Θερμή Προσευχή ἀπό Ἄμβωνος ὑπέρ τῆς Ἐλευθερίας τοῦ σκλαβωμένου Γένους

Ο ΑΜΒΩΝ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΑΓΩΝΟΣ Β’

            Εἰς τήν Βενετίαν τῆς Ἰταλίας, ἡ ὁποία ἦτο πρωτεύουσα τοῦ Ἑνετικοῦ βασιλείου, ὑπῆρχεν ἀκμάζουσα ἑλληνική κοινότης μέ τό περίφημον Φλαγγινιανόν ἐκπαιδευτήριον, εἰς τό ὁποῖον ἀπό ὅλην τήν ὑπόδουλον Ἑλλάδα συνέρρεον τά Ἑλληνόπουλα πού ἐπόθουν τήν μόρφωσιν, διά νά γίνουν μίαν ἡμέραν οἱ ἐμπνευσμένοι διδάσκαλοι καί ἱερεῖς τῆς Ἑλλάδος, οἱ ὁποῖοι μέ τό θεῖον φῶς πού ἐσκόρπισαν προητοίμασαν ψυχικῶς τόν λαόν διά τήν μεγάλην ἡμέραν τῆς ἐθνικῆς ἡμῶν ἀναστάσεως.

            Εἰς τό ἐκπαιδευτήριον αὐτό τῆς Βενετίας, τό ὁποῖον ἔκτισεν ἡ φιλοπατρία τῶν Ἑλλήνων, ἐφοίτα τῷ 1688 ἕνας νέος ἀπό τήν Κεφαλληνίαν ἡλικίας 19 ἐτῶν. Ἦτο ὅλος φλόγα. Ὠνομάζετο Ἠλίας Μηνιάτης. Ἦτο ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος κατόπιν ἐξειλίχθη εἰς τόν μεγαλύτερον ἐκκλησιαστικόν ρήτορα τῆς ὑποδούλου Ἑλλάδος καί ὁ ὁποῖος μέ δημοσθένειον ρητορείαν ἐκήρυξε τά μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ. Αἱ «Διδαχαί καί λόγοι» του ἐξεδόθησαν κατ’ ἐπανάληψιν. Ἀριθμοῦν τήν 16^ην ἔκδοσίν των καί εἶναι πραγματικά ἀριστουργήματα. Τά ἐμελέτησαν καί τά μελετοῦν γενεαί γενεῶν Χριστιανῶν Ἑλλήνων καί ὠφελοῦνται τά μέγιστα.

            Ἦτο ἡ 25^η Μαρτίου 1688. Οἱ Ἕλληνες τῆς Βενετίας ἑώρταζον τήν μεγάλην ἑορτήν. Ὁ νεαρός Ἠλίας Μηνιάτης, τοῦ ὁποίου τήν καρδίαν ἐδόνει βαθύ θρησκευτικόν συναίσθημα, τήν ἡμέραν ἐκείνην ἀνῆλθεν εἰς τό βῆμα καί ἐξεφώνησε τήν πρώτην του ὁμιλίαν εἰς τόν Εὐαγγελισμόν τῆς Θεοτόκου. Ὅταν ἔφθασεν εἰς τό τέλος τῆς ὁμιλίας συνεκινήθη βαθύτατα καί ἡ ψυχή του, ὡσάν νά προῃσθάνετο ὁποῖον ἔνδοξον γεγονός ἔμελλε νά συμβῇ μετά 133 ἔτη, ἀπηύθυνεν ἀπό τοῦ ἄμβωνος θερμοτάτην προσευχήν ὑπέρ τῆς ἐλευθερίας τῆς Ἑλλάδος. Τό ἀκροατήριόν του ἔκλαιεν!

            Ἡ προσευχή αὐτή, τήν ὁποίαν δημοσιεύομεν κατωτέρω, τόσον πολύ ἀνταποκρίνεται εἰς τάς ψυχικάς ἀνάγκας τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, ὥστε, μολονότι ἔχουν παρέλθει ἀπό τότε 260 ὁλόκληρα έτη(¹), νομίζει τίς ὅτι ἐγράφη ἀπό τόν σημερινόν Ἕλληνα, ὁ ὁποῖος καί σήμερον ἐξακολουθεῖ νά ἀγωνίζεται κατά βαρβάρων.

Ἡ Προσευχή

            «Καί ἐδῶ, κεχαριτωμένη Παρθένε, πίπτοντας εἰς τούς παναχράντους σου πόδας, ἄλλο δέν ἐπιθυμῶ ἀπό ἐσέ, παρά τήν ἄμαχόν σου προστασίαν πρός διωγμόν καί ἐξολόθρευσιν τοῦ ἀντιθέου τυράννου. Ἕως πότε, πανακήρατε Κόρη, τό τρισάθλιον γένος τῶν Ἑλλήνων ἔχει νά εὑρίσκεται εἰς τά δεσμά μιᾶς ἀνυποφέρτου δουλείας; Ἕως πότε νά τοῦ πατῇ τόν εὐγενικόν λαιμόν ὁ βάρβαρος; Ἕως πότε ἔχουσι νά βασιλεύωνται ἀπό ἡμισόν φεγγάρι αἱ χῶραι ἐκεῖναι, εἰς τάς ὁποίας ἀνέτειλεν εἰς ἀνθρωπίνην μορφήν ἀπό τήν ἡγιασμένην σου γαστέρα ὁ μυστικός τῆς δικαιοσύνης Ἥλιος;

            Ἄχ, Παρθένε! Ἐνθυμήσου πώς εἰς τήν Ἑλλάδα πρότερον, παρά εἰς ἄλλον τόπον, ἔλαμψε τό ζωηφόρον φῶς τῆς ἀληθινῆς πίστεως· τό ἑλληνικόν γένος ἐστάθη τό πρῶτον, ὁπού ἄνοιξε τάς ἀγκάλας καί ἐδέχθη τό θεῖον Εὐαγγέλιον τοῦ μονογενοῦς σου Υἱοῦ, τό πρῶτον ὁπού σέ ἐγνώρισε διά ἀληθινήν Μητέρα τοῦ Θεανθρώπου Λόγου, τό πρῶτον ὁπού ἀντεστάθη τῶν τυράννων, ὁπού μέ μύρια βάσανα ἐγύρευαν νά ἐξερριζώσωσιν ἀπό τάς καρδίας τῶν πιστῶν τό σεβάσμιόν σου ὄνομα. Τοῦτο ἔδωσεν εἰς τόν κόσμον τούς διδασκάλους, οἱ ὁποῖοι μέ τό φῶς τῆς διδασκαλίας των ἐφώτισαν τάς ἠμαυρωμένας διανοίας τῶν ἀνθρώπων. Ἐτοῦτο τούς ποιμένας, ὁπού μέ τήν ποιμαντικήν ράβδον ἐξώρισαν τούς αἱμοβόρους λύκους ἀπό τό ἐκκλησιαστικόν ποίμνιον. Ἐτοῦτο τούς γεωργούς, ὁπού μέ τό ἄροτρον τοῦ Σταυροῦ καί μέ τόν ἱδρῶτα τοῦ προσώπου ἐγεώργησαν τάς καρδίας καί, σπέρνοντας τόν εὐαγγελικόν σπόρον, ἐθέρισαν τάς ψυχάς διά τήν οὐράνιον ἀποθήκην. Ἐτοῦτο τούς μάρτυρας, ὁπού μέ τό ἴδιον αἷμά των ἔβαψαν τήν πορφύραν τῆς Ἐκκλησίας.

            Λοιπόν, εὔσπλαγχνε Μαριάμ, παρακαλοῦμεν σε διά τό «Χαῖρε» ἐκεῖνο, ὁπού μᾶς ἐπροξένησε τήν χαράν διά τόν ἀγγελικόν ἐκεῖνον Εὐαγγελισμόν, ὁπού ἐστάθη τῆς σωτηρίας μας τό προοίμιον. Χάρισέ του τήν προτέραν τιμήν. Σήκωσέ το ἀπό τήν κοπρίαν τῆς δουλείας εἰς τόν θρόνον τοῦ βασιλικοῦ ἀξιώματος, ἀπό τά δεσμά εἰς τό σκῆπτρον, ἀπό τήν αἰχμαλωσίαν εἰς τό βασίλειον. Καί ἄν ἐτοῦταί μας αἱ φωναί δέν σέ παρακινοῦσιν εἰς σπλάγχνος, ἄς σέ παρακινήσωσιν ἐτοῦτα τά πικρά δάκρυα, ὁπού μᾶς πέφτουσιν ἀπό τά ὀμμάτια. Ἀλλ’ ἀνίσως καί ἐτοῦτα δέν φθάνουσιν, ἄς σέ παρακινήσωσιν αἱ φωναί καί αἱ παρακλήσεις τῶν ἁγίων σου, ὁπού ἀκαταπαύστως φωνάζουσιν ἀπό ὅλα τά μέρη τῆς τρισαθλίου Ἑλλάδος. Φωνάζει ὁ Ἀνδρέας ἀπό τήν Κρήτην. Φωνάζει ὁ Σπυρίδων ἀπό τήν Κύπρον. Φωνάζει ὁ Ἰωάννης ἀπό τήν Ἀντιόχειαν. Φωνάζει ὁ Διονύσιος ἀπό τάς Ἀθήνας. Φωνάζει ὁ Πολύκαρπος ἀπό τήν Σμύρνην. Φωνάζει ἡ Αἰκατερίνη ἀπό τήν Ἀλεξάνδρειαν. Φωνάζει ὁ Χρυσόστομος ἀπό τήν Βασιλεύουσαν πόλιν καί, δείχνοντάς σου τήν σκληροτάτην τυραννίδα τῶν ἀθέων Ἀγαρηνῶν, ἐλπίζουσιν ἀπό τήν ἄκραν σου εὐσπλαγχνίαν τοῦ ἑλληνικοῦ γένους τήν ἀπολύτρωσιν.

            Ἀποδέξου λοιπόν, Παναγία Παρθένε, τά δάκρυά μας, τά ὁποῖα σημαδεύουσι τό μυστήριον, ὁπού εἰς ἐσέ ἐτελειώθη. Διατί, καθώς τά δάκρυα τρέχουσι χωρίς βλάψιμον τῶν ὀμμάτων, ἔτσι καί ὁ θεῖος Λόγος ἔτρεξεν ἀπό τήν καθαράν σου μήτραν, δίχως φθοράν τῆς παρθενίας σου. Δόσε τόσην δύναμιν ἐναντίον τῶν ἀνθρωποκτόνων καί αἱμοβόρων βαρβάρων, ὥστε ὁπού νά σβησθῇ τελείως τό φῶς τοῦ φεγγαρίου, νά λάμψῃ περισσότερον τοῦ μυστικοῦ Ἠλίου ἡ ζωοποιός ἀκτίνα, νά ἐξαπλωθῇ εἰς τόν κόσμον ὅλον ἡ δύναμις τοῦ Σταυροῦ καί νά δοξασθῇ ἀπό ὅλους τό ἅγιόν σου ὄνομα σύν τῷ Πατρί καί Υἱῷ καί Ἁγίῳ Πνεύματι νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν».

            (¹) Ὡς ἐσημειώθη, τό ἄρθρον ἐδημοσιεύθη τό πρῶτον τῷ 1948.

            ΠΗΓΗ: Τό βιβλίο τοῦ μακαριστοῦ Ἐπισκόπου Αὐγουστίνου Ν. Καντιώτου «ΕΘΝΙΚΑΙ ΕΠΕΤΕΙΟΙ». (Σελ. 101). Ἔκδοσις Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολικῆς Ἀδελφότητος Ὁ ΣΤΑΥΡΟΣ Ἀθῆναι 1970.

            Οἱ Εἰκόνες καί οἱ φωτογραφίες τοῦ κειμένου, ἔχουν προστεθεῖ ἀπό τόν συντάκτη τῆς ἀνάρτησης.