† Ἱερομονάχου & Ἀποστολικοῦ Ἱεροκήρυκος Ἰωάννου ἐκ τῆς Λίνδου, περιεχόμενος εἰς τήν Ἱεράν βίβλον «ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΣΑΓΗΝΗ». (1η συγγραφή τῆς βίβλου τό ἔτος 1785).
Πεφοβισμένα καί λελυπημένα εὑρίσκονται ὄχι μόνον τά λογικά, ἀλλά καί αὐτά τά ἄλογα ζῶα, καί σχεδόν καί τά ἀναίσθητα αὐτά κτίσματα, ὅταν εἶναι περικυκλωμένα ἀπό τό βαθύτατον τῆς νυκτός σκότος· ἀλλ’ ἀφ’ οὗ ἀνατείλῃ ἀπό τήν Ἀνατολήν ὁ πρωϊνός καί λαμπρός Ἑωσφόρος, ὁ ἀκτινοειδής, λέγω, ἐκεῖνος αὐγερινός, καί προμηνύσῃ τοῖς πᾶσι τόν ἔκλαμπρον τοῦ ἡλίου καί ὁλόφωτον ἐρχομόν, τότε δή τότε τό σκότος παρευθύς διαλύεται, ὁ φόβος ἐκεῖνος ἀφανίζεται καί ἡ λύπη εἰς χαράν μετατρέπεται, καί χαίρονται ὁμοῦ ἄνθρωποι καί ζῷα, πᾶσα κινουμένη πνοή. Πεφοβισμένον καί λελυπημένον εὑρίσκετο ἐξ ἀρχῆς βέβαια καί τό γένος ἡμῶν τῶν ἀνθρώπων, μέ τό νά ἦτο κεκυριευμένον ἀπό ἕνα ἀφεγγές σκότος μιᾶς βαθυτάτης νυκτός, τό ὁποῖον ἡ προπατορική ἐπροξένει ἁμαρτία· ἀλλά σήμερον μέ τό νά ἀνατέλλῃ ἀπό μήτρας στειρωτικῆς, ὡς ἄλλος τις πρωϊνός καί λαμπρότατος Ἑωσφόρος, τῶν Προφητῶν ἁπάντων τό ἀγλαοπυρσόμορφον ἄγαλμα, ὁ ἐν τοῖς γεννητοῖς γυναικῶν μείζων, ὁ ὑπέρτιμος καί πανένδοξος Ἰωάννης, τοῦ νοητοῦ Ἡλίου προμηνύων τόν ὑπέρφωτον καί ὑπέρλαμπρον ἐρχομόν, τό σκότος τῆς ἀσεβείας διαλύεται, ὁ φόβος ἀφανίζεται, καί ἄρχεται νά λάμπῃ τῆς εὐσεβείας τό μέγα καί γλυκύτατον φῶς (ὁ λαός, φησίν, ὁ καθήμενος ἐν σκότει εἶδε φῶς μέγα) καί ἡ λύπη τῶν ἀνθρώπων νά μετατρέπεται εἰς χαράν, καί εἰς πνευματικήν εὐφροσύνην καί ἀγαλλίασιν.
Καί λοιπόν μέ κάθε δίκαιον σήμερον, ἐπί τῇ γεννήσει αὐτοῦ, καί πατρός ἀφωνία καί μητρός λέλυται ἀτεκνία καί περίοικοι χαίρονται, καί συγγενεῖς τέρπονται, καί ὁ Οὐρανός ἄνωθεν συγχορεύει καί ἡ Γῆ κάτωθεν συμπανηγυρίζει καί ἄνθρωποι μετά Ἀγγέλων διά τό ἰσάγγελον ἑορτάζουσι· καί προφῆται διά τόν μέγαν Προφήτην ἡδύνονται· καί Ἀπόστολοι διά τόν ἄκρον Ἀπόστολον συναγάλλονται· καί Μάρτυρες διά τόν Πρωτομάρτυρα συνευφραίνονται· καί Ὅσιοι διά τόν ὁδηγόν καί καθηγεμόνα τῆς ὁσιότητος μετά χαρᾶς μεγάλης σκιρτῶσι· καί Δίκαιοι διά τόν ὑπερασπιστήν τῆς δικαιοσύνης λαμπρῶς εὐφημοῦσι· καί Διδάσκαλοι διά τόν μέγαν Διδάσκαλον καί Κήρυκα τῆς μετανοίας πανηγυρικῶς σήμερον δημηγοροῦσιν.
Ὦ καί πόσης χαρᾶς μεγάλης γέγονε πρόξενος ἡ λαμπρά αὕτη καί πανένδοξος τοῦ ὑπερτιμίου Προδρόμου γέννησις! καί ποῖος λοιπόν δύναται νά εὕρῃ λόγους ἱκανούς πρός εὐφημίαν αὐτοῦ καί ἀντάξιον ἔπαινον; ποῖος ἠμπορεῖ ἐπαξίως νά ἐπαινέσῃ τοῦτον τόν ἰσάγγελον καί ὑπέρτιμον Ἅγιον; ποία γλῶσσα (ἄς εἶναι καί οὐρανοφαντορική) ἔχει τόσην δύναμιν νά ἐγκωμιάσῃ σήμερον ἐκεῖνον, ὅπου ἕνας ἀστραπόμορφος καί μέγας τῶν οὐρανίων Δυνάμεων Ἀρχιστράτηγος Γαβριήλ τόν ἐγκωμιάζει ὄχι ἁπλῶς καί ὡς ἔτυχεν, ἀλλά καί μέ συστολήν τόσην, ὅπου ὅλην τῶν ἐγκωμίων αὐτοῦ τήν ὑπόθεσιν εἰς μίαν καί μόνην περιέσφιγξε λέξιν, εἰς τό, μέγας· «καί ἔσται μέγας», ἔλεγεν εἰς τόν Ζαχαρίαν, τήν σύλληψιν αὐτοῦ εὐαγγελιζόμενος, «καί ἔσται μέγας ἐνώπιον Κυρίου»· μέγας, ἄν καί βρέφος μικρόν μέσα εἰς τάς ἀγκάλας τῆς Ἐλισάβετ· ἀλλ’ ἀνδρωθέν «οἶνον καί σίκερα οὐ μή πίῃ», μέ τό νά εἶναι ἐμπεπλησμένον ἔτι ἐκ κοιλίας μητρός του ἀπό τό Πνεῦμα τό Ἅγιον· μέγας, διότι τοῦτο τό νεοτεχθέν βρέφος πολλούς τῶν υἱῶν Ἰσραήλ μέλλει νά ἐπιστρέψῃ ἐπί Κύριον τόν Θεόν αὐτῶν.
Μέγας θέλει εἶναι ὁ Τίμιος Πρόδρομος, διότι θέλει φέρει καρδίας πατέρων ἐπί τέκνα καί νά ἑτοιμάσῃ Κυρίῳ λαόν κατασκευασμένον καί περιούσιον· μέγας, διότι θέλει κάμει τούς ὄχλους νά εἶναι εἰς τούς ἐνδεεῖς καί ἀπόρους μεταδοτικοί τε καί ἐλεήμονες· μέγας, διότι θέλει ἀπομακρύνει τούς ἀδικητάς τελώνας ἀπό τοῦ νά ἁρπάζουν παρά τό διατετεγμένον τά ξένα τε καί ἀλλότρια πράγματα· μέγας, διότι θέλει ἡμερώσει καί τούς ἀσπλάγχνους καί ἀνηλεεῖς στρατιώτας, ὥστε νά μή διασείσουν, καί νά μή συκοφαντοῦν, ἀρκούμενοι εἰς τόν διωρισμένον μισθόν· μέγας, διότι θέλει ἑτοιμάσει τήν ὁδόν τοῦ Κυρίου, καί εὐθείας νά κάμῃ τάς τρίβους αὐτοῦ, καθώς γέγραπται· μέγας, διότι θέλει ἀναζωσθῇ τόν ζῆλον τοῦ Ἡλιού ἐν Πνεύματι, καί δυνάμει πολλῇ, ὥστε νά ἐλέγχῃ παρανόμους βασιλεῖς, καί ἡγεμόνας ἀδίκους, νά ἐπιτιμᾷ Γραμματεῖς, καί Φαρισαίους νά ὀνειδίζῃ· μέγας, διότι ὁ μέγας καί οὐράνιος ἐν ὑψίστοις θεάνθρωπος Ἰησοῦς ἐν τοῖς τοῦ Ἰορδάνου μέλλει νά βαπτισθῇ ὑπ’ αὐτοῦ ὕδασι· μέγας, διότι θέλει ἰδεῖ σχιζομένους τούς οὐρανούς, καί τό Πνεῦμα ὡσεί περιστεράν ἐπί τόν Ἰησοῦν κατερχόμενον· μέγας, διότι ἁπάντων τῶν Προφητῶν μεῖζων ὑπό τοῦ ἰδίου Θεοῦ μετ’ ὀλίγον θέλει μαρτυρηθῇ· μέγας, διότι εἰς ὀλίγον καιρόν θέλει γίνει πρῶτος τῶν Ἀποστόλων, ὁδηγός τῶν Ὁσίων, ἔξαρχος τῶν Μαρτύρων καί ὑπερασπιστής τῶν Δικαίων· μέγας, διότι πάντες ἐθαύμασαν σήμερον ἐπί τῇ γεννήσει αὐτοῦ, καί ὅλοι ἐχάρησαν χαράν μεγάλην σφόδρα, ὅτι χείρ Κυρίου ἦν μετ’ αὐτοῦ· μέγας, διότι ἀφ’ οὗ τήν τοῦ πατρός ἀφωνίαν διέλυσε, φόβος μέγας ἐπί πάντας τούς περιοικοῦντας ἐγένετο.
Μέγας προσέτι καί κατ’ αὐτό μόνον τό ὄνομα Ἰωάννης· διά τοῦτο καί ἄνωθεν ὑπό τοῦ Παναγίου Πνεύματος τοῦ ἐδόθη διά τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ, πρός τόν Ζαχαρίαν λέγοντος· «καί καλέσεις τό ὄνομα αὐτοῦ Ἰωάννην»· καί ἡ μήτηρ αὐτοῦ πρός τούς περιοικοῦντας· «οὐχί, ἀλλά κληθήσεται Ἰωάννης»· καί ὁ πατήρ αὐτοῦ αἰτήσας πινακίδιον ἔγραψε λέγων, «Ἰωάννης ἔσται τό ὄνομα αὐτοῦ»· καί τοῦτο διότι, διά νά θαυματοποιηθῇ καθώς ἀπό τά ἅπερ θέλει κατορθώσει ὑπέρ ἄνθρωπον ἰσάγγελα ἔργα, οὕτω καί ἀπό τό ὄνομα Ἰωάννης· μέσα εἰς τό ὁποῖον εἶναι πολλά, ἀλλ’ ὑπερφυῆ, ἀλλά μυστηριώδη, ἀλλά θαυμαστά καί παράδοξα πράγματα, ὥστε ἐκπλήττεται καί ὑπερθαυμάζει κάθε νοῦς οὐ μόνον θεολογικός, ἀλλά καί ἀγγελικός.
Καί πρῶτον μέν, ὅτι ἄν στοχασθῇς τοῦτο τό ὄνομα Ἰωάννης, θέλεις τό εὕρει νά εἶναι ἀπό ἑπτά στοιχεῖα συγκείμενον· Ι.Ω.Α.Ν.Ν.Η.Σ. διά νά πληρωθῇ ἐκεῖνο, ὅπου ἡ Προφῆτις εἶπεν Ἄννα· «ὅτι στεῖρα ἔτεκεν ἑπτά»· ἕνα μέν, διά τήν τοῦ ἑπτά ἀριθμοῦ τιμήν, ὅστις εἶναι παρά τῇ θείᾳ Γραφῇ ἱερός καί σεβάσμιος· ἄλλο δέ ὅτι καί τά ἑπτά ταῦτα στοιχεῖα, τό ι, δηλαδή, τό ω, τό αν, τό ἄλλο ν, τό η, καί τό ς, ἀνίσως καί τά θεωρήσῃ κατά βάθος τις, θέλει τά εὕρῃ νά ἔχῃ τό κάθε ἕνα ξεχωριστά κάποιαν μυστικήν καί ἀπόκρυφον ἔννοιαν, ὥστε ἄν θελήσῃ νά κάμῃ εἰς αὐτά (ὄχι τήν προσήκουσαν ἐξήγησιν, διότι εἶναι ἀδύνατον εἰς θνητήν φύσιν) μίαν παραμικράν σκιαγραφίαν, πρέπει νά εἶναι καί σοφός εἰς τόν νοῦν, καί ταχύς εἰς τό γράφειν, καί ἐλεύθερος εἰς τό λέγειν καί πρό τούτων νά ἔχῃ καί Πνεῦμα ἅγιον, ὅπου νά τόν φωτίζῃ νά ἐννοῇ, νά τόν κινῇ νά γράφῃ, καί νά τόν βοηθῇ νά λέγῃ· ἀλλ’ ἐγώ ὁ δυστυχής καί εἰς τόν νοῦν ἄσοφος καί εἰς τό γράφειν ἀργός, καί εἰς τό λέγειν ἀπαίδευτος, καί Πνεύματος ἁγίου διά τάς πολλάς μου ἁμαρτίας ἄμοιρος, πῶς λοιπόν θέλω δυνηθῇ νά πλεύσω εἰς ἕν ἀδιεξήγητον ὑψηλῶν νοημάτων πέλαγος, καί νά μή πνιγῶ, καί ὅλος νά καταβυθισθῶ; Ἀλλά πάντα δυνατά τῷ πιστεύοντι, εἶπεν ὁ Κύριος· ἐγώ καί πιστεύω ἀναμφιβόλως ὅτι δι’ αὐτήν τήν ὥραν θέλει μοῦ βοηθήσει ὁ Τίμιός μου Πρόδρομος Ἰωάννης εἰς τό νά διαπλεύσω ἀβλαβῶς τε καί ἀκινδύνως τοῦτο τό μέγα καί ἀνεξιχνίαστον πέλαγος, ὄχι διά ἰδικήν μου (μή γένοιτο), ἀλλά διά δόξαν αὐτοῦ τε καί ἔπαινον, τόν ὁποῖον πρέπει νά κράξω πρῶτον συμβοηθόν τε καί ἀντιλήπτορα, πρός αὐτόν εὐλαβῶς λέγων.
Ὦ θαυμαστέ, καί πρᾶγμα καί ὄνομα, Ἰωάννη πανεύφημε, ἔνσαρκε Ἄγγελε, τῶν Προφητῶν ἡ κρηπίς καί πάντων τῶν Ἁγίων ὑπέρτιμε Ἅγιε, καθώς τήν τῆς μητρός σου ἀτεκνίαν, καί τήν τοῦ πατρός σου διέλυσας ἀφωνίαν, οὕτω σήμερον καί τά δεσμά τῆς ἐμῆς διάλυσον ἀμαθείας· καί ἐμοῦ μέν καί νοῦν φώτισον καί καρδίαν, διά νά δυνηθῶ νά φανερώσω τά ἐν τῷ σῷ ὀνόματι κεκρυμμένα μυστήρια· τούτων δέ τῶν εὐλαβητικῶν σου πανηγυριστῶν λάμπρυνον τούς νοητούς τῆς ψυχῆς ὀφθαλμούς, ἵνα καί τά ἀκροασθοῦν καί σεπτῶς νά τά ἀσπασθοῦν.
Περί τοῦ Ι. Νά πολυλογῶ, ἡ ὥρα δέν μέ συγχωρεῖ. Ὅθεν ἐπειδή ἀνωτέρω εἶπον, ὅτι τό Ἰωάννης ὄνομα τοῦ Τιμίου Προδρόμου, εἶναι ἀπό ἑπτά στοιχεῖα Ι.Ω.Α.Ν.Ν.Η.Σ. συγκείμενον, καί αὐτά πάλιν ἕνα πρός ἕνα ἔχουν κάποιαν μυστικήν ἔννοιαν, ἰδού ὅπου ἀρχίζω νά κάμω μέ συντομίαν μεγάλην (Θεοῦ βοηθοῦντος μοι) μίαν παραμικράν σκιαγραφίαν πρός ἡμετέραν ἀγάπην, ἀρχίζων πρῶτον ἀπό τό α’ στοιχεῖον, ὅπου εἶναι τό Ι, καί ἄς ἔχω παρακαλῶ τήν ὑμετέραν ἀκρόασιν μετά προσοχῆς μεγάλης, διότι τά ἑξῆς ρηθησόμενα, ὡς θεολογικά, εἶναι πολύ ὑψηλά καί μεγάλα. Τοῦτο τό Ι, ὅπου εἶναι εἰς τήν ἀρχήν τοῦ ὀνόματος Ἰωάννης, περιέχει πολλά καί ἀνέκφραστα πράγματα· πλήν ἐγώ διά τό στενόν τοῦ καιροῦ, ὅλα τά παρατρέχω, καί ἔρχομαι νά εἰπῶ μόνον ἐκεῖνα ὅπου εἰς τήν ὑπόθεσιν τοῦ πανηγυρικοῦ μας λόγου συντείνουν. Φαίνεται εἰς πολλά μέρη τῆς θείας Γραφῆς, ὅτι ὁ Θεός πρῶτον ἐδημιούργησε τάς Ἀγγελικάς Δυνάμεις, τάς ὁποίας διαιρεῖ ὁ Ἀρεοπαγίτης Διονύσιος εἰς τρεῖς Ἱεραρχίας· καί αὐτάς πάλιν τάς ὑποδιαιρεῖ εἰς ἐννέα τάγματα· α’ εἰς Σεραφίμ· β’ εἰς Χερουβίμ· γ’ εἰς Θρόνους· δ’ εἰς Κυριότητας· ε’ εἰς Δυνάμεις· ς’ εἰς Ἐξουσίας· ζ’ εἰς Ἀρχάς· η’ εἰς Ἀρχαγγέλους· καί θ’ εἰς Ἀγγέλους. Εἶναι δέ καί τό τάγμα τοῦ Ἑωσφόρου, ὅπερ οὐρανόθεν ἔπεσε διά τήν ἔπαρσιν καί ὑπερηφάνειάν του.
Ἰδού ὅτι ὅλα τά Ἀγγελικά τάγματα (ὅσα ἐξ ἀρχῆς ὁ Θεός ἐδημιούργησε) εἶναι δέκα· τό δέκατον λοιπόν ξεπεσμένον τάγμα, ἔχει νά ἀναπληρωθῇ καί νά γεμίσῃ ἀπό τούς Μοναχούς· διά τοῦτο καί ἡ Καλογερική Ἀγγελικόν λέγεται σχῆμα, καί εἶναι κατά ἀλήθειαν· διότι ἄν οἱ Ἄγγελοι παρθενεύουν, ἀλλά καί ἡ καλογερική μέ παρθενίαν σεμνύνεται· ἄν οἱ Ἄγγελοι ἀγρυπνοῦσιν, ἀλλ’ εἰς ἀγρυπνίας καί ἡ καλογερική καταγίνεται· ἄν οἱ Ἄγγελοι ἀνώτεροι τροφῆς διά τό ἄϋλον, ἀλλά καί ἡ καλογερική μέ νηστείας διάγει· ἄν ἔργον Ἀγγέλων ἡ ἀκατάπαυστος πρός Θεόν δοξολογία, ἀλλά τοῦτο ἴδιον καί τῶν Μοναχῶν· ἄν διά τό κοῦφον τῆς φύσεως μέ πτερά ζωγραφίζωνται οἱ Ἄγγελοι, ἀλλ’ ἰδού πτερά καί εἰς τούς Μοναχούς. Ποῖα; τό ἐπανωκαλύμμαυχον· ὅθεν Ἀγγελικόν σχῆμα ἡ καλογερική, ἀπό τήν ὁποίαν ἔχει νά ἀναπληρωθῇ τό ξεπεσμένον τοῦ Ἑωσφόρου τάγμα, καθώς εἴπομεν.
Διά τοῦτο λοιπόν φθόνῳ κινούμενος πολύ πολεμεῖ ὁ διάβολος τήν καλογερικήν, διότι αὕτη θά καταλάβῃ (ἄν κατά τό ἑαυτῆς ἐπάγγελμα ζήσῃ) τόν τόπον τοῦ φωτισμοῦ καί τῆς δόξης τοῦ Ἑωσφόρου, τήν ὁποίαν εἶχεν αὐτός πρό τοῦ ξεπεσμοῦ του, καθώς λέγει καί εἰς τήν Ἀποκάλυψιν τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου· «οὐδείς ἠδύνατο μαθεῖν τήν ᾠδήν ἐκείνην, εἰμή αἱ ἑκατόν τεσσαράκοντα χιλιάδες οἱ ἠγορασμένοι ἀπό τῆς γῆς· οὗτοι εἰσιν, οἵ μετά γυναικῶν οὐκ ἐμολύνθησαν· παρθένοι γάρ εἰσιν· οὗτοί εἰσιν, οἱ ἀκολουθοῦντες τό Ἀρνίον, ὅπου ἄν ὑπάγῃ· οὗτοι ἠγοράσθησαν ἀπό τῶν ἀνθρώπων ἀπαρχή τῷ Θεῷ καί τῷ Ἀρνίῳ»· αὐτοί, λέγω, οἱ ἀκολουθήσαντες τό Ἀρνίον, τό ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου σωτηρίας σφαγιασθέν, Παχώμιος, Ἀντώνιος, Ὀνούφριος, Εὐθύμιος, Ἀθανάσιος καί πάντες οἱ Ὅσιοι, ἀπό τόν Τίμιον Πρόδρομον ἔλαβον τό παράδειγμα τῆς καλογερικῆς· εἰς τούτου τά ἴχνη ἐπεριπάτησαν· τούτου τήν ἐρημικήν ζωήν ἐμιμήθησαν, καί εἰς τοῦτο ὅπου λέγω δέν εἶναί τις, ὅπου νά ἀντείπῃ· ὥστε ὁ Τίμιος Πρόδρομος εἶναι ὁ πρῶτος καί ἀρχηγός τοῦ Μοναχικοῦ τάγματος, τό ὁποῖον ὁμοῦ μέ τήν ἀνατολήν τῆς λαμπροτάτης αὐτοῦ καί χαρμοσύνου γεννήσεως καί αὐτό συνανέτειλεν.
Ἄς ἔλθωμεν δέ τώρα εἰς τό Ι· τοῦτο πόσα σημαίνει κατά τόν ἀριθμόν; δέκα· ἰδού λοιπόν ὁ δέκατος οὗτος ἀριθμός τοῦ Ι, ὅπου μᾶς παρασταίνει φανερώτατα τόν ἀνακαινισμόν καί τήν ἀνόρθωσιν τοῦ ξεπεσμένου δεκάτου τάγματος, τό ὁποῖον ὁ Τίμιος Πρόδρομος μέ τήν ἰσάγγελον ζωήν του ἔμελλε νά ἀνακαινίσῃ· καί ταῦτα μέν περί τοῦ Ι, τό ὁποῖον εἶναι μόνον σύμβολον φανερόν τοῦ Τιμίου Προδρόμου.
Περί τοῦ Ω. Τό δέ κατόπιν Ω προεικονίζει φανερά τήν πρώτην τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ παρουσίαν· καί στοχάσου διά νά ἰδῇς τήν ἀλήθειαν· εἴπομεν ἀνωτέρω, πῶς τό Ι προεικονίζει τόν Τίμιον Πρόδρομον· πρῶτον λοιπόν τό Ι, κατόπιν ἀπό τό Ι ἀκολουθεῖ τό Ω. Τοῦτο τό Ω, κατά τούς γραμματικούς, πόθεν σύγκειται; ἀπό δύο ΟΟ· ὅταν σμίξῃς δύο ΟΟ, κάμνεις ἕνα Ω· τοῦτο τό Ω, καί κατά τήν φωνήν καί κατά τήν σύνθεσιν, προεικονίζει τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ὅτι μέγας Θεός ὁ Χριστός· καί ὅτι ἐκ δύο φύσεων σύγκειται ἀσυγχύτως Θεότητός τε καί Ἀνθρωπότητος ὁ Χριστός, καθώς καί τό Ω ἐκ δύο ΟΟ, ταῦτα δέ τά δύο ΟΟ δέν εἶναι ἄλλο παρά δύο σφαιροειδεῖς κύκλοι· ὁ δέ κύκλος οὔτε ἀρχήν ἔχει οὔτε τέλος· ὅθεν καί ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός οὔτε ἀρχήν ἔχει οὔτε τέλος· διότι, ἄν τόν στοχασθῇς καθ’ ὅ Θεόν, τόν εὑρίσκεις νά εἶναι ἂναρχός τε καί ἀτελεύτητος κατά τήν Θεότητα· ἄν τόν στοχασθῇς καί καθ’ ὃ ἄνθρωπον, ὅπου συνελήφθη ἀσπόρως μέσα εἰς τήν ἄμωμον γαστέρα τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας, ἄναρχος ὡς ἀπό μέρους κατά τι καί κατά τήν σάρκα· διότι ἀρχή τῆς σαρκός τῶν μετά τόν Ἀδάμ ἐπιλοίπων ἀνθρώπων εἶναι ἡ σπορά τοῦ ἀνδρός· ἄν τόν στοχασθῇς δέ καί καθ΄ ὃ δέν ὑπέστη διαφθοράν μέσα εἰς τόν τάφον ἡ αὐτή παναγία Του σάρξ, ὑπάρχει καί ἀτελεύτητος, μή διαλυθεῖσα εἰς χοῦν, ὅστις εἶναι τῶν ἀνθρωπίνων σωμάτων ἡ ἀρχή καί τό τέλος· «χοῦν γάρ λαβῶν ὁ Θεός, ἔπλασε τόν ἄνθρωπον»· θαυμαστή λοιπόν παρομοίωσις τοῦ Ω μέ τόν Χριστόν· διά τοῦτο καί έλεγεν εἰς τήν Ἀποκάλυψιν τοῦ Θεολόγου Ἰωάννου ὁ ἴδιος· «ἐγώ εἰμι τό Α καί τό Ω». Καί λοιπόν τό Ι ὁ Πρόδρομος ἔμπροσθεν τοῦ Ω, τοῦ Χριστοῦ, καθώς γέγραπται· «ἰδού ἐγώ ἀποστέλλω τόν Ἄγγελόν μου πρό τοῦ προσώπου σου, ὅς κατασκευάσει τήν ὁδόν σου ἔμπροσθέν σου». Ταῦτα μέν περί τοῦ Ω.
Περί τοῦ ΑΝ, καί τοῦ ἑτέρου Ν. Λέγομεν δέ καί περί τοῦ ΑΝ, καί τοῦ ἑτέρου Ν, ἐν βραχυλογίᾳ διά τό στενόν τοῦ καιροῦ. Πρῶτον λοιπόν τό Ι (ὁ Πρόδρομος), κατόπιν τούτου τό Ω (ὁ Χριστός), ἰδού ἡ πρώτη παρουσία τοῦ Χριστοῦ· κατόπιν δέ ἀπό τό Ω (τόν Χριστόν) τί ἀκολουθεῖ; τό ΑΝ. Τοῦτο τό ΑΝ τί θέλει νά εἰπῇ; Ἀνάστασις· τίνος; τοῦ ἑτέρου Ν. Τί θέλει νά εἰπῇ τοῦτο τό δεύτερον Ν; νεκρῶν. Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν· ἰδού καί ἡ δευτέρα τοῦ Χριστοῦ παρουσία, ὅπου μέλλουν νά ἀναστηθοῦν οἱ νεκροί· ταῦτα μέν περί τοῦ ΑΝ καί τοῦ ἑτέρου Ν.
Περί τοῦ Η. Κατόπιν δέ τοῦ ΑΝ καί τοῦ ἑτέρου Ν (ὅπου λέγουν Ἀνάστασιν νεκρῶν) τί ἕπεται; τό Η· τοῦτο τό Η πόσα σημαίνει κατά τόν ἀριθμόν; ὀκτώ· ἰδού λοιπόν ὄγδοος ἀριθμός· τί εἰκονίζει οὗτος ὁ ὄγδοος ἀριθμός; τόν ὄγδοον αἰώνα τῆς μακαρίας καί τρισολβίου ζωῆς· «προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν, καί ζωήν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος»· ταῦτα μέν περί τοῦ Η.
Περί τού Σ. Κατόπιν δέ ἀπό τό Η (ὅπου εἰκονίζει τόν ὄγδοον αἰώνα τῆς μακαρίας ζωῆς) τί ἀκολουθεῖ; τό Σ. «Ἰωάννης γάρ ἔσται τό ὄνομα αὐτοῦ»· τοῦτο τό Σ πόσα δηλοῖ κατά τόν ἀριθμόν; διακόσια· ταῦτα τά διακόσια πόθεν ἀμέσως σύγκεινται; ἀπό δύο ἑκατοντάδας· δίς γάρ ἑκατόν διακόσια· ὁ ἑκατοστός ἀριθμός παρά τῇ θείᾳ Γραφῇ πῶς ὀνομάζεται; τέλειος· ἀλλ’ ἐπειδή ὁ ἑκατοστός ἀριθμός τέλειος, ἄρα ὁ δίς ἑκατοστός ὑπερτέλειος· ἰδού λοιπόν ὁ ὑπερτέλειος οὗτος ἀριθμός, ὅπου εἰκονίζει τό ὑπερτέλειον, τό ἀπέραντον καί ἀτελεύτητον τῆς αἰωνίου καί μακαρίας ζωῆς· ταῦτα μέν καί περί τοῦ Σ.
Ἀλλ’ ὦ διαυγέστατον Ι, καί τοῦ ἐκ τοῦ δύο ΟΟ συντεθειμένου Ω, πανέκλαμπρε Πρόδρομε· εὐκταιότατε καί πανευφρόσυνε τοῦ ΑΝ, τοῦ ἐν τῷ Ἅδῃ κειμένου Ν, προσκυνητά κληρονόμε τοῦ ΗΣ, ἁγιώτατε ἑπτά ἀριθμέ, ἑπτάφωτε λύχνε τῆς Τρισηλίου Θεότητος, κρυφιώτατε μύστα καί κατ’ αὐτό μόνον τό ἑπτάστοιχον Ι.Ω.Α.Ν.Ν.Η.Σ., ὄνομα τῶν ἀπορρήτων τοῦ Θεοῦ Μυστηρίων, χάρισόν μοι παρακαλῶ σε τοῦ Ν τῆς ἀθλίας ψυχῆς μου τό ΑΝ, τῇ ἀπαύστῳ πρός τό Ω καί ἀκοιμήτῳ πρεσβείᾳ σου, καί ἀξίωσον τοῦ ΗΣ πάντας ἡμᾶς τούς εὐλαβῶς τήν σήν πανένδοξον ἑορτάζοντας γέννησιν.
Πηγή: Ὁ Μέγας συναξαριστής τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, μηνός Ἰουνίου, (σελ. 332). Ἐκδίδεται ἀναλώμασι καί ἐπιμελείᾳ, του ἐν Μοναχοῖς ἐλαχίστου Βίκτωρος Ματθαίου Καθηγουμένου τῆς ἐν Κρονίζη, Κουβαρᾶ Ἀττικῆς Ἱερᾶς καί σεβασμίας Δεσποτικῆς Μονῆς Μεταμορφώσεως του Σωτῆρος. Ἔκδοσις Γ’ 1969.
