Ἀπόσπασμα ἀπό τό βίο τοῦ Ἁγίου
Ὁ Λογγῖνος ὁ Ἅγιος Μάρτυς, ὁ Ἑκατόνταρχος, προσετάχθη ἀπό τόν Πιλάτον νά φυλάττῃ μετά τῶν στρατιωτῶν του τό Σῶμα τοῦ Ἰησοῦ. Παραμείνας λοιπόν πλησίον τοῦ Ἐσταυρωμένου καί βλέπων τά σημεῖα καί ἄπειρα θαύματα, ἅπερ ἔγιναν εἰς ἐκείνην τήν σωτήριον Σταύρωσιν, ἤτοι τόν σεισμόν, τήν τοῦ ἡλίου εἰς σκότος μεταβολήν, τούς ἀνοιγέντας τάφους καί τούς ἐξ αὐτῶν ἐκπηδήσαντας νεκρούς ἀνεβόησε μετά μεγάλης φωνῆς εἰπών· «Ἀληθῶς Θεοῦ Υἱός ἦν οὖτος» (Ματθ. κζ’ 54). Γνωρίσας δέ τήν ἀλήθειαν, ὡμολόγησεν αὐτήν χωρίς φόβον τινά εἰς τό μέσον τῆς Συναγωγῆς τῶν Ἰουδαίων μέ ἐλευθέραν γλῶσσαν, λέγων καί πάλιν· «Θεοῦ Υἱός ἦτο ὁ Ἰησοῦς κατά ἀλήθειαν»· ἔπειτα πάλιν, ὅταν ἐνεταφίασαν τό ζωοποιόν καί πανακήρατον ἐκεῖνο Σῶμα, προσέταξεν ὁ Πιλάτος τόν αὐτόν Λογγῖνον νά φυλάττῃ τόν Τάφον μέ τήν κουστωδίαν του. Τότε λοιπόν ὁ Ἑκατόνταρχος, καίτοι εἶχεν ἀγαθήν γνώμην διά τόν Χριστόν καί ἐπίστευεν ὅτι ἦτο Υἱός Θεοῦ, καθώς καί μέ τό στόμα τόν ἐμαρτύρησεν, ὅμως ἐπῆγε νά φυλάττῃ κατά τό πρόσταγμα.
Μετά τήν τοῦ Σωτῆρος Ἀνάστασιν ἐπῆγεν ὁ Λογγῖνος μέ τούς ἄλλους στρατιώτας τῆς κουστωδίας εἰς τήν συναγωγήν τῶν Ἰουδαίων, καί λέγουσιν εἰς αὐτούς ὅλα τά γενόμενα, ἤτοι διά τόν σεισμόν, ὅστις ἔγινε, καί τόν ἀστραπόμορφον Ἄγγελον, ὁ ὁποῖος ἐκύλισε τόν μέγαν λίθον τοῦ Τάφου, καί ὅτι ἀληθῶς ἀνέστη ὁ Χριστός, καί ἔμεινεν ὁ Τάφος κενός μέ τό σουδάριον· οἱ δέ προεστῶτες τῶν Ἰουδαίων, νομίζοντες αἰσχύνην των μεγάλην τοῦ Χριστοῦ τήν Ἀνάστασιν, ἔδωσαν εἰς τούς στρατιώτας ὅσα ἀργύρια ἤθελον, ἵνα συκοφαντήσωσι τήν Ἀνάστασιν, λέγοντες ὅτι οἱ Ἀπόστολοι ἐπῆγαν τήν νύκτα κρυφίως καί τόν ἔκλεψαν. Αὐτά μέν εἶπον οἱ ἐπίλοιποι στρατιῶται πρός τόν Πιλάτον καί τούς ἄλλους τῆς πόλεως, ὁ πιστός ὅμως Λογγῖνος δέν ἔλαβε κἄν ἕν ἀργύριον, ἀλλά παρρησίᾳ μέ ἐλευθέραν γνώμην καί γλῶσσαν ἐλέγχων τό ψεῦδος τῶν Ἰουδαίων, ἐκήρυττε τήν ἀλήθειαν, ὅτι δηλαδή ὁ Χριστός εἶναι Θεός ἀληθινός καί ἠγέρθη ἐκ νεκρῶν. Ταῦτα μαθών ὁ Πιλάτος καί οἱ ἔξαρχοι τῶν Ἰουδαίων ἔστρεψαν πρός τόν Λογγῖνον τό μῖσος, ὅπερ εἶχον κατά τοῦ Χριστοῦ πρωτύτερα, καί ἐγύρευον τρόπον καί καιρόν ἐπιτήδειον νά τόν φονεύσωσιν οἱ ἀλιτήριοι, τό ὁποῖον ἀκούσας ὁ Λογγῖνος ἀπό τινα φίλον του, ἔδωκε, κατά τό κοινῶς λεγόμενον, τόπον εἰς τήν ὀργήν, ἀπορρίπτει τήν ζώνην καί τήν χλαμύδα, καταφρονεῖ τό ἀξίωμα, ἀπαρνεῖται τούς συγγενεῖς καί φίλους του, καί λαβών εἰς τήν συνοδείαν του δύο στρατιώτας, οἵτινες ἐπίστευσαν καί αὐτοί εἰς τόν Χριστόν, ἐπῆγεν εἰς τήν Καππαδοκίαν καί γίνεται μετά τῶν συντρόφων αὐτοῦ κήρυξ τῶν παραδόξων θαυμασίων τοῦ Χριστοῦ καί ἄλλος Ἀπόστολος.
Αὕτη ἡ φήμη τοῦ Λογγῖνου διεδόθη σχεδόν εἰς τόν κόσμον ἅπαντα, ὅτι δηλαδή κηρύττει τόν Ἐσταυρωμένον Ἰησοῦν Θεόν ἀληθέστατον.
Πηγή: Ὁ Μέγας συναξαριστής τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Βίκτωρος Ματθαῖου, Τόμος Ι’ Μηνός Ὀκτωβρίου, σελ. 340.
