Ἀνάλυση τοῦ Ἀποστόλου τῆς Κυριακῆς τῶν Πατέρων της Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, (Τίτ. γ’ 8-15), ἀπό τό βιβλίο τοῦ μακαριστοῦ Ἐπισκόπου Αὐγουστίνου Ν. Καντιώτου: «ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ». (Σελ. 97 – 103).
«Μωράς δέ ζητήσεις καί γενεαλογίας καί ἔρεις καί μάχας νομικάς περιΐστασο· εἰσί γάρ ἀνωφελεῖς καί μάταιοι» (Τίτ. 3,9).
Ἡ ΓΛΩΣΣΑ, ἀγαπητοί μου χριστιανοί, ἡ γλῶσσα εἶνε ἕνα ἐξαιρετικό προνόμιο τοῦ ἀνθρώπου. Λέγοντας δέ γλῶσσα ἐννοοῦμε την ἱκανότητα πού ἔχει ὁ ἄνθρωπος νά ἐκφράζῃ τίς σκέψεις του καί τά συναισθήματά του. Γιατί γλῶσσα ἔχουν καί τα ζῶα. Γλῶσσα ἔχει καί ὁ πίθηκος, ἀπ’ τόν ὁποῖο μερικοί ἀνόητοι λένε ὅτι κατάγεται ὁ ἄνθρωπος. Ἀλλ’ ἐνῶ οἱ πίθηκοι καί τά ἄλλα ζῶα ἔχουν γλῶσσα, ἐν τούτοις δέν μιλᾶνε. Δέν μιλᾶνε, γιατί δέν ἔχουν σκέψεις καί ἰδέες. Ὁ ἄνθρωπος ὅμως μιλάει, γιατί ἔχει νοῦ πού σκέπτεται, ἡ δέ γλῶσσα του εἶνε τό ὄργανο πού ἐξωτερικεύει τόν ἐσωτερικό κόσμο. Χωρίς τό ὄργανο αὐτό ὁ ἄνθρωπος θά δυσκολευόταν νά πῇ στόν ἄλλο τί σκέπτεται καί τί θέλει. Αὐτό τό βλέπουμε στήν περίπτωσι τῶν κωφαλάλων, πού προσπαθοῦν νά συνεννοηθοῦν μέ τούς ἄλλους ἀνθρώπους μέ διάφορες κινήσεις τῶν χεριῶν τους.
Ἡ γλῶσσα στόν ἄνθρωπο εἶναι ὄργανο τῆς ψυχῆς γιά τό καλό ἤ τό κακό. Μέ τή γλῶσσα μπορεῖ νά κάνῃ ὁ ἄνθρωπος μύρια καλά. Μέ τή γλῶσσα ἡ μάνα μαθαίνει στό παιδί της τίς πρῶτες λέξεις, τό συνηθίζει νά κάνῃ τήν προσευχούλα του μπροστά στήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ. Μέ τή γλῶσσα ἡ καλή γιαγιά διηγεῖται στά ἐγγόνια της ὄμορφες ἱστορίες, πού δέν τίς ξεχνᾶνε. Μέ τή γλῶσσα ὁ δάσκαλος μεταδίδει στούς μαθητάς τίς γνώσεις ἐκεῖνες πού εἶνε ἀπαραίτητες γιά τή ζωή. Μέ τή γλῶσσα ὁ καθηγητής στό πανεπιστήμιο ἐξηγεῖ καί ἀναπτύσσει τά ἐπιστημονικά θέματα. Μέ τή γλῶσσα ὁ γιατρός συνεννοεῖται μέ τόν ἄρρωστο, τόν παρηγορεῖ καί τόν ἐνισχύει. Μέ τή γλῶσσα ὁ δικηγόρος στό δικαστήριο ὑπερασπίζει τόν ἀθῶο πελάτη του. Μέ τή γλῶσσα ὁ εἰσαγγελεύς ἐλέγχει καί καυτηριάζει τά ἐγκλήματα καί ζητεῖ τήν τιμωρία τῶν ἐνόχων. Μέ τή γλῶσσα ὁ γενναῖος ἀξιωματικός προτρέπει τούς στρατιῶτες στούς ὑπέρ πίστεως καί πατρίδος ἱερούς ἀγῶνες. Μέ τή γλῶσσα ὁ ἱερεύς εὐλογεῖ, ἐπικαλεῖται τή χάρι τοῦ Παναγίου Πνεύματος καί τελεῖ τά μυστήρια. Μέ τή γλῶσσα ὁ ἱεροκήρυκας προτρέπει τό λαό σέ μετάνοια καί ἐπιστροφή. Μέ τή γλῶσσα…
Ὢ, πόσα καλά στόν κόσμο δέν γίνονται μέ τή γλῶσσα! Ἀλλά καί πόσα κακά δέν γίνονται στόν κόσμο μέ τή γλῶσσα! Ὁ ἄνθρωπος μέ τή γλῶσσα φλυαρεῖ. Μέ τή γλῶσσα αἰσχρολογεῖ. Μέ τή γλῶσσα κακολογεῖ, βρίζει τόν ἄλλο ἄνθρωπο καί προκαλεῖ τό μῖσος καί την ἔχθρα. Μέ τή γλῶσσα προσβάλλει τήν οἰκογενειακή τιμή τοῦ ἄλλου, συκοφαντεῖ καί διαβάλλει ἀθώα πρόσωπα, ἄντρες καί γυναῖκες, καί ποτίζει μέ φαρμάκι καρδιές καί δηλητηριάζει τή ζωή τῶν ἀνθρώπων. Μέ τή γλῶσσα λέει μύρια ψέματα. Ἐκεῖ στήν ἀγορά ἀκούγονται τά πιό πολλά ψέματα. Σπάνιο πράγμα ἄνθρωπος νά λέῃ τήν ἀλήθεια. Μέ τή γλῶσσα ὁ ἀνήθικος παρακινεῖ τούς νέους καί τίς νέες στά φοβερά ἁμαρτήματα τῆς σαρκός. Μέ τή γλῶσσα ὁ αἱρετικός διαδίδει τό μίασμα τῆς πλάνης καί τῆς αἱρέσεως. Μέ τή γλῶσσα ὁ ἄθεος διδάσκει τήν ἀθεΐα. Μέ τή γλῶσσα ὁ ἄνθρωπος βλαστημάει τό Χριστό, τόν βασιλέα τοῦ παντός.
Ὢ, πόσα κακά στόν κόσμο δέν κάνει ἡ γλῶσσα! Πόσα ἐγκλήματα καί φόνους δέν προκαλεῖ! Μία λέξι εἶνε σάν ἕνα σπίρτο, πού τό ἀνάβεις καί τό πετᾶς σ’ ἕνα δάσος, κι ἀπό ‘κεῖνο τό ἀναμμένο σπίρτο ἀνάβει φωτιά καί καίγεται ὅλο τό δάσος. Ἀπό ἕνα σπίρτο! Ἔτσι καί ἀπό μιά λέξι μεγάλο κακό μπορεῖ νά γίνῃ.
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ξέρει καλά τί φοβερά ἀποτελέσματα μπορεῖ νά φέρῃ ἡ γλῶσσα τῶν κακῶν καί διεστραμμένων ἀνθρώπων, ἡ γλῶσσα τῶν ἀπίστων, ἀθέων καί αἱρετικῶν ἀνθρώπων. Ὁ Παῦλος ἔχει ὁ ἴδιος πείρα τοῦ κακοῦ, γιατί ὅπου πήγαινε καί μέ τήν οὐράνια γλῶσσα του φώτιζε ἀνθρώπους, ἐκεῖ πήγαινε κι ὁ σατανάς καί μέ τή γλῶσσα τῶν αἱρετικῶν καί ἀπίστων ἀνθρώπων προσπαθοῦσε νά καταστρέψῃ καί νά διαλύσῃ ὅτι μέ τόσους κόπους πετύχαινε ὁ Παῦλος. Καί δυστυχῶς ὑπῆρχαν παντοῦ ἄνθρωποι, πού ἔδιναν πιό μεγάλη προσοχή σέ ὅτι ἔλεγαν τά ὄργανα τοῦ διαβόλου ἀπ’ ὅτι ἔδιναν στά λόγια τοῦ Ἀποστόλου. Τί περίεργο πράγμα, ν’ ἀκοῦνε τούς αἱρετικούς, καί ὄχι τόν Παῦλο! Τά λόγια τῶν αἱρετικῶν ἦταν λόγια ψεύτικα, ἦταν παραμύθια, σάν τά παραμύθια πού ἔλεγαν οἱ ἀρχαῖοι εἰδωλολάτρες γιά τούς ψεύτικους θεούς τους. Καί ὅπως ὑπῆρχε εἰδωλολατρική μυθολογία, ἔτσι ὑπῆρχε καί ἰουδαϊκή μυθολογία, πού ἔπλαθαν μέ τή φαντασία τους οἱ αἱρετικοί τῆς ἐποχῆς τοῦ Παύλου. Αὐτοί οἱ αἱρετικοί μικρά καί ἀσήμαντα τά ἔκαναν μεγάλα καί σπουδαῖα, καί ἀντιθέτως μεγάλα καί σπουδαῖα τά ἔκαναν μικρά καί ἀσήμαντα. Ἔκαναν κάτι πιό χειρότερο· τό σκοτάδι τό ἔλεγαν φῶς, καί τό φῶς σκοτάδι. Μισοῦσαν τό φῶς, μισοῦσαν τό Χριστό, καί ἔκαναν τό πᾶν νά σβήσουν τό φῶς, νά διαλύσουν τήν Ἐκκλησία.
Αἱρετικοί εἶχαν πάει καί στήν Κρήτη. Γι’ αὐτό καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, γράφοντας στό μαθητῆ του Τίτο, τόν πρῶτο Ἐπίσκοπο τῆς Κρήτης, τόν συμβουλεύει νά προσέχῃ καί νά μή χάνῃ τόν πολύτιμο καιρό του ἀνοίγοντας συζητήσεις μαζί τους. Ἀφοῦ τούς συμβουλέψης, λέει, μιά καί δυό φορές καί δῇς ὅτι δέν ἀλλάζουν γνώμη, ἄφησέ τους. Εἶνε ἄνθρωποι διεστραμμένοι, πού ὅσα καί νά τούς πῆς δέν πρόκειται ν’ ἀλλάξουν (Τιτ. 3, 10).
Τέτοιοι αἱρετικοί εἶνε καί σήμερα οἱ χιλιασταί, πού μόνοι τους ὠνόμασαν τόν ἑαυτό τους «μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβά». Οἱ χιλιασταί ἔχουν ξαπλώσει παντοῦ. Πηγαίνουν σέ πόλεις ἀλλά καί σέ χωριά. Ἡ γλῶσσα τους εἶνε ὅπως ἡ γλῶσσα τῶν ἀρχαίων αἱρετικῶν. Λένε πολλά παραμύθια. Τό δέ μεγάλο τους παραμύθι εἶνε, ὅτι ὅλα τά κράτη μιά μέρα θά καταστραφοῦν, καί μόνο ἕνα κράτος θά κυριαρχήση στόν κόσμο, ἡ Ἑβραϊκή αὐτοκρατορία. Πρωτεύουσα θά ἔχη τά Ἱεροσόλυμα. Πρωθυπουργός θά εἶναι ὁ Ἀβραάμ. Ὑπουργοί οἱ Προφῆται καί Πατριάρχαι. Αὐτοί θ’ ἀναστηθοῦν καί θά κυβερνήσουν χίλια χρόνια τόν κόσμο. Χίλια χρόνια οἱ ἄνθρωποι θά ζοῦν εὐτυχισμένα σ’ ἕναν ἑβραϊκό παράδεισο, πού θά εἶνε γεμάτος απ΄ ὅλα τά καλά τοῦ κόσμου ……… Γύρω ἀπ’ τό παραμύθι αὐτό λένε κι ἄλλα παραμύθια, καί προσπαθοῦν νά τά στηρίξουν πάνω σέ χωρία τῆς Γραφῆς, πού ὅλα τά παρερμηνεύουν καί τά διαστρεβλώνουν. Οἱ ὀπαδοί τους πηγαίνουν ἀπό ἐργοστάσιο σέ ἐργοστάσιο, ἀπό γραφεῖο σέ γραφεῖο, ἀπό σπίτι σέ σπίτι, κι ὅπου βρίσκουν κανέναν ἀφελή ἄνθρωπο ἀρχίζουν νά τοῦ κάνουν τή σατανική τους κατήχησι. Ἡ γλῶσσα τῶν χιλιαστῶν λές καί στάζει μέλι. Γλυκά εἶνε τα λόγια τους, ἀλλά μέσα στά λόγια αὐτά ἔχουν κρυμμένο τό φαρμάκι, τήν πλάνη καί τήν ἀσέβεια. Ὅποιος τούς ἀκούει καί δέν εἶνε σέ θέσι νά ξεχωρίσῃ τήν ἀλήθεια ἀπό τό ψέμα, αὐτός πιάνεται στά δίχτυα τῶν χιλιαστῶν καί ἀπό ‘κεῖ πιά εἶνε δύσκολο νά ξεφύγῃ.
Γεννᾶται τό ἐρώτημα· Ἀπέναντι στούς αἱρετικούς, τούς ἀπίστους καί τούς ἀθέους ποῖα στάσι πρέπει νά παίρνουν οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί;
Νά μήν ἀνοίγουν συζητήσεις μαζί τους, ὅπως μᾶς συμβουλεύει σήμερα ὁ Ἀπόστολος. Νά τούς διώχνουν ἀπό τά σπίτια τους. Νά εἰδοποιοῦν τή Μητρόπολι ὅτι ἐμφανίστηκε λύκος στό μαντρί, γιά νά λάβῃ ὁ Ἐπίσκοπος τά πνευματικά ἐκεῖνα μέτρα, πού ἐπιβάλλεται νά λάβῃ γιά νά προφυλάξῃ τό ποίμνιό του. Καί τό πρῶτο πού θά κάνῃ εἶνε, νά στείλῃ θεολόγο στό χωριό. Καί ὁ θεολόγος πού θά πάη θά καλέση τό χιλιαστή, θ’ ἀνοίξη δημόσια συζήτησι μαζί του, καί θ’ ἀποδείξη, ὅτι ψέμα, ἀπάτη, διαστροφή καί ἐκμετάλλευσι εἶνε ὁ χιλιασμός. Ἡ γλώσσα τῆς Ὀρθοδοξίας θά νικήση τή γλῶσσα τῶν αἱρετικῶν.
Ἀλλά σύ, ὦ χριστιανέ, πού δέν γνωρίζεις τήν πονηριά τῶν χιλιαστῶν, φεῦγε μακριά ἀπ’ αὐτούς, φεῦγε ὅπως φεύγεις ἀπ’ τά φαρμακερά φίδια. Προτιμότερο νά σέ δαγκάση φίδι, παρά νά σέ δαγκάση γλῶσσα χιλιαστοῦ.
20 Απριλίου 1907 – 28 Αυγούστου 2010
Οἱ φωτογραφίες τοῦ κειμένου, ἔχουν τεθεῖ ἀπό τόν συντάκτη τῆς ἀνάρτησης.
