2η Ἀνάλυσις τοῦ Εὐαγγελίου τῆς Κυριακῆς, ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ Ματθ. α’ 1 – 25 ἀπό τό βιβλίον τοῦ μακαριστοῦ Ἱεροκήρυκος Ἀρχιμ. Χριστοφόρου Ἀθ. Καλύβα: «ΛΑΛΕΙ ΚΥΡΙΕ…. ΚΥΡΙΑΚΟΔΡΟΜΙΟΝ» 1980. (Σελ. 34 – 36).
Ὁ διά μέσου τῶν Προφητῶν γιά τή σωτηρία τοῦ λαοῦ του ἀπό «τῶν ἁμαρτιῶν αὐτοῦ» Ματθ. α’ 21, προαναγγελθείς Ἰησοῦς, διασαφηστικῶς ἀναφέρεται ὅτι, ἐν ἀντιθέσει πρός τά πρόσωπα τῶν ἀναγραφομένων στόν Κατάλογο πού ὑπῆρξαν ἀνθρωπίνη σπορά, ὁ Γεννηθείς Κύριος συνελήφθη «ἐκ Πνεύματος Ἁγίου», γιά νά περισωθῇ ἡ ἀπόλυτη καί ὡς ἀνθρώπου ἀναμαρτησία, δοθέντος ὅτι ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος ἐκαθάρθη μέ τή φωτιά αὐτοῦ τοῦ Παναγίου Πνεύματος κατά τή στιγμή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ. Ἡ ἀλήθεια αὐτή δέν εἶναι φτιαστή τῶν θεολόγων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μέ τό σκοπό νά παρουσιάσουν αὐτοί τή νέα Θρησκεία σάν ὑπεροχική, ἁπλῶς καί πνευματικωτέρα τῶν ἄλλων φυσικῶν θρησκειῶν τῆς ἐποχῆς, ἀλλ’ ἐξ Ἀποκαλύψεως, ἡ ὁποία μέσῳ τῶν Προφητῶν ἐκωδωνήθη καί δι’ Ἀγγέλων ἐπιστεύθη στούς ἀνθρώπους. Τό ἄν πολλοί καί ἐκ τῶν συγχρόνων δυσκολεύονται νά δεχθοῦν ἱστορικά γεγονότα, αὐτό γίνεται γιατί συγχέουν τούς μύθους τῶν ἀρχεγόνων λαῶν μέ μιά ζῶσα πραγματικότητα πού συνέσεισε τίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων, ἀνέτρεψε θεμελιακές πίστεις ψευδολόγων, διέλυσε σκότη ἀγνοίας αἰώνων, ἐξεθεμελίωσε καθεστῶτα πλάνης, ἐστιγμάτισε δεισιδαιμονίας, ἐφώτισε τό νοῦ τῶν ἀνθρώπων τοῦ ζόφου, ἐσυνειδητοποίησε τήν ἀξία τους, ἀνέλυσε τή σκοπιμότητα τῆς ζωῆς αὐτῆς καί ἔδωσε νόημα καί περιεχόμενο σ’ αὐτή τήν ἴδια τή ζωή, ἐβοήθησε τόν ἄνθρωπο νά καταλάβῃ πώς δέν εἶναι ζῷον, ἤ ἑρπετόν ἤ ἀνόητο πτερωτό, τοῦ ἔδωσεν ὅλα τά μέσα τοῦ λυτρωμοῦ μέ τή διαβεβαίωσι ὅτι δέν θά σαπίση στή γῆ μετά τό θάνατο γιατί ἔχει ἀθάνατη ψυχή καί θ’ ἀναστηθῆ κατά τή γενική ἀνάστασι τῶν νεκρῶν.
Ἡ ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου Γέννησις τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀπόδειξις ἀφάτου ἀγάπης πρός τό πλάσμα τοῦ Θεοῦ καί πρέπει νά πιστέψη στό Μυστήριον τῆς Ἐνσάρκου Οἰκονομίας. Στό Μυστήριον τῆς Σαρκώσεως ὁ νοῦς ἰλιγγιᾷ. Αὐτός ἀκριβῶς ὁ ἴλιγγος εἶναι ἀπόδειξι τρανταχτή τῆς οὕτω πως ἐκδηλώσεως τοῦ θείου θελήματος γιά τή σωτηρία τοῦ πεσόντος τῇ ἁμαρτία ἀνθρώπου, καί οὐρανία φωνή γιά ὑπακοή καί πειθαρχία σ’ αὐτό του τό θέλημα: τό θέλημα τοῦ φανερωθέντος ἐν σαρκί Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ.
Ὁ Ἰωσήφ, πού καί ἀρχικῶς ἐταράχθη μέ τό φυσιολογικό φαινόμενο τῆς ἐγκυμοσύνης τῆς Παρθένου, σάν δίκαιος καί ἀνένοχος, ἀμοίβεται μέ τήν ἀνάθεσι σ’ αὐτόν τῆς διακονίας στό Μυστήριο τοῦ λυτρωμοῦ, ἐφ’ ὅσον αὐτός ἐγένετο ἄμεσος κοινωνός τοῦ ὑπερβαίνοντος κάθε ἀνθρωπίνη κατάληψι ἱστορικοῦ γεγονότος, καί ἐφ’ ὅσον ἐμίχθη τό φυσικό μετά τοῦ ὑπερφυσικοῦ στοιχείου καί τό λογικό μετά τοῦ ὑπέρ λόγον. Καί τό μέν φυσικό παρέμεινε ἄτρεπτο καί ἀναλλοίωτο. Αὐτή ἡ θεία Φύσις τοῦ Κυρίου διυφανθεῖσα μέ τό ἀνθρώπινο στοιχεῖο καί μή ὑποστᾶσα τροπήν ἤ ἀλλοίωσιν ἀγκάλιασε τό ἀνθρώπινο γιά νά τό ὁδηγήση στή θέωσι κατά σχετικό λόγο, ὅταν μετά τή Θυσία τοῦ Σταυροῦ θά ἐκχυθοῦν στόν Κόσμον ὅλο καί ὑπέρ αὐτοῦ τοῦ Κόσμου οἱ λυτρωτικοί θησαυροί δωρεῶν πρός τούς πιστούς τοῦ Χριστοῦ.
Ἡ ἡλικία καί σοφία αὔξησι, χωρίς τερατογονικά σημάδια καί μύθους πού ἁρμόζουν σέ πρωτογόνους θρησκείας καί ἡ φυσιολογική ἐξέλιξι τοῦ Ἰησοῦ, εἶναι καί ἀπόδειξι σαφής ἐντίμων καί ἀνιδιοτελῶν Ἱστορικῶν τῶν Εὐαγγελίων πού δέν προσεπάθησαν ἐκ πονηρῶν ἤ ὁσίων λόγων νά ὑφάνουν γεγονότα μέ ὑπερβολάς καί παραμύθια εἰδωλολατρικῆς μανίας, πρός παρουσίασιν τῆς Θεανδρικῆς ἐμφανίσεως τοῦ Χριστοῦ, διακονουμένου ὡς ἀνθρώπου μέν ὑπό τοῦ πτωχοῦ ξυλουργοῦ Ἰωσήφ καί τῆς παμπτώχου καί ὀρφανῆς Μαρίας, ὡς Θεοῦ δέ ὑπηρετουμένου καί ἐδῶ ὑπό τῶν Ἀγγέλων. Ματθ. δ’ 11. Ποιά σημασία ἔχει καί ποιά βαρύτητα ἡ πίστι στό Θεανδρικό Βρέφος τῆς Βηθλεέμ, τό διδάσκει ἡ ἄμεσος κοινωνία καί γνῶσι τῆς ἐξ αὐτοῦ ἀποστελλομένης Χάριτος πού προκαλεῖ τά ἔνθεα βιώματα σέ κάθε πιστό καί σάν θεωρία καί σάν πρᾶξι, ἀρκεῖ νά κλίνη τήν κεφαλή του στό ἴδιο προσκέφαλο πού ἔκλινε τό Θεῖον Βρέφος, καί νά ζῆ ὑπό τό βλέμμα του πάντοτε. Τοῦτο ἔκαμαν ὅλα τά εὐλογημένα θύματα τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ διά μέσου τῶν αἰώνων, θύματα, πού μέ τήν ἐπίγνωσι τῆς πίστεως καί τό ἡρωϊκό τους στοιχεῖον, ἐθεμελίωσαν τόν ὑγιῆ πολιτισμό. Μόνον ἡ ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ φωτίζει ἄπλετα καί τόν νοῦν καί τήν καρδιά ἐκείνων πού εἶναι καλοπροαίρετοι, καί ἕτοιμοι γιά θυσία χάριν τοῦ ὀνόματος τοῦ Γεννηθέντος καί ἐπί γῆς ὀφθέντος Κυρίου μας.
