Ἀνάλυσις τοῦ Ἀποστόλου τῆς Κυριακῆς Β’ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (Ἁγ. Γρηγορίου Παλαμᾶ) Ἑβρ. 1, 10 – 2, 3 ἀπό τό βιβλίο τοῦ μακαριστοῦ Ἐπισκόπου Αὐγουστίνου Ν. Καντιώτου: «ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ». (Σελ. 394 – 399).
«Αὐτοὶ (οἱ οὐρανοὶ) ἀπολοῦνται, σύ δὲ διαμένεις….. σὺ δὲ ὁ αὐτὸς εἶ, καὶ τὰ ἔτη σου οὐκ ἐκλείψουσι» (Ἑβρ. 1, 11 – 12)
Ζοῦμε, ἀγαπητοί μου, ζοῦμε μέσα σ’ ἕνα ὄμορφο κόσμο. Ὁ ὄμορφος αὐτός κόσμος, πού βλέπουμε κι ἀπολαμβάνουμε, εἶναι ἕνα θαυμάσιο πανόραμα. Εἶναι, καί τί δέν εἶναι! Εἶναι οἱ κάμποι καί τά βουνά. Εἶναι οἱ ποταμοί, οἱ λίμνες καί οἱ θάλασσες. Εἶναι τά φυτά, τά ἄνθη, τά δέντρα. Εἶναι τά ψάρια, τά πουλιά, τά ζῷα. Τό καθένα ἀπό αὐτά, δηλαδή τά δέντρα, τά πουλιά καί τά ζῷα, περιέχει χιλιάδες εἴδη. Ἂν πάρουμε π.χ. τά πουλιά, θά δοῦμε ὅτι εἶναι μιά θαυμαστή ποικιλία. Ὤ πόσα εἴδη ἀπό τό σπουργίτη μέχρι τόν ἀετό. Τά διάφορα εἴδη τῶν πουλιῶν διακρίνονται μεταξύ τους ἀπό τή φωνή, τό χρῶμα, τό ράμφος, τό πέταγμα, τό μέρος πού χτίζουν τίς φωλιές τους, τίς συνήθειές τους, τή διάρκεια τῆς ζωῆς καί ἄλλα. Αὐτό συμβαίνει καί μέ τά ἄλλα ζῷα, μέ τά φυτά, μέ τά ἄνθη, μέ τά δέντρα. Ὅλα δέ εἶναι κατασκευασμένα μέ τέτοια τελειότητα, πού τά θαυμάζουν καί οἱ πιό μεγάλοι ἐπιστήμονες. Τό καθένα εἶναι καί ἕνα ἐργοστάσιο πού ἐργάζεται μέ ἀκρίβεια θαυμαστή. Τί εἶναι π.χ. ἕνα ἀηδόνι, πού τό περιμένουμε νά κελαηδήση τήν ἄνοιξι; Ἂν τό ζυγίσουμε, δέν θά εἶναι παραπάνω ἀπό 30 γραμμάρια. Καί ὅμως ἡ ἐλαχίστη αὐτή ποσότητα ὕλης εἶναι μιά μικρή μηχανή· μηχανή ὄχι νεκρή, ἀλλά ζωντανή, μηχανή πού ἔχει ὅλα ὅσα χρειάζονται γιά νά κινῆται καί νά ἐργάζεται. Ἔχει ἐπίσης στό λάρυγγά του κάτι λεπτές χορδές, πού ὅταν τίς παίζῃ σέ μαγεύει. Εἶναι σάν ν’ ἀκοῦς μιά κιθάρα – τί λέω -, σάν νά παίζῃ μιά ὀρχήστρα ἀπό διάφορα ὄργανα. Κανένας μουσικός δέν φτάνει τή μουσική του.
Καί ἐρωτῶ· εἶναι δυνατόν αὐτά πού βλέπουμε ἐδῶ στή γῆ νά εἶναι τυχαία; Ποιός ἔκανε τήν ὕλη; Ποιός τή ζύμωσε γιά νά πάρῃ δίαφορα σχήματα; Ποιός ἔκρυψε μέσ’ στήν ὕλη διάφορες ἰδιότητες καί δυνάμεις; Ποιός σέ ἕνα μόριο ὕλης ἔκλεισε μιά τέτοια τεράστια δύναμι, πού ἄν ἀπελευθερωθῇ μπορεῖ νά κινήσῃ χιλιάδες βαγόνια καί καράβια; Ποιός δίδαξε μουσική στό ἀηδόνι; Ποιός δίδαξε στή μέλισσα νά χτίζη τίς κηρῆθρες της μέ τέτοια σοφία, σάν νά εἶναι ἐπιστήμων μηχανικός καί ἀρχιτέκτων; Ποιός δίδαξε τό μυρμήγκι νά κάνῃ τίς ὑπόγειες κατοικίες καί νά ἐργάζεται σάν μιά ὠργανωμένη κοινωνία; Ποιός; Μιά εἶναι ἡ λογική ἀπάντησι· Ὁ ΘΕΟΣ!
Ναί, δημιούργημα τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ γῆ καί ὅσα ὑπάρχουν καί ζοῦν πάνω σ’ αὐτήν. Ἀλλ’ ἡ γῆ εἶναι τό μόνο δημιούργημα τοῦ Θεοῦ; Ὄχι. Ἡ γῆ, ὁ τεράστιος αὐτός πλανήτης πού τόν ζυγίζουν οἱ ἀστρονόμοι καί βρίσκουν ὅτι εἶναι δισεκατομμύρια τόννοι, ναί αὐτή ἡ γῆ, ἄν τήν συγκρίνουμε μέ τά ἑκατομμύρια καί δισεκατομμύρια τῶν ἄλλων ἄστρων, θά βροῦμε ὅτι εἶναι ἕνα κουκκί ἄμμου, μιά σταγόνα θαλάσσης. Καί πάλι ρωτᾶμε· ποιός δημιούργησε τά ἀναρίθμητα αὐτά ἀστέρια; Ποιός ἔδωσε σ’ αὐτά τήν πρώτη κίνησι; Ποιός ρύθμισε τά δρομολόγιά τους, ὥστε νά κινοῦνται μέσα στόν ἀπέραντο κόσμο καί νά μή συγκρούωνται μεταξύ τους; Ποιός ἔδωσε τό φῶς στόν ἥλιο; Ποιός κανόνισε τήν ἀπόστασι τῆς γῆς ἀπό τόν ἥλιο νά εἶναι τόση, ὥστε ἡ γῆ οὔτε κάρβουνο νά γίνεται ἀπό τήν πολλή ζέστη οὔτε νά παγώνη ὁλόκληρη ἀπό τό πολύ κρύο; Ποιός ὥρισε τά δρομολόγια ὅλων τῶν ἄστρων; Ποιός; …. Καί πάλι μία εἶναι ἡ λογική ἀπάντησις· Ὁ ΘΕΟΣ!
Ὅλα εἶναι θαυμάσια! Ἀλλά τό πιό θαυμαστό ἀπ’ ὅλα εἶναι κάτι ἄλλο. Εἶναι, ὅτι ὁ Θεός ἀπό ἄπειρη ἀγάπη ἔγινε ἄνθρωπος καί περπάτησε πάνω στή γῆ. Ἡ ἐνανθρώπισις τοῦ Θεοῦ εἶναι τό θαῦμα τῶν θαυμάτων. Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ Θεάνθρωπος. Εἶναι ὁ Θεός. Εἶναι τό δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἐν συνεργασία μέ τόν Πατέρα καί τό Πνεῦμα τό ἅγιο δημιούργησε τόν κόσμο. Καί αὐτή τή μεγάλη ἀλήθεια τήν διακήρυξε ὁ Δαυΐδ στήν Παλαιά Διαθήκη καί τήν ἐπαναλαμβάνει στή σημερινή ἀποστολική περικοπή ὁ ἀπόστολος Παῦλος· «κατ’ ἀρχάς σύ, Κύριε, τήν γῆν ἐθεμελίωσας, καί ἔργα τῶν χειρῶν σού εἰσιν οἱ οὐρανοί» (Ψαλμ. 101, 26· Ἑβρ. 1, 10).
Οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας θαύμαζαν τόσο πολύ τή δημιουργία, ὥστε θεοποίησαν ὅλα ὅσα ἔβλεπαν μέσα στόν ὄμορφο αὐτό κόσμο. Τά ἔκαναν ὅλα θεούς. Θεός ὁ ἥλιος. Θεός τά ποτάμια καί οἱ θάλασσες. Θεός τά φυτά. Θεός τά ζῷα. Θεός τά πουλιά. Ἀλλά αὐτό ἦταν μιά φοβερή πλάνη. Καί ἀπό τήν πλάνη αὐτή μᾶς βγάζει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ἡ Ἁγία Γραφή. Μᾶς διδάσκει, ὅτι ἡ διαφορά μεταξύ τοῦ Θεοῦ καί τῶν δημιουργημάτων του εἶναι τεράστια. Ὁ Θεός εἶναι ἄυλος, ἄχρονος, ἄφθαρτος. Ἐνῶ ἡ ὕλη, ἀπό τήν ὁποία ἔχει δημιουργηθῆ τό σύμπαν, δέν ἔχει τίς ἰδιότητες αὐτές τοῦ Θεοῦ. Ἡ ὕλη δέν εἶναι ἄχρονη, δέν εἶναι ἄφθαρτη. Κάποτε ἄρχισε καί κάποτε θά τελειώσῃ. Ὁ ἥλιος π.χ. πού φωτίζει καί φαίνεται αἰώνιος, θά ἔρθη μέρα πού θά σβήσῃ, ὅπως σβήνει τό καντήλι ὅταν σωθῇ τό λάδι. Καί ἡ γῆ θά καταστραφῇ, ὅπως καί ὅλοι οἱ πλανῆτες, ὅλα τά ἄστρα καί ὅλο τό ὑλικό σύμπαν.
Ἀλλ’ ἐνῶ τό ὑλικό σύμπαν θά καταστραφῇ, ὁ δημιουργός του, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, θά ἐξακολουθήσῃ νά ὑπάρχῃ. Καμμιά ἀλλοίωσις δέν θά συμβῇ στήν ὕπαρξί του. Γι’ αὐτό καί σήμερα ὁ ἀπόστολος ἐπαναλαμβάνει τά λόγια τοῦ Δαυΐδ καί λέει· «Αὐτοί (οἱ οὐρανοί) ἀπολοῦνται, σύ δέ διαμένεις· καί πάντες ὡς ἱμάτιον παλαιωθήσονται… σύ δέ ὁ αὐτός εἶ, καί τά ἔτη σου οὐκ ἐκλείψουσι» (Ψαλμ. 101, 27 – 28. Ἑβρ. 1, 11 – 12).
Ριζική ἀλλαγή θά γίνῃ στό ὑλικό σύμπαν. Ἕνας νέος κόσμος, πού θά εἶναι ἀπείρως ὡραιότερος ἀπό αὐτόν πού βλέπουμε, θά βγῇ ἀπό τήν καταστροφή. Καί τοῦ νέου αὐτοῦ κόσμου δημιουργός θά εἶναι πάλι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός.
Πάνω ἀπό τήν ὕλη, ὁποιαδήποτε μορφή καί σχῆμα καί ἄν πάρῃ, πάνω ἀπό τόν ἥλιο καί τά πλανητικά συστήματα, εἶναι ὁ Χριστός.
Καί ὄχι μόνο πάνω ἀπό τόν ὑλικόν κόσμο, ἀλλά καί παραπάνω ἀπό κάθε πνεῦμα. Παραπάνω ἀπό τούς ἀνθρώπους, καί αὐτούς ἀκόμη πού διακρίθηκαν γιά τή σοφία καί τήν ἁγιότητά τους. Τί εἶναι παρακαλῶ, καί ὁ πιό σοφός καί ὁ πιό ἅγιος τῶν ἀνθρώπων; Ἕνα τίποτα, ἄν συγκριθῇ μέ τόν Ἰησοῦ Χριστό. Παραπάνω ἀπ’ ὅλους τούς ἀνθρώπους ὅλων τῶν αἰώνων πού πέρασαν καί τῶν αἰώνων πού θά ἔρθουν, ἀπό τόν Ἀδάμ μέχρι τόν τελεαυταῖο πού θά γεννηθῇ καί θά ζήσῃ στόν πλανήτη μας, παραπάνω εἶναι ὁ Χριστός. Τί λέω; Ὁ Χριστός εἶναι παραπάνω ἀπό τούς ἀγγέλους καί τούς ἀρχαγγέλους. Καί αὐτά τά ἄϋλα πνεύματα ἀναγνωρίζουν τό ἀπερίγραπτο μεγαλεῖο τοῦ Χριστοῦ, πέφτουν καί τόν προσκυνοῦν καί ψάλλουν τόν ὑπέροχο ὕμνο «Ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος Κύριος σαβαώθ, πλήρης ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ τῆς δόξης σου…» (πρβλ. Ησ. 6, 3). Μένουν μόνο οἱ δαίμονες καί οἱ ἄπιστοι, πού δέν ἀναγνωρίζουν τήν ἐξουσία τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλά κι αὐτοί θά ἔρθῃ μέρα πού ἡ δύναμί τους θά συντριβῇ ἐξ ὁλοκλήρου καί ἡ ἐξουσία τοῦ Χριστοῦ θά κυριαρχήσῃ ἀπ’ ἄκρου σ’ ἄκρο.
Ὦ Χριστέ! Σύ εἷσαι ὁ ἀληθινός Θεός. Σύ εἷσαι ὁ Δημιουργός καί Πλάστης μας. Σύ εἷσαι ὁ Βασιλεύς, ὁ Παμβασιλεύς. Ἐσένα προσκυνεῖ ὅλη ἡ κτίσις. Ἐσένα λατρεύουν ὅλοι οἱ ἄγγελοι καί οἱ ἀρχάγγελοι. Κ’ ἐμεῖς, ταπεινά καί ἁμαρτωλά πλάσματα, πέφτουμε καί σέ προσκυνοῦμε καί ζητοῦμε τό ἐλεός σου. Ναί, τό ἐλεός σου, Κύριε!
1907- 2010
Οἱ Εἰκόνες καί οἱ φωτογραφίες τοῦ κειμένου, ἔχουν προστεθεῖ ἀπό τόν συντάκτη τῆς ἀνάρτησης.
