†Ἀρχιμ. Χριστοφόρου Ἀθ. Καλύβα
Εὐθύς μέ τήν συνειδητοποίησιν τῆς ὑπάρξεώς του ὁ ἄνθρωπος ἐφιλοσόφησεν ἐπί μιᾶς πραγματικότητος ἀσταθείας καί μεταβλητότητος, ἀλλοιώσεως καί ἀλλαγῆς, φθορᾶς καί συνεχείας τῆς ζωῆς μέ ἐπίμονον τήν ἐκδήλωσιν μιᾶς πολυμορφίας τῶν φορέων της, οἱ ὁποῖοι ντυμένοι μ’ ἕνα περίβλημα καθαρῶς ὑλικόν, χωμάτινον, εἶναι ἔμψυχοι καί ἄψυχοι, λογικοί καί ἄλογοι ὀργανισμοί, ὑποκείμενοι, πάντως, εἰς φθοράν καί ἀφανισμόν ἐκ πρώτης ὄψεως, ὅπως συλλαμβάνει ἡ ἀνθρωπίνη ψυχή τήν ζωήν τῶν ὄντων μέ τά σωματικά μάτια. Αἱ ἐποχαί κατά τήν κίνησιν τοῦ ἠλίου καί τῆς γῆς ἀλλάσσουν, ἡ Φύσις ἀδρανεῖ ἤ ὀργιάζει, χαμογελᾶ ἤ μελαγχολεῖ καί αἱ ψυχολογικαί τοῦ ἀνθρώπου διαθέσεις μεταβάλλονται καί τά ἐπιτεύγματά του φέρουν τήν σφραγῖδα τῆς ἐποχῆς καί τῆς ἡλικίας, τῆς φυσικῆς κράσεως τῶν καιρῶν καί τῆς ἀτομικῆς ἑνός ἑκάστου ἰδιοσυστασίας καί πνευματικῶν καταβολῶν.
Ἀπό τῆς πλευρᾶς αὐτῆς κρινόμενος ὁ χρόνος ἀποκτᾷ τήν ἔννοιαν ἰσχυροῦ παράγοντος διότι πᾶν ὅτι κατεργάζεται εἰς τόν ὑλικόν τομέα (τό ξύλον σαπίζει, ὁ σίδηρος σκωριάζει, ἡ σάρξ ἀποσυντίθεται) θεωρεῖται ὡς τελοῦν ὑπό τό βάρος χρονικῆς πιέσεως, ἡ ὁποία καί προσδιορίζει τήν νέαν μορφήν καί σύνθεσιν, τό νέον ὑλικόν ντῦμα καί τήν ἐνδεχομένην καταστροφήν καί ἀφανισμόν δυνάμει τοῦ θερμικοῦ θανάτου κατά τούς φυσικούς.
Αὐτή ἡ μεταβλητότης, αἱ ἀλλαγαί μορφῶν εἰς ὅλην τήν διάστασιν τῶν μετασχηματισμῶν τῆς ὕλης καί τῆς ζωῆς, γεννᾷ εἰς τήν συνείδησίν μας καί τήν ἔννοιαν τοῦ χρόνου, καί καθορίζονται μεγάλης ἤ μικράς διαρκείας σταθμοί μέ τάς ἀνακυκλήσεις μέχρι τῆς ἡμέρας πού ὁ φιλοσοφῶν ἄνθρωπος κουρασμένος κλείσῃ τά μάτια του καί, μεταβαλλόμενος εἰς κιλόν λιπάσματος κάτω εἰς τά σπλάγχνα τῆς γῆς, τροφοδοτήση τούς ἀσπονδύλους σκώληκας… Καί ἐνῶ ὁ συνειδητοποιῶν τήν ὕπαρξιν του καί τάς διαδοχάς τῶν φαινομένων ἄνθρωπος σβήνει διά νά δώσῃ τόν λόγον καί τήν σκυτάλην εἰς τά ἐκκολαπτόμενα ἐν συνεχείᾳ γένη κατά τόν Φλαμαρίωνα, τό πνεῦμα του ὁμολογεῖ μετά τῆς Φύσεως ὅτι ἀμαρτῆσαν πάλαι ποτέ ἀπεκδέχεται τήν αἰωνίαν λύτρωσιν ἀπό τήν νοσηρότητα καί φθαρτότητα τῶν ὑλικῶν στοιχείων, δεδομένου ὅτι ἡ πτῶσις τοῦ ἀνθρώπου ἐδημιούργησε τήν ἔννοιαν τοῦ χρόνου ἀλλά καί τήν πραγματικότητα τοῦ πόνου. Ὅταν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος σημειώνῃ ὅτι «Πᾶσα ἡ Κτίσις συστενάζει καί συνωδίνει ἄχρι τοῦ νῦν καί ὅτι καί ἡμεῖς αὐτοί ἑαυτοῖς στενάζομεν υἱοθεσίαν ἀπεκδεχόμενοι, τήν ἀπολύτρωσιν τοῦ σώματος ἡμῶν», Ρωμ. η’ 23, τοῦτο σημαίνει ὅτι ἡ φθορά καί ὁ θάνατος εἶναι ἐπιγέννημα καί συνέπεια τῆς ἁμαρτίας, ἡ ὁποία ἔθεσεν ὑπό αἵρεσιν τήν παροῦσαν μορφήν τῆς ζωῆς διά τοῦ φυσικοῦ θανάτου τῆς μελλοντικῆς καί τελειωτικῆς μετασχηματίσεως καί μεταστοιχειώσεως τῶν πάντων, Β’ Πέτρου, γ’ 7-13, καί τῆς διά τῆς δημιουργικῆς καί πανσόφου δυνάμεως τοῦ Θεοῦ ὁλοκληρωτικῆς ἀνακαινίσεως: «Καινούς οὐρανούς καί καινήν γῆν κατά τό ἐπάγγελμα τοῦ Κυρίου προσδοκῶμεν ἔνθα δικαιοσύνη κατοικεῖ» ὁπότε θά καταστραφῇ τό Κακόν καί θά ἐκλείψῃ καί ἡ ἔννοια τοῦ χρόνου μέσα εἰς τήν ἀπεραντωσύνην τῆς αἰωνιότητος καί εἰς τό ἄφθιτον πέλαγος τοῦ ἀπροσίτου Φωτός.
Εὐνόητον ὅτι τοῦ Σαρκωθέντος Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, καί Θεοῦ ἡμῶν, «εὑραμένου διά τῆς διά τοῦ Τιμίου Αἵματός Του καθάρσεως αἰωνίαν λύτρωσιν» Ἑβρ. Θ’ 12, καί τοῦ Σύμπαντος ἀνακαινιζομένου διά πυρός, μή ὑπαρχούσης πλέον φθορᾶς ὡς αἰτίας ἀλλοιώσεων καί μεταβολῶν, Ἀποκ. ΚΑ’ 4, ΚΒ’ 23 – 27, ἡ μακαρία αἰωνιότης καί ἡ παραδεισία ζωή ἐν ἀτέρμονι χαρᾶ πλησίον τοῦ Θεοῦ θά αἰτιολογήσουν καί θά δικαιώσουν τήν ἐξ ἀγάπης δημιουργίαν τοῦ Κόσμου καί τήν κατ’ εἰκόνα καί ὁμοίωσιν Θεοῦ πλᾶσιν τοῦ ἀνθρώπου.
Δέον νά σημειωθῇ ἐν κατακλεῖδι ὅτι ἡ τελική καί ἄχρονος ἀποκατάστασις τοῦ ἀνθρώπου θά ἐξαρτηθῇ ἀπό τήν πίστιν του πρός τόν Θεάνθρωπον Κύριον καί τήν ὑποταγήν του εἰς τό ἅγιον Θέλημα Ἐκείνου Ὅστις «Ἁγνός ἐστί», Α’ Ἰωάν. γ’ 3, διότι καί κατά τούς σοφούς προγόνους μας «οὐ θεμιτόν ἐστί καθαρόν ἅπτεσθαι ἀκαθάρτου». Διά τοῦτο καί ὁ Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν, δεδομένου ὅτι «οὐκ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν ἀλλά τήν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν» Ἑβρ. ιγ’ 14, προτρέπει: «Ὡς τέκνα Φωτός περιπατεῖτε μή ὡς ἄσοφοι ἀλλ’ ὡς σοφοί ἐξαγοραζόμενοι τόν καιρόν ὅτι αἱ ἡμέραι πονηραί εἰσί». Ἐφεσ. ε’ 8, 16.
Ἡ δυνατωτέρα φιλοσοφία χωρίς νεφελώματα καί ἀοριστολογίας εἶναι νά ἀγκαλιάσῃ ὁ ἄνθρωπος τό φῶς τῆς αἰωνιότητος μέ τήν ἐν Χριστῷ πίστιν καί ἀρετήν.
(1904 – 1992)
ΠΗΓΗ: τό βιβλίο «ΛΑΛΕΙ ΚΥΡΙΕ…. ΚΥΡΙΑΚΟΔΡΟΜΙΟΝ» 1980, τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιμ. Χριστοφόρου Ἀθ. Καλύβα. (Σελ. 53 – 55).
Οἱ Εἰκόνες καί ἡ φωτογραφία τοῦ κειμένου ἔχουν τεθεῖ ἀπό τόν συντάκτη τῆς ἀνάρτησης.
