Εἰς τήν Κωνσταντινούπολιν ἦτο πλουσία τις ὀνόματι Ἄννα, ἡ ὁποία ἠσθένησε πολύ ἕως εἰς θάνατον, κατά τό διάστημα δέ τοῦτο τῆς ἀσθενείας της ἐβωβάθη, πάντες δέ οἱ παρεστῶτες ἐνόμιζον ὅτι ἀπέθανεν. Ἐπειδή δέ ὁ ἄνδρας της ἔλειπεν εἰς τήν χώραν, τοῦ παρήγγειλαν νά ἔλθῃ νά θάψουν τήν Ἄνναν. Ἄφησαν λοιπόν ὅλην ἐκείνην τήν ἡμέραν τήν νομιζομένην νεκράν, ἡ δέ μήτηρ της καί ἡ ἀδελφή της ἐκάθηντο καί ἔκλαιον, ἀναμένουσαι τόν ἄνδρα της διά νά ἔλθῃ. Τό ἑσπέρας ὅμως ἡ νομιζομένη νεκρά ἥπλωσε τάς δύο χεῖρας της καί εἶπε· «Δόξα σοι, Παναγία μου Θεοτόκε». Καί παρευθύς ἠγέρθη καί ἐφίλησε τήν μητέρα της καί τάς ἀδελφάς της, ἐκεῖναι δέ τήν ἠρώτησαν τί ἔπαθε, καί διατί δέν ἠδύνατο νά τούς ὁμιλήσῃ. Πρωΐας γενομένης ἐπῆγαν τινές τῶν συγγενῶν της καί ἐκάλεσαν τόν Πνευματικόν της νά ὑπάγῃ εἰς τήν Ἄνναν.
Ἐπῆγε λοιπόν ὁ Πνευματικός, ὅστις μετά πολλάς παραινέσεις μόλις καί μετά βίας κατέπεισε τήν Ἄνναν νά ὁμιλήσῃ καί τοῦ λέγει· «Δέν δύναμαι, ἅγιε Πνευματικέ, νά σοῦ παραστήσω ὅσα εἶδα παράδοξα θαύματα, πλήν ἄκουσον ὅσα ἐνθυμοῦμαι: Ἐγώ ἐβωβάθην καί ἐνεκρώθην, ὡς ὅλοι οἱ ἀποθαμμένοι, ἤκουον ὅμως τούς κλαυθμούς τῶν συγγενῶν μου, ἀλλά νά ὁμιλήσω δέν ἠδυνάμην. Ἀφοῦ δέ παρῆλθεν ὥρα ἱκανή, ἤκουα ὡς ἀπό μακρόθεν τάς φωνάς των. Τότε εἶδα ὡς νά ἦλθον δύο ἄνδρες φοβεροί, οἵτινες, ὡς μοῦ ἐφαίνοντο, ἦσαν οἱ δύο Ἀρχάγγελοι Μιχαήλ καί Γαβριήλ, τῶν ὁποίων τήν λαμπρότητα ἀδύνατον εἶναι νά διηγηθῶ. Μέ ἐπῆραν λοιπόν αὐτοί καί μέ ἀνεβίβασαν εἰς τό ὕψος τοῦ οὐρανοῦ· ἐκεῖνα δέ τά ὁποῖα εἶχα ἐγώ κατά νοῦν, αὐτοί τά ἠννόουν, ἐκεῖνα δέ τά ὁποῖα διελογίζοντο ἐκεῖνοι, τά ἠννόουν ἐγώ· ἐνεθυμούμην δέ ὅτι ἐγώ εἶμαι ἁμαρτωλή καί θέλω κολασθῆ, αὐτοί δέ εβούλοντο νά μέ καταβιβάσουν εἰς τόν ᾅδην. Καθώς λοιπόν μέ ἀνεβίβασαν εἰς τόν οὐρανόν, εἶδα ἐκεῖ πλῆθος Ἀγγέλων ἀναρίθμητον, οἵτινες ἔψαλλον μεγαλοφώνως· «Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος, Κύριος Σαββαώθ, πλήρης ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ τῆς δόξης σου». Οἱ δέ Ἀρχάγγελοι, οἵτινες μέ ἐκράτουν, μοῦ ἔλεγον νά προσκυνήσω· ἐγώ δέ ἀπό τόν φόβον μου, πεσοῦσα προσεκύνησα, πλήν ποῖον προσεκύνησα δέν εἶδον. Ἐκεῖ δέ ὅπου προσεκύνησα, ἤκουσα φωνήν μεγάλην, ἥτις εἶπεν· «Λάβετε αὐτήν εἰς τά καταχθόνια». Καί πάραυτα μέ ἥρπασαν οἱ φοβεροί Ἀρχάγγελοι καί μέ κατεβίβασαν εἰς τόπον φοβερόν καί σκοτεινόν, ἐκεῖ δέ μέ ἄφησαν οἱ Ἄγγελοι καί πλέον δέν τούς εἶδα».
Ταῦτα λέγουσα ἡ Ἄννα ἔκλαιεν ἐνθυμουμένη τήν φρικτήν ἐκείνην κόλασιν· ἀναλαβοῦσα δέ ὀλίγον συνέχισε λέγουσα· «Εἰς ἐκεῖνον τόν τόπον ἦτο πλῆθος πολύ ἀνθρώπων, ἠκούετο δέ κλαυθμός γοερός ἐξ ἐκείνων μέ τούς ὁποίους συνηριθμήθην, ἔκλαια δέ καί ἐγώ ἡ ἀθλία διαλογιζομένη τίς νά μέ βοηθήσῃ. Καί ἔλεγα: Ἀλλοίμονον εἰς ἐμέ! τί θά γίνω; Παναγία Θεοτόκε, βοήθει μοι καί λύτρωσόν με ἀπό τοῦτον τόν σκοτεινόν καί φοβερόν τόπον, καί ἄν ζήσω, νά μετανοήσω μέ ὅλην μου τήν καρδίαν. Οἱ δέ ἄλλοι ἁμαρτωλοί μοῦ ἔλεγον· «Καί σύ ἦλθες ἐδῶ; Καί δέν ἤκουες ὅσα ἔλεγον τά βιβλία τῆς Ἐκκλησίας μας; δέν ἤκουες τόν λόγον τοῦ Εὐαγγελίου, ὅστις ἔλεγε νά μετανοήσῃς διά νά μή κολασθῇς;» Καί ᾐσχυνόμην, Γέροντα, τήν πολλήν κατηγορίαν ἐκείνην· μετά δέ παρέλευσιν ἱκανῆς ὥρας, εἶδα πάλιν τούς Ἀρχαγγέλους ἐκείνους, οἵτινες ἦλθον καί μοῦ λέγουν· «Ἐγείρου ἀπ’ αὐτοῦ, ἡ Παναγία Θεοτόκος σοῦ χαρίζει τήν ζωήν σου, καί ὕπαγε νά μετανοήσῃς διά τάς ἁμαρτίας σου καί νά ποιήσῃς ἀγάπην μέ τούς ἀνδραδέλφους σου, ἡμεῖς δέ θέλομεν πάλιν ἔλθει μετά δύο μῆνας καί θέλομεν σέ λάβει ὁριστικῶς, μόνον φρόντισον νά ποιήσῃς ἔργα καλά, νά σωθῇς»· καί μέ τόν λόγον αὐτόν εὑρέθην πάλιν ζῶσα εἰς τό σῶμα μου».
Ταῦτα ἀκούσας μετά προσοχῆς ὁ Πνευματικός τῆς λέγει· «Καί ποία ἦτο ἡ ἔχθρα, τήν ὁποίαν εἶχες μέ τούς ἀνδραδέλφους σου;» Ἀπεκρίθη ἡ Ἄννα· «Ἔχθραν μεγάλη εἶχα μέ αὐτούς· ἀλλά σέ παρακαλῶ, εἰπέ εἰς τόν ἄνδρα μου νά μέ ἀφήσῃ νά γίνω Μοναχή, διότι κατά τόν λόγον τῶν Ἀρχαγγέλων, πάλιν ἀποθνῄσκω μετά δύο μῆνας». Ἐνῷ δέ συνωμίλει ὁ Πνευματικός μέ τήν Ἄνναν, ἔφθασε καί ὁ ἀνήρ της, ὅστις ὡς εἶδεν αὐτήν ζῶσαν ἐχάρη, ὁ δέ Πνευματικός τοῦ λέγει· «Ἡ γυνή σου ἐξομολογεῖται πράγματα φοβερά καί παράδοξα, σέ παρακαλεῖ δέ νά τήν ἀφήσῃς νά γίνῃ Μοναχή». Τοῦ λέγει ὁ ἀνήρ της· «Πῶς εἶναι δυνατόν, Πάτερ ἅγιε, νά ἀφήσω ἐγώ τήν γυναῖκα μου νά γίνῃ Μοναχή, ἥτις δέν εἶναι ἀκόμη εἴκοσι δύο ἐτῶν, ἐγώ δέ νά τρέχω εἰς τήν ἀπώλειαν;» Τοῦ λέγει ὁ Πνευματικός· «Αὐτή λέγει ὅτι μετά δύο μῆνας ἀποθνῄσκει καί τί τό ὄφελος;» Ἀπεκρίθη ὁ ἄνδρας της· «Ἀσθενής εἶναι καί παραληρεῖ, πλήν ἐγώ δέν τήν ἀφήνω». Ὅθεν δέν τήν ἄφησε νά γίνῃ Μοναχή καί μετά δύο μῆνας ἀπέθανεν. Ἔλεγεν δέ ἡ μήτηρ της μετά τόν θάνατόν της, ὅτι ἀφ’ ὅτου εἶδε τήν ὀπτασίαν ἐκείνην, μόνον ὀλίγον ἄρτον ἔτρωγε μετά τήν ἐνάτην καί γονυκλισίας πολλάς ἐποίει καθ’ ἑκάστην.
Αὐτά τά θαύματα, ὅσα διηγήθην, ὅλα οἱ σήμερον ἑορταζόμενοι Ἅγιοι Ἀρχάγγελοι τά ἐποίησαν· εἶναι δέ καί ἄλλα πολλά θαύματα τά ὁποῖα καθ’ ἑκάστην ποιοῦν οἱ Ἀρχάγγελοι, πλήν καί ἀπό ὅσα διηγήθημεν ἀρκετόν εἶναι νά δοξάσωμεν τόν Θεόν καί τούς αὐτοῦ Ἀρχαγγέλους, ἳνα ἀξιώσῃ καί ἡμᾶς ὁ Θεός τῆς Βασιλείας αὐτοῦ. Ἀμήν.
Ταῖς τῶν σῶν Ἀρχαγγέλων καί πασῶν τῶν Ἀγγελικῶν Δυνάμεων πρεσβείαις, Χριστέ ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.
ΠΗΓΗ: ΒΙΚΤΩΡΟΣ ΜΑΤΘΑΙΟΥ, ΜΕΓΑΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΜΟΣ ΙΑ’.
