2η. Ἀνάλυσις τοῦ Εὐαγγελίου τῆς Κυριακῆς, ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ’ ΛΟΥΚΑ (Πλουσίου Νεανίσκου) Λουκ. ιη’ 18 – 27, ἀπό τό βιβλίον τοῦ μακαριστοῦ Ἱεροκήρυκος Ἀρχιμ. Χριστοφόρου Ἀθ. Καλύβα: «ΛΑΛΕΙ ΚΥΡΙΕ…. ΚΥΡΙΑΚΟΔΡΟΜΙΟΝ» 1980. (Σελ. 4448 – 451).
Εἴτε μορφωμένος εἶναι ὁ ἄνθρωπος εἴτε ἀμόρφωτος, εἴτε πολιτισμένος εἴτε ἀπολίτιστος, εἴτε πλούσιος εἴτε φτωχός, ἔχει καρδιά, αἰσθήματα, σκέπτεται, προβληματίζεται, συζητεῖ σέ ἤρεμες στιγμές μέ τόν ἑαυτό του, ὄχι τόσο νά λύσῃ ὑλικῆς φύσεως προβλήματα, ὅσῳ νά δώσῃ ἀπάντησι στό «τί τέξεται ἡ ἐπιοῦσα» δηλ. ἡ μετά τό φυσικό μας θάνατο ἡμέρα. Καί ἐάν οἱ μέριμνες τοῦ βίου, οἱ κοσμικοί θόρυβοι, τά ἐντυπωσιακά διάφορα γεγονότα πού μάς θίγουν ἄμεσα, ἤ περιστατικά τῆς ζωῆς, εὐχάριστα ἤ δυσάρεστα, μᾶς καθηλώνουν σέ μόνωσι, χωρίς ὑψηλά πετάγματα ἔξω ἀπό τό πεπερασμένο Σύμπαν τοῦ ἑαυτοῦ μας, ἔρχονται ὅμως καί στιγμές πού ἡ πιεστική φωνή τοῦ ἐρωτήματος «τί τέξεται ἡ ἐπιοῦσα», τοῦ θανάτου μας, εἶναι ἕνα γεγονός πού δραματικά τό ζῇ ό ἄνθρωπος στόν ἑαυτό του ὅταν μάλιστα φιλοσοφήσῃ ἐπάνω στή φθαρτότητα τοῦ ὑλικοῦ Κόσμου καί τήν ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων, ὅπως ὁ Σολομῶν, σάν Ἱεροκῆρυξ τῆς ἐποχῆς, εἶπε τό: «ματαιότης ματαιοτήτων τά πάντα ματαιότης». Ἐκκλ. α’ 2.
Καί ἡ γενεά τῶν ἀπίστων ἀκόμη καί τῶν θρησκευτικῶς ἀδιαφόρων μέ τίς παράδοξες θεωρίες τους ἔρχεται στιγμή πού ὑπό τήν πίεσι τῆς σκληρής πραγματικότητος πού ὅτι γεννᾶται καί πεθαίνει, δέν ἐξαιρεῖ τόν ἑαυτό της σέ ὁμολογία καί ὅταν φαινομενικῶς παρουσιάζεται ὡς ἀπαθής πρό τοῦ συγκλονιστικοῦ γεγονότος τοῦ θανάτου. Ἑπομένως, ἐκτός τῶν τελείως ἠλιθίων ἤ πεπωρωμένων τό ἐρώτημα «τί τέξεται ἡ ἐπιοῦσα;» τοῦ θανάτου μας, μένει σάν ἄξονας πέριξ τοῦ ὁποίου στριφογυρίζουν οἱ σκέψεις μας. Καί, φυσικά, ἐφ’ ὅσον πρόκειται περί Χριστιανῶν πλήρως κατηχημένων καί φωτισμένων, δέν ἐγείρεται θέμα. Ἡ Ἁγία Γραφή καί τό ὅλον Μυστήριον τῆς Ἐνσάρκου Οἰκονομίας ἔχουν ἀπόλυτα προσανατολίσει τούς πιστούς, οἱ ὁποῖοι δέν τρέφονται μέ τά ψεύδη τῆς ἀρνήσεως καί τά παραμύθια τῶν δεκαρολόγων ἀπίστων πού προτιμοῦν νά ἐφαρμόζουν τό λαϊκό «κάλλιο πέντε καί στό χέρι παρά δέκα καί καρτέρει». Δηλαδή: ἄς ἀπολαύσουμε ἐδῶ ὅτι ἄμεσα μᾶς ἱκανοποιεῖ, καί ἄς ἀφίσουμε ὅσα διδάσκει ἡ ἐξ ἀποκαλύψεως ἀλήθεια περί Βασιλείας τῶν οὐρανῶν μετά θάνατον καί αἰωνίας μακαριότητος· λές καί ὁ θάνατος ἔχει μεγίστη χρονική ἀπόστασι ἀπό τό φθειρόμενο σῶμα μας!……..
Ἐλάτε στήν ψυχολογική κατάστασι τοῦ σημερινοῦ Ἄρχοντος πού ἐπόθει τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἰλικρινῶς. Καί ὅπως ἐξέθεσεν ἐξομολογητικά τά ὅσα τόν ἀφοροῦσαν, ἦταν καλοαναθρεμμένος καί ἐνάρετος Ἑβραῖος ἐφ’ ὅσον ἐφήρμοζεν ἐκ νεότητος τίς ἐντολές τοῦ Μωσαϊκοῦ νόμου. Ἔνοιωθεν, ἐν τούτοις, μεγάλα ψυχικά κενά πρό τῶν θείων ἀληθειῶν πού ἀπέβλεπαν στήν πνευματική καί ἠθική ὁλοκλήρωσι τοῦ ἀνθρώπου, πού θά μετέχῃ στήν προάρχουσα δρᾶσι τῆς Χάριτος. Καί μολονότι μέ μιά ὑλική θυσία θά ἀποκτοῦσε τό ποθούμενο κατά τήν ὑπόδειξι τοῦ Χριστοῦ πού ὁ ἴδιος τόν ἠρώτησε μέ ἀγωνία, ὅμως ἐθέριεψε μέσα του τό τέρας τοῦ μαμωνισμοῦ καί τοῦ ἔφραξε τό δρόμο πρός τήν τελειοποίησι, τή λύτρωσι καί τή σωτηρία. Ὁ ὑλικός πλοῦτος ἀσκεῖ πιεστικά τυραννική ἐξουσία ἀπάνω στήν ψυχή καί αὐτοῦ πολλές φορές τοῦ καλοπροαιρέτου, ἀνθρώπου, πού προτιμᾷ νά πιστεύῃ στή δύναμι τοῦ ψυχροῦ καί ἀναισθήτου, καί τοῦ ὑπό ἀφανισμόν, ὑλικοῦ πλούτου, παρά στίς ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ περί προνοίας καί τελείας ἀποκαταστάσεως κοντά του. Εἶναι φοβερός πλάνος τό χρῆμα καί κάθε τί τό, καθ’ ὑπερβολήν μάλιστα, ὑλικόν ἀγαθό, λόγῳ ἀμέσων προσφορῶν πού κρύβουν τήν ἀδηλότητα τοῦ πλούτου, καί ἀπατηλόν.
Στήν ὑπόδειξι τοῦ Ἰησοῦ ν’ ἀπαλλαγῆ ἀπό τό φόρτο τῶν περιουσιακῶν στοιχείων του ὁ πλούσιος «ἀπῆλθε λυπούμενος» γιατί μέ τό Μωσαϊκό νόμο καλά τά κατάφερνε νά ἔχῃ ἥσυχη τή συνείδησί του, ἐφ’ ὅσον δέν τοῦ ζητοῦσε καμμιά θυσία. Ἀλλ’ ὁ Μωσαϊκός νόμος δέν ὡμίλησε ποτέ περί ἠθικῆς τελειώσεως καί ἀναγεννήσεως πού ὁδηγεῖ στή Βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Περί αὐτῶν ὡμίλησεν ὁ Χριστός, ὁ Θεάνθρωπος καί δέν ἔπαιρνε νερό τό πρᾶγμα· δέν ἐσήκωνε μερισμό καί πνευματική διάσπασι. Τό «πώλησον ὅσα ἔχεις καί διάδος πτωχοῖς» ἐκάλυψε μέ μαῦρο πανί τό «δεῦρο ἀκολούθει μοι», γιατί ὁ ἄνθρωπος ἔνοιωσε ἐρημιά, παγωμάρα, ἐνόμισε πώς θά τόν πλακώσῃ ἡ φοβερωτέρα δυστυχία ἄν ἔχανε τόν πλοῦτο καί τήν κοινωνική προβολή πού τοὔδινε ἐκεῖνος. Καί σήμερα ἀκόμη πλουσιώτατοι ἄνθρωποι πεθαίνουν ἀνάλγητοι καί σκληροί ἔναντι τῆς φτωχολογιᾶς. Ἔτσι ἔχει ὁ θάνατος τό προνόμιο νά ἐπαινῆται ὅταν μεταθανατίως ὁ πλοῦτος διατίθεται γιά ἔργα ἀγαθά ἤ ἀναθεματίζεται ὅταν γίνεται αἴτιος φοβερῶν διαπληκτισμῶν καί δικαστικῶν χρονίων ἀγώνων μεταξύ τῶν κληρονόμων τοῦ μακαρίτη.
Ὁ Κύριος τελικά ὡμίλησε περί δυσκολίας πού ὁ πλοῦτος παρεμβάλλει καί σ’ ἐκείνους τούς καλοπροαιρέτους πού θά ἤθελαν νά κερδίσουν τή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, ὄχι ὅμως καί περί ἀδυνάτου. Καί τό δύσκολον ἔγκειται στό ἀγκίστρωμα τῆς ψυχῆς στήν ὕλη.
(1904 – 1992)
Ἡ Εἰκόνα καί ἡ φωτογραφία τοῦ κειμένου ἔχουν τεθεῖ ἀπό τόν συντάκτη τῆς ἀνάρτησης.
