Ἀποσπάσματα ἀπό τά θαύματα τοῦ Ἁγίου
Πλησίον τοῦ περιωνύμου Ναοῦ τῶν Ταξιαρχῶν, ὅστις κοινῶς ὀνομάζεται Καμπάνα, κεῖται καί ἕτερος Ναός τῆς Θεοτόκου, ὅστις καλεῖται Μαρμαριώτισσα. Ἐν τῇ ἐνορίᾳ δέ ταύτῃ κατοικεῖ γυνή τις καλουμένη Ἀγγεροῦ, τῆς ὁποίας ὁ ἀνήρ Φραγκούλης ὀνομαζόμενος, δυτικός ὤν πρότερον, μετεστράφη, ἐγκολπωθείς τό ἡμέτερον ἀνατολικόν δόγμα διά τοῦ θείου Βαπτίσματος. Τούτων δέ ἡ τετραετής θυγάτηρ Ἀργυρή, προσβληθεῖσα ὑπό τῆς δεινῆς καί ἐπικινδύνου νόσου τῆς εὐλογίας κατέστη οἰκτρόν καί ἐλεεινόν θέαμα, καθό τιμωρουμένη συνεχῶς ἐπί τέσσαρα ἔτη ὑπό δεκατεσσάρων πληγῶν ἅς ἐπέφερεν ἡ νόσος εἰς τόν δεξιόν αὐτῆς βραχίονα καί ἡμεῖς, ἰδίοις ὀφθαλμοῖς ἰδόντες αὐτάς ἐφρίξαμεν. Κατά το διάστημα δέ τοῦτο βασανιζομένη παρηκολουθεῖτο ὑπό τοῦ ἀρίστου τῶν ἐν Χίῳ χειρούργων Δομινίκου, ὅστις καί πολλά μικρά ὀστᾶ ἐξέβαλεν ἀπό τῶν πληγῶν της. Τρομερούς δέ πόνους ὑποφέρουσα ἡ δυστυχής, οὐδόλως ὠφελεῖτο ἀλλά μᾶλλον ὥδευε πρός τόν θάνατον· διότι ἡ χείρ αὐτῆς κατέστη παράλυτος ὡς νεκρά, ἀπό τοῦ τραχήλου διά μανδηλίου ἐξηρτημένη καί πρός τήν παλάμην ἐστραμμένα ἔχουσα τά δάκτυλα.
Διαδοθείσης δέ τῆς φήμης, ὅτι ἐτελεύτησεν ὁ ἱερός Μακάριος, ἡ μήτηρ τῆς πασχούσης, ἥτις ἔτρεφε μεγίστην εὐλάβειαν καί σέβας πρός τόν Ἅγιον τοῦτον Πατέρα, εὐθύς ὡς ἤκουσε τό θλιβερόν αὐτό γεγονός, ἔσπευσεν ἵνα προφθάσῃ τήν κηδείαν αὐτοῦ. Οὕτω λοιπόν τό μέν θυγάτριον αὐτῆς ἔδωκεν ἵνα φέρῃ εἰς φίλον ἐπί ὄνου ἐκεῖ ἀπερχόμενον, αὕτη δέ μετά τῆς ἀνεψιᾶς ἔτρεχε κατόπιν πεζῇ. Προηγηθείς δέ ὁ προαναφερθείς Χριστιανός ἔφθασε μετά τῆς κόρης εἰς τό τοῦ ἱεροῦ Μακαρίου οἴκημα καί διηγήθη τό δεινόν αὐτῆς πάθος εἰς τόν ἐκεῖ παρόντα ὑπηρέτην, ὅστις εὐσπλαγχνισθείς εἰσῆλθεν εἰς τό κελλίον, ὁπόθεν ἔλαβε τό κάλυμμα τῆς κεφαλῆς τοῦ Ἁγίου καί δι’ αὐτοῦ ἐσταύρωσεν ἐν πίστει καί πεποιθήσει τήν χεῖρα τοῦ κορασίου. Μετ’ ὀλίγον δέ ἔφθασεν ἐκεῖ καί ἡ μήτηρ μετά τῆς ἀνεψιᾶς αὐτῆς Ροξανδρίτσας, ὅπου ἀφοῦ προσεκύνησε καί προσηυχήθη ἐπανῆλθεν εἰς τόν οἶκόν της.
Ἀλλ’ ὢ τοῦ θαύματος! Βλέπει αἴφνης τό θυγάτριόν της κινοῦν καθ’ ὅλα τά μέρη, ἄνευ οὐδενός κόπου καί δυσκολίας, τήν μέχρι τῆς στιγμῆς ἐκείνης ἀκίνητον χεῖρα καί κράζει μεγαλοφώνως· «Μέγας ὁ Κύριος ἡμῶν καί μεγάλη ἡ ἰσχύς Αὐτοῦ!» Λησμονήσασα ὅμως νά λύσῃ καί νά παρατηρήσῃ τήν ἐκ πληγῶν κεκαλυμμένην χεῖρα τοῦ θυγατρίου της ἔπεμψεν αὐτό, κατά τό σύνηθες, εἰς τόν εἰρημένον χειροῦργον Δομίνικον, ὅστις λύσας τούς ἐπιδέσμους καί ἰδών τάς πληγάς ἰατρευμένας ἐξεπλάγη καί εἶπεν· «Ἀκατανόητον! Αὐταί ἐκλείσθησαν ὅλαι». Ἀκολούθως ἡ μήτηρ τοῦ κορασίου ἠρώτησε τόν χειροῦργον τί ζητεῖ διά τούς κόπους του, ἀλλ’ ἐκεῖνος οὐδεμίαν πληρωμήν ἐζήτησεν, οὐδέ ὀβολόν ἔλαβεν. Ὅτε δέ μετά τινα καιρόν ἡ μήτηρ τοῦ κορασίου ἔπεμψε διά τούτου φιλοδώρημά τι πρός τόν ἰατρόν, παρατηρήσας ἐκεῖνος καί πάλιν τήν χεῖρα τοῦ κορασίου, ἐδόξασε τόν Θεόν, καθώς καί ἡ γυνή αὐτοῦ καί ἅπαντες οἱ αὐτόπται μάρτυρες τοῦ θαύματος τούτου.
Ὁ σεβάσμιος καί ἐνάρετος Ἱερεύς Πατήρ Παρασκευᾶς, κρίμασιν οἷς οἶδεν ὁ Κύριος, εἶχεν υἱόν, ὀνόματι Γεώργιον, χωλόν κατά τούς πόδας ἐκ κοιλίας μητρός αὐτοῦ. Γενόμενος δέ πενταετής ἤδη καί ἑξαετής, οὐδόλως ἠδύνατο νά περιπατήσῃ, ἀλλ’ ἕρπων διά τῶν χειρῶν καί τῶν γονάτων ἔσυρε κατόπιν αὐτοῦ τούς πόδας ὡς ξένους, ταλαιπωρούμενος οὕτω καί ἐλεεινόν θέαμα παρουσιάζων εἰς τούς ὁρῶντας. Οἱ δυστυχεῖς αὐτοῦ γονεῖς ἔπραξαν ὑπέρ αὐτοῦ ὅ,τι ἠδυνήθησαν, ἀλλ’ εἰς μάτην. Ὅθεν ἀπελπισθέντες ἀπό πάσης ἀνθρωπίνης βοηθείας, ἀπεφάσισαν νά καταφύγωσι καί αὐτοί πρός τόν θαυμάσιον καί ἄμισθον ἰατρόν Ἅγιον Μακάριον. Ἀλλ’ ἐπειδή ἦσαν εἰς ἄκρον ἐνδεεῖς καί δέν ἠδύναντο νά φέρωσι τόν πάσχοντα υἱόν των εἰς τόν Ἅγιον Πέτρον, ἐδέοντο ἐνθέρμως καί ἐπεκαλοῦντο τήν βοήθειαν καί θαυματουργόν χάριν τοῦ χριστομιμήτου καί θείου ἰατροῦ Μακαρίου καί αὐτοί οἱ ἴδιοι καί τό ταλαίπωρον τέκνον των, τό ὁποῖον, ἀκαταπαύστως δεόμενον, ἔλεγεν· «Ἅγιέ μου Μακάριε, κάμε καί ἐμέ παλληκάρι!» Νύκτα δέ τινα, ἐν ᾧ ἐκοιμᾶτο, ἐξυπνῆσαν αἴφνης, ἐφώναζεν ἔντρομον· «Μαμούνας! μαμούνας!» Εὐθύς δέ μετ’ ὀλίγον ἀνέκραξεν· «Ὄχι, ἀλλ’ εἶναι ὁ Ἅγιος Μακάριος», ἐν ᾧ οὔτε εἶδεν, οὔτε ἐγνώρισε ποτέ αὐτόν. Τά ἴδια ταῦτα συνέβησαν καί κατά τήν ἑπομένην νύκτα καί κατά τήν τρίτην τοιαύτην, μετά τήν ὁποίαν, ἀφοῦ ἐξημέρωσεν, ἐφάνη εἰς αὐτό δύναμίς τις ἐπελθοῦσα καί οὕτως, ἐγερθέν, περιεπάτησεν ὀλίγον ἐντός τῆς οἰκίας, τήν ἐπιοῦσαν περιεπάτησεν ἀκόμη περισσότερον καί τελευταῖον ἐστερεώθησαν αἱ βάσεις αὐτοῦ καί τά σφυρά καί περιεπάτει κατά τό γεγραμμένον καί ἔτρεχεν ὡς τά ἄλλα παιδία χαῖρον καί ἀναπέμπον μετά τῶν γονέων αὐτοῦ εὐχαριστίας πρός τόν Πανοικτίρμονα Θεόν καί τόν θεράποντα αὐτοῦ Ἅγιον Μακάριον, ὅστις μετά ταῦτα ἐπετέλεσε καί τό ἑξῆς θαῦμα.
Ὁ ἐν τῷ Παλαιοκάστρῳ τῆς πόλεως Χίου κατοικῶν Κωνσταντῖνος Μπῖλος, τοῦ ὁποίου ἡ σύζυγος ὀνομάζεται Μαρία, μεταξύ ἄλλων τέκνων ἐγέννησε τελευταῖον καί τέκνον, ὅπερ ὠνόμασε Πέτρον, τοῦ ὁποίου ὁ εἷς τῶν ποδῶν ἦτο, ὡς οἱ τοῦ προαναφερθέντος ἱερόπαιδος Γεωργίου, ἀναίσθητος, μελανός καί ξένος καί τό παραδοξότερον μίαν σπιθαμήν μικρότερος τοῦ ἑτέρου. Ἐσύρετο λοιπόν καί τό παιδίον τοῦτο ὡς τετράποδον διά τῶν γονάτων καί τῶν χειρῶν. Ἡ δέ μήτηρ αὐτοῦ καί ἡ μάμμη, νομίζουσαι, ἐκ δεισιδαιμονίας, ὅτι τό ἐλάττωμα τοῦτο ἦτο σημεῖον τοῦ Ἁγίου Συμεών, ὡς πολλαί ἔγκυοι γυναῖκες φρονοῦσιν ὅτι συμβαίνει εἰς τά τέκνα ἐκείνων, αἵτινες ἐργάζονται τήν ἡμέραν τῆς ἑορτῆς αὐτοῦ, ἀφ’ οὗ κατέφυγον πρός τόν Ἱερέα τοῦ Ναοῦ τούτου τοῦ Ἁγίου, ἐστράφησαν ἔπειτα πρός τούς ἰατρούς καί ἰδίως πρός τόν περίφημον Βουνούσην, ἐμπειρικόν μέν, ἀλλά κατά πολύ ἐπιτήδειον ὡς πρός τά στρεβλώματα καί τά σπασίματα. Οὗτος δέ εἶπε πρός τούς προτιμήσαντας αὐτόν γονεῖς τοῦ παιδίου· «Τήν οἰκίαν ὑμῶν πλήρη χρυσίου ἄν ἔχητε καί τό ἐξοδεύσητε ὅλον, ἀδύνατον εἶναι νά ἰατρευθῇ τό παιδίον καί νά ἀπαλλαγῇ τοῦ πάθους τούτου». Ὅθεν ἀπεφάσισαν νά καταφύγωσι καί αὐτοί πρός τόν θεῖον ἰατρόν Ἅγιον Μακάριον. Λαβοῦσα δέ τό παιδίον ἐπί τῶν ὤμων ἡ μάμμη αὐτοῦ μετέβη εἰς τόν Ναόν τοῦ Ἁγίου Πέτρου, ἔνθα ὁ Ἱερεύς ἐπότισεν αὐτό καί ἐρράντισε διά τῶν ἁγίων Λειψάνων καί ηὐχήθη ἐπ’ αὐτοῦ. Εὐθύς δέ ὡς ἐπανῆλθεν εἰς τήν οἰκίαν της ἡ μάμμη καί ἀπέθηκεν αὐτό, ἤρξατο τό παιδίον αὐθημερόν περιπατοῦν καί ψελλίζον· «Πελπατῶ, πελπατῶ». Εἰδοποιηθείς δέ ὁ πατήρ αὐτοῦ ἔσπευσεν εἰς τήν οἰκίαν του, ἐντός τῆς ὁποίας ἦσαν ἤδη συνηθροισμένοι πολλοί γείτονες, ἰδών δέ τό ἐξαίσιον τοῦτο θαῦμα ἐδόξασε τόν Θεόν καί τόν Ἅγιον.
Καθ’ ὅν καιρόν τοῦτο ἐθεραπεύθη ἦτο θέρος· περί δέ τά τέλη τοῦ ἀκολουθήσαντος φθινοπώρου ὁ αὐτός πούς ἐγέμισεν ἀπό πληγάς ἐκ τῶν ὁποίων ἐξέρρεον δυσωδέσταται ὕλαι. Λυπούμενοι δέ οἱ γονεῖς καί ἀμηχανοῦντες κατέφυγον ἐκ νέου πρός τόν Ἅγιον Μακάριον. Ὅθεν ἡ μάμμη λαβοῦσα πάλιν αὐτό ἐπί τῶν ὤμων της, ἔφερεν εἰς τόν τάφον τοῦ Ἁγίου καί τρίψασα τόν πεπληγωμένον πόδα διά τοῦ ἐκεῖ χώματος ἐπανῆλθεν εἰς τήν οἰκίαν της. Ἀμέσως δέ ὅλαι αἱ πληγαί ἐκλείσθησαν καί ἰάθη ἐντελῶς τό παιδίον πρός δόξαν Θεοῦ, τοῦ δοξάσαντος τόν ἱερόν καί θεῖον αὐτοῦ θεράποντα Ἅγιον Μακάριον, ὅστις ἐπετέλεσε καί τό ἑπόμενον θαῦμα……………..
ΠΗΓΗ: ΒΙΚΤΩΡΟΣ ΜΑΤΘΑΙΟΥ, ΜΕΓΑΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΜΟΣ Δ’ Σελ.313. ΕΚΔΟΣΙΣ Γ’ 1968.
