Ἀνάλυσι τοῦ Ἀποστόλου τῆς Κυριακῆς ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ, (Γαλ. 2, 16 – 20), ἀπό τό βιβλίο τοῦ μακαριστοῦ Ἐπισκόπου Αὐγουστίνου Ν. Καντιώτου: «ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ». (Σελ. 204 – 209).
«Χριστῷ συνεσταύρωμαι· ζῷ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δέ ἐν ἐμοί Χριστός» (Γαλ. 2, 20)
Ζοῦμε, ἀγαπητοί μου, ζοῦμε σε μιά ἐποχή φρικτῆς ἀσεβείας, ἀπιστίας καί διαφθορᾶς. Θέλετε ἀποδείξεις; Ἄλλοτε, ἐάν σ’ ἕνα χωριό πήγαινε ἕνας ξένος καί βλαστημοῦσε τά θεῖα, κανένα σπίτι δεν ἄνοιγε τήν πόρτα γιά νά τόν φιλοξενήση. Ἐνῶ τώρα τά πράγματα ἔχουν ἀλλάξει. Ὄχι μόνο ξένοι πού ἐπισκέπτονται τά χωριά βλαστημοῦν ἐλεύθερα τά θεῖα, ἀλλά κι αὐτοί πού μένουν στά χωριά δέν τό ‘χουν τίποτα νά ‘βρίσουν καί νά βλαστημήσουν τά θεῖα. Καί δέν εἶνε ἡ βλαστήμια τό μόνο κακό σημάδι πού δείχνει τήν ἀσέβεια τῶν ἀνθρώπων πρός τόν ὕψιστο Θεό· ὑπάρχουν κι ἄλλα σημάδια πού δείχνουν, ὅτι ὁ κόσμος δέν εἶναι μόνο ἀσεβής, ἀλλ’ εἶνε καί ἄθεος καί ἄθρησκος. Ἕνας νέος π.χ., πού ἔφυγε ἀπ’ τό χωριό του καί πῆγε στό πανεπιστήμιο καί σπούδασε, γυρίζοντας στό χωριό εἶνε πολύ διαφορετικός. Μικρός πήγαινε στήν ἐκκλησία, κρατοῦσε λαμπάδα καί θυμιατό καί βοηθοῦσε τόν παπᾶ καί τόν ψάλτῃ. Ἧταν τότε ἕνα χαριτωμένο παιδί, πού φαινόταν σάν ἄγγελος. Ἀλλά τώρα ἔχει ἀλλάξει τελείως. Ἔγινε ἄπιστος. Ἔγινε ἕνας διάβολος. Κάτι χειρότερο ἀπό διάβολος. Γιατί ὁ διάβολος, παρ’ ὅλη τήν κακία καί τή διαφθορά του, πιστεύει ὅτι ὑπάρχει Θεός. Ὅπως λέει ἡ Γραφή, «καί τά δαιμόνια πιστεύουσι καί φρίσσουσι». (Ἰακ. 2, 19). Ἀλλ’ ὁ νέος, πού πῆγε σέ σχολές καί πανεπιστήμια κ’ ἔμαθε λίγα πράγματα ἀπό τήν ἐπιστήμη καί πῆραν ἀέρα τά μυαλά του, κάθεται τώρα στό καφενεῖο καί λέει στούς κατοίκους τοῦ χωριοῦ, ὅτι ἡ ἐπιστήμη ἀπέδειξε, πῶς δέν ὑπάρχει Θεός, δέν ὑπάρχει Χριστός, δέν ὑπάρχει παράδεισος καί κόλασι, ἀλλά ὑπάρχει μόνο ὕλη. Βέβαια αὐτά, πού λέει αὐτός, δέν τά λεει ἡ ἐπιστήμη. Ἡ ἐπιστήμη, ἡ ἀληθινή ἐπιστήμη, πιστεύει. Πιστεύει στό Θεό. Πιστεύει στό Χριστό. Μεγάλοι ἐπιστήμονες, πού ἔχουν φήμη παγκόσμια (ἀστρονόμοι, φυσικοί, μαθηματικοί, χημικοί, γιατροί, ἐπιστήμονες ὅλων τῶν κλάδων), ὁμολογοῦν τήν πίστι τους, πιστεύουν στό Χριστό. Ἀλλ’ ὁ νέος, πού ἀναφέραμε, οὔτε ἄνοιξε ποτέ τά βιβλία τῶν μεγάλων ἐπιστημόνων, γιά νά διαβάσῃ τί πιστεύουν. Πιό σοφός τάχα αὐτός ἀπό ‘κείνους, πού ἔφαγαν τή ζωή τους στήν ἐπιστήμη, ἔχει τήν ἀναίδεια νά λέῃ, πῶς ὅσα κηρύττει ἡ χριστιανική θρησκεία εἶνε ὅλα ψέματα· ψέματα εἶνε κι αὐτός ὁ ἱδρυτής τῆς θρησκείας μας, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Τίποτα δέν ὑπάρχει. Ὁ Θεός, λέει, πέθανε καί πρέπει νά τόν κηδέψουμε……
Ὁ νέος αὐτός μέ τά λεγόμενά του μεταδίδει τό μίασμα τῆς ἀπιστίας στούς συγχωριανούς του. Καί οἱ συγχωριανοί του τί κάνουν, πού ἀκοῦνε ἕναν ἄπιστο ν’ ἀρνιέται τό Θεό; Ὀργίζονται κι ἀγανακτοῦν, ὅπως θά ὠργίζονταν καί θ’ ἀγανακτοῦσαν, ἄν κάποιος τούς ἔβριζε ἕνα ἀπό τά συγγενικά τους πρόσωπα; Ὄχι. Ἀκοῦνε τά λόγια τοῦ ἀπίστου χωρίς καμμιά διαμαρτυρία. Τί σημαίνει αὐτό; Σημαίνει, ὅτι ἡ πίστι στόο Χριστό σιγά – σιγά σβήνει καί τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, πού εἶνε πάνω ἀπ’ ὅλα τά ὀνόματα ἀγγέλων καί ἀνθρώπων, τό ὄνομα αὐτό δέν τούς συγκινεῖ πιά. Λίγο ἀκόμη καί θά παραδεχθοῦνε ὅτι λέει ἡ σύγχρονη ἀπιστία μέ τό στόμα ἀθλίων ἀνθρώπων, πού δέν ἔχουν μάθει οὔτε τό Α τῆς ἐπιστήμης. Οἱ δέ ἄπιστοι, βλέποντας αὐτή τήν ψυχρότητα καί ἀδιαφορία πού δείχνουν οἱ πιό πολλοὶ χριστιανοί, λένε καί γράφουν, ὅτι ὁ Χριστός πέθανε, καί σάν νεκρός πού εἶνε δέν προκαλεῖ πιά καμμιά συγκίνησι. Μιά νέα πίστι, πίστι στήν ὕλη, πίστι στά ὑλικά ἀγαθά, ξαπλώνεται καί κατακτᾷ τόν κόσμο. Τί συμφορά, τί καταστροφή! Πέθανε, λένε, ὁ Χριστός. Ἀλλ’ ἀπατῶνται. Παρ’ ὅλη τή μεγάλη ἔκτασι, πού πῆρε στίς μέρες μας ἡ ἀθεΐα καί ἡ ἀπιστία, ἐν τούτοις ὑπάρχουν ἄνθρωποι πού πιστεύουν κι ἀγαποῦνε τό Χριστό καί εἶνε ἕτοιμοι γιά τό ἅγιο ὄνομά του νά χύσουν καί τό αἷμα τους. Θέλετε παραδείγματα; Ἐκεῖνο τό παιδάκι, πού κάθε βράδι σταυρώνει τά χεράκια του καί κάνει τήν προσευχή του προτοῦ νά κοιμηθῇ· ἐκεῖνος ὁ νέος ἤ ἡ νέα, πού δέν ἀκολουθοῦν τό σύγχρονο ῥεῦμα τῆς ἀπιστίας καί διαφθορᾶς, ἀλλά πηγαίνουν ἐνάντια σ’ αὐτό· ἡ φτωχή ἐκείνη γυναῖκα, πού πηγαίνει στήν ἐκκλησία καί στέκεται μπροστά στίς εἰκόνες καί με δάκρυα στά μάτια κάνει τήν προσευχή της στό Θεό· ἐκεῖνος ὁ βοσκός, πού βόσκει τά πρόβατά του κι ὅταν ἀκούσῃ νά χτυπᾷ ἡ καμπάνα μέ εὐλάβεια κάνει τό σταυρό του· ἐκεῖνος ὁ ἐπιστήμονας, πού γιά νά λύσῃ τά μεγάλα προβλήματα τῆς ἐπιστήμης προσεύχεται μέ θερμή καρδιά· ἐκεῖνοι οἱ ἀστροναῦτες, πού πετοῦν στό φεγγάρι καί φέρνουν μαζί τους σάν ἀπαραίτητο ἐφόδιο τήν Ἁγίᾳ Γραφή, τήν ὁποία διαβάζουν γιά νά ἐμψυχώνωνται στά περιπετειώδη κι ἐπικίνδυνα ταξίδια τους, ὅλοι αὐτοί ἔρχονται νά διαψεύσουν τούς ἀπίστους, πού λένε ὅτι ὁ Χριστός πέθανε.
Ὄχι, ἄπιστοι, ὁ Χριστός δέν πέθανε! Ὁ Χριστός ζῇ καί βασιλεύει. Ζῇ καί βασιλεύει μέσα στό μικρό του ποίμνιο, μέσα σ’ ἕνα μικρό ἀριθμό πιστῶν ἀνθρώπων. Ζῇ καί βασιλεύει μεσ’ στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων πού πιστεύουν σ’ αὐτόν. Ὁ Χριστός συνεχίζει καί στόν εἰκοστό αἰῶνα νά ἔχῃ θερμούς ἀκολούθους, πού ὅσο λίγοι κι ἄν εἶναι, καί δέκα μόνο ἄν μείνουν, φτάνουν αὐτοί ν’ ἀποδείξουν, ὅτι ἡ ἀγάπη στό Χριστό δέν ἔσβησε, ὅτι τό Εὐαγγέλιό του δέν εἶνε ἕνα βιβλίο πού πρέπει νά τό θάψουν στίς βιβλιοθήκες, ὅπως τά ἄλλα βιβλία. Τό Εὐαγγέλιο ἐφαρμόζεται καί σήμερα.
Ἀλλ’ ἐκεῖνος, ἀγαπητοί μου, ἐκεῖνος, πού περισσότερο ἀπ’ ὅλους τούς χριστιανούς ὅλων τῶν αἰώνων ἀπέδειξε ὅτι ὁ Χριστός δέν πέθανε, εἶνε ἕνας· εἶνε ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Ὧ ὁ Παῦλος! Στή σκέψι του ἦταν ὁ Χριστός. Στά αἰσθήματά του ὁ Χριστός. Στούς λόγους του ὁ Χριστός. Στά γραπτά του ὁ Χριστός. Στίς πράξεις του ὁ Χριστός. Παντοῦ ὁ Χριστός. Ὁ Παῦλος βρισκόταν σέ διαρκῆ ἐπικοινωνία μέ τό Χριστό. Μέσα του ὅλα τά ἁμαρτωλά πράγματα εἶχαν πεθάνει. Μέσα του ζοῦσε ὁ Χριστός. Καί αὐτός, πού φαινόταν ὁ πιό δυστυχισμένος, ἧταν ὁ πιό εὐτυχισμένος ἄνθρωπος. Γιατί ὅποιος ἔχει στήν καρδιά του τό Χριστό, ἔχει τόν παράδεισο. Ὅποιος δέν ἔχει στήν καρδιά του τό Χριστό, ἔχει τήν κόλασι· καί θά ἧταν προτιμότερο νά μήν εἶχε γεννηθῇ. Ἄς τό πιστέψουμε, ἄς τό καταλάβουμε· ζωή εἶναι ὁ Χριστός, θάνατος ἡ ἁμαρτία, πού χωρίζει τόν ἄνθρωπο ἀπ’ τό Χριστό. Ὁ Παῦλος, πού ζοῦσε τό Χριστό, δικαίως ἔλεγε· Δέν ζῶ πιά ἐγώ, μέ τίς κακίες καί τά πάθη μου, ἀλλά ζῇ μέσα μου ὁ Χριστός (Γαλ. 2, 20).
(20 Απριλίου 1907 – 28 Αυγούστου 2010)
Ἡ Εἰκόνα καί οἱ φωτογραφίες τοῦ κειμένου, ἔχουν προστεθεῖ ἀπό τόν συντάκτη τῆς ἀνάρτησης.
