†ΦΩΤΙΟΥ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ
Πρός τόν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Δέρκων
Εἰς Κωνσταντινούπολιν.
Σεβασμιώτατε,
Βαθύτατα συνεκινήθην ἐκ τῆς ἐπιστολῆς Σας, διότι δι’ αὐτῆς δίδεται τιμή μεγάλη εἰς ἐμέ τόν ἀνάξιον καί ὑπερβολική σημασία εἰς τό ἀσήμαντον πρόσωπόν μου. Σᾶς εὐχαριστῶ ἐκ βαθέων διά τούς καλούς λόγους σας δι’ ἐμέ. Ἔχω βαθυτάτην συναίσθησιν τῆς μηδαμινότητός μου, παρ’ ὅσα γράφω, κινούμενος ἐξ ὑπερβολικοῦ ζήλου, καί τρέφω βαθύτατον σεβασμόν πρός τό ἱερατικόν ἀξίωμα, ἐκ παραδόσεως, καί σᾶς παρακαλῶ νά μή προκαλέσουν οἱ λόγοι μου τήν ἀγανάκτησίν σας. Τό ράσον εἶνε δι’ ἐμέ ἱερόν.
Εὐνόητον λοιπόν εἶνε πόσον ἀλγεινόν εἶνε δι’ ἐμέ τό νά προσθέσω τά ἀκόλουθα:
Ἡ πρός τήν Ὀρθόδοξον πίστιν προσήλωσις καί ἀγάπη μου εἶνε δι’ ἐμέ ὑπέρ πᾶν ἄλλο ἰσχυρά, καί ὑπέρ τήν ζωήν μου ἀκόμη. Καί οὐχί μόνον ὑπέρ τήν μίαν ζωήν μου, ἀλλά καί «ὑπέρ ζωάς», ἵνα μεταχειρισθῶ τήν ἔκφρασιν τοῦ Προφητάνακτος. Ὡς ἐκ τούτου, πρό τῶν θανασίμων κινδύνων οἱ ὁποῖοι ἐπικρέμανται ἐπ’ Αὐτῆς ἐκ μέρους τῆς «Δυτικῆς ὀφρύος», ἐπιλανθάνομαι τῆς ἀναξιότητός μου καί τοῦ σεβασμοῦ πρός τό ἱερατεῖον, καί ἔσπευσα νά στρατευθῶ καί ἐγώ μετά τῶν ὑπερασπιστῶν τῆς μαρτυρικῆς Ὀρθοδοξίας, ἀγραμμάτων ἤ σοφῶν, οἱ ὁποῖοι μάχονται «ἐν ὀνόματι Κυρίου τοῦ Θεοῦ ἡμῶν», καί οὐχί «ἐν ἅρμασι καί ἐν ἵπποις καί κοσμικῇ ἰσχύϊ», ὡς οἱ νεορωμαῖοι τοῦ Λατίου καί οἱ ἡμέτεροι παπόφιλοι.
Καί τοῦτο, καθ’ ὅσον, Σεβασμιώτατε, εἶνε δι’ ἡμᾶς σαφεστάτη ἡ κατά τῆς Ὀρθοδοξίας νέα δεινή ἐπιβουλή ἐκ μέρους τοῦ τερατώδους καί ἀμετανοήτου Παπισμοῦ, τοῦ νέου αὐτοῦ Πρωτέως, ὅστις ἀλλάσσει ἐξωτερικῶς μόνον μορφήν, ἀναλόγως τῶν περιστάσεων, καλυπτόμενος, ὡς πάντοτε, ὑπό τό προσωπεῖον τῆς ἀγάπης. Τῆς ἀγάπης, τῆς ὁποίας εἶνε ὁ σατανικώτερος κιβδηλοποιός. Ἀποροῦμεν δέ καί ἐξιστάμεθα, πῶς κληρικοί, ὑψηλάς κατέχοντες θέσεις ἐν τῷ Ὀρθοδόξῳ ἱερατεύματι καί μέ Ὀρθόδοξον φρόνημα, ἐνήμεροι δέ, ὅσον οὐδείς ἄλλος, τῶν βυσσοδομουμένων ἀπό τούς Λατίνους καί τῶν ἐλατηρίων ἐξ ὧν κινοῦνται εἰς τήν νέαν αὐτήν κατά τῆς πίστεως ἡμῶν συνωμοσίαν, πῶς ἔπεσον θύματα τῶν ὑποκριτικῶν συνθημάτων τοῦ ὄφεως, τοῦ ὁποίου αἱ σπεῖραι καί οἱ ἕλικες εἶνε πολλαί. Τοῦτο μᾶς θλίβει μέχρι θανάτου.
Ἀλλά, Σεβασμιώτατε, ἀρκεῖ νά ρίψετε ἕν μόνον βλέμμα εἰς τά βιβλία καί γενικῶς εἰς ὅσα γράφονται σήμερον ἐξ ἀφορμῆς τῆς ἀποπειρωμένης προσεγγίσεως τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου πρός τό Βατικανόν. Ἡ ἀπόπειρα αὐτή ὑπῆρξε τό σύνθημα νά χωρισθῶσι τά πρόβατα ἀπό τά ἐρίφια, οἱ ἀληθῶς πιστεύοντες ἀπό τούς ἀπίστους, ὀλιγοπίστους ἤ ὑποκρινομένους τόν πιστόν.
Καί εἰς μέν τόν στρατόπεδον τῶν πιστῶν τέκνων τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως ἐπικρατεῖ ἔνθεος ζῆλος, ἔξαρσις φρονήματος, γρήγορος νοῦς, νῆψις καρδίας, ἱερά δίψα ὁμολογίας καί σπουδή πρός τό μαρτύριον, ὡς συνέβη πάντοτε κατά τάς δεινάς περιστάσεις τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ Γένους μας, χαρακτηριστικόν τοῦτο τῆς συνεπείας τούτων πρό τούς πρό ἡμῶν μάρτυρας καί ὁμολογητάς, τῶν ὁποίων στερεῖται παντελῶς ἡ μερίς τῶν πρός τόν γυμνόν ἀπό μάρτυρας καί ὁμολογητάς παπισμόν φίλα προσκειμένων.
Ἀντιθέτως, ἀπό τό μέρος τῶν φιλοπαπικῶν (φρίττω γράφων τήν λέξιν ταύτην), (λέγω δέ «ἀπό τό μέρος» καί ὄχι «ἀπό τό στρατόπεδον», διότι πρόκειται περί ἀπολέμων, οἵτινες ἐσυνθηκολόγησαν μέ τό ψεῦδος τό γηράσαν διά τῶν αἰώνων), ἐπικρατεῖ πνευματικός ὕπνος καί λήθαργος, ἐντός τέλματος πλήρους κοαζόντων βατράχων. Ὑπεράνω δέ τοῦ στρατοπέδου τῆς ἡρωϊκῆς Ὀρθοδοξίας ανεπετάσθη τό ἱερόν λάβαρον τοῦ ἀγῶνος, καί κάτωθεν αὐτοῦ ἤρχισαν ἤδη ἀγωνιζόμενοι «οἱ Bιασταί» οἱ ἀναφερόμενοι ἐν τῷ Εὐαγγελίῳ, ἤτοι οἱ ἐξαγοραζόμενοι τήν σωτηρίαν των διά καρτερίας καί ἀπορρίψεως τῶν πονηρῶν δελεασμάτων τοῦ διαβόλου, πολεμοῦντες ὑπέρ τῆς ἀληθοῦς πίστεως, ἥτις φυλάσσεται ὡς μοναδικός θησαυρός ἀπ’ αἰώνων, μέ ἀγῶνας, μέ θυσίας, μέ μαρτύρια.
Ταύτην τήν εἰκόνα παρουσιάζει τό στρατόπεδον τῶν πιστῶν ὑπερασπιστῶν τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως. Καί, ὤ τοῦ θαύματος! Τό στρατόπεδον τοῦτο, ἐντός ὀλίγου κατέστη κῆπος μυρίπνοος πλήρης πνευματικῶν ἀνθέων, διότι ἡ ἰκμάς τῆς Ὀρθοδοξίας ἐξεπήδησεν ἐκ τῶν ἐγκάτων τῆς εὐλογημένης φυλῆς μας, καί ἐγράφησαν ἤδη, ἐντός ὀλίγου χρόνου θαυμαστά βιβλία καί ἀπολογητικά συγγράμματα, ἐπάξια τῶν ἔργων τῶν παλαιῶν ἁγίων ἀπολογητῶν, τά ὁποῖα, ὡς ἀστραπτουσαι ἀσπίδες ἐκάλυψαν τό τίμιον σῶμα τῆς ἀσπίλου Ὀρθοδοξίας, διά νά τό προφυλάξουν ἀπό τά δηλητηριώδη βέλη τοῦ ἐπιβούλου ἐχθροῦ.
Ἰδού μερικά ἐξ αὐτῶν τῶν ἐξαισίων ἀνθέων τῆς πίστεως καί τῆς θεοπνεύστου Ὀρθοδόξου ἐπιγνώσεως: Αὐγουστίνου Καντιώτου, ἀρχιμανδρίτου: «Τό Βατικανόν καί ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία», – Παναγ. Τρεμπέλα, καθηγητοῦ Πανεπιστημίου: «Ἀπάντησις εἰς φιλοπαπικόν ρῶσον ἱερωμένον», – Νικολ. Τωμαδάκη, καθηγητοῦ Πανεπιστημίου: «Τό μέγα θέμα τῆς Ὀρθοδοξίας», – Φιλοθέου Ζερβάκου, ἡγουμένου: «Νά μή προδοθῇ ἡ παρακαταθήκη», καί «Παπικῆς εἰσβολῆς ἀποτελέσματα», – Γαβριήλ, ἡγουμένου ἱ. Μονῆς Διονυσίου: «Τό δηλητήριον τῶν Παπικῶν», – Χριστοφόρου Καλύβα, ἀρχιμανδρίτου: «Παπικός ὁλοκληρωτισμός», – Κωνστ. Καβαρνοῦ, καθηγητοῦ Πανεπιστημίου: «Τό ζήτημα τῆς Ἑνώσεως», – Θεοκλήτου Διονυσιάτου: «Ἀντιπαπικά ἄρθρα», – Χρυσοστόμου, μητροπολ. Ἀργολίδος: «Ἀνοικτή ἐπιστολή», – Ἀλεξάνδρου Καλομοίρου: «Κατά ἑνωτικῶν», – Παντελ. Πάσχου: «Ἔρως Ὀρθοδοξίας», – Φωτίου Κόντογλου: «Ὁ Μέγας Ἱεροεξεταστής», καί «Τί εἶνε Ὀρθοδοξία καί τί εἶνε παπισμός», – «Προκήρυξις Ἁγιορειτῶν Πατέρων πρός τόν Ὀρθόδοξον Ἑλληνικόν λαόν», – Χαραλ. Βασιλοπούλου, ἡγουμένου: Ἄρθρα κατά τῆς φιλοπαπικῆς κινήσεως, Οὐρανίας Λαμπάκου: «Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί ἡ λεγομένη Δυτική Ἐκκλησία», κ.ἄ.π. Βέβαιον δέ εἶνε ὅτι θά ἐπακολουθήσουν καί ἄλλα πολλά καί λαμπρά παρόμοια δημοσιεύματα, τά ὁποῖα, μέ τήν ἀλήθειαν τήν περιεχομένην εἰς αὐτά, θά βεβαιοῦσι τοῦ λόγου τό ἀσφαλές(¹).
Ἐξ ἐναντίας, εἰς τά παρά τῶν φιλοπαπικῶν γραφόμενα ἐπικρατεῖ πνευματική ὑποθερμία, δοκησισοφία, κοινοτοπική μονοτονία, δυσκόλως ἀποκρυπτομένη ἀπιστία, βαττολογίαι παντός εἴδους, ἀδέξιαι δικαιολογίαι τῆς παπολατρείας, καί ἐν γένει τό σαρκικόν φρόνημα τοῦ ψυχικοῦ ἀνθρώπου, ὅστις «οὐκ ἔχει μέλλουσαν πόλιν, τήν ὧδε μένουσαν ἐπιζητεῖ».
Ἰδού, Σεβασμιώτατε, ἡ πλέον εὔκολος καί ἀκριβής καί ἀναμφισβήτητος στάθμισις τῶν δύο παρατάξεων, ἐξ ἧς δύναταί τις νά ἐξαγάγῃ τά συμπεράσματα, τά ὁποῖα ἐπιθυμεῖ νά ἔχῃ.
Παρά ταῦτα, διατελῶ μετά βαθέος σεβασμοῦ πρός τήν Ὑμετέραν Σεβασμιότητα, ἥτις θά μοί ἐπιτρέψῃ ν’ ἀπαντήσω προσεχῶς εἰς τήν ἐπιστολήν αὐτῆς διεξοδικώτερον.
ΦΩΤΙΟΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ
(¹) Σχετικῶς πρός «τό στρατόπεδον τῶν πιστῶν ὑπερασπιστῶν τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως», ὅπως τό εἶδε τότε ὁ Φ.Κ., πολύ ἐνδιαφέρον καί διαφωτιστικόν εἶναι τό ἀκόλουθον τμῆμα τῆς ἐπιστολῆς του πρός Κ.Π.Κ., πού φέρει ἡμερομηνίαν 1 Φεβρουαρίου 1965: «Εἶπα νά σοῦ στέλνουν τόν ῾῾(Ορθόδοξον) Τύπον᾽᾽ γιά νά παρακολουθεῖς τήν παπική καταδρομή καί τόν ἀγῶνα τῶν πιστῶν. Ὁ Θεόκλητος (Διονυσιάτης) στέκεται ἀσάλευτος προμαχών ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας, δόξα τῷ Θεῷ. Τοῦ ἔγραψα ἕνα γράμμα συγχαρητήριο. Γράμματα δύο ἔγραψα στόν Ἀρχιεπίσκοπο, γιατί πρέπει νά στηρίζουμε τόν γέροντα, καί μέ εὐχαρίστησε καί ἦλθε καί μέ ἐπισκέφθηκε πού ἤμουνα στό κρεββάτι, καί μιλήσαμε γιά τά παρά τοῦ Ἀθηναγόρα διαπραττόμενα. Ἀγωνιζόμαστε νά πάρει εἴδησι τῆς συνωμοσίας ὁ λαός, γιατί πολλοί παρασύρονται ἀπό τά σατανικά συνθήματα ῾῾Ἀγάπη, συναδέλφωσις, εἰρήνη᾽᾽, δίχως νά γνωρίζουν πώς πίσω ἀπ’ αὐτούς κρύβονται οἱ πιό καταχθόνιοι ἄνθρωποι τῆς ὕλης, τοῦ παρᾶ καί τῆς ἀκολασίας. Εὐτυχῶς, μέ τήν Ὀρθόδοξο παράταξη εἶναι ὁ Καθηγητής Καρμίρης, πρώην βασιλ. ἐπίτροπος παρά τῇ ἱερᾷ Συνόδῳ, ὁ καθηγ. Τωμαδάκης, οἱ μητροπολῖται Ἀργολίδος, Τρίκκης, ὁ ἐπίσκοπος Ἀχαΐας (γράφοντες), ὁ Καντιώτης, κ.ἄ. Στόν Τρεμπέλα (ἐπειδή ὁ ῾῾Σωτήρ᾽᾽ εὐτυχῶς, ἐτάχθη σημαιοφόρος μέ τήν Ὀρθόδοξον παράταξιν), ἔγραψα παροτρύνων αὐτόν νά γράψει καί ἐκεῖνος, ν’ ἀκουσθῇ ἡ φωνή του. Μοῦ ἀπάντησε λακωνικῶς: ῾῾Φίλτατε ἐν Χριστῷ, οὔτε ἐσιώπησα, οὔτε σιωπῶ, οὔτε θά σιωπήσω. Εἴμεθα ἀπολύτως σύμφωνοι᾽᾽».
* «Ο.Τ.», Ἰούλιος 1965.
(1895 – 1965)
ΠΗΓΗ: ΦΩΤΙΟΥ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ: «ΑΝΤΙΠΑΠΙΚΑ Ἀνοικταί Ἐπιστολαί καί Ἄρθρα πού ἐδημοσιεύθησαν ἀρχικῶς εἰς τόν ῾῾Ὀρθόδοξον Τύπον᾽᾽, μεταξύ 1963 καί 1970, καί ἐκδίδονται τώρα συγκεντρωμένα καί διατεταγμένα, μετά προλόγου καί σημειώσεων ὑπό Κωνσταντίνου Π. Καβαρνοῦ» ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΥΠΟΥ» ΑΘΗΝΑΙ 1993 (Σέλ. 91).
Οἱ εἰκόνες ἔχουν τεθεῖ ἀπό τόν συντάκτη τῆς ἀνάρτησης.
