(Μοναχός Ἰωσήφ ἐν Ραϊθῶ ἀσκήσας)
Ἀπόσπασμα ἀπό τό κείμενο «Λόγος περί τῶν ἀναιρεθέντων ἐν τῷ Σινᾷ Ὅρει καί ἐν τῇ Ραϊθῷ Ἁγίων Πατέρων», Ἀμμωνίου Μοναχοῦ τοῦ Αἰγυπτίου.
«Μόνον ἕνα ἔργον ἑνός Ἁγίου ἀνδρός θά σᾶς διηγηθῶ ἐν συντομίᾳ, διότι ἁμαρτίαν θεωρῶ νά τό σιωπήσω τοιοῦτον φοβερόν καί παράδοξον θέαμα».
«Οὗτος ὠνομάζετο Ἰωσήφ, τό γένος Αἰλήσιος, ἔμενε μακράν ἀπό τήν πηγήν δύο μίλια εἰς τήν πεδιάδα, ἄνθρωπος πολλά διακριτικός, Ἅγιος καί τέλειος εἰς ὅλα καί πεπληρωμένος θείας χάριτος, ἔχων εἰς αὐτόν τόν τόπον χρόνους τριάκοντα. Ἔκτισε μοναχός του τήν κέλλαν του, εἶχε δέ καί μαθητήν ὁ ὁποῖος κατοικοῦσεν εἰς ἄλλον κελλίον πλησίον του. Πρός τοῦτον τόν Ἅγιον Ἰωσήφ ἦλθέ τις ἀδελφός νά τόν ἐρωτήσῃ λόγον τινά, καί κρούσας τήν θύραν δέν ἀπεκρίθη. Ὅθεν παρακύψας ἀπό μίαν ὀπήν εἶδεν αὐτόν προσευχόμενον, καί ἦτο ὅλος ἀπό τήν κεφαλήν ἕως τούς πόδας ὡς φλόγα πυρός. Ταῦτα βλέπων ἔμεινεν ἀπό τόν φόβον του ὅλος ἔντρομος καί ἔπεσεν εἰς τήν γῆν, καί ἐκείτετο μίαν ὥραν ἀκίνητος ὡς παράλυτος. Ἔπειτα πάλιν ἐγερθείς ἐκάθισεν εἰς τό πρόθυρον, ὁ δέ Ἅγιος ἐσχόλαζεν εἰς τήν θεωρίαν καί δέν ἐγνώρισε τά γενόμενα. Ὅταν δέ ἐπέρασαν πέντε ὧραι τοῦ ἐφάνη πάλιν ὁ Ἅγιος ὡς ἄνθρωπος, καί ἀνοίξας τήν θύραν ἐπῆρε μέσα τόν ἀδελφόν, καί καθίσαντες ἠρώτησεν αὐτόν πότε ἦλθεν. Ὁ δέ ἀπεκρίνατο· ἔχω πολλήν ὥραν ὁποῦ ἦλθον, ἀλλά δέν ἐκτύπησα, διά νά μή σοῦ δώσω ἐνόχλησιν. Ἀντελήφθη ὁ Ἅγιος ὅτι ἐγνώρισεν ὁ ἀδελφός τήν ὑπόθεσιν, ἀλλά δέν τοῦ εἶπε τίποτε, μόνον εἰς ὅσα τόν ἠρώτησε τοῦ ἀπεκρίθη πληρέστατα, καί ἰατρεύσας τόν λογισμόν αὐτοῦ τόν ἀπέλυσεν. Ἔπειτα ἀνεχώρησεν ἀπ’ ἐκεῖ διά νά φύγῃ τόν ἀνθρώπινον ἔπαινον καί τήν πρόσκαιρον δόξαν. Ἐλθών μετά ταῦτα ὁ μαθητής του, τήν κλῆσιν Γελάσιος, καί ἀναζητῶν αὐτόν εἰς διαφόρους τόπους ἐπιμελῶς, δέν τόν εὑρῆκεν· ὅθεν ἔμεινεν εἰς τό κελλίον τοῦ Γέροντος. Καί μετά χρόνους ἕξ ἐκτύπησέ τις τήν θύραν καί ἀνοίξας ὁ Γελάσιος βλέπει τόν ἀββᾶν αὐτοῦ ἱστάμενον, καί ἐφοβήθη νομίζων ὅτι ἦτο δαιμόνιον· ὅμως διά νά βεβαιωθῇ τήν ἀλήθειαν, τοῦ εἶπε νά κάμῃ προσευχήν, καί ὅταν ἔκαμε τόν σταυρόν του τόν ἐδέχθη χαίρων».
«Ἀσπασθέντες λοιπόν ὁ ἕνας τόν ἄλλον, εἶπεν ὁ Γέρων· «Καλῶς ἔκαμες, τέκνον, νά ζητήσῃς εὐχήν, ὅτι πολλαί εἶναι αἱ παγίδες τοῦ δαίμονος». Λέγει εἰς τόν Ὅσιον ὁ Γελάσιος· «Διατί μέ ἄφησες ὀρφανόν, πάτερ τίμιε, καί εἶχα θλῖψιν ἀνείκαστον;» Λέγει ὁ Γέρων· «Τό μέν αἴτιον ὅτι δέν ἐφαινόμην ηξεύρει ὁ Κύριος, ὅμως δέν ἔλειψα ἀπό τοῦτον τόν τόπον ἕως τήν σήμερον, οὔτε ἐπέρασε καμμία Κυριακή νά μή εἶμαι καί ἐγώ εἰς τήν Ἐκκλησίαν, καί ἐκοινώνουν τά θεῖα Μυστήρια». Ἐθαύμασεν ὁ Γελάσιος πῶς εἰσερχόμενος ὁ Γέρων καί ἐξερχόμενος ἔμενεν ἀόρατος, καί οὐδείς τόν ἔβλεπεν. Λέγει τότε πάλιν ὁ μαθητής· «Καί τώρα διατί ἐφάνης πρός τόν δοῦλόν σου;» Ὁ δέ ἀπεκρίνατο· «Ἐπειδή, τέκνον, σήμερον χωρίζομαι ἐκ τοῦ σώματος καί ὑπάγω πρός τόν Δεσπότην μου, ἦλθα νά σοῦ ἀφήσω τό λείψανόν μου, νά τό ἐνταφιάσῃς ὡς βούλεσαι». Πολλά λοιπόν ὠφελήσας τόν μαθητήν καί ὁμιλήσας περί ψυχῆς καί αἰωνίου μακαριότητος, παρέδωκεν ἐν εἰρήνῃ τῷ Θεῷ τήν ψυχήν του ὁ θαυμάσιος. Ὁ δέ Γελάσιος ἐσύναξεν ὅλους τούς Ἀσκητάς, καί τόν ἐφέραμεν εἰς τό Κυριακόν μέ ψαλμῳδίας καί θυμιάματα, ἔλαμψε δέ τό πρόσωπον αὐτοῦ ὡς ὁ ἥλιος, καί τότε τόν ἐνεταφιάσαμεν μέ τούς ἄλλους Ὁσίους Πατέρας. Εἶχα νά σᾶς εἴπω καί διά τούς ἄλλους διάφορα διηγήματα, ἀλλά διότι σᾶς βλέπω ὅτι ἔχετε πόθον νά ἀκούσετε διά τήν σφαγήν αὐτῶν, συντέμνω τόν λόγον, καί ἄς ἔχω συγχώρησιν. Τοιοῦτοι λοιπόν ἦσαν οἱ Ὅσιοι, θαυμάσιοι Πατέρες καί πάρα πολύ ἐνάρετοι, ὑπομένοντες ἀνδρείως πᾶσαν στεναχωρίαν τῆς ἐρήμου καί κακουχίαν τοῦ σώματος καί σχολάζοντες καθ’ ἑκάστην εἰς τήν δούλευσιν τοῦ Κυρίου μέ τήν προσευχήν καί μέ τήν δέησιν, ἦσαν δέ τόν ἀριθμόν τεσσαράκοντα τρεῖς οἱ τρισόλβιοι, τῶν ὁποίων τούς ἀγῶνας καί τήν ὑπερβάλλουσαν ἄσκησιν καί τά παλαίσματα καί τρόπαια κατά τῶν δαιμόνων μόνον ὁ κρυφιογνώστης Θεός τά ἠξεύρει, ὅστις δίδει καθ’ ἑνός πλουσίας τάς ἀνταμοιβάς τῶν ἐνθέων ἀγώνων του».
ΠΗΓΗ: ΒΙΚΤΩΡΟΣ ΜΑΤΘΑΙΟΥ, ΜΕΓΑΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΜΟΣ Α’ Σελ.287 – 288. ΕΚΔΟΣΙΣ Γ’ 1970.
Ἡ εἰκόνα τοῦ κειμένου, ἔχει τεθεῖ ἀπό τόν συντάκτη τῆς ἀνάρτησης.
