Τῇ ΚΘ’ (29η) τοῦ μηνός Φεβρουαρίου, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν ΚΑΣΣΙΑΝΟΥ τοῦ Ρωμαίου.
Δοξαστικόν Ἦχος πλ. δ’
Εὐφραίνου Αἴγυπτος ἀνθήσασα, τοιοῦτον Πολιοῦχον, τόν ἐν μακαρίοις Κασσιανόν. Οὗτος γάρ τῇ σοφίᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καταγλαϊσθείς, πᾶσαν ἄσκησιν,τῇ ἐναρέτῳ πολιτείᾳ αὐτοῦ ὑπερηκόντισεν. Αὐτόν καί ἡμεῖς μεσίτην προσάγοντες, αἰτοῦμεν δυσωπεῖν τῷ Χριστῷ, σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν.
Ὁ Ὁσιώτατος Πατήρ ἡμῶν Κασσιανός, κατήγετο ἐκ τῆς παλαιᾶς Ρώμης, υἱός γονέων εὐσεβῶν καί ἐνδόξων, ὑπό τῶν ὁποίων παρεδόθη εἰς διδάσκαλον καί ἐπαιδεύθη εἰς τό ἄκρον τήν ἐξωτερικήν φιλοσοφίαν. Διότι ἐκτός τοῦ ὅτι εἶχεν εὐφυΐαν ὀξυτάτην, εἶχε καί φιλομάθειαν θερμοτάτην καί ἐπιμέλειαν. Εἶτα ἐπεδόθη εἰς τά ἱερά καί Θεῖα μαθήματα τῆς Παλαιᾶς καί Νέας Γραφῆς· ἔφθασεν ὅθεν, εἰς τό ἄκρον τῆς Θείας γνώσεως καί ἐστόλισε τήν ζωήν του μέ ἁγνείαν καί καθαρότητα.
Ἀναχωρήσας δέ ἐκ τῆς πατρίδος του καί ἀφήσας γένος καί στρατείαν, διότι ἦτο πρότερον συγκατηριθμημένος εἰς τούς στρατιωτικούς καταλόγους ὡς καί πᾶσαν ὑπερηφάνειαν τῆς ζωῆς ταύτης, ἔλαβε τόν σταυρόν εἰς τούς ὤμους του καί ἠκολούθησε τῷ Χριστῷ· διότι, εἰσελθών ἕν τινι Μοναστηρίῳ, ἔγινε Μοναχός καί ἔδωκεν ἑαυτόν εἰς πᾶσαν ὑπακοήν καί σκληραγωγίαν τοῦ σώματος, προσέχων πάντοτε εἰς τόν Θεόν διά τῆς προσευχῆς. Φθάσας δέ εἰς ἄκραν ὑπακοήν καί ταπείνωσιν καί εἰς τό ἄκρον τῆς διακρίσεως, ἐπῆγεν εἰς τήν ἡσυχίαν.
Ἔπειτα μετέβη εἰς διαφόρους τόπους, ὅπου συνήντησεν Ἁγίους καί γνωστικωτάτους Ὁσίους καί τάς ἀρετάς ὅλων συνήθροισε εἰς τόν ἑαυτόν του, ὡς ἄλλη φιλόπονος μέλισσα, ὥστε νά καταστῇ διά τούς ἄλλους τύπος καί παράδειγμα παντός εἴδους ἀρετῆς καί λόγῳ τε καί ἔργῳ, παρακινῶν ἐκείνους νά μιμηθῶσι τόν ἑαυτοῦ ζῆλον. Διότι πάντα τά Μοναστήρια καί Ἀσκητήρια περιῆλθεν ὁ ἀοίδιμος, ὅσα εὑρίσκοντο ἐν ἁπάσῃ τῇ Αἰγύπτῳ, Θηβαΐδι, Νητρίᾳ, Ἀσίᾳ, Πόντῳ καί Καππαδοκίᾳ. Ὅθεν, ἀνώτερος τῶν παθῶν γενόμενος καί τόν νοῦν καθαρίσας, ἐγνώρισεν ἀκριβῶς, τόσον διά τῆς πείρας, ὅσον καί διά τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τήν τῆς Μοναδικῆς Πολιτείας ἀκρίβειαν καί τήν τελείαν κατά τῶν παθῶν νίκην· διά τοῦτο, σαφῶς ἄγαν καί ὑψηλῶς, συνέγραψε περί τῶν ὀκτώ λογισμῶν καί περί τῆς τάξεως τῶν ἐν Αἰγύπτῳ καί Ἀσίᾳ κοινοβίων, διά τῶν ὁποίων συγγραμμάτων μεγάλην ὠφέλειαν προξενεῖ εἴς τε τούς ἡσυχαστάς καί τούς κοινοβιάτας.
Ἦτο δέ ὁ Μακάριος οὗτος, ἀπό μόνην τήν θεωρίαν του, πρόξενος πολλῆς ὠφελείας καί πνευματικῆς ἡδονῆς, ἁπλῶς δέ εἰπεῖν, ἤ σιωπῶν ἤ λαλῶν, ἦτο διδασκαλία καί συμβουλή. Ἀλλά καί ἁπλούστατος καί διακριτικώτατος ἦτο, μέχρι σημείου, ὥστε ὁ τρισμακάριος Ἰωάννης ἐπαινεῖ τοῦτον εἰς τόν «Περί ὑπακοῆς» λόγον του.
Τοιουτοτρόπως λοιπόν βιώσας ὁσίως, καί φθάσας εἰς τό ἄκρον τῆς ἀπαθείας μέ Προφητικόν δέ χάρισμα διαλάμψας καί μέγας ἀναφανείς πανταχοῦ, ἐξεδήμησεν ἐν εἰρήνῃ πρός Κύριον, περί τάς ἀρχάς τοῦ Ε’ (5ου) αἰῶνος. Τούτου τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Κασσιανοῦ τό τίμιον λείψανον χορηγεῖ πλουσιοπαρόχως, ποικίλας ἰατρείας εἰς τούς μετά πίστεως αὐτό πλησιάζοντας.(¹)
(¹) Καί ὅταν τό ἔτος δέν εἶναι Δίσεκτον δηλαδή, ὅταν ὁ Φεβρουάριος ἔχει εἰκοσιοκτώ μόνον ἡμέρας, ἀναγινώσκεται τό Συναξάριον τοῦ Ὁσίου Κασσιανοῦ, τήν εἰκοστήν ὀγδόην τοῦ μηνός, ἐν τῇ Ἀκολουθίᾳ τῇ ἐν τοῖς Ἀποδείπνοις. Ἡ δέ τοῦ Ὁσίου Ἀκολουθία ἐτυπώθη τό πρῶτον ἐν Ἑνετίᾳ τῷ 1787.
Ταῖς τῶν σῶν Ἁγίων πρεσβείαις Χριστέ ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς.
ΠΗΓΗ: ΒΙΚΤΩΡΟΣ ΜΑΤΘΑΙΟΥ, ΜΕΓΑΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΜΟΣ Β’ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ (ΣΕΛ. 429) ΑΘΗΝΑΙ 1955.
