Ἀνάλυσι τοῦ Εὐαγγελίου τῆς Ἀποτομῆς τῆς κεφαλῆς τοῦ Προδρόμου, (Μαρκ. στ’ 14 – 29), ἀπό τό βιβλίον τοῦ μακαριστοῦ Ἱεροκήρυκος Ἀρχιμ. Χριστοφόρου Ἀθ. Καλύβα: «ΛΑΛΕΙ ΚΥΡΙΕ…. ΚΥΡΙΑΚΟΔΡΟΜΙΟΝ», (1980) (σελ. 482 – 484)
Καί εἶπεν ἡ διεφθαρμένη μοιχός στήν ἀνταξία της κόρη πού ρώτησε τήν ἔνοχη μητέρα: «τήν κεφαλήν Ἰωάννου ἐπί πίνακι». Αὐτό τό καλό θα ζητήσῃ ἀπό τόν Ἡρώδη. Καί ὁ Ἡρώδης γιά τούς ὅρκους καί τούς συνανακειμένους, ἀπέστειλε δήμιο στη φυλακή, ἀπεκεφάλισε τόν Ἰωάννη καί ἔδωκεν «ἐπί πίνακι» τήν κεφαλή τῷ κορασίῳ. Ἔτσι ἔκλεισε με τό ἀπαίσιον ἔγκλημά της ἡ μέγαιρα τό στόμα τοῦ Προφήτου, τό ὁποῖον ἤλεγχε τήν παράνομη συμβίωσι μεταξύ τοῦ Ἡρώδου καί τῆς γυναικός τοῦ ἀδελφοῦ του.
Ὅλα τά πάθη, καί οἱ παρανομίες ἀσφαλῶς θολώνουν τό μυαλό καί παραλογίζεται ὁ ἄνθρωπος. Ἀλλά τό σαρκικό πάθος ὅταν θεραπεύεται με συγγενικά αἵματα, ἐκτός τῆς κοινωνικῆς κατακραυγῆς καί ὅλων τῶν ἐκ τῶν παρανόμων γάμων συνεπειῶν, ὅταν ἐλέγχεται καί ἀπό αὐτούς τούς ἁρμοδίους ἀκόμη θρησκευτικούς παράγοντας, προάγεται σε λύσσα. Ὁ ἔλεγχος, πού εἶναι καθῆκον καί ὑποχρέωσι τῶν πνευματικῶν ταγῶν κατά πάσης ἠθικῆς ἀσχημίας, για τήν περιστολή τοῦ κακοῦ καί τήν περιφρούρησι τῆς Κοινωνίας ἀπό τη διαφθορά καί τη σῆψι, ὅταν ἀφορὰ σοφούς, μυαλωμένους ἀνθρώπους, τότε ἔχει για καρπό τήν ἐκδήλωσιν αἰσθημάτων ἀγάπης καί εὐεργεσίας πρός τόν ἐλέγχοντα· ὅταν ὅμως ὁ ἔλεγχος γίνεται κατά μικρανθρώπων πού εἶναι σαν τά ὄστρακα κολλημένοι στην ἁμαρτία, τότε προκαλεῖ τήν ὀργή καί τό μῖσος. Καί εἶναι χαρακτηριστικά τά λογία τῆς Γραφῆς: «Ὁ παιδεύων κακούς λήψεται ἑαυτῷ ἀτιμίαν· ὁ ἐλέγχων δέ τόν ἀσεβῆ μωμήσεται ἑαυτόν. Μή ἔλεγχε κακούς ἵνα μή μισήσωσί σε· ἔλεγχε σοφόν, καί ἀγαπήσει σε. Δίδου σοφῷ ἀφορμήν καί σοφώτερος ἔσται.». Παροιμ. Θ’ 7.
Ἡ Ἡρωδιάς εἶχε σπιτωθῇ στον ἀνδράδελφο της, καί, μοιχευομένη μαζί του εἶχε ἐκθέσει δημόσια καί τό λειτούργημα τοῦ Βασιλέως, τοῦ ἄρχοντος τοῦ λαοῦ, που θα ἔπρεπε να στέκῃ ψηλά για παραδειγματισμό. Γιατί ὅπως γράφει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος, τό κακόν λαμβάνει διαστάσεις οὐχί διά τό μέγεθος τοῦ ἁμαρτήματος, ὅσο γιά τό ἀξίωμα τοῦ ἁμαρτάνοντος. Ἡ παράνομη συμβίωσι τοῦ Ἡρώδου μετά τῆς συζύγου τοῦ ἀδελφοῦ του ἦτο καί μία δημόσια πρόκλησι καί δεν μπορούσε παρά ὁ φρουρός τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ, Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής καί Πρόδρομος, νά ἐλέγξῃ τή δημόσια κακοήθεια: «Οὐκ ἔξέστί σοι ἔχειν τήν γυναῖκα τοῦ ἀδελφοῦ σου».
Παρά τό γεγονός ὅτι ὁ Ἡρώδης ηὐλαβεῖτο τόν Ἰωάννη, τόν ὁποῖον ἐγνώριζεν ὡς ἄνδρα δίκαιο καὶ ἅγιο, ἐν τούτοις ὑπέκυψε πρό τῶν ἀπαιτήσεων μιᾶς κοινῆς πόρνης, ἐντυπωσιασμένος ἀπό τό χορό τῆς ἀνταξίας κόρης καί προέβη στόν φόνο του ἐν ψυχρῷ. Καί τοῦτο εἶναι μία ἀπόδειξις ὅτι ἡ ἐξάρτησις ἡ σαρκική τοῦ ἀνδρός ἀπό τήν γυναῖκα, τόν ἐξευτελίζει πλήρως, τόν ταπεινώνει, τόν ἐκθέτει, τόν κάνει φονιᾶ, καί μάλιστα φονιᾶ ἑνός Προφήτου πού ἠθέλησε νά τόν ἀποσπάσῃ ἀπό τίς ἀγκάλες μιᾶς τελείως ἐξηυτελισμένης γυναικός, καί νά τοῦ κρατήσῃ τήν ἀξιοπρέπεια καί τόν ἀνδρισμό, ἀλλά καί νά προλάβῃ τή γενικώτερη κοινωνική σῆψι. Καί εἶναι βεβαιωμένον ἐκ πείρας ὅτι οἱ διεφθαρμένοι Ταγοί καί Κυβερνήτες, ἄν δέν ἐδολοφονήθησαν ὡς τοιοῦτοι, ἐγένοντο αἰτία καί μέ τό παράδειγμά τους καί μέ τούς νόμους τους, να χαλαρωθούν τά ὑφιστάμενα χρηστά ἤθη.
Τό σαρκικό πάθος ὅταν ἱκανοποιῆται μέ μιά παράνομη ζωή, ἐλεγχόμενον ἐκδικεῖται φοβερά καί δαγκάνει ὅπως ἀκριβῶς ἡ λυσσῶσα ἔχιδνα, τῆς ὁποίας ἡ δηλητηριώδης κύστις ὑπερπληροῦται τοῦ φονικοῦ ὑγροῦ. Τό μῖσος τῶν ἐλεγχομένων σαρκικῶν ἀνθρώπων εἶναι ἄκρατο καί ἄσβεστο μέχρι θανάτου κατά τῶν ἐλεγκτῶν τῆς παρανομίας, καί ὅταν αὐτοί οἱ ἐλεγκτές ἔχουν τήν ἐντολή νά ἐλέγχουν κάθε εἴδους φαυλότητα Α’ Τιμ. ε’ 20. Καθήκοντα καί δικαιώματα, ἐλευθερία καί πειθαρχία εὑρίσκονται ὑπό τό φῶς τῆς ἠθικῆς συνειδήσεως καί τό βλέμμα του Θεοῦ. Δι’ ὁ υπάρχουν καί κοινωνικοί κανόνες εὐπρεπείας κατά πάσης ἀσχημίας πού δεσμεύουν τό ἀνθρώπινο κτῆνος νά λακτίζῃ καί νά ἀσχημονῇ στόν ἱερό χῶρο τοῦ ἀπαραδέκτου. Ἀλλοίμονον ἐάν δεν ὑπῆρχεν ὁ ἔλεγχος καί ὁ κοινωνικός ἀφορισμός. Εἶναι καί τά δυό αὐτά ἔνας ἀνασταλτικός φραγμός κατά τοῦ ἀφηνιασμένου καί ἀχαλινώτου ἐνστίκτου.
Καί ὁ μέν Ἰωάννης ἀποκεφαλισθείς, παρελήφθη ὑπό τῶν Ἀγγέλων καί ζῇ μετά τοῦ προφητευθέντος ὑπ’ αὐτοῦ Ἀρνίου στόν Παράδεισο. Ὁ Ἡρώδης ὅμως ὅπως καί ἡ ἠθικός αὐτουργός, ἀποκεφαλισθέντες καί αὐτοί ὑπό τοῦ θανάτου, δρέπουν τούς καρπούς τῆς θανασίμου ἁμαρτίας τους: Τήν αἰώνια κόλασι ὅπου ὁ τριγμός καί ὁ βρυγμός τῶν ὀδόντων.
(1904 – 1992)
Ἡ Εκόνα καί ἡ φωτογραφία τοῦ κειμένου ἔχουν τεθεῖ ἀπό τόν συντάκτη τῆς ἀνάρτησης.
