1η. Ἀνάλυσι τοῦ Εὐαγγελίου τῆς Κυριακῆς, Θ’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ, (Ματθ. ιδ’ 22-34), ἀπό τό βιβλίον τοῦ μακαριστοῦ Ἱεροκήρυκος Ἀρχιμ. Χριστοφόρου Ἀθ. Καλύβα: «ΛΑΛΕΙ ΚΥΡΙΕ…. ΚΥΡΙΑΚΟΔΡΟΜΙΟΝ». 1980.
Θαρσεῖτε! Ἐγώ εἰμί». Ἀποροῦν πολλοί, καί πρῶτοι οἱ μαθητές πού εἶδαν προσωπικῶς τό φαινόμενο να περιπατῇ ὁ Ἰησοῦς καί ὡς ἄνθρωπος ἐπί τῶν κυμάτων τῆς θαλάσσης. Τό ἀφύσικον τοῦτο γεγονός κατετάραξε τούς μαθητές γιατί καί σφοδρότατος ἧταν ὁ ἄνεμος καί βαθύτατο τό σκότος. Καί ἐξέλαβαν τόν Ἰησοῦν ὡς φάντασμα, κατά τάς περί ὑπάρξεως φαντασμάτων ὀχλώδεις ἀντιλήψεις τῶν εἰδωλολατρῶν. Ἀλλά τι τό παράδοξο στήν προκειμένη περίπτωσι καί τό ἀπίστευτο; Ὁ Ἰησοῦς, πού καί ὡς τέλειος ἄνθρωπος ἀπολύτως συνδεδεμένος μετά τοῦ Θεοῦ, προσεύχεται, γιά νά δείξῃ τόν ἄρρηκτο δεσμό μετά τοῦ ἐπουρανίου Πατρός, ἀλλά καί ὡς Θεός ἐν ἀτρέπτῳ καί ἀναλλοιώτῳ ἑνώσει μετά τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, τά πάντα δύναται καί πρό αὐτοῦ ἡ φύσις ὑποτάσσεται καί πειθαρχεῖ ὡς δούλη τῷ ἰδίῳ Δεσπότῃ, οὐ θαυμαστόν τό ὅτι περιπατεῖ ἐπί τῆς ἐπιφανείας τῆς τρικυμισμένης θαλάσσης ὅταν σ’ ἄλλη περίπτωσι, διέταξε τούς ἀνέμους να σταματήσουν τήν ὁρμή τους καί τή θάλασσα νά ἠρεμήσῃ· «Καί διεγερθείς ἐπετίμησε τῷ ἀνέμῳ καί εἶπε τῇ θαλάσσῃ: σιώπα, πεφίμωσο. Καί ἐκόπασεν ὁ ἄνεμος καί ἐγένετο γαλήνη μεγάλη». Μαρκ. δ’. 39.
Μή λησμονοῦμε πώς μιά τέτοια διαταγή ἐδόθη κατά μιά κρίσιμη μάχη ἐναντίον τῶν ἐχθρῶν τοῦ Ἰσραήλ, ἐκ μέρους τοῦ Ἰησοῦ του Ναυῇ, εἰπόντος τό περίφημον ἐκεῖνο «Στήτω ὁ ἥλιος κατά Γαβαών καί ἡ Σελήνη κατά φάραγγα Αἰλών. Καί ἔστη ὁ ἥλιος καί ἡ σελήνη ἐν στάσει, ἕως ἠμύνατο ὁ Θεός τούς ἐχθρούς αὐτῶν». (Ἰησ. Ναυῇ, ι’. 12). Φυσικά με τό στόμα του Ἰησοῦ τοῦ Ναυῇ διέτασσεν ὁ Θεός γιά τή συντριβή τῶν ἀπίστων. Ἡ ἐπί τῶν ἀφρισμένων κυμάτων βάδισις τοῦ Κυρίου δέν εἶναι τό μεῖζον θαῦμα, ἄν λάβῃ κανείς ὑπ’ ὄψιν του ὅτι ὁ Θεός περιπατεῖ ἐπί πτερύγων ἀνέμων τό δέ ἀνθρώπινον ντῦμα χάνει τήν βαρύτητά του ἤ ἡ θάλασσα ἀντέχει στό βάρος σάν στερεά, ὅταν ὁ Θεός βούλεται, καί ἡ βουλή του νικᾷ τήν τῆς φύσεως τάξιν, ὅπως τοῦτο ἐγένετο καί μέ τήν ἄσπιλη Σύλληψι καί τήν ἄφθορο Γέννησι τοῦ Χριστοῦ ἐκ τῆς Παρθένου, τῆς ὁποίας τά σήμαντρα ἐφύλαξε σῴα. Μεταβάλλει τό νερό σέ κρασί, ζωοποιεῖ νεκρά σώματα, ἐπιβάλλεται ἐξουσιαστικῷς ἐπί τῆς φύσεως, αὐθεντεῖ, χωρίς ἀντιρρήσεις, κατά τη διδασκαλία, πολλαπλασιάζει τούς ἄρτους, ἐπιβάλλεται με τό ἠθικό του μεγαλεῖο καί ἐπί τῆς θρησκευτικῆς ἡγεσίας τοῦ Ἰσραήλ, καί δεσπόζει ἐπί τῶν ψυχῶν με τά λόγια, τά ἔργα καί τό παράδειγμά του.
Ἡ κλῆσι τοῦ Πέτρου νά προϋπαντήσῃ τόν Κύριο πατῶντας ἐπί τῶν κυμάτων τῆς θαλάσσης, ἧταν κλῆσι Θεοῦ καί ἀσφαλῶς θα κατώρθωνε νά λάβῃ τήν ἐμπειρία, ἐάν δεν ἐδιχάζετο ὑπό τοῦ φόβου, ὁ ὁποῖος καί τόν κατεπόντιζε σιγά – σιγά, ὥστε νά καλέσῃ σέ βοήθεια: «Κύριε, σῶσον με!» Ἡ ὀλιγοπιστία του ἠλέγχθη, ἐνῶ τοῦ ἐδόθη εὐκαιρία νά γευθῇ τῆς δυνάμεως του Θεανθρώπου τῆς μεταδοτῆς καί στούς πιστούς. Ὑπερίσχυσε τό ἀνθρώπινο στοιχεῖον, ὅπως ὑπερισχύει καί σήμερα ὅταν ἀμφιβάλλουν περί τῆς θαυματουργούσης δυνάμεως τοῦ Χριστοῦ: «Ὀλιγόπιστε, εἰς τί ἐδίστασας» ἀφοῦ ἔβλεπες μπροστά σου μιά πραγματικότητα; Δέν ἧταν ἄπιστος, ἀλλά ὀλιγόπιστος καί δέν ἄνθεξε πρό τῆς δοκιμασίας, ὅπως συμβαίνει σέ πολλούς: πιστεύουν μέν καί δέν ἀμφιβάλλουν στή θεότητα καί παντοδυναμία τοῦ Κυρίου, ὅμως μοιάζουν μέ τόν παπᾶ ἐκεῖνον πού, μετά τόν ἁγιασμό γιά νά ἀφανισθοῦν οἱ ποντικοί, συμβούλευε τήν οἰκοδέσποινα πού τόν ἐπλήρωσε, ὅπως «γιά καλό καί γιά κακό νά πάρῃ καί μιά γάτα!…..» Ἡ σιγουριά, δηλαδή, ἧταν ἡ γάτα, ὁ δέ ἁγιασμός παρέμενε στο ἴσως, μπορεῖ….. ἀλλά…….
Ὥστε τό θέμα δέν εἶναι ἄν ὁ Θεάνθρωπος Κύριος ἔκανε θαύματα, ἀλλά στό κατά πόσο τά θαύματα αὐτά θα ἐνίσχυον τήν πίστι ἤ θά ὑπέτασσαν τήν ἀνθρωπίνη βούλησι στήν βούλησι τοῦ Θεοῦ, ὥστε ὁ ἄνθρωπος νά προστατεύεται, νά προάγεται πνευματικῶς, καί νά ἀντιδρᾷ νικηφόρως κατά τῶν πειρασμῶν. Ἐπί πλέον δέ καί νά ἐλπίζῃ σέ μιά καλλιτέραν αὔριο, μέσα σέ κύκλο μακαρίας αἰωνιότητος. Τά θαύματα, ὅσῳ καί ἄν ἐντυπωσιάζουν, εἶναι περιπτωσιακά καί περιστατικά. Ἡ σκοπιμότης τους ὅμως εἶναι ἐκείνη πού ἀξίζει βαθυτέρας μελέτης, καί ἡ ἐκ τῆς μελέτης ψυχική ὠφέλεια. Τά ὑπερφυσικά καί ὑπέρλογα γεγονότα δέν εἶναι πρός ἱκανοποίησιν περιεργείας ἤ χάριν ποικιλίας καί ψυχαγωγίας, ἀλλά πρός ἀφύπνισιν καί ἀνάτασιν ψυχῶν, ἐφ’ ὅσον καί ὑπαρκτά εἶναι, ὡς ἱστορικῶς κατωχυρωμένα, καί μακράν τῆς ἀστειότητος παιγνίδια τῆς ψυχολογίας. Ὅπως ὅλα, ἔτσι καί ἡ ἐπί τῶν κυμάτων βάδισις του Ἰησοῦ, ἄς ὁμιλήσῃ στις καρδιές μας.
(1904 – 1992)
Ἡ Εἰκόνα καί ἡ φωτογραφία τοῦ κειμένου, ἔχουν προστεθεῖ ἀπό τόν συντάκτη τῆς ἀνάρτησης.
