1η Ἀνάλυσις τοῦ Εὐαγγελίου τῆς Κυριακῆς Β’ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (Ἁγ. Γρηγ. Παλαμᾶ), Μάρκου, β’ 1 – 12, ἀπό τό βιβλίον τοῦ μακαριστοῦ Ἱεροκήρυκος Ἀρχιμ. Χριστοφόρου Ἀθ. Καλύβα: «ΛΑΛΕΙ ΚΥΡΙΕ…. ΚΥΡΙΑΚΟΔΡΟΜΙΟΝ» 1980. (Σελ. 134 – 136).
Ἡ ἀνθρωπίνη φύσις ἀπό τότε πού γλύστρησε στήν ἁμαρτία, ἐκτός τῆς ἐνοχῆς, πού εἶναι θέμα συνειδητοποιήσεως αὐτῆς ταύτης τῆς ἁμαρτίας, καί ἀγῶνος σκληροῦ γιά τήν ἀπάλειψι τῶν συνεπειῶν της καί μετά θάνατον, βαρύνεται καί μέ ποικίλων εἰδῶν καί μορφῶν ἀσθενείας, «ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμός». Ἐπειδή δέν κατεβλήθη προσπάθεια ὥστε βάσει τῆς φυσικῆς ἠθικῆς, τοῦ Μωσαϊκοῦ νόμου καί, πρό παντός, τοῦ Εὐαγγελικοῦ καί τῶν μέσων τῆς Ἐκκλησίας μας νά ἀποτοξινωθῇ ὁ ψυχικός καί σωματικός ὀργανισμός, ἐκδηλοῦται τό κακό σάν παράλυσι, σάν κώφωσι, σάν τύφλωσι, σάν χαλάρωσι τῶν νεύρων, σάν ψυχασθένεια, σάν ἀλλοίωσι τῶν σπλάγχνων, σάν τέλος πάντων, ὅτι ἡ ἰατρική καί ψυχιατρική ἐπιστήμη διαπιστώνει. Γιατί, μή πλανώμεθα· αἰτία τοῦ φυσικοῦ κακοῦ, ὡς ἐπανειλημμένως τονίζεται, εἶναι ἡ ἐκτροπή ἀπό τό νόμο τοῦ Θεοῦ. Αὐτό τό ἠθικό κακό προηγεῖται, γιά νά γεννᾷ τήν ἀρρώστεια καί τό θάνατο πού συνταράσσουν τήν κάθε φιλοσοφοῦσα καί μή ψυχή.
Τό ἠθικό κακό, σάν παρακοή, σάν παράβασι τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ δέν ἠμπορεῖ νά εἶναι ἡ φυσική θρεπτική τροφή καί αὐτοῦ τοῦ σώματος, ἔστω κι’ ἄν ὑλικῶς προσέχῃ ὁ ἄνθρωπος τά εἰσερχόμενα στό στομάχι του. Τό ἠθικό κακό δηλητηριάζει καί αὐτό τό αἷμα, προσβάλλει καί αὐτά τά συνδετικά μέσα τῶν μελῶν τοῦ σωματικοῦ μας ὀργανισμοῦ καί ὅταν τοῦτο ἔδειρε τούς προγόνους μας ἤ ἐξακολουθητικῶς τούς δέρνει. Τοὐλάχιστον ἐπί τέσσαρες γενεές. Ἐάν καί ἐφ’ ὅσον ἡ συνέχεια τοῦ γονοτύπου καθαρθῇ διά τῆς πειθαρχίας στό νόμο τοῦ Θεοῦ καί τῆς εὐαγγελικῆς ἐγκρατείας ἐκ μέρους τῶν ἀπογόνων, ὑπάρχει ἐλπίς νά ἔχουν ἀπαλλαγῆ τῆς προγονικῆς κατάρας οἱ ἄνθρωποι. Ἀλλοιῶς θά συνεχίζεται διαιωνιζόμενο τό φυσικό κακό νά ταλαιπωρῇ τό δυστυχῆ ἄνθρωπο πού, καί ἐάν προώρως μέ καρδιακή προσβολή δέν πεθάνῃ αἰφνιδίως, ψυχικῶς ἀνέτοιμος, θά βασανίζεται ἐφ’ ὅρου ζωῆς ἀπό ὀργανικές ἄλλες παθήσεις.
Νοσοκομεῖα, ψυχιατρεῖα, εἰδῶν – εἰδῶν ἄσυλα ἀνιάτων, ὑπερπλήρη, καί μή ἐπαρκοῦντα στό πλῆθος τῶν ἀσθενῶν. Καί θαυμάζουμε τά κτιριακά μεγαθήρια, τά ἄριστα μηχανικά μέσα θεραπείας, τούς διασήμους γιατρούς καί, τέλος, τούς καλλιμαρμάρους τάφους νέων ἀνθρώπων τῶν ὁποίων ἡ ζωτικότης ἠχρηστεύθη ἀπό ἐπαράτους νόσους, χωρίς παραπλεύρως μέ τή βιομηχανία τῶν φαρμάκων, στά ὁποία ἐθίζεται ὁ πάσχων ὀργανισμός, νά διερευνᾶται καί ἡ γενεσιουργός αἰτία τοῦ κακοῦ: Ἡ ἁμαρτία. Ὅσῳ κι’ ἄν ἡ ἄποψις αὐτή χλευάζεται ἀπό τούς ἀπίστους καί τούς φαύλους, τοῦτο εἶναι γεγονός. Τό ἠθικό κακό δηλητηριάζει καί τό σωματικό ὀργανισμό, γιατί τό ψυχικό στοιχεῖο ἐπιδρᾷ ἀναλόγως, ἐπ’ ἀγαθῷ ἤ ἐπί κακῶ ἐπί τῆς κυτταρικῆς συνθέσεως τοῦ σώματος, τοῦ ὁποίου διακωλύει τήν κανονική φυσιολογική λειτουργία του, καί ἅς καγχάζουν οἱ ἀστοιχείωτοι.
Ὁ «αἰρόμενος» ὑπό τεσσάρων παραλυτικός, ὁ προσαχθείς πρό τῶν ποδῶν τοῦ Ἰησοῦ μετά τή διάγνωσι τῆς ἀσθενείας του, δέν ἔλαβε συνταγή φαρμάκων ὑλικῶν πρός ἀπαλλαγήν του ἀπό τήν παράλυσι, ἀλλ’ ἤκουσε τό: «τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου», δηλ. οἱ προσωπικές σου ἁμαρτίες. Μ’ ἄλλα λόγια: οἱ καταχρήσεις, οἱ ἀσωτείες, οἱ ἁμαρτωλοί γλυκόπιοτοι χυμοί τῆς νύχτας, τόν εἶχαν, κυριολεκτικῶς, ἐξαρθρώσει, δεδομένου ὅτι οἱ ἀπαιτήσεις τῆς σαρκός, κατά τήν ἀκμή τῆς ἡλικίας ἰδία, εἶναι αβυσσώδεις γιά ὅσους δέν ἔχουν φόβο Θεοῦ καί ξέφυγαν ἀπό τή σιδηροτροχιά τῆς Εὐαγγελικῆς ἀρετῆς. Καί ἐφ’ ὅσον αἰτία τῆς παραλύσεως τοῦ ἀνθρώπου αὐτοῦ, κατά τή διαπίστωσι τοῦ Κυρίου, ὑπῆρξεν ἡ ἁμαρτία, ἔπρεπε, ἀκριβῶς αὐτή, νά ἐξαλειφθῇ ὡς βασικός λόγος τῆς παραλύσεως, ὅπως καί ἐξηλείφθη μέ τή συγχώρηση πού ἔδωσεν ὁ Χριστός, στόν ἐν μετανοίᾳ πρό παντός τελοῦντα παραλυτικό: «Τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου».
Προηγήθη ἡ ἄρσις τοῦ ἠθικοῦ κακοῦ, καί ἐπηκολούθησεν ἡ ἀνόρθωσι. «Σοί λέγω, ἔγειρε, ἄρον τόν κράββατόν σου καί ὕπαγε εἰς τόν οἶκον σου». Δηλαδή μή ξαναγυρίσης πλέον στά ἄντρα τῆς ἀκολάστου ζωῆς. Γύρισε στό σπίτι σου, στήν οἰκογένειά σου, στά παιδία σου καί ζῆσε κάτω ἀπό τό βλέμμα τοῦ Θεοῦ μέ σωφροσύνη γιά νά σωθῇς διπλᾶ: Ἔτσι καί ἐγένετο· ὁ παραλυτικός ἀνωρθώθη καί ἐξῆλθε μπροστά σέ ὅλους «ὥστε ἐξίστασθαι πάντας καί δοξάζειν τόν Θεόν λέγοντας ὅτι οὐδέποτε οὕτως εἴδομεν».
Ἡ πίστι στό Χριστό καί ἡ ἀρετή του εἶναι καί προληπτικό φάρμακο καί θεραπευτικό γιά κάθε εἴδους ἀσθένεια. Ὅλα τά ἄλλα εἶναι ἔξοδα καί «παρηγοριά στόν ἄρρωστο ὥσπου νά βγῇ ἡ ψυχή του».
Οἱ Εἰκόνες καί οἱ φωτογραφίες τοῦ κειμένου, ἔχουν προστεθεῖ ἀπό τόν συντάκτη τῆς ἀνάρτησης.
