ΠΕΡΙ ἀγάπης ὁ λόγος. Τόμους ὁλόκληρους ἐκάλυψε τό κήρυγμα της· μυριάδας καρδιῶν ἐνέπνευσε τό μυστικόν της θέλγητρον. Στρατιαί ἀπειράριθμοι εὐγενῶν τέκνων τῆς ἀνθρωπότητος ἠγωνίσθησαν, διά νά μεταβάλουν τήν ἀγάπην εἰς χειροπιαστήν καλωσύνην, εἰς ἀνακούφισιν τοῦ πονεμένου, εἰς περίθαλψιν καί προστασίαν τῶν θυμάτων τῆς ὀδύνης καί τῶν συμφορῶν. Ἡ ἄνοιξις ἐρυθριᾷ ἐξ αἰδημοσύνης ἐμπρός εἰς τήν ἀνθοφορίαν τῆς ἐμπράκτου ἀγάπης καί τά ἀπροσμέτρητα βάθη τῶν ὠκεανῶν φαίνονται ρηχά λακκουβάκια παιδιῶν εἰς τήν ἀμμουδιά πρό τοῦ βάθους τῆς στοργῆς μιᾶς ἀγαπώσης καρδίας.
Ἡ ἀγάπη, λοιπόν, αὐτή ἀνεπετάσθη εἰς σημαίαν καί ἐπιζητεῖται ἐν ὀνόματι αὐτῆς ἡ θυσία καί αὐτῆς τῆς Ἀληθείας, ἡ ἐξαφάνισις καί αὐτῆς τῆς Θεολογίας. Ὁ ἴδιος ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Ἀθηναγόρας – τόν ὁποῖον ἀπεκάλεσε Μωϋσῆ πρό τινος Μητροπολίτης τῆς Β. Ἑλλάδος – διεκήρυξε: «ἡ Θεολογία διαιρεῖ, ἐνῶ ἡ ἀγάπη ἑνώνει».
Μήπως, λοιπόν, οἱ ἀρνούμενοι τήν θυσίαν τῆς Ἀληθείας χάριν τῆς ἀγάπης καί ἀπορρίπτοντες τό σύνθημα «τῆς τῶν πάντων Ἑνώσεως» ἔξω ἀπό τόν Ἑπτάστυλον Πύργον τῆς ἁγίας Ὀρθοδοξίας εἶναι πείσμονες καί μισαλλόδοξοι, ἀπεξηραμμένην ἔχοντες τήν καρδίαν καί στειρεῦον τό συναίσθημα τῆς ἀγάπης;
* * *
ΘΑ ΑΠΑΝΤΗΣΩΜΕΝ εἰς τό καυστικόν αὐτό ἐρώτημα μέ γνώμονα τήν πρόσφατον μαρτυρίαν τῆς ἁγιοπατερικῆς θεολογίας, τήν ὁποίαν ἔδωσεν ὁ καθηγητής κ. Κων. Δ. Μουρατίδης κατά τήν ἀπάντησίν του πρός τόν Οἰκουμενιστήν Μητροπολίτην Θυατείρων κ. Ἀθηναγόραν. Παρατηρεῖ, λοιπόν, ὁ κ. Κ. Μουρατίδης· ἡ ἀγάπη «δέν εἶναι νοσηρόν τι συναίσθημα ἤ κενός λόγος ἀλλ’ εἶναι ἀπαύγασμα τῆς ἐν τῇ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ κοινωνίας τῶν πιστῶν Αὐτοῦ τοῦ Θεοῦ τῆς Ἀγάπης καί τῶν μελῶν τοῦ Παναγίου Αὐτοῦ Σώματος καί δι’ αὐτῶν συμπάσης τῆς Δημιουργίας». Δι’ αὐτό καί «προϋπόθεσις τῆς Ἀληθοῦς Ἀγάπης εἶναι ἡ μ έ θ ε ξ ι ς τῆς ἐνσαρκωθείσης Ἀληθείας». Αὐτή δέ ἡ Ἀλήθεια δέν εἶναι μία φιλοσοφική θεωρία, ἀλλά δωρεά τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ἡ ὁποία «διά Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐγένετο». Ώς ἐκ τούτου παραμένει ὀντολογικῶς «ἀχώριστος ἀπό τήν Ἀγάπην, τ ή ν ἐ ν σ α ρ κ ω θ ε ῖ σ α ν ἐ ν τ ῷ Θ ε α ν θ ρ ώ π ῳ, ἐ ν τ ῷ ὁ π ο ί ῳ σ υ ν υ φ α ί ν ε τ α ι ἡ ἀ π ό λ υ τ ο ς Ἀ λ ή θ ε ι α κ α ί ἡ Ἀ π ό λ υ τ ο ς Ἀ γ ά π η». Πᾶσα – κατά συνέπειαν – ἀπόπειρα διαχωρισμοῦ τῆς Ἀγάπης ἀπό τήν Ἀλήθειαν συνιστᾷ ἄρνησιν τῆς θείας φύσεως τοῦ Ἰησοῦ, δι’ ἧς ἐγνώσθη καί οὐσιώθη ἡ Ἀλήθεια, καί περιορισμόν τῆς ἱστορικῆς ἐν τῷ κόσμῳ παρουσίας Αὐτοῦ εἰς τόν ἐγκόσμιον κύκλον ἑνός ἠθικολόγου. Ἀλλά καί τό τραγικώτερον· προσπάθεια ἀπομονώσεως τῆς Ἀγάπης ἀπό τήν Ἀλήθειαν εἶναι «βεβήλωσις τοῦ Μυστηρίου τῆς θυσίας τοῦ Ἐσταυρωμένου Θεοῦ τῆς Ἀγάπης».
Διατί; Διότι τό Μυστήριον τῆς Ἐσταυρωμένης Ἀγάπης ἐν τῇ ζώσῃ θεανθρωπίνη ὑποστάσει τοῦ Ἰησοῦ καί τῷ Μυστικῷ Σώματι τῆς Ἐκκλησίας εἶναι βεβαίως ἀσύλληπτον καί ἀνερμήνευτον ὑπό τοῦ ἀνθρωπίνου λόγου, συνεστήθη ὅμως ὑπό τῆς Πανσόφου Προνοίας τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ, δ ι ά τ ή ν σ ω τ η ρ ί α ν τ ο ῦ ἀ ν θ ρ ώ π ο υ κ α ί τ ή ν θ έ ω σ ι ν α ὐ τ ο ῦ!
Ὅταν, λοιπόν, ἡ Ἀγάπη δέν ἔχῃ Χριστοκεντρικόν χαρακτῆρα, ὅταν ἀποξενωθῇ ἀπό τήν λυτρωτικήν Ἀλήθειαν τῆς Πίστεως, χάνει πλέον τήν καθολικότητά της, περιορίζεται εἰς τά ασφυκτικά ὅρια τοῦ παρόντος κόσμου καί καταντᾷ χωλή καί ἀνάπηρος. Πῶς, τότε, νά ὁδηγήσῃ τόν ἄνθρωπον εἰς τήν θέωσιν, ἥτις εἶναι ὁ ἀποκλειστικός σκοπός καί συγχρόνως ἡ μοναδική καταξίωσις τῆς προσωπικότητός του;
Μία τοιαύτη ἀγάπη δύναται νά ἐξυπηρετῆ καί τά σχέδια ἀκόμη τοῦ Διαβόλου· διότι καί ἄν ἐξωραΐζῃ, προσκαίρως, δι’ ἔργων εὐποιΐας, τό φρικαλέον σκέλεθρον τῆς ματαιότητος, καί ἄν μετριάζῃ, προσωρινῶς, τόν πόνον καί τήν ὀδύνην, ἐφ’ ὅσον δέν συμβάλλει εἰς τή σωτηρίαν τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς ἤ καί τήν ματαιώνει διά τῆς ἐμπλοκῆς τοῦ ἀνθρώπου εἰς τόν θανάσιμον βρόχον τῆς πλάνης καί τῆς αἱρέσεως, εὐνοεῖ τό ἔργον τοῦ Διαβόλου μέ τό νά κατακρατῆ μακράν τοῦ Παραδείσου τόν ἄνθρωπον.
Εὐστοχώτατα ὁ διαπρεπής ἐπιστήμων κ. Κ. Μουρατίδης, θεμελιώνων τούς στοχασμούς του ἐπί τῆς ἁγιοπατερικῆς σοφίας, ἐπικαλεῖται τό θεόπνευστον, πράγματι, λόγιον τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου· «Ἀ γ ά π η ν δ έ δ ε ί κ ν υ σ ι γ ν η σ ί α ν ο ὐ κ ο ι ν ω ν ί α τ ρ α π έ ζ η ς, ο ὐ δ έ π ρ ό σ ρ η σ ι ς ψ ι λ ή, ο ὐ δ έ κ ο λ α κ ε ί α ρ η μ ά τ ω ν, ἀ λ λ ά τ ό δ ι ο ρ θ ῶ σ α ι κ α ί σ κ ο π ῆ σ α ι τ ό σ υ μ φ έ ρ ο ν τ ο ῦ π λ η σ ί ο ν, κ α ί τ ό ν π ε π τ ω κ ό τ α δ ι α ν α σ τ ῆ σ α ι». Ἐξηγεῖ δέ ὅτι καί αὐτή ἀκόμη ἡ ἐπιβολή τοῦ ἀναθέματος εἰς τόν εὑρισκόμενον εἰς πλάνην ἤ αἵρεσιν δέν προδίδει ἔλλειψιν ἀγάπης, ἀλλ’ εἶναι μέτρον προνοίας ἐμπνεόμενον ἀπό τήν ἀγάπην. Ἐρωτᾶται: Πῶς θά ἀποκτήσῃ συνείδησιν ὁ αἱρετικός ὅτι εὑρίσκεται ἐκτός τῆς σωτηριώδους Ἀ λ η θ ε ί α ς; Πῶς θά συναισθανθῇ τόν κίνδυνον ἐκ τοῦ αἰωνίου θανάτου, πού τόν ἐπαπειλεῖ, ἐκ τοῦ ἀποχωρισμοῦ του ἀπό τό μυστικόν Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τήν Ἐκκλησίαν; Καί ὁ κ. Κ. Μουρατίδης ἀπαντᾶ· «Ἡ ἐπιβολή τοῦ ἀναθέματος ἦτο τό ὑπέρτατον, σκληρόν, κατά τό φαινόμενον, μέτρον», ἀπεσκόπει ὅμως εἰς τό νά συνειδητοποιήσῃ ὅτι «ὁ καθ’ οὗ ἡ ἀπόφασις εὑρίσκεται ἤδη ἐκτός αὐτῆς (Σ.Σ. δηλαδή τῆς Ἐκκλησίας) καί συνεπῶς τήν μοναδικήν πλέον δυνατότητα, ὅπως ἀποκτήσῃ συναίσθησιν καί συνείδησιν τοῦ βαράθρου ἐντός τοῦ ὁποίου εὑρίσκεται» ὁ αἱρετικός! Δι’ αὐτό καί ὀρθοδοξότατα συμπεραίνει ὁ κ. Κ. Μουρατίδης: «Ἡ συγκάλυψις συνεπῶς τῆς πλάνης καί τῆς αἱρέσεως καί ἡ ἀποφυγή τῆς θεραπείας αὐτῶν ἐν Ἀ γ ά π ῃ κ α ί Ἀ λ η θ ε ί ᾳ διαιωνίζει τό μῖσος καί ἀ π ο δ ε ι κ ν ύ ε ι κ α τ’ ἐ ξ ο χ ή ν τ ή ν ἔ λ λ ε ι ψ ι ν τ ῆ ς ἀ γ ά π η ς». Καί τό ἀκλόνητον αὐτό θεολογικόν συμπέρασμα τό θεμελιώνει ἐπί τῆς ἁγιοπατερικῆς σοφίας, συνάπτων ἀμέσως ἐν συνεχείᾳ τήν θεόπνευστον ῥῆσιν τοῦ Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ· «Μισανθρωπίαν γάρ ὁρίζομαι ἔγωγε, καί ἀγάπης θείας χωρισμόν τό τῇ πλάνῃ πειρᾶσθαι διδόναι ἰσχύν εἰς περισσοτέραν τῶν αὐτῇ προκατειλημμένων φθοράν».
* * *
ΤΟ ΜΕΙΔΙΑΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ πρός τόν ἄνθρωπον εἶναι ἀναμφισβητήτως ἡ ἀγάπη. Αὕτη, ὡς Ἐσταυρωμένη Ἀγάπη, ἤνοιξε τήν πύλην τοῦ Παραδείσου, τήν ὁποίαν ἔκλεισεν ὁ φθόνος τοῦ Διαβόλου.
Πρέπει, λοιπόν, ἡ ἀγάπη νά ὁδηγῆ τόν ἄνθρωπον πρός τόν Παράδεισον καί νά τόν εἰσάγη ἐντός αὐτοῦ. Ἂλλως εἰς οὐδέν ὠφελεῖ . Καί ἡ κατάπαυσις τῶν πολέμων ἐπί τῆς γῆς, καί ἡ ἐπίλυσις τῶν σοβούντων προβλημάτων καί ἡ θεραπεία ὅλων τῶν πόνων καί τῶν ἀναγκῶν τοῦ ἀνθρώπου, ὡς ἐγκόσμια καί ἐφήμερα γεγονότα, ὁμοιάζουν πρός πενιχράς σταγόνας ἐξατμιζομένας συντόμως ἀπό τήν φλόγα τοῦ θανάτου.
Ἀλλά ἡ θεοειδής ψυχή ἐπιπωθεῖ «τό ὕδωρ τό ζῶν καί ἁλόμενον εἰς ζωήν αἰώνιον»· καί αὐτό τό προσφέρει μόνον τό Μυστήριον τῆς Ἐσταυρωμένης Ἀγάπης, τό τελεσιουργούμενον συνεχῶς ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησία!
* * *
ΙΔΟΥ διατί ἀρνούμεθα καί καταδικάζομεν πᾶσαν οἰκουμενιστικήν ἀγάπην.
ὁ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ»
ΠΗΓΗ: Ἐφημερίδα Ὀρθόδοξος Τύπος, φύλλο 154/15 Ιανουαρίου 1972
Ἡ εἰκόνα τέθηκε ἀπό τόν γράφοντα τήν ἀνάρτηση.
