Γιατί ἀπουσιάζεις;

            Σύντομο κήρυγμα ἐπί τῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς Ι’ ΛΟΥΚΑ (Λουκ. 13, 10 – 17), ἀπό τό βιβλίο τοῦ μακαριστοῦ Ἐπισκόπου Αὐγουστίνου Ν. Καντιώτου: «ΚΥΡΙΑΚΗ». (σελ. 256).

«Ἦν διδάσκων ἐν μιᾷ τῶν συναγωγῶν ἐν τοῖς σάββασι» (Λουκ. 13, 10)

            Ἦταν, λέει τό σημερινό Εὐαγγέλιο, Σάββατο, ὅταν ὁ Χριστός πῆγε σέ μιά συναγωγή. Τό Σάββατο οἱ Ἑβραῖοι τό ἔχουν σάν ἡμέρα λατρείας τοῦ Θεοῦ. Τήν ἡμέρα αὐτή ἀπαγορεύεται ἡ ἐργασία. Ἡ ἐντολή τοῦ Δεκαλόγου λέει· «Ἕξι ἡμέρες τῆς ἑβδομάδος ἐργασία, ἀλλά τό Σάββατο πρέπει νά εἶνε ἀφιερωμένο στή λατρεία τοῦ Θεού» (Ἔξ. 20, 9 – 10). Αὐστηρά τηροῦσαν τήν ἐντολή αὐτή οἱ Ἰουδαῖοι. Ὅποιος παρέβαινε τήν ἐντολή καί δούλευε τήν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου, τιμωροῦνταν μέ αὐστηρή τιμωρία. Ἕνας Ἑβραῖος, ἀναφέρει ἡ ἱστορία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, πού τό Σάββατο τόλμησε νά βγῇ ἔξω ἀπό τήν πόλι καί νά πάῃ στό βουνό νά κόψῃ ξύλα, δικάστηκε γιά τήν παράβασι τῆς ἐντολῆς καί καταδικάστηκε σέ θάνατο. Μαζεύτηκαν οἱ Ἑβραῖοι, πῆραν πέτρες, τίς ἔρριξαν πάνω του καί τόν θανάτωσαν (βλ. Ἀριθμ. 15, 32 – 36). Οἱ πέτρες πού ἔρριξαν ἦταν τόσες πολλές, πού σχημάτισαν ἕνα μικρό λόφο. Ὅσοι ὕστερα περνοῦσαν ἀπό ‘κεῖ θυμόντουσαν τήν τιμωρία τοῦ ἀνθρώπου πού περιφρόνησε τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ καί ἐργάστηκε τό Σάββατο. Καί ὄχι μόνο στά παλιά τά χρόνια, ἀλλά καί σήμερα ἀκόμη οἱ Ἑβραῖοι τηροῦν αὐστηρά τήν ἀργία τοῦ Σαββάτου. Ἄν πᾶτε σήμερα στό Ἰσραήλ, θά δῆτε ὅτι τό Σάββατο οἱ δρόμοι δέν παρουσιάζουν κίνησι. Δέν ταξιδεύουν οἱ ἄνθρωποι. Δέν τρέχουν αὐτοκίνητα. Ὅποιος τόλμήσῃ χωρίς ἀπόλυτη ἀνάγκη νά πάρῃ αὐτοκίνητο καί νά ταξιδέψῃ στούς δημοσίους δρόμους, αὐτός θεωρεῖται παραβάτης καί προκαλεῖ τή γενική ἀποδοκιμασία. Δέν τούς σταματάει ἡ ἀστυνομία, τούς σταματοῦν οἱ πολῖτες! Ὑπάρχουν δέ καί περιπτώσεις, πού ἡ ἀγανάκτησι τῶν Ἑβραίων γιά τούς παραβάτες τῆς ἐντολῆς εἶνε τόσο μεγάλη, ὥστε ὄχι μονό σταματοῦν τό αὐτοκίνητο, ἀλλά βάζουν καί φωτιά καί τό καῖνε. Μόνο αὐτοκίνητα τῆς ἀστυνομίας καί αὐτοκίνητα πού μεταφέρουν γιατρούς καί ἀσθενεῖς στά νοσοκομεῖα ἐπιτρέπεται νά κινοῦνται τήν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου.

* * *

            Σάββατο λοιπόν ὁ Χριστός πῆγε σέ μιά συναγωγή. Τί εἶνε συναγωγή; Εἶνε ἕνα κτίριο σάν εἶδος σχολείου ἤ ἐκκλησίας. Τό κτήριο αὐτό ἔχει σκοπό νά συγκεντρώνῃ τούς Ἑβραίους κάθε Σάββατο, γιά νά διαβάζουν ἐκεῖ τό νόμο τοῦ Θεοῦ καί νά προσεύχωνται. Τή συναγωγή τή λέει ὁ λαός χάβρα. Συναγωγές ὑπάρχουν σ’ ὅλες τίς πόλεις καί τά χωριά, σ’ ὅλα τά μέρη πού κατοικοῦν Ἑβραῖοι.

            Στή συναγωγή πῆγε ὁ Χριστός τήν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου. Πῆγε γιά νά διδάξῃ.

            Ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους πού βρισκόντουσαν μέσα στή συναγωγή τήν ἡμέρα ἐκείνη, ἦταν καί μιά γυναῖκα. Ἡ γυναῖκα αὐτή ἦταν ἄρρωστη. Ἡ ἀρρώστια της αὐτή προερχόταν ἀπό ἐνέργεια τοῦ σατανᾶ. Τό κορμί της εἶχε λυγίσει. Ὅπως πιάνεις μιά ἴσια βέργα καί τή λυγίζεις, ἔτσι ὁ σατανᾶς, κατά παραχώρησι Θεοῦ, εἶχε λυγίσει τή σπονδυλική της στήλη. Τή λύγισε τόσο πολύ, ὥστε τό κεφάλι τῆς δυστυχισμένης γυναῖκας ἄγγιζε τή γῆ, κι ἀπό μακριά φαινόταν ὅτι περπατάει ὄχι ἄνθρωπος ἀλλά ἕνα τετράποδο ζῶο. Τά χέρια της εἶχαν γίνει πόδια, πού τά στήριζε στή γῆ γιά νά μπορῇ νά περπατάῃ. Σ’ αὐτή τήν κατάστασι βρισκόταν ἡ γυναῖκα ὄχι ἕνα ἤ δύο χρόνια, ἀλλά δεκαοχτώ (18) ὁλόκληρα χρόνια, μιά ὁλόκληρη ζωή. Τί θλιβερό θέαμα!

            Αὐτή ἡ σακατεμένη γυναῖκα, κι ἄν δέν πήγαινε τό Σάββατο στή συναγωγή, θά ἦταν δικαιολογημένη γιά τήν ἀπουσία της. Κανείς δέν μποροῦσε νά τήν κατηγορήσῃ. Καί ὅμως. Ἡ γυναῖκα αὐτή, παρ’ ὅλη τήν ἀρρώστια της, ὅταν ξημέρωνε τό Σάββατο, δέν ἡσύχαζε. Θεωροῦσε καθῆκον νά πάῃ στή συναγωγή. Καί πήγαινε πάντοτε χωρίς νά γογγύζῃ κατά τοῦ Θεοῦ πού δέν τήν ἔκανε καλά.

            Ἀλλ’ αὐτή τή φορά, πού πῆγε πάλι στή συναγωγή, εἶδε τό θαῦμα τοῦ Θεοῦ. Ὁ Χριστός τήν εἶδε, τήν σπλαχνίστηκε, καί βραβεύοντας τήν ἀφοσίωσί της στό Θεό τή θεράπευσε. Τό κορμί της, πού ἦταν κυρτωμένο σάν κρικέλλα, ἔγινε καί πάλι ἴσιο σάν κυπαρίσσι. Μέ ὄρθιο πιά τό κορμί περπατοῦσε καί δόξαζε τό Θεό.

* * *

            Ἄχ, χριστιανοί μου! Αὐτή ἡ γυναῖκα τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου πόσους χριστιανούς δέν θά δικάσῃ κατά τήν ἡμέρα τῆς κρίσεως! Ἡ γυναῖκα αὐτή, ἄρρωστη, σακατεμένη, σέ ἀθλία κατάστασι, βαδίζοντας μέ τά τέσσερα, πήγαινε κάθε Σάββατο στή συναγωγή. Ἐμεῖς οἱ χριστιανοί δέν ἔχουμε τό Σάββατο· ἔχουμε τήν Κυριακή. Ἡ Κυριακή ἀντικατέστησε τό Σάββατο. Ἡ Κυριακή εἶνε ἡ μέρα ἡ μεγάλη καί ἡ ἔνδοξη. Ἡ Κυριακή εἶνε ἡ μέρα πού ὁ Χριστός νίκησε τό θάνατο, ἔφερε νέα ζωή καί δημιούργησε τό νέο κόσμο, τόν κόσμο τῆς χάριτος. Καί θά ἔπρεπε τήν Κυριακή νά τήν τιμοῦμε οἱ χριστιανοί μέ ἐξαιρετική εὐλάβεια. Θά ἔπρεπε τήν ἅγια αὐτή μέρα νά σταματοῦν ὅλες οἱ ἐργασίες ἐκτός ἀπό τίς ἀπόλυτα ἀπαραίτητες καί ἀναγκαῖες. Θά ἔπρεπε τή μέρα αὐτή οὔτε ποδόσφαιρο οὔτε θέατρα οὔτε κινηματογράφοι οὔτε ἐκδρομές νά γίνωνται. Ἀλλ’ ὅλοι καί ὅλες νά τρέχουν στήν Ἐκκλησία γιά νά λατρεύσουν τό Θεό, τήν ἁγία Τριάδα, τόν Πατέρα, τόν Υἱό καί τό ἅγιο Πνεῦμα. Γιατί αὐτά τά τρία πρόσωπα τῆς ὁμοουσίου καί ἀδιαιρέτου Τριάδος ἐργάστηκαν γιά τή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Ὁ Πατέρας θέλησε, ὁ Υἱός ἦρθε στή γῆ, τό Πνεῦμα τό ἅγιο φώτισε τόν κόσμο. Γι’ αὐτό καί στό τέλος τῆς θείας Λειτουργίας λέμε· «Εἴδομεν τό φῶς τό ἀληθινόν, ἐλάβομεν Πνεῦμα ἐπουράνιον. Εὕρομεν πίστιν ἀληθῆ, ἀδιαίρετον Τριάδα προσκυνοῦντες. Αὕτη γάρ ἡμᾶς ἔσωσεν».

            Ναί! Ὁ χριστιανός, πού πηγαίνει κάθε Κυριακή στήν Ἐκκλησία καί παρακολουθεῖ μέ εὐλάβεια ὅσα ἐκεῖ λέγονται καί γίνονται καί μέ πίστι πλησιάζει καί κοινωνεῖ τά ἄχραντα μυστήρια, αὐτός ὁ χριστιανός ὠφελεῖται, κερδίζει πράγματα ἀνεκτίμητα. Ἄν στό τέλος τῆς θείας Λειτουργίας ὁ ἱερεύς σέ καθένα πού ἐκκλησιάζεται ἔδινε σάν δῶρο μιά χρυσῆ λίρα, μπορεῖτε νά φαντασθῆτε τί θά γινόταν; Ὅλοι θά πήγαιναν στήν Ἐκκλησία γιά νά πάρουν τή λίρα. Ἀλλά τί εἶνε ἡ λίρα καί κάθε ἄλλος ὑλικός θησαυρός μπροστά στόν πνευματικό θησαυρό, μπροστά στίς θεϊκές εὐλογίες, πού σκορπάει ὁ ἥλιος τῆς θείας Λειτουργίας; Ἄνθρωποι, πού μπῆκαν στήν Ἐκκλησία λυπημένοι, στεναχωρημένοι, μελαγχολικοί, σκυφτοί, ὅταν τελείωσε ἡ θεία Λειτουργία καί πῆραν τήν εὐλογία τῆς Ἐκκλησίας, βγῆκαν γεμᾶτοι χαρά καί ἀγαλλίασι. Κι ὅπως ἡ γυναῖκα τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου μπῆκε στή συναγωγή μέ σκυμμένο τό κεφάλι καί βγῆκε μέ τό κεφάλι ὄρθιο βλέποντας τόν οὐρανό, ἔτσι καί κάθε ψυχή, πού τή λύγισε ὁ σατανᾶς καί τήν ἔκανε νά βλέπῃ μόνο τά χαμηλά, μόνο τά γήινα καί τά ἐγκόσμια, μόνο τά ἁμαρτωλά, ὕστερα ἀπό ἕναν ἐκκλησιασμό βγαίνει διαφορετική. Αὐτό πού λέει ἡ Ἐκκλησία μας, «Ἄνω σχῶμεν τάς καρδίας», γίνεται μιά πραγματικότητα. Ἡ ψυχή αὐτή συνεχῶς ὑψώνεται, φτάνει μέχρι τά ἄστρα, περνᾷ τά ἄστρα, ἀγγίζει τό Θεό, ἑνώνεται μέ τό Θεό.

* * *

            Ὦ Θεέ μου, ὦ ἁγία Τριάς! Τί εὐλογίες εἶνε αὐτές πού δίνεις στούς εὐσεβεῖς χριστιανούς πού ἐκκλησιάζονται! Πόσο εὐτυχισμένοι εἶνε αὐτοί, ἀλλά καί πόσο δυστυχισμένοι εἶνε ἐκεῖνοι πού τήν Κυριακή πού χτυπάει ἡ καμπάνα κι αὐτοί μένουν ἔξω ἀπ’ τήν Ἐκκλησία! Αὐτούς θά καταδικάσῃ κατά τήν ἡμέρα τῆς κρίσεως ἡ γυναῖκα τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου. Ἡ γυναῖκα ἡ ἄρρωστη, σακατεμένη, πήγαινε στήν ἐκκλησία της, στή συναγωγή· χριστιανοί αὐτοί, γεροί, μέ χέρια καί πόδια καί μάτια καί αὐτιά, δέν πηγαίνουν γιά νά ποῦν ἕνα εὐχαριστῶ στό Θεό γιά τά τόσα καλά πού τούς δίνει.

            Ἡ Εἱκόνα καί ἡ φωτογραφία τοῦ κειμένου ἔχουν προστεθεῖ ἀπό τόν συντάκτη τῆς ἀνάρτησης.