1η Ἀνάλυσις τοῦ Εὐαγγελίου τῆς Κυριακῆς ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ, Ματθ. στ’ 14 – 22, ἀπό τό βιβλίον τοῦ μακαριστοῦ Ἱεροκήρυκος Ἀρχιμ. Χριστοφόρου Ἀθ. Καλύβα: «ΛΑΛΕΙ ΚΥΡΙΕ…. ΚΥΡΙΑΚΟΔΡΟΜΙΟΝ» 1980. (Σελ. 118 – 120).
Ὑπάρχουν δυό κλίμακες καί δυό κατηγορίες ἀνθρώπων πού τίς ἀνεβοκατεβαίνουν: ἡ μιά εἶναι αὐτή τῆς ὁποίας τά πόδια στηρίζονται στήν ἐπιφάνεια τῆς γῆς καί φθάνουν στόν οὐρανό, ἐκεῖ ὅπου ἡ αἰωνία πόλις, ἡ «ἁγία καί καινή Ἱερουσαλήμ», ὅπου ἡ σκηνή τοῦ Θεοῦ μετά τῶν ἀνθρώπων. Ἀποκ. κα’ 2. Τό ἀνέβασμα εἶναι κουραστικό κάπως· τήν ἀνάβασι ἐπιθυμοῦν καί κατορθώνουν οἱ νέοι, οἱ εὔρωστοι, οἱ δυνατοί, ὅπως ἀκριβῶς οἱ ὀρειβάτες. Αὐτή τήν ἠθική εὐρωστία πετυχαίνει ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ πού μεταφέρει τά ἐνδιαφέροντα του καί τούς θησαυρούς του ἐκεῖ ὅπου ὑπάρχει ἀσφάλεια. Καί προτιμᾷ τήν ἀνηφοριά, τήν ἄνοδο, μέ στραμμένο τό βλέμμα πρός τόν οὐρανό. Καί ὅταν νοιώθη ὅτι τόν βαρύνει κάτι, σύμφωνα μέ τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ, τό ἀποθέτει ἐδῶ στή γῆ.
Καί τό πρῶτο βαρύ φορτίο του εἶναι, μεταξύ τῶν ἄλλων, καί ἡ μνησικακία, τό πνεῦμα τῆς ἐκδικήσεως. Αὐτό τό φορτίον ἀφαιρεῖ δυνάμεις τῆς ψυχῆς, πού ἔτσι ἀδυνατεῖ νά ἀνεβῇ τήν κλίμακα πρός τόν οὐρανό, ἀλλά, καί ἄν φθάσῃ μέχρι τῆς πύλης ἐκείνης, θά τοῦ προταθῇ τό ἀνεξόφλητο γραμμάτιο τῆς κατά τοῦ ἄλλου ἀδελφοῦ μνησικακίας, ἡ ὁποία καί δέν δίνει τό δικαίωμα στό μνησίκακο καί ἐκδικητικό νά εἰσέλθῃ στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἐφ’ ὅσον δέν ἀπαλλαγῇ τοῦ χρέους. Γιά νά σβύσῃ τό προσωπικό του χρέος, πρέπει νά σβύσῃ ἀπό τήν μνήμη του τελείως τό χρέος τοῦ ἄλλου πρός αὐτόν: νά δώσῃ, δηλαδή, τήν συγγνώμη μέ πλατειά καρδιά ἐν ὀνόματι τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ σ’ ἐκεῖνον πού, καθ’ οἰονδήποτε τρόπο, τοῦ ἔφταιξε. Ἔτσι μέ μιά ἠθική καθαρότητα καί παρρησία, ἀνάλαφρος ἀπό τά πάθη, θά ἠμπορεῖ ν’ ἀπευθύνεται πρός τόν Οὐράνιο Πατέρα γιά νά τοῦ ζητῇ ἄφεσι ἁμαρτιῶν, δίδοντας τήν ὑπόσχεσι μέ εἰλικρίνεια καί τιμιότητα ὅτι θά λησμονήση καί αὐτός κάθε ἀδικία ἤ προσωπική προσβολή πού τοῦ ἔκαμεν ὁ ἄλλος σάν ἄνθρωπος κι’ αὐτός μέ ἀδυναμίες.
Αὐτό εἶναι τό πρῶτο καί στερεό σκαλοπάτι τῆς οὐρανίου κλίμακος: ἡ συγγνώμη τήν ὁποίαν παρέσχε ἀπό τό Σταυρό Του ὁ Κύριος καί στούς ἐχθρούς Του. Τό δεύτερο εἶναι ἡ καί διά τῆς ἀσκήσεως καί ἐγκρατείας ἰσχυροποίησι τῶν ψυχικῶν μας δυνάμεων καί ἡ ἐπιτυχία τοῦ ψυχοσωματικοῦ μας καθαρμοῦ, ἀλλά καί σκοποῦ, ὅπως εἶναι ἡ κατά τίς τακτές περιόδους καί ἡμέρες νηστεία ἐν συνδυασμῷ μέ τήν προσευχή καί τήν ἐλεημοσύνη, ὡς μέσα λυτρωτικά ἀπό τίς κατώτερες ὁρμές πού τόσο πιεστικές καί ἀσύμφορες εἶναι γιά τήν πνευματική μας καθαρότητα πού ἀπαιτεῖται γιά νά ἰδοῦμε τό πρόσωπο τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἐγκράτεια πρέπει νά εἶναι διπλῆ: ἀπό λιπαρά φαγητά καί ἀπό ἐφάμαρτες συνήθειες πού μολύνουν σῶμα καί ψυχή. Αὐτή εἶναι καί ἡ πραγματική νηστεία, ἡ ὁποία εἶναι ὄχι σκοπός, ἀλλά μέσον πρός τό σκοπό. Σκοπός μας εἶναι ἡ μετά τοῦ Θεοῦ κοινωνία, ἡ ἐν Χριστῷ ζωή, ἡ μετά τῶν καθαρῶν πνευμάτων οὐρανία μακαριότης.
Ὑπάρχει ὅμως καί τό τρίτο σκαλοπάτι. Ὅπως ἕνας ἀετός δέν ἠμπορεῖ, παρά τό τάνυσμα τῶν ἰσχυρῶν πτερύγων του, νά ὑψωθῇ στούς αἰθέρας, ὅταν εἶναι δεμένος μέ ἁλυσίδες στή γῆ, κατά παρόμοιον τρόπο δέν ἠμπορεῖ νά πετάξῃ καί ἡ ψυχή πρός τόν οὐρανό, ὅταν εἶναι ἀγκιστρωμένη, γαντζωμένη, ἐδῶ στά ὑλικά καί μόνον ἀγαθά, καί παχυλή. Ἐφ’ ὅσον ὡς θησαυροί τῆς ψυχῆς προτιμῶνται τά χρήματα, τά χτήματα καί οἱ ἡδονές τοῦ κόσμου τούτου, τότε καί ἡ ἴδια, σάν δούλη τῆς ὕλης καί τῆς Κίρκης, θά ἀκολουθήσῃ δεσμία τήν κατηφορική σκάλα πού ὁδηγεῖ στόν Ἅδη καί ὄχι τήν ἀνηφορική πού ὁδηγεῖ πρός τόν οὐρανό.
Σ’ αὐτές τίς μεγάλες ἀλήθειες στηρίζεται τό ἠθικό καί πνευματικό οἰκοδόμημα τῆς πίστεώς μας καί ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς μας, ἀρκεῖ νά προτιμηθῇ τό «μεῖζον» τοῦ «ἐλάσσονος», δηλαδή ἡ ψυχή ἀπό τό σῶμα ἀπό τῆς πλευρᾶς τῶν ἐνδιαφερόντων μας. Ἁλλιῶς ἐν ματαιότητι θά διέρχονται οἱ ἡμέρες μας ἐδῶ καί ἐν αἰωνίᾳ ἀθλιότητι καί ὀδύνῃ μετά θάνατον. Συμφέρει;
Οἱ Εἰκόνες καί οἱ φωτογραφίες τοῦ κειμένου, ἔχουν προστεθεῖ ἀπό τόν συντάκτη τῆς ἀνάρτησης.
