†ΦΩΤΙΟΥ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ
(8 Νοεμβρίου 1895 – 13 Ἰουλίου 1965)
Σεβασμιώτατε,
Γνωρίζω, ὅτι γίνομαι ὀχληρός. Ἀλλά τί νά κάμω, ἀφοῦ ὁ κίνδυνος, ὅστις ἐπικρέμαται ἐπί τῆς Ὀρθοδοξίας, ἔχει καταντήσει δι’ ἡμᾶς, ὡς ὁ ἀνύστακτος γύψ, ὅστις κατατρώει νυχθημερόν τήν καρδίαν μας.
Ἰδού, εἰς Πάτρας διακωμωδεῖται τό λείψανον τοῦ Πρωτοκλήτου Ἀποστόλου, πρωτοστατοῦντος τοῦ καταχθονίου καρδιναλίου Μπέα. Οἱ Λατῖνοι ἔθεσαν πόδα ἐπί τῆς μαρτυρικῆς γῆς τῆς Ὀρθοδόξου καί πιστῆς Ἑλλάδος. Καρδινάλιοι ὑποκριταί καί ἀλαζόνες, φραγκοπαπάδες, ἐνθυμίζοντες σκοτεινάς ἡμέρας τοῦ μεσαίωνος, μορφαί ἀποκρουστικαί Ρωμαίων λεγεωναρίων τοῦ τυράννου Αἰγεάτου, τοῦ ἐπί σταυροῦ προσηλώσαντος τόν Ἅγιον Ἀνδρέαν, τί ζητοῦν εἰς τήν ἱεράν γῆν ταύτην; Μήπως οἱ κόρακες οὗτοι ὠσφράνθησαν δυσοσμίαν ἐκπεμπομένην ἐκ τῆς ἀποσυντιθεμένης Ὀρθοδοξίας; Ὢ! Πόσας συμφοράς διά τήν ἀμώμητον πίστιν μας προοιωνίζει ἡ ἀποφράς ἡμέρα αὕτη! Ἡ Ρώμη, κατά τήν βάρβαρον συνήθειάν της, προσφέρει πάλιν «ἄρτον καί θεάματα». Οἱ χριστιανομάχοι τοῦ Κολοσσαίου εἰσέρχονται εἰς τόν ναόν τοῦ Πρωτοκλήτου, διά νά τραγουδήσουν τάς βαρβαρικάς ἐπωδούς των εἰς τήν γλῶσσαν, εἰς τήν ὁποίαν ὠρύετο ὁ αἱμοβόρος ρωμαϊκός ὄχλος! Καί, δυστυχῶς, Ὀρθόδοξοι ὑποδέχονται τόν νέον τοῦτον δούρειον ἵππον, χωρίς νά εὑρεθῇ εἷς νέος ἱερεύς Λαοκόων, ὅστις νά ἀποτρέψῃ τήν δολίαν ταύτην εἴσδυσιν τῶν πονηρῶν Λατίνων εἰς τά ἅγια τῶν ἁγίων. Οἱ δέ νέοι Βησσαρίωνες πρόκειται νά συμπροσευχηθοῦν μετά τῶν αἱρετικῶν ἐν τῷ ναῷ τοῦ διαπομπευομένου ἁγίου. Ἰδού ποῦ ἐκαταντήσαμεν! Ἰδού τί ἔτεκον οἱ ἐναγκαλισμοί ἐκεῖνοι τῶν Ἱεροσολύμων. Τό τεχθέν τέρας θά εἶναι ὁ Νέρων τις, ἤ Καλλιγούλας, ὁ ὁποῖος θά κατασπαράξῃ τήν Ἐκκλησίαν μας, πρός δόξαν τῶν μεταβαλλλόντων τόν οἶκον τοῦ Κυρίου εἰς οἶκον ἐμπορίου ὑποκριτικῆς ἀγάπης καί παντοειδῶν συναλλαγῶν.
Ἀλλά καί ἀντί ἁγίου λειψάνου μέ θήκην βυζαντινήν, ὡς ἀσφαλῶς εἶχεν ἡ ἁγία κάρα ἡ δωρηθεῖσα παρά τοῦ ἀθλίου ἐκείνου Θωμᾶ (καί αὐτοῦ παποφίλου) πρός τόν Πάπαν, εἴδομεν ἀποτρόπαιον ἰταλικόν εἴδωλον, μορφήν ἀποκρουστικήν ἐπί λαιμοῦ τεταμένου, ἀληθές «βρέτας», πρό τοῦ ὁποίου πολλοί προσκυνηταί ὀπισθοχώρησαν, αἰσθανόμενοι ἀποτροπιασμόν. Τί ἔγινεν ἡ ἀρχική λειψανοθήκη βυζαντινῆς λειτουργικῆς τέχνης, ἥτις ἀσφαλῶς περιέκλειε τό ἀληθές λείψανον τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου;
Ναί, ταῦτα εἶναι ἀρχαί ὠδίνων. Ὡς ἐκ συνθήματος, ἠλάλαξαν ἐκ χαρᾶς οἱ ὀλιγόπιστοι, οἱ μηδεμίαν ἔχοντες σχέσιν πρός τήν Ἐκκλησίαν, οἱ παντός εἴδους καιροσκόποι. Καί ἡμεῖς ὑπέχετε πᾶσαν τήν εὐθύνην. Ἐχωρίσατε εἰς δύο τήν Ἐκκλησίαν. Διεμερίσατε τόν ἄρραφον χιτῶνα τοῦ Κυρίου καί αὐτό τό μέγα ἔγκλημα τό ἀποδίδετε εἰς ἀκατανόητον παροξυσμόν ἀγάπης πρός τούς ψευδαδέλφους. Ἒ! Παρῳδήσατε τό ἱερόν ὄνομα τῆς ἀγάπης καί ἐστρέψατε καθ’ ἡμῶν τόν ὄχλον τῶν ἀπίστων, ἀθέων καί ὑποκριτῶν, οἵτινες ζητοῦν τήν κεφαλήν μας ἐπί πίνακι.
Πᾶς ὅστις ἐτάχθη μέ τούς Λατίνους καί τούς λατινόφρονας, εἶναι συμφεροντολόγος, θρασύς, νεωτεριστής, ἀνίερος, πλήρης σαρκικοῦ φρονήματος, ὡς εἶναι αὐταπόδεικτον ἐκ τῶν πραγμάτων. Τά ἄρθρα, τά ὁποῖα δημοσιεύονται εἰς τάς ἐφημερίδας παρά τῶν τοιούτων, εἶναι πλήρη ψεύδους καί ἀτέχνως ἀποκρυπτομένου ἀποτροπιασμοῦ πρός πᾶν τό Ὀρθόδοξον, εἴτε εἰκών εἶναι τοῦτο, εἴτε ψαλμῳδία, εἴτε ἱεροτελεστία, εἴτε ἀμφίεσις, εἴτε ἄλλο τι. Οἱ λατινόφρονες δέν ἔγιναν τοιοῦτοι αἰφνιδίως, ἀλλά ἦσαν ἤδη περιφρονηταί τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς Πίστεώς μας. Ὅλα τά εὕρισκον ἐν αὐτῇ ἐλαττωματικά, στραβά καί κουτσά, βάρβαρα, βλάχικα. Ὁ πλοῦτος καί ἡ ματαιότης τοῦ παπισμοῦ τούς εἶχεν ἤδη καταστήσει ἐραστάς του, καθ’ ὅσον δέν ἦσαν εἰς θέσιν νά αἰσθανθοῦν τόν ἐν πνεύματι πλοῦτον τῆς Ὀρθοδοξίας. Αὐτοί θέλουν εἰς τούς ναούς ἄσματα θεατρικά καί κορυβαντικά, σαρκικά καί εἰδωλολατρικά, ὡς ἦσαν ἐκεῖνα τῶν ἱερέων τοῦ Βάαλ, διά τά ὁποία, ἐλεεινολογῶν αὐτούς ὁ προφήτης Ἠλίας, ἔλεγεν ὅτι δέν τ’ ἀκούει ὁ Θεός, διότι κοιμᾶται. Αὐτοί ἐπιθυμοῦν οἱ ἱερωμένοι νά ἐνδύωνται ὡς ἡμεῖς οἱ κοσμικοί, μέ γραβάτες καί μέ στενά πανταλόνια, χωρίς νά ἐννοοῦν διόλου ὅτι «ὁ ἐσώτερος ἄνθρωπος τοῖς ἔξωθεν σχήμασιν διατυποῦται», καί ἀδιαφοροῦντες διά τό γεγονός, καθ’ ὃ οἱ ἱερωμένοι, οἵτινες ἀπέβαλον τό ράσον, ἠθικῶς ἔπεσον ἐκδήλως. Αὐτοί, μέ ἕνα λόγον, δέν ἠγάπησαν ποτέ τήν μητέρα ἡμῶν Ἐκκλησίαν, ὥστε νά συνδέσουν τήν ἀγάπην των ταύτην μέ ὅ,τι συνδέεται πρός αὐτήν, σαρκασταί τῆς παραδόσεως, ἡ ὁποία εἶναι ὁ σύνδεσμος τῆς ἀληθοῦς ἀγάπης πρός τούς πρό ἡμῶν Πατέρας καί εὐλαβεῖς προγόνους.
Ναί, ὅλοι οὗτοι οἱ σήμερον ἀποβαλόντες τήν προσωπίδα καί κηρυχθέντες ὑπέρ τοῦ ἐκπαπισμοῦ τῆς Ἐκκλησίας μας καί τοῦ ἐκφραγκισμοῦ τῆς μαρτυρικῆς καί ἡγιασμένης φυλῆς μας, ναί, ὅλοι αὐτοί ἦσαν καί προηγουμένως περιφρονηταί τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀπεχθανόμενοι πᾶν τό Ὀρθόδοξον. Ἡ παράταξις, ἥτις ἐπικροτεῖ ὅσα ἔπραξε καί πράττει τό Φανάριον, ἀποτελεῖται ἀπό αὐτούς. Οὐαί εἰς τούς «μισθωτούς» ποιμένας.
Μετά σεβασμοῦ, ΦΩΤΙΟΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ
* «Ο.Τ.», Ἰούλιος 1965. Ἡ ἐπιστολή αὐτή εἶναι πρός τόν Μητροπολίτην Δέρκων Ἰάκωβον, ἕνα ἐκ τῶν ἐμπιστοτέρων φιλοπαπικῶν Συνοδικῶν τοῦ Φαναρίου. Ἐγγράφη, καθώς παρατηρεῖ ὁ «Ο.Τ.» εἰς εἰσαγωγικόν σημείωμα, «ἐπ’ εὐκαιρίᾳ τῆς ἐπ’ ωφελείᾳ τοῦ Παπισμοῦ, παναθλίας ἐκμεταλλεύσεως τῆς μεταφορᾶς εἰς τάς Πάτρας τῆς κάρας τοῦ Πρωτοκλήτου Ἀποστόλου Ἀνδρέα».
ΠΗΓΗ: ΦΩΤΙΟΥ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ: «ΑΝΤΙΠΑΠΙΚΑ Ἀνοικταί Ἐπιστολαί καί Ἄρθρα πού ἐδημοσιεύθησαν ἀρχικῶς εἰς τόν ῾῾Ὀρθόδοξον Τύπον᾽᾽, μεταξύ 1963 καί 1970, καί ἐκδίδονται τώρα συγκεντρωμένα καί διατεταγμένα, μετά προλόγου καί σημειώσεων ὑπό Κωνσταντίνου Π. Καβαρνοῦ» ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΥΠΟΥ» ΑΘΗΝΑΙ 1993 (Σέλ. 21).
Ἡ φωτογραφία ἔχει τεθεῖ ἀπό τόν συντάκτη τῆς ἀνάρτησης.
