2η. Ἀνάλυσις τοῦ Εὐαγγελίου τῆς Κυριακῆς, ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ’ ΛΟΥΚΑ (Προπατόρων) Λουκ. ιδ’ 16 – 24, Ματθ. κβ’ 14, ἀπό τό βιβλίον τοῦ μακαριστοῦ Ἱεροκήρυκος Ἀρχιμ. Χριστοφόρου Ἀθ. Καλύβα: «ΛΑΛΕΙ ΚΥΡΙΕ…. ΚΥΡΙΑΚΟΔΡΟΜΙΟΝ» 1980. (Σελ. 433 – 435).
Εἴτε περί μεγάλου Δείπνου πρόκειται εἴτε περί γάμου, ὁμιλεῖ μέ παραβολές ὁ Κύριος, ἡ οὐσία καί τό βάθος εἶναι ὅτι κλείουν μιά ζωντανή πραγματικότητα μεταφυσική τῆς ἀφ’ ἑνός μέν ἀνατροπῆς μιᾶς ἀσυμφόρου καθεστηκυίας τάξεως γιά τόν ἄνθρωπο, ἀφ’ ἑτέρου δέ τή θεμελίωσι μιᾶς πνευματικῆς Βασιλείας, ἡ ὁποία θά συντρίψῃ καί θά λικμήσῃ ὅλες τίς κοσμικές βασιλεῖες κατά τόν Προφήτη Δανιήλ: Β’ 44. Οἱ κοσμικές βασιλεῖες συμβατικά κατασκευάσματα κοσμικῶν, καί, ἑπομένως, ἀτελῶν ἀνθρώπων πρός διατήρησιν μιᾶς κοινωνικῆς ἰσορροπίας, μέ προληπτικούς, κατασταλτικούς καί παιδαγωγοῦντας, στυπτικούς ἴσως νόμους, εἶναι πλήρεις ἀντινομιῶν, ἀδικιῶν, προσωποληψιῶν, κάτω ἀπό τόν κραδασμό τῆς ἐξουσιαστικῆς σπάθης διενεργειῶν. Οἱ ἀδυναμίες, οἱ ἀτέλειες καί αὐτά τά πάθη πού καθιστοῦν τήν παροῦσα ζωή ὄχι εὐχάριστη, παρά τά μέσα τῆς καλοπεράσεως καί τῶν ἀνέσεων, εἶναι ζωή ὑπό αἵρεσιν. Τό γεγονός τοῦτο καί ὑπό τοῦ Κυρίου μας κατηγγέλθη καί ὑπό τῶν πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καί αὐτῶν τῶν μεγάλων φιλοσόφων ἀνεπτύχθη καί ἀπό τήν πεῖρα βεβαιοῦται, ἐφ’ ὅσον «οὐκ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν ἀλλά τήν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν». Ὅπως εἶπεν ὁ Ἀπόστολος. Ἐβρ. ιγ’ 14.
Ἡ οὐσία, λοιπόν, καί ἡ σκοπιμότης τῶν περί δείπνων καί γάμων παραβολῶν τοῦ Κυρίου εἶναι νά νοιώσῃ ὁ περιούσιος λαός τοῦ Θεοῦ ὁ ἑβραϊκός, πού εἶχε τό προνόμιο τόσων εὐλογιῶν ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ, ὅτι δέν πρέπει νά παραμείνῃ κλεισμένος στό κλουβί τῶν περί ζωῆς καί κοινωνικῆς ἰσορροπίας διατάξεων καί διδασκαλιῶν τῆς θεοκρατίας των, ἀλλά νά προαχθῇ σέ ἀνώτερη βαθμίδα πνευματικότητος, πρῶτος αὐτός, καί ἔπειτα ὁ εἰδωλολατρικός κόσμος, πού δέν κατεῖχε τήν περί Θεοῦ ἀλήθεια. Καί ἡ κλῆσι τοῦ λαοῦ αὐτοῦ ὑπῆρξε κλῆσι θεϊκή. Διά τῶν Προφητῶν, τῶν πνευματικῶν του Ταγῶν, ἰδιαίτατα δέ διά τοῦ Ἰησοῦ, τοῦ με ἔργα καί λόγια ἀποκαλυφθέντος Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ. Τό δυστύχημα ὅμως γιά τόν ἑβραϊκό λαό, με πρώτην ὑπεύθυνη τήν ἡγεσία του, εἶναι ὅτι κάτω ἀπό ἁμαρτωλές προφάσεις ἀπεποιήθη τήν τιμητική πρόσκλησι καί προσέβαλε ἐκεῖνον πού πρωτοβούλως ἐκάλεσε: Αὐθαδῶς ἠρνήθη. Φυσικά ὁ Θεός διά τοῦ Ἰησοῦ ἐκάλεσε τόν πολύν ὄχλο τῶν εἰδωλολατρῶν, τόν πεινασμένο καί διψασμένο, αὐτόν πού ἐκάθητο ἐν χώρα καί σκιᾷ θανάτου, Ματθ. δ’ 16. Ἕνα λαό πού θρησκευτικῶς, ἠθικῶς καί κοινωνικῶς κάθε ἄλλο παρά ψυχικά ἦταν προετοιμασμένος νά ὑποδεχθῇ δόγματα ἀκατάληπτα καί σταυρούς ἀσήκωτους στήν πρακτική του ζωή.
Ἡ ἀντίδρασι τοῦ ἑβραϊκοῦ λαοῦ καθ’ ὑπόδειξιν τῆς πνευματικῆς Ἡγεσίας του, ἐσήμανε καί τόν αἰώνιο ἀφορισμό του. Ὅταν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος καί Ἀπόστολος Βαρνάβας ἔλεγαν πρός τούς ἀντιδρῶντας Ἰουδαίους: «ὑμῖν ἀναγκαῖον πρῶτον λαληθῆναι τόν λόγον τοῦ Θεοῦ· ἐπειδή δέ ἀπωθεῖσθε αὐτόν καί οὐκ ἀξίους κρίνετε ἑαυτούς τῆς αἰωνίας ζωῆς, ἰδού τρεπόμεθα εἰς τά ἔθνη». Πράξ. ιγ’ 46, ἐπεσημαίνετο ἡ ἐξ ἰδίας των ὑπαιτιότητος αὐτοκαταστροφή τους. Ἀλλά καί ὅταν ὁ Ἰησοῦς μέσῳ τῆς ὑπ’ ὄψιν παραβολῆς προοδοποιεῖ μέ τό νά λέγῃ ὅτι «οὐδείς τῶν ἀνδρών ἐκείνων τῶν κεκλημένων γεύσεταί μου τοῦ δείπνου» τοῦτο ἔρχεται σάν μιά τελεσίδικη ἀπόφασι τοῦ ἀποκλεισμοῦ τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ τῶν περιφρονητῶν τῆς θείας ἐκείνης κλήσεως. Ἑπομένως ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι μιά ἀναμφισβήτητη πραγματικότης, καταργουμένης ἐν καιρῷ τῆς Βασιλείας τοῦ Κόσμου. Πολίτες τῆς Βασιλείας ἐκείνης εἶναι ὅσοι πιστεύουν καί ὑποτάσσονται στό θέλημα τοῦ Βασιλέως Χριστοῦ ὅλως ἐλευθέρως καί ὅσοι συνέλαβαν τό πνεῦμα τῆς ἀπεράντου ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πού ηὐδόκησε νά ἑτοιμάσῃ γιά τούς πιστούς καί ἐναρέτους τήν πνευματική Βασιλεία μετά τόν θρίαμβο τῆς Ἀναστάσεως.
Ἡ πολιτογράφησι γίνεται μέ τό Βάπτισμα στόν ἐν Τριάδι Θεό τήν δημοσία ἐπίσημη καί ἀβίαστη ὁμολογία, κατά τό Σύμβολον τῆς Πίστεώς μας, τήν οἰκείωσι τῆς ἀπολυτρωτικῆς Θυσίας τοῦ Θεανθρώπου, τό συνειδητό ἀγῶνα κατά τῶν παθών, τή μυστική λειτουργική ζωή καί ὅλων τῶν ἁγιαστικῶν μέσων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. Γιατί δέν ἀρκεῖ ἡ ἀνταπόκρισι πρός τήν πρόσκλησι οὔτε ἡ πολιτογράφησι. Ἐπιβάλλεται καί ἡ ψυχική καλλιέργεια, ἡ ἠθική καθαρότης, ὁ ψυχοσωματικός ἀγνισμός γιά νά γίνῃ κανείς μέτοχος τῆς Βασιλείας ἐκείνης καί νά γευθῇ τῆς χαρᾶς τοῦ δείπνου ἤ τοῦ γάμου ὅπως σημειοῦται εἰς τό Ματθ. κβ’ 12, κ.ε. Βασιλεία Θεοῦ, καθαρῶς πνευματική, προϋποθέτει πολίτες ἀπηλλαγμένους σαρκικῶν ἐπιθυμιῶν ἐφ’ ὅσον αὐτή «οὐκ ἔστι βρῶσις καί πόσις» Ρωμ. ιδ’ 17 ἀλλά «δικαιοσύνη καί εἰρήνη, καί χαρά ἐν πνεύματι Ἁγίῳ».
