2η. Ἀνάλυσις τοῦ Εὐαγγελίου τῆς Κυριακῆς, Ζ’ ΛΟΥΚΑ, (Λουκ. η’ 41 – 56), ἀπό τό βιβλίον τοῦ μακαριστοῦ Ἱεροκήρυκος Ἀρχιμ. Χριστοφόρου Ἀθ. Καλύβα: «ΛΑΛΕΙ ΚΥΡΙΕ…. ΚΥΡΙΑΚΟΔΡΟΜΙΟΝ», (1980) (σελ. 397 – 400).
Ἄν καί τό ὄνομά της δίδεται πολλάκις κατά τίς μετ’ ἀλλήλων σχέσεις καί συναλλαγές τῶν ἀνθρώπων πρός ἐπίτευξιν τεθέντος σκοποῦ καί μιλοῦμε περί «ἐμπιστοσύνης» πού ἐξαρτᾶται ἀπό τό ἠθικό ποιόν τῶν ἀνθρώπων, ἐν τούτοις ἡ θεολογική διαφέρει. Γιατί ἡ πίστις αὐτή πού μετά πόθου ἐζήτησαν ἀπό τόν Κύριον οἱ Μαθητές του καί ὁ ἴδιος ἀπό τούς Μαθητάς του, Λουκ. ιζ’ 5, Ματθ. ιζ’ 20 κ.ἀ., εἶναι μιά μυστική δύναμι τῆς ψυχῆς βιωματική καί ἀνέκφραστη τῶν θεοφοβούμενων ἀνθρώπων πού αἰσθάνονται τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ, καί πού κτίζει τόν ἀγωγό μεταξύ οὐρανοῦ καί γῆς γιά τή διοχέτευσι πολλαπλῶν, καί κατά τίς ἀνάγκες μας, δωρεῶν τῆς Χάριτος. Καί ἔχουμε τήν ἀφυπνίζουσα τάς ὑπνωττούσας συνειδήσεις, τήν φωτίζουσα πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον στόν κόσμο, τήν προκαλοῦσα δάκρυα μετανοίας, τήν ἰσχυροποιοῦσα τή βούλησί μας γιά ὡραίες κατά τοῦ κακοῦ μάχες, τή θεραπεύουσα ψυχικά καί σωματικά ἀρρωστήματα καί τραύματα ὅπως τό τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περιπτώσεως. Δέν πρόκειται περί ἐμπιστοσύνης ἀνθρώπων πρός ἀνθρώπους. Ἐκεῖ ὑπάρχουν ἐρωτήματα. Καί εὐλόγως γιατί, πολλάκις, διαψευδόμεθα παταγωδῶς.
Ἡ θεολογική πίστις τοῦ Εὐαγγελίου εἶναι ἄρρηκτος δεσμός πλάσματος καί Πλάστου, καί ὄχι λογικός μηχανισμός πιθανοτήτων πρός ἐπιτυχίαν, οὔτε μαγική δύναμι γιά εξαναγκασμό τοῦ θείου, ὅπως συμβαίνει μέ τά τυπικά τῆς Μαγείας καί τοῦ Πνευματισμοῦ. Δέν εἶναι καί γλῶσσα πρός ἀοριστολόγον ἐπίκλησιν «ἰδανικῶν» τοῦ ψυχικοῦ μας δυναμισμοῦ, τοῦ ὑλικοῦ ὁπλισμοῦ καί ἄλλων βλακειῶν τῶν ἀπίστων ἀερολόγων με χρωματισμένες πομφόλυγες για ἐντυπώσεις. Ὅλα αὐτά κονιορτοποιοῦνται ἐν ριπῇ ὀφθαλμοῦ, καί μιά τέτοια πίστι γελοιοποιεῖ τίς προσδοκίες. Καί τοῦτο, γιατί οἱ ἄνθρωποι δέν εἶναι τέλειοι καί αὐτοδύναμοι. Ἄλλως τε παρεμβάλλονται καί τά ἀτομικά συμφέροντα, ὅσῳ καί ἄν ἑνώσουν τίς ἐπί μέρους δυνάμεις των.
Ἡ Εὐαγγελική – θεολογική πίστις εἶναι καθαρῶς μυστηριακή καί μέ τήν προσευχή τοῦ ταπεινοῦ ἀνθρώπου ἐπιτυγχάνεται ὅτι προανεφέρθη καί ὅτι μέ δύναμι γραφῆς σημειώνει ὁ Παῦλος: ια’ Εβρ. Ἡ πίστις αὐτή δέν νοεῖται ὠχρά, καχεκτική, ἀδρανής γιατί δέν ἐπιτυγχάνεται ἡ εὐεργετική παρουσία τῆς Χάριτος, τήν ὁποίαν ἡ θεολογική πίστις προϋποθέτει: Ματθ. ιγ’ 18 κ.α. Σέ θέματα πίστεως δέν ἐπιτρέπεται διχασμός συνειδήσεως διά τῆς ἀμφιβολίας, ἤ πειραματισμός Μαρκ. θ’ 23., κ.ε. Καί ὁ λόγος προφανής· γιατί μόνον ὅπου συγκεντροῦται ἡ πίστις συμπυκνοῦται ἡ Χάρις καί ἐπακολουθεῖ τό θαῦμα. Τό θαῦμα εἶναι ἡ διά τῆς προσευχῆς τοῦ πιστοῦ ὑπερφυσική ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ, ἀλλά δέν εἶναι ἀντιφυσικό καί παράλογο, γιατί τό ὑπέρλογον εἶναι τονισμός τῆς ἀνθρωπίνης λογικῆς. Τά πάντα τελοῦν κάτω ἀπό τήν ἐξουσίαν τοῦ Θεοῦ, τῶν νόμων του, τούς ὁποίους, κατά βούλησιν, τροποποιεῖ, ἀναστέλλει, θέτει σέ ἀδράνεια πρός ἀνώτερους σκοπούς. Δέν δίνει λόγο στούς κόκκους τοῦ κονιορτοῦ τοῦ Σύμπαντος πού λέγονται ψευδοεπιστήμονες καί φλυαροῦν περί τοῦ ἀδυνάτου τοῦ θαύματος. Άν ἡ ἁμαρτία ἐσακάτεψε τόν ἄνθρωπο, ἡ διά τῆς πίστεως καί ἐν δάκρυσι ἐπίκλησι τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ, ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Σταυρικοῦ τοῦ Θεανθρώπου θανάτου, ἐπουλώνει τίς ψυχικές καί σωματικές πληγές, ὅπως καί ἐπιτυγχάνει νεκραναστάσεις, ἐφ’ ὅσον τίποτε δέν ἀδυνατεῖ στό Θεό. Ματθ. ιθ’ 26, Ρωμ. ιδ’ 4, κ.α.
Εἶναι γεγονός ὅτι ἐπί χρόνια πολλά καί μέ ὅλα τά μέσα τοῦ σατανισμοῦ ἐπεδιώχθη κλονισμός τῆς πίστεως σέ προσωπικό Θεό, καί ἐν πολλοῖς ἐπετεύχθη ἡ περιφρόνησι σάν συνέπεια τῆς ἀπιστίας, ἡ ἠθική ἀποχαλίνωσις ἀτόμων καί λαῶν. Ὑψώθησαν, ἀντ’ αὐτῆς τῆς θεολογικῆς πίστεως, ὡς σεβάσματα λατρείας καί ὡς ὑποκατάστατα ἑρμηνευτικά τοῦ καταντήματος τοῦ ἀνθρώπου, ὁ μαμωνισμός καί ἡ σαρκολατρεία. Ἡ ἀδράνεια ἤ ἡ ἀκαδημαϊκή ἀντίδρασι τῶν ἐπί μέρους Ἐκκλησιῶν καί τῆς ὠργανωμένης Πολιτείας ἡ πλήρης ἀδιαφορία ἔναντι τῶν συμβαινομένων μεταξύ τῆς Νεολαίας μας πρό παντός, ἔδωσαν ἀφορμήν καί καιρό στούς ἐμπόρους τῆς δυστυχίας μας, νά πλουτίζουν μέ τά πορνογραφήματα καί τά προβαλλόμενα ἔργα σοδομιτισμοῦ καί πάσης αἰσχρότητος πού ξεπερνοῦν, εἰς φθοροποιά ἀποτελέσματα, τά ὄργια τῆς ποντισθείσης ἐν λάβᾳ πυρός ἀκολάστου Πομπηίας. Άς μή ἀπατώμεθα ἡ πρός τόν Ἀληθινό Θεό ἀπιστία καί ἡ διαφθορά προοιωνίζουν βιβλικόν κατακλυσμό. Ἂς ἀποσείσῃ ὁ καθένας μας τίς προσωπικές του εὐθύνες.
(1904 – 1992)
Ἡ Εἰκόνα καί ἡ φωτογραφία τοῦ κειμένου, ἔχουν προστεθεῖ ἀπό τόν συντάκτη τῆς ἀνάρτησης.
