μέσα στήν Κοινωνία καί, σάν νά εἶναι ἀφωρισμένος, τόν ἀπομονώνει, ὅμως τό γεγονός, ὅτι ὁ λεπρός κατά τό σῶμα εἶναι ἀνένοχος καί ἀκίνδυνος ἐφ’ ὅσον δέν εἶναι ἐγκληματίας καί γενικά ἀντικοινωνικό στοιχεῖο, δέν παίρνει οὔτε κατακραυγή ἀπό τήν Κοινωνία οὔτε καί ἠθική κατάκρισι δέχεται λόγῳ τῆς ἀσθενείας του ἀπό τό Θεό. Ἠμπορεῖ μάλιστα σάν πιστός Χριστιανός νά ἁγιάζεται μέ τήν ὑπομονή του, ὅπως καί ὁ Ιώβ πού εἶχε πληγῆ ἀπ’ αὐτήν τήν νόσο, ὅσῳ κανείς στήν ἱστορία τῶν ἀσθενειῶν, ἀπό ποδῶν μέχρι τῆς κεφαλῆς. «Καί ἔλαβεν ὄστρακον, ἵνα τόν ἰχῶρα ξύῃ».
Ἡ ἠθική, ὅμως, λέπρα εἶναι ἀπείρως ἐπικίνδυνη καί γιά τό σῶμα καί τήν ψυχή. Γιατί ἡ ἁμαρτία, κι’ αὐτή καλοῦμε ἠθική λέπρα, ἀνοίγει ψυχικές πληγές μέ ἐπιπτώσεις καί ἐπί τοῦ σωματικοῦ ὀργανισμοῦ, ἐκτός τῆς μειώσεως τῆς πνευματικῆς ἀκμῆς καί δροσερότητος, ἑπομένως καί τῆς ἀποδόσεως τοῦ ἀνθρώπου ὡς λογικοῦ καί προοδευτικοῦ ὄντος. Καί ἀπόδοσι, βέβαια, δέν εἶναι ἡ νοσηρά φιλολογία πού προδίδει τά βρώμικα ἕλκη τῆς ψυχῆς, ἀλλ’ ἡ δημιουργία ντυμένη μέ τό ντῦμα τῆς ἠθικῆς καί κοινωνικῆς ὡραιότητος καί τῆς ἀληθείας. Ἡ ἠθική λέπρα ὡδήγησε πολλούς ὄχι μόνον σέ Ψυχιατρεῖα, ἀλλά καί σέ Νοσοκομεῖα λοιμωδῶν νόσων. Ὁ Δαυΐδ, χίλια χρόνια πρό Χριστοῦ, ἐθεώρησεν εὐτυχεῖς αὐτούς πού δέν ἦλθαν οὔτε κἄν σέ γνωριμία καί ἐπαφή μέ κάτι τέτοιους λεπρούς. Καί εἶναι χαρακτηριστικός ὁ πρῶτος Ψαλμός του: «Μακάριος ἀνήρ ὡς οὐκ ἐπορεύθη ἐν βουλῇ ἀσεβῶν καί ἐν ὁδῷ ἁμαρτωλῶν οὐκ ἔστη καί ἐπί καθέδρα λοιμῶν οὐκ ἐκάθισεν.» Ὡς λοιμός χαρακτηρίζεται ἡ ἐξ ἀσεβείας μάλιστα ἠθική ἀρρώστεια, ἡ ὁποία καί ἐπιφέρει πνευματικό καί αἰώνιο θάνατο ἐάν δέν θεραπευθῇ ἐγκαίρως μέ τά μέσα τῆς Ἐκκλησίας μας: Ἤτοι τήν ἐξομολόγησι καί τή μετοχή ἐπάξια στό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Καί ἡ μέν σωματική ἀσθένεια ἔχει ἐλπίδας μόνο θεραπείας, χωρίς νά ἀποκλείῃ τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν τόν εὐσεβῆ λεπρό. Ἡ δέ ἠθική λέπρα ἔχει βεβαιότητα καθαρμοῦ καί σωτηρίας τοῦ ἀρρώστου μέ τά μέσα, εἴπαμε, τῆς θείας Χάριτος ἀρκεῖ τό δάκρυ νά κυλίσῃ.
Τό λυπηρόν ὅμως εἶναι ὅτι οἱ πλεῖστοι δέν αἰσθάνονται καί τόσο τήν ἀνάγκη τῆς ἀπαλλαγῆς των ἀπ’ αὐτήν τήν πνευματική ἀσθένεια, ἤ, καί ἄν τήν αἰσθάνονται, ἀναβάλλουν τή θεραπεία της καί συμβαίνει νά πεθαίνουν διπλᾶ ἀσθενεῖς. Σωματικῶς καί ἠθικῶς, πρᾶγμα πού λογίζεται ὄχι σάν ζημιά ἀλλά σάν πραγματική συμφορά, γιατί ἐπακολουθεῖ γιά τούς ἀμετανοήτους ὁ αἰώνιος θάνατος τῆς ψυχῆς, τουτέστιν ἡ ἀποκοπή ἀπό τό Βασίλειον τοῦ Φωτός, τῆς Χάριτος, τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, αὐτῆς τῆς ἐν Τριάδι Θεότητος. Ἂν ἡ λοιμώδης σωματική νόσος, ἡ λέπρα, ἀναγκάζῃ σέ ἄμυνα τήν Κοινωνία μέ τά μέσα τῆς ἀπομονώσεως τοῦ ἀσθενοῦς, ἡ Ἐκκλησία, ὡς πνευματική μητέρα καί θεραπαινίς τῶν πνευματικῶν καί ἠθικῶν ἀρρωστημάτων, ἀναγκάζεται, πολλές φορές, νά χρησιμοποιήση παιδαγωγικά μέσα, ὥστε ὁ ἀσθενής νά συνεργασθῇ μέ ἐλευθέρα βούλησι μετά τῆς Ἐκκλησίας, ὡς Ταμειούχου τῆς Θ. Χάριτος, γιά νά ἀπαλλαγῇ ἀπό τήν ἐπικατάρατη αὐτή λέπρα καί νά σωθῇ ἀποκτῶντας ἀμέσως σάν τό δάκρυ, εἴπαμε, κυλίσῃ, καί ψυχική εὐφορία, ὅπως ὁ ἀσθενής σωματικά ἀποκτᾷ εὐεξία μετά τήν θεραπεία του.
Ὁ σωματικά λεπρός δέν ἔχει χάσει τίποτε πεθαίνοντας λεπρός. Εἴτε πληγωμένο, εἴτε ὑγιές εἶναι τό σῶμα, θά διαλυθῇ μιά μέρα εἰς τά ἐξ ὧν συνετέθη. Ἂν ἡ ψυχή τοῦ ἀποθνῄσκοντος λεπροῦ, εἶναι πιστή στό Θεό καί ἠθικά ὑγιής, ἐκέρδισε τό θησαυρό τῶν ἁγίων, ἤτοι τήν ἀθάνατη μακαριότητα. Ἐκεῖ οὔτε πόνος, οὔτε λύπη, οὔτε στεναγμός οὔτε καί ὄστρακα Ἰώβ γιά νά ξύωνται οἱ πληγές. Ἑπομένως ὀρθότατα μακαρίζεται ὅποιος ἀποφεύγει τήν ψυχική λέπρα.
(1904 – 1992)
Ἡ Εἰκόνα καί ἡ φωτογραφία τοῦ κειμένου ἔχουν τεθεῖ ἀπό τόν συντάκτη τῆς ἀνάρτησης.
