Ἀνάλυσις τοῦ Ἀποστόλου, B’ Kορ. 4, 6 – 15 τῆς Κυριακῆς Γ’ ΛΟΥΚΑ, ἀπό τό βιβλίο τοῦ μακαριστοῦ Ἐπισκόπου Αὐγουστίνου Ν. Καντιώτου: «ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ». (Σελ. 174 – 180).
«Πάντοτε τήν νέκρωσιν τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἐν τῷ σῴματι περιφέροντες……..» (Β’ Κορ. 4, 10).
Ὁ Παῦλος, ἀγαπητοί μου ἀναγνῶσται, ὁ Παῦλος δέν ἦταν ἀπ’ τήν ἀρχή ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ. Ἀντιθέτως ἦταν ἐχθρός τῆς Ἐκκλησίας καί βλάσφημος καί διώκτης τῶν χριστιανῶν. Ἀπ’ τή στιγμή ὅμως, πού εἶδε τό ὅραμα κοντά στή Δαμασκό κι ἄκουσε τή φωνή «Σαούλ Σαούλ, τί μέ διώκεις;» (Πραξ. 9,4) ἀπό τότε πίστεψε κ’ ἔγινε κορυφαῖος κήρυκας τοῦ Εὐαγγελίου. Ποιός μπορεῖ νά περιγράψῃ τό μεγαλεῖο τοῦ Παύλου; Ὁ ἱ. Χρυσόστομος, πού ἦταν θαυμαστής του, λέει· ἄν θέλῃς νά δῇς μέχρι ποιό σημεῖο καταπτώσεως μπορεῖ να φθάσῃ ὁ ἄνθρωπος, δές τόν Ἰούδα, πού γιά τριάκοντα ἀργύρια ἐπρόδωσε τόν ἀγαπητό του Διδάσκαλο· κι ἄν πάλι θέλῃς να δῇς μέχρι ποιό ὕψος ἀρετῆς μπορεῖ να φθάσῃ ὁ ἄνθρωπος, δές τόν ἀπόστολο Παῦλο. Ἔφθασε μέχρι τρίτου οὐρανοῦ καί ἄκουσε «ἄρρητα ρήματα, ἅ οὐκ ἐξόν ἀνθρώπῳ λαλῆσαι» (Β’ Κορ. 12, 4). Καί κάποιος νεώτερος φιλόσοσφος καί θεολόγος εἶπε γιά τόν Παῦλο, ὅτι εἶνε ὁ πρῶτος μετά τόν Ἕνα, δηλαδή τό Χριστό.
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, γράφοντας τή Β’ πρός Κορινθίους ἐπιστολή, μεταξύ τῶν ἄλλων παρατηρεῖ· ἐφ’ ὅσον πιστεύουμε στόν Κύριο καί εἴμαστε μαθηταί τοῦ Χριστοῦ πού νεκρώθηκε πάνω στό σταυρό καί ἐτάφη γιά ν’ ἀναστηθῇ τήν τρίτη ἡμέρα ἀπό τόν τάφο, πρέπει κ’ ἐμεῖς νά φέρουμε τή νέκρωσι τοῦ Χριστοῦ ἐπάνω στό σῶμα μας· «Πάντοτε τήν νέκρωσιν τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι περιφέροντες…….» (Β’ Κορ.4, 10).
Τί σημαίνουν τά λόγια αὐτά; Ἃς προσπαθήσουμε μέ συντομία νά δώσουμε μία ἔννοια τοῦ ῥητοῦ.
Ὁ ἄνθρωπος, κάθε ἄνθρωπος, εἴτε ἄνδρας εἴτε γυναῖκα, ἀπό τήν κοιλιά τῆς μάνας του φέρει ἐπάνω του τό λεγόμενο προπατορικό ἁμάρτημα. Αὐτό τοῦ δημιουργεῖ μιά ἀσυγκράτητη ροπή πρός τήν ἁμαρτία. Ῥέπει, δηλαδή κλίνει, πρός τό κακό. Κ’ ἐνῶ ἡ φωνή τῆς συνειδήσεώς του τοῦ φωνάζει καί τόν ἐλέγχει, ἀπό τό ἄλλο μέρος ἡ ἁμαρτία τόν σύρει καί τόν υποδουλώνει. Ζῇ ἕνα φοβερό δράμα. Ἔρχονται στιγμές πού στενοχωρεῖται κι ἀναστενάζει, γιατί εἶναι δοῦλος τοῦ κακοῦ, πού ἔχει ριζώσει στά βάθη τῆς ὑπάρξεώς του καί τόν ταλαιπωρεῖ. Αἰσθάνεται τήν ἁμαρτία, σάν ἕνα ξένο σῶμα, σῶμα μολυσμένο καί θανατηφόρο, νά ἔχῃ δεθῇ πάνω στήν ὕπαρξι του καί συνεχῶς νά τή μολύνῃ, νά τή δηλητηριάζη, νά τήν ὁδηγῇ στή φθορά καί στό θάνατο. Καί γεννᾶται τό ἐρώτημα· ποιός θά γλυτώση τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν ἀνυπόφορη αὑτῇ κατάστασι; Αὐτό τό δραματικό ἐρώτημα θέτει καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος· «ταλαίπωρος ἐγώ ἄνθρωπος! Τίς μέ ρύσεται ἐκ τοῦ σώματος τοῦ θανάτου τούτου;» (Ρωμ. 7, 24).
Εἶναι γεγονός, ὅτι στά πρό Χριστοῦ χρόνια εἶναι σπάνια τά παραδείγματα ἀνθρώπων πού κατώρθωσαν ν’ ἀντισταθοῦν κάπως στήν ἁμαρτία. Τό κακό κυριαρχοῦσε. Ὡς ἕνα ἀπ’ αὐτά παράδειγμα, πού ἀποτελοῦν ἐξαίρεσι γιά ‘κείνη τήν ἐποχή τῆς εἰδωλολατρίας, ἀναφέρουμε τόν ἀρχαῖο φιλόσοφο Σωκράτη. Ἦταν κήρυκας τῆς ἐγκρατείας, πού τήν ἐπρόβαλλε ὡς μία ἀπό τίς κυριώτερες ἀρετές. Εἶχε ὅμως καί ἐχθρούς, πού θέλοντας να τόν ἐξευτελίσουν μηχανεύθηκαν τό ἑξῆς. Ἔστειλαν τή νύχτα στό δωμάτιό του μιά ὡραία ἀλλά διεφθαρμένη γυναῖκα, ὑποσχόμενοι ὅτι θά τήν ἀμείψουν μέ τό παραπάνω, ἄν κατορθώσῃ νά τόν ῥίξει στήν ἁμαρτία. Ἡ ἁμαρτωλή γυναίκα πῆγε καί προσπάθησε μὲ ὅλα τά θέλγητρά της νά παρασύρῃ τό Σωκράτη. Ὁ Σωκράτης ὅμως δέν ἔδινε σημασία. Μάλιστα σέ μιά στιγμή ροχαλίζοντας ἔφτυσε καί τό φλέγμα του ἔπεσε πάνω στή γυμνή γυναῖκα. Τότε αὐτή χάνοντας τήν ὑπομονή της σηκώθηκε κ’ ἔφυγε λέγοντας σ’ αὐτούς πού τήν εἶχαν στείλει· ἐγώ νόμισα ὅτι πρόκειται για κάποιον ἄντρα σάν τούς ἄλλους, ἀλλά συνάντησα ἕναν ἄνθρωπο στερεό σάν μάρμαρο, κ’ ἔτσι νικήθηκα.
Ἀλλ’ αὐτό πού συνέβη μέ τό Σωκράτη εἶνε σπάνιο, ὅπως εἴπαμε. Οἱ ἄνθρωποι ὅλοι ὑπέκυπταν στήν ἁμαρτία. Τό κακό εἶχε ῥίξει βαθειές ῥίζες στό σωματικό καί ψυχικό ὀργανισμό τους. Ἀλλ’ εὐλογητός ὁ Θεός, πού σπλαχνίσθηκε τόν ἄνθρωπο καί ἔστειλε τόν μονογενῆ Υἱό του στόν κόσμο, τόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό. Ἐκεῖνος μέ τή διδασκαλία του, μέ τά θαύματά του, καί πρό παντός μέ τό τίμιο αἷμα τῆς θυσίας του λύτρωσε τόν ἄνθρωπο. Ἀφ’ ὅτου ἦρθε ὁ Χριστός στόν κόσμο, ὁ ἄνθρωπος πού πιστεύει σ’ Ἐκεῖνον μπορεῖ, μέ τή δύναμί Του πλέον, νά πολεμήσῃ τά πάθη, νά νεκρώσῃ τόν παλαιό ἄνθρωπο καί νά φθάσῃ σέ ὕψη ἀρετῆς. Γι’ αὐτό ὁ ἀπόστολος Παῦλος λέει· «Πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδηναμοῦντί με Χρηστῷ» (Φιλιπ. 4, 13).
Πῶς ὁ χριστιανός πού πιστεύει στό Χριστό κατορθώνει νά νεκρώσῃ τά πάθη τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου; Ἂς προσπαθήσουμε νά κάνουμε ὅσο γίνεται πιό κατανοητό αὐτό πού λέμε. Ὑπόθεσε, ὅτι ἔχεις ἐμπρός σου τό ἄψυχο σῶμα ἑνός ἀνθρώπου. Ἂν φέρῃς καί στρώσῃς δίπλα του ἕνα τραπέζι μέ τά πιό ἐκλεκτά φαγητά, δέν πρόκειται νά τ’ αγγίξῃ· εἶνε νεκρός. Άν περάσουν πλάϊ του οἱ ὡραιότερες γυναῖκες, καθόλου δέν θά συγκινηθῇ ἀπό τά θέλγητρά τους· εἶνε νεκρός. Ἂν στήσῃς κοντά του στήλες, σωρούς ἀπό χρυσά νομίσματα, ἀσάλευτος θά μείνῃ ὅσο καί ἄν λάμπουν· εἶνε νεκρός. Ἄν τέλος τοῦ φέρῃς ἐκεῖ τά στέμματα ὅλων τῶν βασιλιάδων καί τά σκῆπτρα ὅλων τῶν ἀρχόντων, καί πάλι δέν πρόκειται ν’ ἁπλώσῃ τό χέρι νά τά πάρῃ· εἶνε νεκρός. Ἔτσι μοιάζει καί ὁ ἄνθρωπος πού πιστεύει μέ τήν καρδιά του στή δύναμι τοῦ Χριστοῦ καί ζῇ μέ τή θέλησί του τή ζωή τοῦ εὐαγγελίου. Γίνεται νεκρός για τήν ἁμαρτία. Θέλετε παραδείγματα; Εἶνε οἱ ὅσιοι καί ἀσκηταί, πού με συνεχῆ καί ἐπίμονο ἀγῶνα κατώρθωσαν ἐκεῖνο πού ἀνθρωπίνως εἶναι ἀδύνατο. Ἡ ἀγάπη τους γιά τό Χριστό τούς ἔκανε νά ὑποτάξουν τό θέλημά τους στό ἅγιο θέλημά του. Ἀντιστάθηκαν στούς πειρασμούς κ’ ἔκαναν τό διάβολο νά φύγῃ ἀπό κοντά τους. Μέ ὅπλα τή νηστεία καί τήν προσευχή ἡ δύναμις τῶν δαιμόνων ἐκμηδενίζεται. Καί ὄχι μόνο οἱ ὅσιοι καί ἀσκηταί, ὅπως ὁ Μέγας Ἀντώνιος, πού ζοῦσαν στήν ἔρημο, ἀλλὰ κι ἄλλοι ἄνθρωποι, πού ἔζησαν τή χριστιανική ζωή μέσα στίς κοινωνίες. Ἀντιμετώπισαν πλῆθος ἐμπόδια, τρομερές δυσκολίες, ἀλλά μέ τή δύναμι τοῦ Χριστοῦ νίκησαν τούς πειρασμούς. Χωρίς τό Χριστό ἀσφαλῶς θά εἷχαν νικηθῇ. Ἡ δύναμις ὅμως τοῦ Θεοῦ τούς κραταίωσε. Σάν παράδειγμα μπορούμε ν’ ἀναφέρουμε τόν ἱ. Χρυσόστομο, τό ρήτορα αὐτό τῆς χριστιανοσύνης. Θανάσιμοι ἐχθροί του, πού μισοῦσαν τό μεγαλεῖο του, τόν συκοφάντησαν ὅτι ἔχει σαρκικές σχέσεις με γυναῖκες. Καί ἐκεῖνος τί ἀπήντησε; Γυμνώσατέ με καί ἴδετε τήν νέκρωσι τῆς σαρκός μου.
Καί γιά νά τελειώνουμε λέμε, ὅτι μέ τή βοήθεια τοῦ Χριστοῦ γυναῖκες καί ἄνδρες καί αὐτοῦ ἀκόμα τοῦ δικοῦ μας αἰῶνος, τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνος, πού εἶναι ὁ αμαρτωλότερος ἀπ’ ὅλους τούς προηγουμένους, περιφέρουν, μέσα στίς σύγχρονες διεφθαρμένες μεγαλουπόλεις, τή νέκρωσι τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἐπάνω στή σάρκα τους, καί παρουσιάζονται ὡς ἄριστα παραδείγματα ἀρετῆς πού νικᾷ τήν κακία. Ἕνας δέ σύγχρονος Γάλλος συγγραφεύς ἔγραψε βιβλίο μέ τίτλο «Ὁ παρθένος ἄνδρας», μέσα στό ὁποῖο ἀποδεικνύει, ὅτι ἡ παρθενία δέν ἀσκεῖται μόνο στά μοναστήρια, ἀλλά καί μέσα σέ πολυάνθρωπες πόλεις ὅπως τό Παρίσι. Μπορεῖ νά πάῃ κάποιος στά ἀσκητήρια, ὅπου οἱ πειρασμοί εἶναι ἀσφαλῶς λιγώτεροι, καί ὅμως νά νικηθῇ κατά κράτος, ἐάν δέν νεκρωθῇ διά Χριστόν. Καί ἀντιθέτως μπορεῖ νά ζήσῃ μέσα στίς πλέον διεφθαρμένες κοινωνίες, καί ὅμως νά εἶνε νεκρός ὡς πρός τά πάθη, ἐάν περιφέρῃ «τήν νέκρωσιν τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἐν τῷ σῴματί» του (ἔ.ἀ.).
Ἀγαπητοί μου!
Ὅσες φορές ὡς ἄνθρωποι πειραζόμεθα ἀπό πειρασμούς, καί μάλιστα σαρκικούς, ἅς θυμώμαστε τόν κορυφαῖο ἀπόστολο Παῦλο, πού πολέμησε τά πάθη καί ἀνεδείχθη νικητής καί θριαμβευτής, καί μποροῦσε νά λέῃ· περιφέρω «πάντοτε τήν νέκρωσιν τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἐν τῷ σῴματί μου» (ἔ.ἀ.), καί ἀκόμη «Χριστῷ συνεσταύρωμαι· ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δέ ἐν ἐμοί Χριστός» (Γαλ. 2, 20). Καί ἄν σάν ἄνθρωποι συμβῇ νά ἁμαρτήσουμε, καί πάλι νά μήν ἀπελπισθοῦμε, ἀλλά νά μετανοήσουμε ζητώντας τή συγχώρησι τοῦ Χριστοῦ στό μυστήριο τῆς ἐξομολογήσεως. Καί μυριάκις ἄν πέσουμε, κατά τήν παρατήρησι τοῦ ἱ. Χρυσοστόμου, πάλι νά σηκωθοῦμε καί νά βαδίσουμε τό δρόμο τῆς ἀρετῆς, φέροντας στόν ὦμο τό σταυρό τοῦ Κυρίου καί περιφέροντας στό σῶμα μας τή νέκρωσι τοῦ Χριστοῦ.
(20 Απριλίου 1907 – 28 Αυγούστου 2010)
Ἡ Εἰκόνα καί οἱ φωτογραφίες τοῦ κειμένου, ἔχουν τεθεῖ ἀπό τόν συντάκτη τῆς ἀνάρτησης.
